Verbazingwekkend genoeg vertaalde Zohran Mamdani dat vervolgens in een echte overwinning die voorgoed de manier waarop verkiezingen worden gevoerd, zal veranderen.
Zohran Mamdani, de 33-jarige Democratisch Socialist die gisteravond een overtuigende overwinning behaalde bij de Democratische voorverkiezingen in New York, had in de ogen van het internet al lang geleden gewonnen.
Veel experts en opiniepeilers voorspelden een onvermijdelijke triomf voor de door schandalen getekende Andrew Cuomo – die in 2021 aftrad als gouverneur van New York na beschuldigingen van seksuele intimidatie door meerdere vrouwen – op basis van zijn naamsbekendheid en ervaring. Maar Cuomo’s campagne, ondanks dat zijn door miljardairs gefinancierde superpaca steeds weer reclames op tv liet zien, kon nooit organisch vooruitgang boeken, in tegenstelling tot de campagne van zijn belangrijkste concurrent, Mamdani.
Het parlementslid van de staat New York en voormalig rapper gebruikte sociale media om zijn telegenieke glimlach, progressieve waarden en erudiete gevoel voor humor treffend te benadrukken. Dit boeide niet alleen het online publiek, maar motiveerde hen ook om zich persoonlijk aan te melden en te stemmen, ondanks de zinderende, recordbrekende hitte gisteren.
Mamdani, die New Yorkers met hun voornaam aanspreekt, bracht een revolutie teweeg in de race voordat hij er überhaupt aan deelnam. Vóór zijn officiële aankondiging in oktober 2024 deed hij een zachte lancering waarin hij burgemeester Eric Adams bekritiseerde op Subway Takes , het vaak virale account dat online massaal wordt gevolgd, maar ook voldoende legitimiteit heeft om officiële partnerschappen met de MTA aan te gaan . Reageerders steunden hem in juli al, met één reactie: “Zohran voor burgemeester!”
Mamdani’s campagne overtrof de verwachtingen tijdens de burgemeestersverkiezingen, en zijn overwinning in de voorverkiezingen – een verrassing voor degenen die online niet opletten – zit boordevol lessen die linksen kunnen volgen om online grassroots-organisaties voor andere verkiezingscampagnes te creëren, op een manier die kan leiden tot tastbare overwinningen.
Vanaf zijn eerste deelname aan de campagne heeft Mamdani zijn concurrenten consequent overtroffen met zijn gebruik van sociale media, op een manier die doet denken aan de baanbrekende overwinning van Alexandria Ocasio-Cortez op Joe Crowley in 2018 – maar dan op een veel grotere schaal. Zijn humor, scherpzinnigheid, openhartigheid en taalvaardigheid kwamen volledig tot uiting, naast zijn telegenieke gezicht en stijlvolle garderobe. (Hij is de enige mannelijke kandidaat met meerdere ringen en sieraden, wat, hoewel hij zelf een echte millennial is, een knipoog is naar de aanhangers van Generatie Z.)
In januari voerde hij campagne bij de Polar Bear Plunge op Coney Island, maar voegde daar een boodschap voor de arbeidersklasse aan toe toen hij de ijskoude temperaturen trotseerde: “Ik bevries… je huur als de volgende burgemeester van New York City”, zei hij in video’s die op verschillende socialemediaplatforms verschenen, waaronder Facebook .
Hij werkte samen met beroemdheden, waaronder Cynthia Nixon, die het in 2018 opnam tegen Cuomo. Op de verkiezingsdag deelde hij een video van Bernie Sanders waarin hij mensen aanmoedigde om op Mamdani te stemmen ondanks de recordhoge temperaturen, evenals meerdere video’s met model en auteur Emily Ratajkowski, die een T-shirt met de tekst “Hot Girls for Zohran” droeg.
Maar hoewel Mamdani het online consistent goed heeft gedaan en een sterke en ondersteunende gemeenschap heeft opgebouwd, werd hij pas vlak voor de verkiezingen serieus genomen door experts en zelfs andere kandidaten. In maart noemde The New York Times hem een ” TikTok-savant ” en was hij vol lof over hem, terwijl het veilig leek om aan te nemen dat sociale media zich niet zouden vertalen naar echte cijfers bij de stembus.
In juni maakte de Times zich zorgen over het gebrek aan ervaring van het parlementslid – een teken dat hij, ondanks de aanvallen op hem, eigenlijk een koploper aan het worden was. De redactie schreef in een artikel getiteld “Ons advies aan kiezers in een lastige race om burgemeester van New York”: “Dhr. Mamdani zou ook minder relevante ervaring meebrengen dan misschien welke burgemeester in de geschiedenis van New York dan ook.”
Bij veel verkiezingen leidt sociale media niet altijd tot daadwerkelijke verkiezingsoverwinningen. Maar Mamdani’s overwinning is vooruitziend en symbolisch voor een nieuw tijdperk waarin internet niet alleen de realiteit vertegenwoordigt, maar deze ook kan voorspellen. Maandenlang eisten Mamdani-aanhangers een overwinning en die is er eindelijk gekomen. Ze bleken gelijk te hebben – en vrijwel alle traditionele peilers (tenminste tot het einde, toen sommige peilingen eindelijk de realiteit van zijn beweging inschatten) hadden het mis en zagen Mamdani’s succes niet, ondanks de likes, reacties en samenwerkingen met beroemdheden die voor iedereen zichtbaar waren op Instagram.
Deze nieuwe vorm van politiek, die een enorme generatiekloof blootlegt, luidt een nieuw tijdperk in voor campagnes, politici en technologie. De identiteit van een politicus, met een online en offline zelf, is niet langer gerechtvaardigd gescheiden; om grote verkiezingen te winnen, is het duidelijk dat een internetpersoonlijkheid belangrijker kan zijn dan door PAC’s gefinancierde tv-reclames. Video’s op sociale media vereisen geen financiering door miljardairs. Online succes vereist simpelweg een betrokken publiek.
Deze nieuwe fase van door sociale media aangestuurde overwinningen is nuttig voor andere, kleinere campagnes en linkse kandidaten die zich verzetten tegen gevestigde kandidaten. Hoewel sociale media niet zonder gebreken zijn, stellen ze kandidaten wel in staat om grassroots-bewegingen te creëren die verder gaan dan door miljardairs gefinancierde campagnes. Bernie Sanders heeft de weg vrijgemaakt voor deze beweging, AOC heeft er zijn voordeel mee gedaan en Mamdani heeft een haalbaar blauwdruk gecreëerd voor kleinere verkiezingen in het hele land.
Het klopt dat sociale media niet altijd representatief zijn voor het echte leven. Deze uitspraak werd keer op keer gedaan door velen die vonden dat het aantal videoweergaven niet overeenkwam met de realiteit van het politieke landschap. Weergaven kunnen immers overal vandaan komen. Sociale media zijn echter een waardevol instrument voor grassroots-organisatoren. Tv-reclames zijn duur. Mamdani, die gebruikmaakte van publieke fondsen, stopte met fondsenwerving toen hij in maart zijn bestedingslimiet van ongeveer $ 8 miljoen bereikte in het systeem van publieke fondsen in New York.
Hij maakte een video , die meer dan 1,8 miljoen keer bekeken is op Instagram, waarin hij mensen oproept te stoppen met het doneren van hun geld en in plaats daarvan hun tijd te doneren. Hij gebruikte sociale media om zijn verzoeken te doen en een toegewijde groep vrijwilligers te verzamelen die betrokken raakten via zijn online beweging en vervolgens beproefde campagnetactieken uit het echte leven implementeerden.
Mamdani gaf prioriteit aan kiezerscontact. Zijn campagne klopte aan bij meer dan een miljoen deuren . Kiezersbetrokkenheid begon online om enthousiasme te wekken, maar behaalde een succes via traditionele methoden. Dagen voor de verkiezingen liep Mamdani dwars door Manhattan, van Inwood Hill tot Battery Park, om met kiezers in contact te komen. Dit werd natuurlijk ook online vastgelegd .
Mamdani gebruikte sociale media om advertenties te produceren, maar hoewel ze zorgvuldig waren opgesteld, waren ze uniek omdat ze zijn individualiteit en essentie benadrukten, zijn merk benadrukten in plaats van het te homogeniseren tot typisch afgezaagd, politiek jargon. Deze openhartigheid en persoonlijkheid maakten ze nuttig als hulpmiddel bij het organiseren van werving, waarmee vrijwilligers de overstap konden maken van de online ruimte naar gemeenschapsorganisatie die echt prioriteit gaf aan het betrekken en informeren van het publiek.
Campagnes die door mensen worden gedragen, werken. Mamdani’s overwinning bewijst dat het vasthouden aan sterke en zelfs onbeschaamde standpunten essentieel is om mensen te motiveren zich met politiek bezig te houden, van stemmen tot vrijwilligerswerk. Het innemen van gedurfde, compromisloze standpunten wordt soms gezien als politieke zelfmoord.
Maar in tegenstelling tot de impopulariteit van slappe Democraten, vooral in een gedurfde en liberale stad als New York – denk aan de centrist Max Rose, die één termijn heeft gediend en vaak tevergeefs probeerde alle partijen te paaien – is het duidelijk dat een principiële en standvastige boodschap die onbeschaamd progressief is, de opkomst bij verkiezingen daadwerkelijk bevordert en stimuleert.
Nadat Hillary Clinton de voorverkiezingen van Donald Trump had verloren, leek het erop dat de Democraten zouden leren dat kiezers iemand nodig hebben om voor te stemmen en niet alleen tegen. Maar inmiddels zijn we bijna tien jaar verder en lijken Democraten, op nationaal niveau, nog steeds de noodzaak van een sterke, gedurfde en progressieve kandidaat te onderschatten. Het is juist progressiviteit die jonge, oude en nieuwe kiezers aanmoedigt om daadwerkelijk naar de stembus te gaan. Vertrouwen op de minste van twee kwaden, de kandidaat met gezond verstand of een andere achterhaalde spreuk leidt simpelweg niet tot verkiezingen.
Dus, wat is de nieuwe blauwdruk voor Democraten, zoals geïllustreerd door Mamdani? Kandidaten moeten een grassroots-inspanning opbouwen. Bij alle verkiezingen – maar vooral bij verkiezingen die grote delen van het land en kiezers bestrijken – moeten sociale media worden ingezet op een manier die trouw blijft aan de boodschap van de kandidaat en mensen motiveert om online en offline met de campagne mee te doen. Citizens United maakt duidelijk dat super-PAC’s niet zomaar verdwijnen. Maar de bevolking kan de verkiezingen terugnemen, zolang ze de progressieve boodschap maar kunnen ontvangen.
