Spread the love en help Indignatie
Biden – Toen de Sovjet-Unie eind 1991 uiteenviel, leek de wereld klaar voor een nieuw, vreedzamer tijdperk, niet langer geplaagd door de angst voor een nucleaire Armageddon. De belangrijkste opvolgerstaat van de puinhoop van de USSR was een niet-communistisch Rusland dat van plan was om deel uit te maken van het democratische, kapitalistische Westen.
Biden – President George HW Bush en zijn belangrijkste adviseurs oefenden aanzienlijke diplomatieke vaardigheden uit in het managen van de schemerjaren en de uiteindelijke ondergang van de Sovjet-Unie. Hun belangrijkste prestatie was het verkrijgen van Moskou’s instemming met de hereniging van Duitsland en het lidmaatschap van de NAVO. De impliciete afweging (helaas nooit op papier gezet) was dat de NAVO zich niet zou uitbreiden voorbij de oostelijke grens van een nieuw verenigd Duitsland.
Het contrast tussen het goedaardige einde van de oorspronkelijke Koude Oorlog en de huidige status van de betrekkingen tussen het Westen (met name de Verenigde Staten) en Rusland kan niet groter of alarmerender zijn. De bemoeienis van de NAVO met het gewapende conflict tussen Oekraïne en Rusland is een regelrechte proxy-oorlog voor de Alliantie geworden. Als leider van de NAVO heeft de Verenigde Staten een reeks uiterst gevaarlijke escalerende stappen doorgevoerd.
De laatste provocatie is het besluit van de regering van Joe Biden om Oekraïne te machtigen om langeafstands US Army Tactical Missile Systems (ATACMS) te gebruiken die in staat zijn om ten minste 190 mijl binnen Rusland te raken.
Moskou heeft gereageerd door een nieuwe nucleaire doctrine aan te nemen die waarschuwt dat het gebruik van dergelijke raketten door de Oekraïense proxy van de NAVO zou betekenen dat Moskou officieel in oorlog is met de door de VS geleide alliantie. Misschien bluft de Russische president Vladimir Poetin, maar het risico op een nucleaire botsing tussen de NAVO en Moskou lijkt nu erg hoog.
Het is bitter ironisch dat de beslissing om Oekraïne Amerikaanse raketten te laten gebruiken die een Derde Wereldoorlog zouden kunnen ontketenen, is genomen door de meest lamme Amerikaanse presidenten. In de 59e minuut van het 11e uur zetten de leiders van de Democratische Partij Biden onder druk om zich terug te trekken uit de presidentsrace. Ze deden dit omdat het bewijs van zijn cognitieve achteruitgang onmiskenbaar was geworden.
Biden handgekozen opvolger, Kamala Harris, verloor vervolgens de presidentsverkiezingen van de Republikeinse kandidaat Donald Trump.
Zeggen dat de regering-Biden geen mandaat heeft om zo’n cruciale beslissing te nemen met betrekking tot oorlog en vrede, zou een monumentaal understatement zijn. Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat de huidige bemanning van het buitenlands beleid niet alleen verantwoordelijk is voor het verpesten van de relaties met Rusland en het uitlokken van een nieuwe Koude Oorlog met nucleaire implicaties. Die “prestatie” is een bipartizane inspanning die al meer dan 3 decennia plaatsvindt.
Tegen het einde van de regering van George HW Bush lieten opiniepeilingen in Rusland zien dat bijna 80 procent van de Russen een positieve mening had over de Verenigde Staten. In de late stadia van de regering van Bill Clinton had bijna hetzelfde percentage een negatieve mening .
Het was nauwelijks een verrassende ontwikkeling. Tijdens zijn ambtsjaren irriteerden Clinton en zijn Rusland-hatende adviseurs (met name VN-ambassadeur en later minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright) Moskou meerdere malen . Washington deed er alles aan om Ruslands langdurige religieuze en politieke cliënten, de Serviërs, aan te vallen toen de Joegoslavische federatie uiteenviel. Het besluit van de regering-Clinton om de NAVO uit te breiden met Polen, Tsjechië en Hongarije, was echter de grootste klap voor de Oost-West-relaties.
Clintons opvolger, George W. Bush, zette het beleid van provoceren en tegenwerken van Rusland voort en intensiveerde het. Latere rondes van NAVO-uitbreiding brachten de Amerikaanse militaire macht naar de directe omgeving van Rusland door nieuwe leden toe te voegen, zoals de drie Baltische republieken, Slowakije, Bulgarije en Roemenië. Het meest provocerend van alles was dat Bush aandrong op het toevoegen van Oekraïne aan de Alliantie . Hoewel Duitsland en Frankrijk tijdelijk onmiddellijke stappen blokkeerden om Oekraïne lid te maken, was Washingtons uiteindelijke doel vrij duidelijk.
Een toenemend aantal en volume van waarschuwingen tegen het maken van Oekraïne tot een NAVO-troef kwam ook van Poetin en andere functionarissen. Washington en zijn belangrijkste Europese bondgenoten negeerden die waarschuwingen, maar in 2014 werd duidelijk dat het Kremlin niet blufte.
Toen president Barack Obama en belangrijke Europese leiders hielpen de over het algemeen pro-Russische president van Oekraïne omver te werpen en een regime te installeren dat ondergeschikt was aan de NAVO, sloeg Moskou nadrukkelijk terug en nam het strategische, maar overwegend Russisch bevolkte, Krim-schiereiland van Oekraïne in.
De betrekkingen tussen het Westen en Rusland bleven daarna verslechteren. In het najaar van 2021 stelde het Kremlin een nieuwe relatie met het Westen voor die neerkwam op de minimale eisen van Rusland. Die eisen omvatten een gegarandeerde neutrale status voor Oekraïne, waarmee het vooruitzicht op een eventueel lidmaatschap van Kiev van de NAVO werd uitgesloten. Het Kremlin streefde ook naar de terugtrekking van geavanceerde Amerikaanse wapens uit de meest oostelijke NAVO-leden.
Het kwam neer op een ultimatum, en toen de regering-Biden de eisen van Moskou met minachting behandelde , lanceerde het Kremlin in februari 2022 een grootschalige invasie van Oekraïne. Dat offensief, gecombineerd met het besluit van de Verenigde Staten en haar bondgenoten om zware economische sancties tegen Rusland op te leggen, leidde tot een steeds escalerende militaire crisis.
Het is onzeker of de verkozen president Trump van plan is de gevaarlijke impasse met Moskou te beëindigen . In tegenstelling tot de partijdige mythe dat Trump de marionet van Poetin is geweest, was zijn werkelijke beleid tijdens zijn eerste termijn consequent hardline . We kunnen echter hopen dat hij volledig heeft begrepen wat een ramp de liefdesaffaire van Washington met Oekraïne voor beide landen is geworden. Het herstellen van coöperatieve bilaterale relaties met Rusland is essentieel voor de wereldvrede.
Alarmerend genoeg krijgt Trump die kans misschien niet, zelfs als hij zich wil terugtrekken van de lonkende afgrond. De lamme Biden-regering is nog bijna twee maanden aan de macht, en als de leiders van de regering dat willen, is dat meer dan genoeg tijd om het land in een nucleaire oorlog te storten. Bidens gedrag in de afgelopen weken, met name het machtigen van Oekraïne om Rusland aan te vallen met door de VS geleverde langeafstandsraketten, is meer dan roekeloos. Bidens nalatenschap is al slecht, maar het kan nog erger worden.
