Dit verzet tegen extreemrechts is gestaag weggevallen, waardoor centrumrechts blootstaat en niet in staat is zijn plaats in de presidentsverkiezingen veilig te stellen. Tegelijkertijd is links verdeeld tussen centrum en extreem-links. Het macronisme functioneerde een tijdlang als een brede centristische coalitie, die in staat was te regeren en daarmee deze trend van fragmentatie leek te kunnen keren. Bij gebrek aan enige ideologische consistentie was dit echter slechts een tijdelijke oplossing.
Tegenwoordig, met een gekrompen macronistische partij, is het enige dat de regering-Barnier op zijn plaats houdt de angst van zijn tegenstanders over wat er precies zou kunnen gebeuren als hij ten val zou worden gebracht. Extreem-links, gedomineerd door France Insoumise van Jean Luc Mélenchon, is vastbesloten de regering te censureren: zij heeft überhaupt nooit haar legitimiteit aanvaard. Hoewel Mélenchon duidelijk geniet van het vooruitzicht van een chaotisch einde aan Barniers ambtstermijn als premier, zijn er anderen aan de linkerkant die voorzichtiger zijn over wat de kiezers van deze parlementaire verkiezingen zullen vinden. staatsgreep.
“Er bestaat vandaag de dag in Frankrijk geen principiële verdediging of kritiek op de regering-Barnier.”
Dezelfde overweging geldt voor extreemrechts. Marine Le Pen is op dit moment ongetwijfeld degene die de kaarten in handen heeft. Links kan Barnier alleen ten val brengen als ze ook de steun krijgen van extreemrechts. Le Pen heeft de regering tot nu toe pragmatisch beoordeeld en daarbij haar kruit droog gehouden. Het Rassemblement National is er bij de parlementsverkiezingen niet in geslaagd zijn eigen gevoel van verraad te overwinnen, toen voldoende andere partijen zich ertegen verenigden om het uit de macht te houden. Bovendien heeft het land geen duidelijke strijd gewonnen in de debatten over amendementen op de begroting. Deze week verklaarde Marine Le Pen dat zij, zoals de zaken er nu voor staan, ook een ontbinding van de regering zou steunen. Toch is ze voorzichtig met het veroorzaken van een onnodige crisis. Ze is er ook op haar hoede voor dat men politieke spelletjes speelt die typerend zijn voor de Parijse elite, spelletjes die voor haar stemmers onbegrijpelijk lijken.
Er bestaat momenteel in Frankrijk geen principiële verdediging of kritiek op de regering-Barnier. De huidige discussies en beslissingen zijn overwegend tactisch. Degenen die het presidentschap in 2027 in de gaten houden – zoals voormalig premier Gabriel Attal en voormalig leider van Les Républicains Laurent Wauquiez – vragen zich af of een ontbonden regering goed of slecht zal zijn voor hun kansen. Beiden houden de gebeurtenissen nauwlettend in de gaten.
Maar ondanks deze onzekerheid lijkt een regelrechte crisis in de eurozone nog steeds vergezocht, gezien het over het algemeen robuuste karakter van de Franse economie. Een gevoel van bestuurbaarheid op nationaal niveau is echter een belangrijk criterium voor de stabiliteit in de eurozone. En in Frankrijk zijn de begroting en het toekomstige economische traject van het land ondergeschikt geworden aan politieke berekeningen. De regering overleeft momenteel: maar haar bestaan is een uitdrukking van de besluiteloosheid van anderen. En ook al heeft Frankrijk vandaag de dag een regering, het blijft niet beter bestuurbaar dan in de dramatische weken na de ontbinding van de wetgevende macht.
