Stel je voor dat Luigi Mangione de CEO had neergeschoten van een bedrijf dat gloeilampen maakte, of vaatwassers, of ontbijtgranen. Misschien zouden een paar ideologen op Twitter de moord hebben toegejuicht als een gerechtvaardigde aanval op de één procent. Maar de meeste mensen zouden het als een koelbloedige moord hebben betreurd, of het anders volledig hebben genegeerd.
Toch juicht Amerika openlijk de moord op Brian Thompson, CEO van United Healthcare, toe. Een DJ tijdens een show met Disney Channel-thema in Boston speelde vorige week het nummer ‘He Could Be The One’, terwijl het publiek in gejuich uitbarstte toen Mangione’s mugshots aan de muur werden vertoond. Gevangenen in de gevangenis in Pennsylvania waar Mangione gevangen zit, riepen “Bevrijd Luigi” en “Luigi’s omstandigheden zijn slecht!” naar een verslaggever buiten. Tweets en berichten waarin Luigi wordt verheerlijkt zijn er in overvloed, en wat vooral ontbreekt in het gesprek is de gebruikelijke post-facto discussie over wapenbeheersing – dit ondanks het feit dat hij naar verluidt een niet-traceerbaar 3D-geprint ‘spookgeweer’ gebruikte. De conclusie is duidelijk: veel Amerikanen zijn bereid de gewelddadige oppositie tegen het gezondheidszorgsysteem te steunen.
Mangione belichaamt een volkswoede die het kookpunt heeft bereikt. Dit is niet de woede van politieke extremisten of ideologische fanatici; het is de woede van de normie. Als daad van politieke communicatie was de misdaad van Mangione opmerkelijk effectief. Zijn doel met het vermoorden van Thompson was meteen duidelijk, en het werd verwelkomd. Sociale media werden overspoeld met verhalen over verzekeringsproblemen – enorme rekeningen voor ambulances, dekking voor cruciale zorg werd geweigerd. Hoewel de problemen in de Amerikaanse gezondheidszorg complex zijn en niet beperkt blijven tot de verzekeringsmaatschappijen, zijn ze vaak het symbool van het disfunctioneren van het systeem. Dit is een land waar het gemiddelde gezin $23.968 betaalde voor een particulier verzekeringsplan in 2023 heeft 41% van de volwassenen medische schulden. De beslissingen van deze afstandelijke, ondoorgrondelijke bedrijfsapparatchiks kunnen catastrofale gevolgen hebben voor patiënten.
