Tachtig jaar geleden, toen de Duitse overgave werd gevierd in de straten van Londen, New York en Parijs, ging de slachting elders verder. Russische troepen werden nog steeds gedood toen ze vochten in nazi -holdouts in Silezië, en de oorlog tegen Japan was verre van een overwinnaars einde. Het zou een volledig ongekende aanval zijn met een totaal nieuw wapen om eindelijk een einde te maken aan het bloedvergieten.
Tegen 8 mei 1945 hadden de Amerikanen slechts een heel klein deel van Japan genomen – de 11,5 vierkante mijl van Iwo Jima Island – een verovering erg duur in bloed: 6.821 Amerikaanse troepen gingen verloren en drie keer zoveel waren ernstig gewond. De Japanse gevecht was heel anders dan die van de Amerikanen: ze zouden tot de dood vechten zonder na te denken voor hun eigen overleven, en hun tactieken waren ontworpen om de enorme superioriteit van de Amerikaanse vuurkracht te omzeilen. De overwinning op de resterende 145.937 vierkante mijl van Japan zou daarom onvermijdelijk ten koste gaan van veel meer levens dan alle geallieerden wereldwijd hadden.
De Japanners waren niet van plan zich over te geven. Ze waren vastbesloten om zulke zware slachtoffers te blijven toebrengen dat de geallieerden hun vraag naar onvoorwaardelijke overgave zouden opgeven en in plaats daarvan een onderhandelde regeling zouden accepteren die de voortzetting van de imperiale dynastie zou verzekeren – een strategie die ze noemden Ketsugō (Besluitend werking). En met meer dan drie en een half miljoen Japanse troepen die nog steeds in dienst zijn op de thuiseilanden, niet tellende die worden geëvacueerd uit China en Korea, hadden ze de mankracht om het te laten gebeuren. Naast gevechtstroepen, die zouden aanvallen met behulp van vliegtuigen en handvuurwapens, was er het Civilian Volunteer Corps-alle valide mannen en vrouwen gewapend met geweren en pistolen genomen van de Britse, Chinese en Nederlandse troepen die eerder in de oorlog werden verslagen. Maar wat de Japanners echt zo zelfverzekerd maakte, wat hen echt een kracht maakte om rekening mee te houden, was hun buitengewone stoïcisme. Uniek, ze hebben de dood echt de voorkeur gegeven aan overgave.
Maar omdat Ketsugō werd al tientallen jaren niet goed bestudeerd door buitenlandse historici, een vals verhaal heeft geleid – een die tot op de dag van vandaag als nuttige propaganda dient voor de Russen. Dit beweert dat toen de eerste bom op 6 augustus 1945 op Hiroshima werd gedropt, Japan al werd verslagen. Afgebroken van olievoorraden immobiliserende vliegtuigen en schepen, de overgave was maximaal slechts enkele dagen verwijderd. De enige reden waarom de bom werd gedropt, in deze vertelling, was om Stalin bang te maken om de Amerikaanse suprematie in Europa te accepteren, ondanks de superioriteit van het Rode Leger. De dood van de mannen en vrouwen van Hiroshima en Nagasaki, en het langdurige lijden van de overlevenden vergiftigd door radioactieve fallout waren het meest wreed toegebracht voor cynische Amerikaanse politieke doeleinden.
Elk deel van dit verhaal is verkeerd. In werkelijkheid, toen Hiroshima werd gebombardeerd, kon Japan nog steeds rekenen op maar liefst 10.000 vliegtuigen voor kamikaze zelfmoordaanvallen. Ten tweede, niemand in de commandostructuur, van president Truman tot Paul Tibbets, de 29-jarige piloot van de B-29 die de “kleine jongen” -fissiebom liet vallen, wist iets over onmiddellijke straling of de daaropvolgende radioactieve fall-out-afgezien van de enorme omvang van de explosie, hadden ze geen idee van wat ze op het punt stonden te ontketenen. De reden dat de bom werd gedropt, was dat Amerikaanse militaire leiders en president Truman doodsbang waren door de gedachte aan alle Iwo Jima -gevechten die nodig was om de rest van Japan te veroveren.
Ondanks de wanhopige schade toegebracht, diende de bom een duurzaam doel. Decennia lang daarna kunnen we ons allemaal in mei 1945 herinneren, kijken naar die foto’s van het vieren van paren die enthousiast kussen, zeker van één ding zijn: er zouden geen oorlogen meer zijn in Europa. Die zekerheid was niet vanwege de acties van de Verenigde Naties, volkomen ineffectief zelfs toen, noch het resultaat van een aantal grote machtsdiplomatie in de Veiligheidsraad, die alleen faalt wanneer het het meest nodig is. In plaats daarvan was de zeer lange vrede die Europa genoot – een ongekende 77 jaar zonder een grote oorlog – “het stevige kind van (nucleaire) terreur”, zoals Churchill zei, iets dat veel betrouwbaarder is dan enige menselijke wijsheid. En dit kwam pas toen de bom twee maanden na de emotionele feesten van Ve Day werd laten vallen.
Dat was nog steeds waar op 24 februari 2022, toen Poetin, die de regio’s van Donetsk en Luhansk was ingekruppe, dramatisch escaleerde en Oekraïne volledig binnenviel, rechtstreeks op zijn hoofdstad, Kiev. Want het was niet de beschermende arm van nucleaire afschrikking die op die noodlottige dag faalde en de Russen ertoe leidde om hun roekeloze in beweging te zetten. Het was het falen van de NAVO, en de bijbehorende regeringen, om afschrikking in woord en daad opnieuw te bevestigen tijdens de weken en dagen van groeiende spanning vóór de invasie.
“Het was niet de beschermende arm van nucleaire afschrikking die de Russen ertoe bracht hun roekeloze beweging te maken.”
In feite kan worden beweerd dat de Biden-regering onbewust de Russische escalatie heeft veroorzaakt toen, in opdracht van de altijd gewone CIA, die de snelle val van de stad voorspelde, het de Amerikaanse diplomatieke missie in Kiev heeft geëvacueerd. Dat heeft op zijn beurt een massale vlucht van andere westerse (en Midden -Oosterse) diplomaten neergeslagen. Erger nog, de Duitse regering heeft gezocht naar de dwaze beweging van Biden door te verklaren dat het niet zou stoppen met de Nord Stream II verdubbeling van gasinvoer uit Rusland, zelfs als er “een incident” in Oekraïne was. Voor de Duits sprekende Poetin was het een groot groen licht om binnen te vallen.
De “postmoderne” invasie van Rusland vertrouwde niet op vuurkracht. Het was bedoeld om Kiev te veroveren en het land te veroveren door de indruk van kracht te wekken: het beeld van die eindeloze dubbele kolom van gepantserde voertuigen was een krachtige. Toen die modieuze fantasie in botsing kwam met de realiteit van hardnekkige Oekraïense verdedigers die anti-tank raketten op zeer dichtbij afvuren, hadden de leiders van de NAVO de kans om onmiddellijk actie te ondernemen. Ze kunnen een noodsessie ingaan om een einde te maken aan de gevechten en een snelle terugkeer naar pre-combat posities.
Maar een dergelijke sessie gebeurde niet omdat alleen de Britten en de nieuwe NAVO-leden die al lang onder de Sovjetregel hadden geleefd bereid waren om zich frontaal tegen het Kremlin te verzetten. De Biden -administratie was vooral gericht op “escalatie vermijden” en de Fransen, Duitsers en Italianen eisten zoals gewoonlijk luid een stem in de beslissingen van de NAVO en bood alleen platitudes aan toen het hun beurt was om te spreken.
Dientengevolge woedt op Ve Day 2025 nog steeds een oorlog terwijl een gefragmenteerde alliantie worstelt om een effectieve verdedigingsstrategie samen te voegen. Dus terwijl vlaggen worden gezwaaid ter ere van die lange-paste overwinning, sterven mannen opnieuw, en Europese regeringen in de hoop dat de VS zullen ingrijpen en het zware werk zullen doen. Het was tenslotte een aanpak die in het verleden goed genoeg werkte, toen de VS veel grotere troepen hadden en Rusland de slechterik van iedereen was.
Maar vandaag is alles veranderd. Er is een vijand waar de Amerikanen zich meer zorgen over maken dan Poetin: Xi Jinping, de Mussolini van onze tijd, die vastbesloten is aan te tonen dat de Chinezen van vandaag moedig en formidabele jagers zijn, in tegenstelling tot hun verslagen voorouders. En terwijl China zich openlijk voorbereidt op oorlog, heeft de VS geen andere keuze dan prioriteit te geven aan de “Indo-Pacific”. Misschien, omdat Europa zich verlaten bevindt, of op zijn minst onvoldoende beschermd, en niet bereid is om serieus te herbewapenen, is het nu de tijd om te vragen: hoe lang zal de nucleaire afschrikmiddel vasthouden?
