“Buiten de tv-camera’s werden duizenden jonge meisjes verkracht, mishandeld en behandeld als bezit in hun eigen woonplaats.”
De tweede reden waarom ras een derde spoorwegprobleem is voor de politie? Openbare orde. De bestaansreden van de Britse politie, die in het DNA is ingeprent, is het bewaren van de vrede van de koning. En zoals we afgelopen zomer in Southport en elders hebben gezien, zijn de door de bezuinigingen geteisterde diensten slecht toegerust om grootschalige wanorde het hoofd te bieden. Rellen, vooral die met een racistisch element, zijn de ultieme uiting van het falen van de politie, ook al zijn krachten als Greater Manchester en South Yorkshire doodsbang voor een herhaling van de ongeregeldheden in Oldham uit 2001. Ik vermoed dus dat hoofdcommissarissen geneigd waren het verkrachtingsbendeschandaal te zien als een ander hardnekkig probleem, beperkt tot een gemarginaliseerd deel van de blanke onderklasse. Als je aan dat specifieke korstje plukt, riskeer je openbare wanorde. Het is beter om met ‘gemeenschapsleiders’ te praten – om de vrede te bewaren, zelfs als dat de prijs is dat georganiseerde pedofiele netwerken in het volle zicht kunnen opereren.
Gezien de onwil van de regering om een volledig openbaar onderzoek te starten, is het helaas onwaarschijnlijk dat we een openhartig verslag zullen zien van de informele ‘corridorconferenties’ die op de hoofdkwartieren van de strijdkrachten worden gehouden, laat staan de besluitvormingsbijeenkomsten van de ‘Gouden Groep’ die door hoge officieren worden gehouden. In plaats daarvan zullen onvoldoende opgeleide en onvoldoende middelen toegeruste agenten, werkzaam in de kinderbescherming, als zondebokken worden gebruikt. Het is in plaats daarvan veel beter om de transparantie op het hoogste niveau te vergroten: zou het niet prachtig zijn als officieren bij bijeenkomsten van de Gold Group gedwongen zouden worden om op het lichaam gedragen videocamera’s te dragen?
Natuurlijk treft een gebrek aan verantwoordelijkheid elke hoek van de Britse staat: zie de publieke onderzoeken naar Royal Mail of Covid. Maar naar mijn mening geeft dit de politie nog minder een excuus. Wij verwachten dat de politie beter is en aan een hoger niveau wordt gehouden. Er is een oud gezegde in deze functie: het publiek krijgt de politie die ze verdienen. Behalve dat ze dat niet doen. Het publiek krijgt van de politie een handvol technocraten en opinievormers die denken dat ze dit verdienen. Tijdens de Blair-jaren heeft een kliek van advocaten wetten zoals de Human Rights Act opgesteld om de progressieve politiek en de gepolitiseerde rechterlijke macht in continentale stijl in ons nationale leven te verankeren.
Een flexibel Common Law-systeem werd vervangen door een alwetend en alziend dictaat, ontworpen om eerlijkheid en gelijkheid te garanderen, en om eenhoorns te laten dansen op regenbogen. En daarmee kwamen stapels formulieren en risicobeoordelingen, vergaderingen en commissies: het wondermiddel van het werken met meerdere instanties, waarbij politie-eenheden naar de gemeentehuizen trokken en samen met hun collega’s van maatschappelijk werkers inheems gingen. Verdachten werden ‘cliënten’ en zaken werden bekeken door het prisma van billijkheid in plaats van door gerechtigheid. Baardstrelen en handenwringen werden aan de orde van de dag, waardoor officieren de vrijheid kregen om ontwikkelingscursussen en conferenties bij te wonen terwijl ze hun volgende promotie aan het plannen waren.
Natuurlijk was ras niet het enige probleem. Onderzoek naar de ramp met de verkrachtingsbendes heeft het gebruikelijke heksenbrouwsel van het falen van de publieke sector aan het licht gebracht, van hachelijke middelen tot rekrutering, training en retentie. Toch roept dit alles ongetwijfeld nog een vraag op: wat kan er gedaan worden? We hebben in ieder geval hetzelfde enthousiasme voor hervormingen nodig als we in de jaren negentig zagen, toen een jongensachtige ‘kantinecultuur’ terecht werd uitgeroeid, ook al maakten hun technocratische vervangers net dezelfde fouten in omgekeerde richting. Wat de meer specifieke veranderingen betreft: er zijn momenteel veel te veel krachten, wat leidt tot inconsistenties in de operationele praktijken en besluitvorming. Een ander probleem betreft het gebrek aan goed toezicht; Het is veel beter om het rampzalige experiment met de politie- en misdaadcommissaris te vervangen door onpartijdige lokale politiebesturen. De post-Blair-massa van ondoordacht recht moet ook verdwijnen. Wat dat laatste punt betreft, zou de politie wat moed moeten opbrengen en eindelijk onzin moeten uitspreken over tijdverspillers zoals niet-misdaadhaatincidenten.
Ondertussen? Het centrum kan geen stand houden. Het schandaal rond de verkrachtingsbendes is de kern van het tweeledige politiewerk, wat waarschijnlijk de reden is dat de regering zich meer op haar gemak voelt bij publieke vragen in de oude geschiedenis, zoals de mijnwerkersstaking. Wat het antwoord ook is, er is morele moed voor nodig. Ik hoop dat ergens in het politieapparaat een nieuwe generatie agenten bereid is wat mineralen te laten zien, aan de boom te schudden, te herinneren waarom ze überhaupt lid zijn geworden. Kortom, politie zonder angst of gunst – want wie wil er leven in een samenleving die toekijkt terwijl kinderen worden verkracht?
