Spread the love en help Indignatie
De VS haalt de kaart van de nucleaire dreiging tevoorschijn om hun hegemonie te herstellen, maar is het dat wel waard?
Kernwapens op het slagveld vormen een steeds groter risico en concurrenten van de wereldwijde uitdaging moeten dit gevaar het hoofd bieden. De VS stoft de kaart van de nucleaire dreiging af om te proberen hun hegemonie te herstellen, maar is het dat echt waard?
De fysiologische behoefte om zich als de sterkste te tonen
Voor de Verenigde Staten van Amerika is nucleaire afschrikking niet alleen een politiek of strategisch probleem, maar een existentieel probleem: de Amerikaanse hegemonie is puur gebaseerd op het primaat van afschrikking op wereldschaal. Dit betekent dat Amerika, nu er nieuwe concurrenten zijn toegetreden tot de nucleaire wapenwedloop, zijn primaat heeft verloren en op de een of andere manier het tactische nadeel moet compenseren om te voorkomen dat het strategisch wordt.
We kunnen zonder moeite stellen dat de VS een fysiologische behoefte heeft om zichzelf als het sterkste land te presenteren, en dat ze voortdurend haar politieke arrogantie en diplomatieke arrogantie als gebruikelijke instrumenten voor het verspreiden van haar hegemonische macht bevestigt.
De Amerikaanse doctrine van nucleaire afschrikking is een fundamentele pijler van de Amerikaanse nationale veiligheidsstrategie, ontwikkeld tijdens de Koude Oorlog en met aanpassingen in stand gehouden tot op de dag van vandaag. De essentie ervan ligt in het vermogen om nucleair conflict te voorkomen door de dreiging van verwoestende vergelding tegen iedereen die het aandurft de Verenigde Staten of haar bondgenoten aan te vallen met kernwapens.
Afschrikking is gebaseerd op drie principes:
- Capaciteit: de nucleaire strijdkracht moet voldoende krachtig en geloofwaardig zijn.
- Geloofwaardigheid: de tegenstander moet ervan overtuigd zijn dat de VS daadwerkelijk op een aanval zal reageren.
- Communicatie: de potentiële tegenstander moet zich bewust zijn van de vernietigende reactie die hij zal ervaren.
Het concept van Mutual Assured Destruction (MAD) is de evolutie van afschrikking, waarbij een evenwicht tussen concurrenten wordt gedefinieerd met als doel een nucleaire apocalyps te voorkomen. Toch heeft dit de VS er niet van weerhouden een ‘nucleaire paraplu’ te creëren, een echte uitgebreide afschrikking die erop gericht is strategische partners gerust te stellen.
Hieraan toegevoegd is het criterium gedefinieerd als ‘nucleaire houding’, d.w.z. het declaratoire beleid van een staat met betrekking tot het doel van zijn nucleaire arsenaal, gecombineerd met de bijbehorende krachtstructuren, materiële capaciteiten en commando- en controlestructuren die voor nucleaire strijdkrachten gelden . Aangezien afschrikking draait om het vormgeven van het denken van potentiële agressors, zijn wat de VS zegt en wat ze doen beide belangrijk voor de nucleaire houding.
In het verleden werden de nucleaire houdingen van de Verenigde Staten en andere landen op verschillende manieren beschreven als ‘wederzijds verzekerde vernietiging’, ‘flexibele reactie’, ‘verzekerde tweede aanval’ of ‘verzekerde vergelding’, ’tegenmacht’ of ’tegenstrategie’, en meest recent, ‘ complexe nucleaire afschrikking ‘. Nucleaire houding kan worden begrepen als de doctrine en werking van de nucleaire strijdkrachten van een staat om tegenstanders af te schrikken en indien nodig mogelijk te verslaan.
Amerikaanse denktanks waarschuwen voor een nucleaire ‘vertraging’ voor het land, zoals de Atlantic Council aangaf: ‘China breidt zijn nucleaire arsenaal dramatisch uit en Noord-Korea pocht nu over de “versnelde ontwikkeling” van op land gebaseerde tactische kernwapens. Zoals een recente analyse van Markus Garlauskas waarschuwt, is het groeiende risico van beperkte nucleaire aanvallen een belangrijk element van de toekomstige dreiging van China en Noord-Korea. Ondertussen zet Rusland, met zijn arsenaal van meer dan 4.300 kernraketten , zijn nucleaire sabelgekletter over Oekraïne voort, terwijl Iran op het punt staat zijn eigen kernwapens te bouwen.
Het verschil is groot. Terwijl de VS probeert zijn voorraad kernwapens te verminderen, versnellen China , Noord-Korea en Rusland de ontwikkeling van strategische wapens en doctrine voor operationele oorlogsvoering. Te lang zijn nucleaire kwesties door veel Amerikaanse militaire en defensie-denkers en -beoefenaars beschouwd als een aparte ‘stovepipe’. Dit gebrek aan aandacht voor nucleaire operaties op het slagveld is een ernstig gebrek in de manier waarop de VS en haar bondgenoten afschrikking en oorlogsvoorbereiding hebben benaderd .
Wat moet er dan gebeuren? Simpel: meer kernwapens!
Als het spel altijd hetzelfde is, gebruik dan meer kracht om meer te winnen. Wie de meeste raketten heeft, wint.
Het maakt niet uit of dit betekent dat de bezorgdheid van andere landen wordt opgewekt, dat er politieke crises worden uitgelokt en misschien zelfs worden veroorzaakt (iets waar de Amerikanen altijd dol op zijn geweest), wat er moet gebeuren is de oproepen van andere staten negeren en resoluut de bewering van het eigen brute geweld nastreven. Als rechtvaardiging hiervoor beweert de VS dat de poging om de nucleaire hegemonische expansie te reguleren ‘bedreigd’ is door… de aanwezigheid van andere landen met kernwapens! Praktisch gezien zou alleen de hegemonie nucleaire soevereiniteit mogen hebben, alle andere staten zouden eronder moeten lijden.
Het gemak van een onstabiele en gefragmenteerde wereldmarkt
Als we de VS eens bekijken zonder de nucleaire troefkaart, wat blijft er dan over?
In feite werd de dominantie van de dollar historisch gezien juist opgelegd vanwege de zachte macht van kernenergie: wij, de VS, hebben het atoomwapen, jullie niet, dus wij bepalen welke opstelling we de wereld geven, terwijl jullie voor altijd in het nadeel blijven. Bij de eerste bevraging van dit hegemonische principe, zoals gebeurde tijdens de Koude Oorlog, was de reactie genadeloos en werd de hele wereld in een eindeloze crisis gestort. Maar zonder kernenergie zou de dollar waarschijnlijk nooit zo sterk zijn geworden. Geen enkel land zou de VS ooit hebben uitgedaagd, wetende dat het binnen enkele minuten met de grond gelijk gemaakt kon worden.
Toch is het onderhouden van kernenergie erg duur: het Congressional Budget Office van de Amerikaanse overheid schat de uitgaven aan kernenergie op $ 756 miljard voor de periode 2023-2032, een goede $ 122 miljard meer dan de periode 2021-2030 die al was geschat. Anders gezegd, we hebben het over een immense dollarwasmachine op wereldschaal. En wat gebeurt er als er problemen zijn met de staatsbegroting? Er wordt meer geïnvesteerd in de strategische sector. Oorlogen zijn geldfabrieken. Als je echter niet vaak oorlog kunt voeren, wek je in ieder geval de indruk dat je altijd dicht bij het uitbreken van een conflict bent, om zo een non-stop wapenwedloop te creëren. Water laat het molenrad draaien. Zo simpel is het.
Hegemonie is gebaseerd op het politieke nut van onzekerheid voor een oorlog die altijd om de hoek ligt
Zonder onzekerheid als een vast gegeven in strategische berekeningen zou nucleaire hegemonie niet werken.
Als de logica van provocatie de overhand heeft, geeft de grondtroepenmacht het voordeel van manoeuvre op omdat ze geen tegenwicht ontwikkelt tegen een wapen dat de tegenstander bezit, een doctrine van inzet heeft en traint voor overlevingsvermogen en veerkracht. Een grondtroepenmacht die niet kan manoeuvreren, kan noch terrein veroveren noch doelen forceren. Met andere woorden, ze kan geen gevechten winnen. Het opgeven van manoeuvre is een zeker pad naar nederlaag op het slagveld.
Het is moeilijk te geloven dat grootschalige gevechtsoperaties tegen een nucleair bewapende tegenstander niet nucleair zullen worden als de overwinning wordt nagestreefd. Nu niet nucleair worden kan betekenen dat je niet wint. Niet winnen is misschien geen haalbare optie in de volgende grote oorlog tussen staten.
Zoals de Atlantic Council ook rapporteerde, zouden de VS moeten overgaan tot een verbetering van de nucleaire oorlogsvoering, volgens drie punten:
Ten eerste moeten de strijdkrachten middelen inzetten om een plan op te stellen om een ’nucleaire cultuur’ te implementeren bij zowel de commando’s als de troepen, om zo het bewustzijn te vergroten en het idee van een nucleaire oorlog te normaliseren.
Een tweede stap is om nucleaire aanvallen van de tegenstander op te nemen in de scenario’s van grootschalige conventionele gevechtsoperaties. De strijdkrachten moeten deze training organiseren en leiden.
Ten derde moeten militaire leiders bepalen dat beslissingen over ontheffing van verwerving die aannemers vrijstellen van het voldoen aan nucleaire overlevingsvereisten voor apparatuur en voertuigontwikkeling, de verantwoordelijkheid zijn van het Office of the Secretary of the Army en niet gedelegeerd worden. Delegatie zal waarschijnlijk resulteren in vrijstellingen die worden verleend voor het gemak of om kosten te verlagen zonder een volledig begrip van de strategische en operationele implicaties van de dreiging.
Houd in gedachten dat afschrikking deels gebaseerd is op het principe dat tegenstanders kwetsbaar zijn. Alle denkbare situaties waarin de angst van de agressor voor vergelding minimaal zal zijn, moeten worden onderzocht en er moeten pogingen worden gedaan om ze te elimineren. Kwetsbaarheid zou staten ertoe moeten aanzetten voorzichtiger te zijn en zich te onthouden van zelfs kleine provocaties vanwege de angst voor escalatie en omdat de winst slechts beperkt kan zijn. Noch een volledig effectieve verdediging, noch de afschaffing van kernwapens is mogelijk, maar alleen deze zouden kwetsbaarheid in het nucleaire tijdperk kunnen elimineren.
Met kwetsbaarheid komt onzekerheid: men kan niet de exacte reikwijdte, locatie of timing van de aanval weten. Van nog groter belang is de onzekerheid over het vermogen om escalatie te beheersen. Aangezien de ernst van de gevolgen van een nucleaire oorlog enorm is, is zelfs een lage waarschijnlijkheid van onbedoelde escalatie voldoende om voorzichtigheid teweeg te brengen. De essentie van een crisis is de onvoorspelbaarheid ervan en het feit dat, eenmaal begonnen, er geen garantie is dat een van beide staten de ontwikkeling ervan kan beheersen. De vijand wordt gezien als een rationele actor en als hij onvoorspelbaar handelt, neemt het risico toe.
Houd er bij dit alles rekening mee dat we de werkelijke ontwikkeling van de verschillende soorten wapens niet kennen, de voorhoedes en de nieuwste prototypes zijn onbekend. Dit betekent dat de ‘speciale status’ als kernmacht op wereldschaal een veelgevraagd label is om meer politiek gewicht te kunnen dragen en op meer gelijke voet met partners te kunnen dialogeren.
Het maakt niet uit of de VS sterkere nucleaire technologieën heeft dan anderen: wat telt is de perceptie van de wereld over zijn eigen land. De dreiging moet geloofwaardig lijken. Het communiceren van geloofwaardige afschrikking is een actief proces. Het is niet het statische equivalent van de vogelverschrikker op het veld van een boer. Het is meer als een actieve boer die met zijn geweer over het veld patrouilleert en het van tijd tot tijd afvuurt om er zeker van te zijn en te bewijzen dat het werkt. Het nucleaire equivalent is het regelmatige onderhoud, de training en de bediening van kernwapens in realistische geostrategische omstandigheden.
Hier zien we waarom het de VS goed uitkomt om de kaart van het nucleaire gevaar nieuw leven in te blazen: een reputatie die hoog gehouden moet worden, banken die hersteld moeten worden en een beetje show op het witte doek.
Wie weet of deze arrogantie Amerika niet duur zal komen te staan in haar streven om weer groot te worden?
