2. De volgende aartsbisschop moet een vrouw zijn.
Ere waar het toekomt: Justin Welby introduceerde zo snel mogelijk vrouwelijke bisschoppen. Hij ging ook dieper in op homorelaties – veelzeggend De rest is politiek podcast uit oktober (en ik parafraseer) dat zijn eigen zin nu was dat homoseks binnen een trouwe en toegewijde relatie niet een grote morele of spirituele misdaad is, en dat zegeningen van hetzelfde geslacht in de kerk moeten worden toegestaan. Maar hij slaagde er niet in om iets van dit kerkelijke beleid te maken. De volgende aartsbisschop moet dit voltooien en duidelijk maken dat de Kerk homoseks niet zondig vindt, maar dat het net als heteroseks in alle opzichten een geschenk van God is. Conservatieve evangelicals zullen de Kerk hierover verlaten, en zo zal het ook zijn. We kunnen niet in het schemergebied blijven zitten tussen veroordeling en bevestiging: het vreet te veel energie. Wij moeten beslissen.
“We kunnen niet in het schemergebied blijven zitten tussen veroordeling en bevestiging, dat vreet te veel energie. Wij moeten beslissen.”
Maar, misschien nog belangrijker, dit zou moeten worden uitgevoerd door een vrouwelijke aartsbisschop van Canterbury. Het is deprimerender dan ik me kan voorstellen om op Newsnight weer een andere bleke, mannelijke en muffe bedrijfsman in een paars overhemd te zien gaan om de partijlijn te versterken. Deze mannen, van wie hun levenskracht werd uitgeput door de tijd die ze in kunstmatig verlichte kantoren hadden doorgebracht met het doornemen van de notulen van de laatste bijeenkomst, zijn verschrikkelijk geweest in het overbrengen van de opwinding en het fenomenale goede nieuws van het Evangelie. En de afgelopen weken zijn ze tergend onhandig geweest in het omgaan met deze existentiële crisis. Velen van hen zullen moeten gaan. En we hebben iemand nodig die zich kan verhouden en herkenbaar is. En ook, van cruciaal belang, iemand die het vertrouwen krijgt om de veiligheidscrisis het hoofd te bieden.
Mijn keuze zou bisschop Guli Francis-Dehqani zijn, momenteel bisschop van Chelmsford. ‘Ik voel me niet zo op mijn gemak als de taal van ‘Visie en Strategie’ in de kerk wordt gebruikt’, bekende ze een paar maanden geleden in een gemeente in Great St Mary’s in Cambridge. Te seculier in haar denken, te geobsedeerd door groeicijfers, alsof het succes van de Kerk aan ons te danken is en niet aan God. En veel te krachtig. Toen de bisschop dit alles eerder aan de kaak stelde, kreeg ze wat zij omschreef als een “klap op de pols van de centrale kerk” – waarna de gemeente in lachen en applaus uitbarstte.
Maar meer nog: bisschop Guli heeft een meeslepend verhaal. Haar eerste toespraak in het House of Lords was beschreven door Patrick Kidd in Politiek huis als “een krachtig en zeer persoonlijk debuut van Chelmsford waarbij verschillende collega’s de tranen wegveegden en zeiden dat dit het beste was dat ze hadden gehoord”. Bisschop Guli, geboren in Iran, komt uit het hogere Anglicaanse geslacht: haar vader was bisschop van Jeruzalem, haar grootvader een bisschop in Iran. Het gezin werd na de revolutie gedwongen Iran te verlaten, waarna de 24-jarige broer van bisschop Guli werd vermoord door Iraanse overheidsagenten. Het is onwaarschijnlijk dat iemand met dit soort achtergrond zich zal inlaten met het soort goedkope morele houding die we maar al te vaak in de kerk zien.
En vrouwen, vooral moeders, moeten meer vertrouwen krijgen in de omgang met Safeguarding. In 2004 stapte Francis-Dehqani terug uit haar fulltime kerkelijke ambt om voor haar kinderen te zorgen. Dit is niet wat je doet als je een ambitieuze geestelijke in wording bent. Maar het diepe kerkelijke establishment wil haar echt niet vanwege haar vijandigheid tegenover “het werk”. En ze zullen vrijwel zeker proberen haar afspraak te blokkeren. Helaas voor hen zit er niemand anders van de juiste leeftijd op de bisschopsbank met de ernst en herkenbaarheid om de klus te klaren.
3. Geen zwanen meer over de hele wereld
Bisschoppen – en aartsbisschoppen in het bijzonder – hebben het veel te druk. Ze hebben een onmogelijke taak, waarbij een brandkraan van problemen over hun bureau spuit. Hun vermogen om met problemen om te gaan, wordt gedwarsboomd door hun voorliefde voor buitenlandse reizen. Alleen al dit jaar maakte de aartsbisschop een twaalfdaagse reis naar Guatemala en Midden-Amerika. Hij was net terug van Zanzibar. Tussen september vorig jaar en mei dit jaar was hij geklokt 48.000 vliegmijlen (terwijl hij regelmatig predikte over klimaatverandering), waaronder twee reizen naar het Midden-Oosten, naar New York, naar Armenië, naar Rome (tweemaal). Hij is ook in Congo, Pakistan, Gaza en de Westelijke Jordaanoever geweest. Vorige week, toen de crisis woedde, zou hij met David Lammy in Tel Aviv zijn geweest. Maar de aartsbisschop werkt niet voor Buitenlandse Zaken. Hij zou prioriteit moeten geven aan de behoeften van de Kerk van Engeland. De aanwijzing zit in de naam. Omdat hij het te druk had als mondiaal staatsman, had hij geen tijd om gevolg te geven aan de brieven die hij ontving van overlevenden van misbruik. Dit is wat hem naar beneden bracht.
