Wat de propagandisten van de Russische staat minder graag wilden onthullen, is Gabbards verwerping van enkele van haar eigen overtuigingen. Verkooppunten zijn aangetrokken aandacht op haar opmerkingen over biolabs bijvoorbeeld – maar ze hebben niet melding gemaakt van haar bewering dat haar steun voor de onjuiste theorie gebaseerd was op “miscommunicatie en misverstanden”. Gabbard is een bekend gezicht op de Russische televisie, maar het Russische publiek wordt ertoe gebracht te geloven – net als veel westerlingen – dat zij een eendimensionale propagandist of agent is.
Moskou houdt juist van dit soort onzekerheid, ironische afstandelijkheid en spot ziet als onderdeel van een informatieoorlogsstrategie die is ontworpen om het Westen aan te moedigen zichzelf uiteen te drijven. Geplaatst in het hart van het nationale en internationale inlichtingenapparaat zal Gabbard een ideaal wapen worden in die oorlog. Een vrouw die, met haar gemengde Europese en Samoaanse afkomst, perfect zou moeten passen in de democratische identiteitspolitiek, sloot zich in plaats daarvan aan bij het leger, nam steeds provocerendere standpunten in over nationale veiligheidsonderwerpen en wisselde twee keer van partijtrouw. Ze maakt beweringen en komt daar op terug, geeft zich over aan complottheorieën en lijkt niet in staat veel beslissingen voor zichzelf te nemen. Haar carrière is een spectaculaire wirwar van tegenstrijdigheden en onzekerheden, en rijp voor de Russische propagandaverhalen. Gabbard is slechts een van de tientallen prominente Amerikanen – van Tucker Carlson tot de beïnvloeders die centraal staan in het Tenet Media-schandaal – die deze rol spelen.
“Moskou houdt juist van dit soort onzekerheid, ironische afstandelijkheid en spot.”
Terwijl Poetin de druk in Oekraïne opvoert en nadenkt over het lot van Syrië, staan de Senaat en de Amerikaanse media op het punt verwikkeld te raken in wat zeker een bittere strijd zal worden over de bevestigingshoorzittingen van Gabbard. Het Kremlin probeert de onzekerheid nu al nog verder te vergroten door sympathieke stemmen in het Westen te gebruiken om te suggereren, zoals de pro-Kremlin-beïnvloeder Jackson Hinkle heeft gedaan, dat Gabbard het onschuldige slachtoffer is van een reeks ‘vervalsingen”geproduceerd door Russofoben en oorlogshaviken. Hoe en waarom Gabbards eigen opmerkingen precies kunnen zijn vervalst, blijft ongezegd. In plaats daarvan blijft de onzekerheid onopgelost, wat het Amerikaanse publiek verbijstert.
Als haar benoeming wordt bevestigd, weet niemand precies hoe Gabbard zal optreden als hoofd van de Amerikaanse inlichtingendienst. De internationale en interne uitwisseling van inlichtingen en, vermoedelijk, het moreel binnen de nationale veiligheidsagentschappen en -departementen zullen eronder lijden. In een tijdperk van mondiale fragmentatie en oorlogvoering, en wanneer de Russische Federatie meent verwikkeld te zijn in een grote geopolitieke strijd met het Westen, kan dit gebrek aan vertrouwen enorm ondermijnend zijn.
Volgens de Chinese militaire strateeg Sun Tzu is een van de fundamentele regels van oorlogvoering ‘ken de vijand en ken jezelf’. Of Gabbard een Russische agent is of niet doet er niet toe; ze zal een onbekende grootheid blijven. Alleen al het idee dat zij niet loyaal is aan de Verenigde Staten is genoeg om de Amerikaanse politici, inlichtingenwerkers en veiligheidsagenten te verwikkelen in een diepe strijd waarin Poetin en zijn bondgenoten zich vrolijk in de handen zullen wrijven. In het tijdperk van desinformatie is het niet langer duidelijk wie een patriot is en wie een verrader, noch waar de oorlog begint en waar deze eindigt. Een verdeeld en paranoïde Amerika kan het Kremlin alleen maar ten goede komen.
