Ik had verwacht dat Starmer vreselijk zou zijn. Maar nog geen zes maanden na zijn premierschap hebben het preutse autoritarisme, de eigengerechtigheid van de studentenvakbonden en de wraakzuchtige belastingheffing Labour van een netto gunstige beoordeling van +6 voor de machtsovername in juli naar slechts één punt boven de gehate conservatieven van vandaag. Twee op de vijf Britten geloven zelfs dat ze slechter af zijn sinds de verkiezing van Starmer.
In het weekend is A verzoekschrift werd gelanceerd waarin werd opgeroepen tot nieuwe algemene verkiezingen. Er zijn nu twee miljoen handtekeningen gepasseerd, waaronder een verrassend aantal parlementsleden. Elon Musk begroet het als bewijs van de Britse afkeer van de Starmeristische “politiestaat”.
En toch zouden we kunnen antwoorden: wat maakt het uit? Als premier gewezen Maandag zijn e-petities niet de manier waarop we regeringen kiezen. Maar welk verschil zouden algemene verkiezingen in ieder geval maken? We zijn toch zeker niet al vergeten dat Starmer zijn aardverschuiving niet te danken had aan de liefde van de kiezers voor de Labour Party, maar aan hun haat tegen de zittende Tories. En wie er ook aan de macht is, de problemen waarmee zij worden geconfronteerd zijn structureel. De politiek voelt zich vastgelopen omdat ze vastzit. En wat daaraan vasthoudt is de consensus tussen de partijen: bepaalde kenmerken van het politieke landschap zijn in beleidstermen categorisch van tafel.
In die zin is onze hachelijke situatie vandaag de dag vergelijkbaar met die van de jaren zeventig. In dat ongelukkige decennium bleek het naoorlogse herstel zo moeilijk omdat Groot-Brittannië onlangs veel van zijn voormalige imperiale markten en toeleveringsketens had verloren. We hadden grote industrieën genationaliseerd, waardoor het land achterbleef met een enorm staatsapparaat dat verantwoordelijk was voor bijna alles, en met afnemende middelen om daarvoor te betalen. Intussen reageerden goed georganiseerde vakbonden op elke poging om de lonen in deze sectoren onder controle te houden door te gaan staken, waardoor de belastingbetaler in feite werd losgeld gevraagd – en dat terwijl een ambtenarenapparaat dat werd opgericht om een mondiaal imperium te besturen zijn sterk ingekrompen bestaan probeerde te rechtvaardigen door nieuwe technologieën uit te vinden. problemen op te lossen. Elke stakeholder had, vanuit zijn eigen perspectief, een legitieme reeks belangen; maar het totale resultaat was stilstand. Het afval werd niet op straat opgehaald. Dode lichamen werden niet meegenomen. Er waren voortdurend stroomuitval in het hele land, omdat mijnwerkers elektriciteitscentrales bezetten en spoorwegarbeiders weigerden brandstof door het land te vervoeren.
Vandaag belooft deze winter net zo ontevreden te zijn. En dat zal niet veranderen, hoeveel premiers we ook meemaken, zolang beide partijen zich blijven inzetten voor de overtuigingen en instellingen die verandering onmogelijk maken. Alleen de pijlers van de stagnatie zijn anders. In de jaren zeventig waren dat het nationale eigendom, de industrie en de vakbonden. Tegenwoordig is het een niet-bijdragende welvaartsstaat (inclusief de NHS) en een moraliteitsindustrie gevormd door een monolithisch progressieve “derde sector”, en afgedwongen door een activistische rechterlijke macht gewapend met “mensenrechten”. Het wordt allemaal ondersteund door de derde pijler: de massa-immigratie die de hele show gaande houdt.
Net als in de jaren zeventig is het levensonderhoud van miljoenen mensen afhankelijk van het feit dat deze pijlers politiek verboden terrein blijven. En net als toen raakt de huidige regeling op de vlucht, via haar eigen interne logica. We kunnen de belastingen niet verlagen, want hoe moeten we anders de NHS financieren? Maar we kunnen ze ook niet verhogen, omdat we anders mensen in armoede storten en dan een uitkering krijgen, wat een belastingverhoging vereist en een schril koor uit de “derde sector” veroorzaakt. Ondertussen is de bredere economie die deze economie in stand houdt een verworden, nietszeggend ding van het afvegen van zwervers en consumentenkrediet, dat in een fragiele homeostase wordt gehouden door steeds strengere eisen aan een krimpende basis van echte bedrijven en productieve werknemers. Dit wordt ondersteund door leningen en wat Starmer (zoals de Tories vóór hem) oproepen waardoor Groot-Brittannië “een toonaangevend investeringsknooppunt ter wereld” wordt, en alle anderen “het geselen van nationale bezittingen naar Blackrock” noemen. In dit onwelkome klimaat brokkelt de ene productieve sector na de andere af, verkoopt deze of verplaatst zich naar het buitenland. De Tories maakten het MKB armer; onder Labour is het de beurt aan de boeren. Wie weet daarna? Misschien zal HMRC zijn toevlucht nemen tot het beroven van ijscowagens.
Welke kleur hun rozet ook heeft, de drang van opeenvolgende regeringen om rampen uit te stellen door warme lichamen te importeren is dan ook de meest consistente geopenbaarde voorkeur van allemaal. Boris Johnson wel toegegeven hij zette de kraan open met als doel de inflatie na Covid aan te pakken. En tot op heden lijkt Labour dit al lang bestaande Tory-beleid voort te zetten, waarbij met de ene hand grove gebaren worden gemaakt naar potentiële immigranten terwijl met de andere de deur open wordt gehouden. Dan kun je dit ook niet betwisten, anders breng je de moraliteitsindustrie in beweging, en kun je niet eens wijzen op de mogelijke schadelijke effecten op de welvaart, omdat de overheid die statistieken niet verzamelt. En ondertussen de sociale solidariteit en gedeelde culturele referenties die deel uitmaken van een staatsbestel echte ongeschreven grondwet zetten hun lange, langzame ontbinding voort, aangevallen door de tweede orde effecten hiervan menselijke kwantitatieve versoepeling.
Voor de meeste hedendaagse jongere linksen is Margaret Thatcher een figuur uit de verre demonologie: een ondoorgrondelijke, verwaande sociopaat wier context verloren is gegaan in de nevelen van de tijd. Maar ze kwam aan de macht na een golf van woede en frustratie over een sociaal contract dat Groot-Brittannië tot stilstand had gebracht. De kiezers kozen haar omdat ze radicale oplossingen beloofde – en leverde. Volgens Thatcher konden de problemen van Groot-Brittannië alleen worden opgelost door de machtsbases aan te pakken die het land aan gijzeling hielden. Dat betekende dat industrieën uit handen van de staat moesten worden genomen, en dat de vakbonden die hun collectieve onderhandelingsmacht tegen die industrieën gebruikten, op de knieën moesten worden gedwongen. Ze begon aan haar beruchte privatiseringscampagne en brak vervolgens de vakbonden door de mijnen te sluiten en het land te de-industrialiseren, ten gunste van de diensteneconomie die nu Groot-Brittannië domineert.
Terugkijkend was het nettoresultaat (op zijn zachtst gezegd) tweezijdig. Het doorbrak de impasse en bracht in ieder geval delen van het land weer in beweging. Maar de kosten waren verschrikkelijk: grote delen van Groot-Brittannië waren verarmd. Ze heeft de Blob nooit onder controle gekregen, maar… het is eerder gegroeid; Ondertussen zijn onze voormalige industriële steden weggekwijnd, is onze diensteneconomie hopeloos scheef en is een alarmerend groot deel van de voormalige Britse bezittingen nu in buitenlandse handen. Sir Keir staat blijkbaar te watertanden bij het vooruitzicht nog meer te kunnen verkopen aan zijn vrienden bij Big Finance.
Maar misschien wel het ergste tweede orde gevolg van haar visie is de wurggreep die het nog steeds uitoefent op de reguliere Britse politiek. Opgewarmd Thatcherisme kan nog steeds een golf van enthousiasme teweegbrengen onder zelfs de meest gefossiliseerde Tory grandee: je hoeft alleen maar de juiste geluiden te maken over ‘markten’ en ‘particuliere ondernemingen’ om ze allemaal uit hun sarcofagen te laten springen en zich achter de nieuwste (bij voorkeur vrouwelijke) avatar van dit geloof. Maar het aspect van Thatcher dat de Conservatieve Partij (en misschien wel het land) feitelijk nodig heeft, is niet het specifieke beleidsplatform of zelfs het bezit van twee X-chromosomen. Het is haar visie, radicalisme en moed.
Dit betekent niet alleen iemand die van vrije markten en op tanks gebaseerde fotomomenten houdt. Het betekent iemand die bereid is onze huidige verpleeghuismentaliteit te verlaten en direct de heilige pijlers van de stagnatie aan te pakken, gebaseerd op een coherente, positieve visie op de toekomst van Groot-Brittannië.
Dat zou betekenen dat we een pleidooi moeten houden tegen premievrije uitkeringen en tegen op verzekeringen gebaseerde gezondheidszorg. Het zou betekenen dat de NGO-cratie op de knieën wordt gedwongen – door de financiering van de pseudo-onafhankelijke ‘derde sector’ te ontkrachten beleidswitwassers aan het beteugelen van een activistische rechterlijke macht, en het moderniseren van de nu alom verafschuwde architectuur van ‘mensenrechten’ die de veiligheid van buitenlandse pedofielen boven die van Britse onderdanen. En het zou betekenen dat de grenzen moeten worden gesloten, dat het asielbeleid en het naturalisatierecht moeten worden hervormd, en dat het geschreeuw dat uit alle gevestigde belangen voortkomt moet worden vermeden. Het zou waarschijnlijk ook betekenen dat de fictie van ‘neutraliteit’ van het ambtenarenapparaat moet worden opgegeven, althans in belangrijke rollen. Als we dit bereiken, zijn we misschien in een positie om de economie wakker te schudden, zodat deze beloont waar de Britten van oudsher goed in zijn: dingen bedenken, maken en verkopen.
We zouden zelfs kunnen kijken naar de meest radicale beleidsverandering van allemaal: het achter ons laten van de fantasie van ‘mondiaal Groot-Brittannië’ voor een of andere vorm van hereniging met Groot-Brittannië, dat wil zeggen de historische Anglosfeer. Als we dat eenmaal gedaan hebben, maken we misschien zelfs een kans om de ergste erfenis van het Thatcherisme te temmen – de activa-strippers van de mondiale financiële wereld – een prestatie die het moderne Groot-Brittannië waarschijnlijk niet alleen zal kunnen volbrengen.
Elk van deze maatregelen is op zichzelf genomen provocerend. Samen zou het pakket explosief zijn. En we kunnen er ook zeker van zijn dat het doorhakken van al deze Gordiaanse knopen kosten met zich mee zou brengen – misschien net zo verschrikkelijk als die van het ontwarren van Groot-Brittannië uit de jaren zeventig. Maar we kunnen ons ook afvragen: wat zouden destijds de kosten zijn geweest als we niets deden? En wat zullen die kosten zijn als we doorgaan op de huidige weg? Tempo Elon Musk, het moderne Groot-Brittannië is nog lang niet een echte politiestaat. Maar als we op deze weg doorgaan, is dat wat we zullen moeten worden, om te onderdrukken met de woede die ik al voel die het kookpunt nadert – vooral onder het krimpende deel van de bevolking dat dingen maakt, betaalt, meedoet en oppakt. afval.
Ik verwacht nog een aantal winters van ontevredenheid voordat de Britse bitterheid is opgedronken. De petitie voor de Algemene Verkiezingen mag dan een therapeutische oefening zijn in de ontheemdingspolitiek, het sentiment erachter is reëel en zal nog diepgaander worden voordat dit ongelukkige tijdperk voorbij is. En nog steeds zijn onze politici nog lang niet in de buurt van het punt van realisatie. We kunnen dus verwachten dat regering na regering achtereenvolgens zal vallen, om vervolgens te worden vervangen door een andere die net zo gehaat is. Meer petities, meer onrust, meer peilingen. Misschien meer rellen, en zeker meer politiewerk op twee niveaus.
De enige uitweg is om te worden wat Elon Musk denkt dat we al zijn. Of, als alternatief, om een leider te vinden die op beide is afgestemd vox populien ook bereid zijn protesten te negeren. Die eigenlijk van gewone Britten houdt. En wie zal doen wat nodig is – zelfs het momenteel ondenkbare – om ons te bevrijden van deze doodsspiraal.
a.appcomments {achtergrond: #FFF; rand: 1px effen #446c76 !belangrijk; lettertypefamilie: benton-sans,sans-serif; lettertypegewicht: 600; lettertype: normaal; lettergrootte: 12px; kleur: #446c76 !belangrijk; opvulling: 12px 50px; teksttransformatie: hoofdletter; letterafstand: 1,5px; tekstversiering: geen; breedte: 100%; weergave: blok; tekst uitlijnen: centreren !belangrijk; }
