Michelle’s oudere broer, Cardell Watkins, houdt niet zo van Trump. Maar toen hij Trump in 2016 hoorde spreken over hoe somber de omstandigheden waren voor zwarte Amerikanen onder democratisch bestuur, spitsten zijn oren. ‘Je leeft in armoede,’ zei Trump. ‘Jullie scholen zijn niet goed. Je hebt geen banen. Achtenvijftig procent van je jeugd is werkloos.” De toespraak raakte een gevoelige snaar.
Watkins, 62, is al twintig jaar havenarbeider. Hij werkt momenteel in de haven van Oakland. Wij, havenarbeiders, zei hij, “werken ons dood”. De gemiddelde havenarbeider gaat met ongeveer 70 jaar met pensioen, zei hij, en wordt slechts 73 of 74 jaar oud. Zijn kleindochter is ook een havenarbeider. Hij zegt haar voortdurend dat ze weg moet en naar school moet gaan.
Dat gezegd hebbende, als vakbondswerker heeft Watkins het goed voor zichzelf gedaan. Hij verdiende het grootste deel van de afgelopen tien jaar zo’n $150.000 per jaar, met alleen een middelbareschooldiploma. Hij verliet Oakland en woont nu in Fairfield, een buitenwijk van de Bay Area. ‘Ik ben onder blanke mensen’, vertelde hij me. “Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest in mijn leven. De voortuinen zijn schoon, er klinken niet voortdurend sirenes.”
‘Ik wil niet dat mijn kleinkinderen in Oakland opgroeien’, zei hij. “Al het afval op straat, alle mensen zonder papieren die binnenkomen, alle leugens.” Hij zei dat hij nu ‘witte vlucht’ begrijpt.
Watkins is van mening dat lokale politici, die bijna uitsluitend democraten zijn, “ons in de steek hebben gelaten”. “De Nancy Pelosis. Weet je hoe rijk ze nu zijn?” De Democraten erfden San Francisco en Oakland, twee steden met bloeiende maritieme industrieën, zei hij, en “[ran] ze de grond in.”
‘Ze zijn niet geïnteresseerd in verandering, in het beter maken van Amerika. Ze zijn geïnteresseerd in macht en invloed. Ze kunnen op Martha’s Vineyard wonen, ze kunnen naar Zwitserland verhuizen, waar geen misdaad of vuil op straat is. Als je eenmaal oneindig rijk wordt, is de hele wereld jouw buurt.”
“Ik wil niet dat mijn kleinkinderen in Oakland opgroeien.”
Toen hij nog een kind was, werd Watkins opgevoed met het geloof in democratische leiders zoals Jesse Jackson, Ralph Abernathy en Andrew Young, die met Dr. Martin Luther King hadden gemarcheerd. “Ze konden ons vertellen wie we moesten steunen en steunen”, zei hij. “We zaten in de knoop.”
Maar door de jaren heen zag hij hoe deze leiders gewone zwarte Amerikanen verraden en hun carrière boven hun kiezers stelden. “Toen ze eenmaal van ons kregen wat ze wilden, hadden ze niet het beste met ons voor”, zei hij. “We werden gebruikt.” Zijn zus Michelle is het daarmee eens.
Toen Obama voor het eerst op het toneel verscheen, waren de broers en zussen uitbundig. Michelle omschreef de toespraak van Obama op de Democratische Nationale Conventie van 2004 als “magisch”. Maar tegen het einde van zijn presidentschap voelden ze zich opnieuw gebruikt. Tegen die tijd “[Obama] Ik geloofde niet eens echt wat hij zei,’ zei Michelle.
Michelle herinnert zich het moment waarop ze het vertrouwen in het Obama-project verloor. Het was tijdens de Grote Recessie, toen Michelle wijzigingen aanbracht in leningen voor een bank genaamd World Savings, in een poging huiseigenaren te helpen faillissementen te voorkomen. Destijds was senator Elizabeth Warren voorstander van een beleid dat ‘cramdown’ werd genoemd, waardoor faillissementsrechters de hypotheekschulden van mensen konden verminderen om ze in overeenstemming te brengen met de verlaagde waarde van hun huizen. ‘Dit zou een reddingslijn zijn,’ zei Michelle. “Het had zoveel mensen kunnen redden.” Zij gelooft dat Obama heb het gedoodwaarbij ze de banken hielp bij het faciliteren van wat zij omschreef als “de grootste overdracht van zwarte rijkdom in de geschiedenis van het land”.
Tegenwoordig beschouwt ze Obama als de zoveelste neerbuigende politicus. ‘Hij heeft er een huisindustrie van gemaakt om altijd neerbuigend tegen zwarte mensen te praten.’ “Hij is opbeurend voor elke andere race. Maar altijd een beetje negatief tegenover zwarte mensen.”
Dit jaar vonden zowel Michelle als haar broer dat Kamala Harris gewoon meer van hetzelfde was. ‘Ze geeft niets om zwarte mensen,’ vertelde Watkins me. ‘Ze wil gewoon president worden – nog een Rolex in haar sieradendoosje.’
Dit scepticisme was wijdverbreid onder de kiezers met wie ik sprak, maar vooral onder de jongeren was het uitgesproken. De generatie van Watkins en Michelle groeide op in de schaduw van de Civil Rights Movement. De helden ervan werden gekozen leiders die zich koesterden in de heroïsche gloed van de geschiedenis terwijl zij de hefbomen van de Democratische machine bedienden. Toch zijn de levens van jongere zwarte Amerikanen vandaag de dag gevormd door wat deze beweging niet kon keren: aanhoudende, raciale armoede; stedelijke plaag; en endemisch geweld.
Michelle’s steun voor Trump heeft haar enigszins tot een paria gemaakt onder de Afro-Amerikanen van haar generatie. Maar ze gelooft dat onder jongere zwarte mensen de partijdige loyaliteit die zo diep in haar geworteld was, geheel afwezig is. ‘De Democratische Partij heeft de jonge zwarte generatie verloren’, vertelde ze me. ‘Ze zijn weg. En dat is in het liberale Oakland. Ze willen er geen deel van uitmaken.”
De opvattingen van Marquise bevestigen haar vermoedens. ‘Ze zit vol stront,’ zei Marquise over Harris. Toen Harris haar campagne startte, leek haar team ervan uit te gaan dat jonge kiezers op haar af zouden komen. Wanneer Charli XCX tweette dat Harris “snot” wasgenoot haar campagne van de goedkeuring, rebranding van haar online aanwezigheid passend bij de albumhoes van de popartiest.
Maar over het onderwerp Cardi B en Megan Thee Stallion die samen met Kamala optreden tijdens haar campagne, zei Marquise: ‘Het is een geweldig getto. Onprofessioneel.” Hij verwonderde zich erover dat Kamala Harris iemand als Cardi B samen met haar op het podium zou zetten terwijl Trump campagne voerde met Elon Musk.
De enige reden dat de Democraten voor Harris kozen, meent Marquise, was omdat ze een ‘minderheid’ was. Maar voor zwarte kiezers zoals hij is een beroep op identiteitspolitiek niet langer voldoende om hun loyaliteit te verzekeren. In plaats daarvan willen ze echte verandering zien. Michelle wees op zaken als leesscores van studenten, armoede en misdaad. Ze zei dat de oproep van de Democraten aan zwarte kiezers altijd “emotioneel, nooit praktisch” was. Ze was de ‘paternalistische houding die de partij tegenover zwarte mensen heeft aangenomen’ beu.
Tegenwoordig zei Watkins dat de werknemers van de vakbondshal, die voornamelijk zwart en Latino zijn, “hun kleuren uitdragen” voor Donald Trump. Net als hij zijn ze het beu om te horen wat ze moeten denken en op wie ze moeten stemmen.
“Ik heb niets tegen haar of iemand anders”, zei Watkins over Kamala Harris. “Vertel me gewoon niet dat ik haar moet steunen, of dat Trump in verband wordt gebracht met blanke suprematie, dus ik kan niet op hem stemmen. Ik ben de onzin beu. Als er een blanke supremacist nodig is om dingen voor elkaar te krijgen, dan zij het zo.”
