Voor een verrassend groot contingent academici is de blonde bom geen mode, of zelfs maar een kostuum, maar een essentiële identiteit die suggereert dat een vrouw zowel zelfbewonderend als dik is. Joyce Carol Oates heeft, in haar kenmerkende faux-feministische stijl, gezegd dat Monroe ‘medeplichtig was aan haar eigen lot’ omdat ‘ze zichzelf tot de blondine had gemaakt die er dom uitziet’. Dat een voormalig serieuze criticus zo moeiteloos het uiterlijk en karakter van een vrouw buiten beschouwing laat, verraadt de zelfvoldane verwaandheid die de kern vormt van veel feministische interpretaties van de glamour van beroemdheden: ze ziet er dom uit, en in tegenstelling tot mij is ze dat ook. Door de persoonlijkheid van een seksobject te bekleden, zo luidt de theorie, nodigt Marilyn haar eigen vernietiging uit – net als Sweeney. Ze wordt een clown en een acceptabel slachtoffer. Natuurlijk zijn alle vrouwelijke academici met een col, zenuwachtig en muisstil.
Waarom het vitriool voor deze specifieke tint? Blondheid gaat voor Marina Warner over “schoonheid, met liefde en nubiliteit, met erotische aantrekkingskracht, met waarde en vruchtbaarheid”. Deze kwaliteiten nabootsen door bleken jouw haarblond daarentegen is een groteske omkering. De competitie van ‘nepblondines’, voor wie Sweeney hoort erbijwordt daarom de ultieme bron van angst voor de kunstgrepen van schoonheid, voor vrouwen die mannen ertoe verleiden van hen te houden. De grote grap van de blondine om een einde te maken aan alle blondines was dat ze eigenlijk helemaal niet zo was. Een van Monroe’s bekendste biografen, Maurice Zolotow, noemde haar ‘een samengesteld product dat kunstmatig in elkaar moet worden gezet door modistes, couturiers, schoonheidsspecialisten en kappers. [leading to] een diepgaand verlies van iemands identiteit”. De tragische boog van de peroxideheldin – Sylvia Plath, Eva Perón, Jayne Mansfield, Anna Nicole Smith – is inmiddels ingebakken in de mythos van beroemdheden en houdt verband met deze waargenomen afwezigheid van zichzelf en het wantrouwen over haar bereidheid om het onderwerp van fantasie te zijn.
De goudharige sterretje kristalliseert eeuwenoude angsten over de vervalsing van vrouwelijke verleiding. Zolotows uitgebreide inventaris van schoonheidsassistenten beeldt Marilyn af als het product van een ruchesvlaag in een geparfumeerd boudoir in Versailles. Hij doorzoekt dit denkbeeld toilet zoals de minnaar Strephon in Jonathan Swift’s 1732 faux-episch gedicht, De dameskleedkamergeschokt door de “pomatum, verf en slops van zijn minnaar Celia, / En zalven goed voor schurftige karbonades”. Tegen het einde wordt Strephon afgeschrikt door ‘vette kapsels’ en ‘vergomde, vervilte en beslikte’ handdoeken; de les is niet dat Celia uitzonderlijk grof is, maar dat Strephon dwaas is omdat hij heeft geprikt. Tweehonderd jaar later zou Simone de Beauvoir schrijven dat de vrouw “alles is wat de man verlangt en alles wat hij niet bereikt”; nu, in een seksuele cultuur waarin veel mannen zich bevinden nooit het verwezenlijken van hun verlangensde deur van de kleedkamer van de dame openwrikken om haar ware afschuwelijkheid te onthullen, of simpelweg Sydney Sweeney roosteren, is een perverse troost geworden.
“Het goudharige sterretje kristalliseert eeuwenoude angsten over de vervalsing van vrouwelijke verleiding.”
Sweeney’s carrière bewandelt tot nu toe het versleten maar nog steeds verraderlijke pad van het sekssymbool dat toevallig optreedt. Maar met de schim van Marilyn keert terug wat Churchwell vroomheid over ‘het natuurlijke’ noemt – deze keer versterkt door steeds zwakkere seksuele relaties en steeds afnemende feitelijke seks.
Koekjesnijderchirurgieklinieken in Turkije hebben een uitlopercultus van esthetische zuiverheid voortgebracht: de diep verontrustende marionettenlook van influencers met dode ogen en injecteerbare jukbeenderen wordt, naast witte tanden, donkerbruin en griezelig lange nagels, geassocieerd met goedkoopheid. Tegenwoordig komt de klassendynamiek tot uiting in de gezichten: de aristo is sierlijk gelijnd, de charlatan glad als een briochebroodje. Door hun gezichten op te blazen om hyperseksuele mannelijke fantasieën na te bootsen (hoewel ik zeker weet dat ze zouden protesteren dat ze “het voor zichzelf deden”), diskwalificeren jonge vrouwen zichzelf van de status van “natuurlijke schoonheid”, en deze kunstgreep, op zijn beurt, nodigt precies uit tot de minachting waarvoor ze in de eerste plaats misschien op de vlucht waren. Dit is de reden waarom ik meisjes meeneem op de eerste dategaat de eeuwige meme; Het is onwaarschijnlijk dat de mannen die dit zeggen, ondanks dat ze waarschijnlijk nooit daadwerkelijk een date hebben weten te bemachtigen, de ongelukkige kandidaat zullen overtuigen zich te onderwerpen aan de gechloreerde vernedering van het plaatselijke recreatiecentrum – maar hoe dan ook, de wraakfantasie blijft bestaan.
Ondertussen verandert het seksuele ideaal zelf. Onze hersenen worden door algoritmen getraind om een bepaalde esthetiek te verlangen – geoliede, haarloze bollen, gebruinde, airbrush- en glanzende huid – in die mate dat het vertrek van beroemdheden hiervan, zelfs terwijl ze uitrusten in de hitte van Florida, verraad betekent. Ze moeten dus het onmogelijke koord bewandelen om zowel onberispelijke seksuele objecten als moeiteloze natuurlijke schoonheden te zijn. De seksgodin van de 21e eeuw is dubbel desnuda – dat wil zeggen, niet alleen naakt, maar ook ontdaan van de visuele chicanes van make-up, verlichting en filters. Fixaties op ‘natuurlijke’ esthetiek zijn een reactie op de hyperreële, pornografische excessen van het tegenovergestelde: wat het ‘trad’ internet graag ‘vrouwelijke topprestaties’ noemt, een jonge vrouw met een bloot gezicht en een deinende natuurlijke boezem die een roze- babe of twee met wangen, is een fantasie van een ingebeelde wereld voordat filler, siliconen en Russische wimpers de schoonheid vernietigden. Het moet voor veel jonge vrouwen moeilijk zijn om deze steeds sneller wordende cyclus van verlangen en minachting voor kunstgrepen en authenticiteit bij te houden – vooral als je op je 22e al meerdere milligram injectables rond je opperhuid hebt klotsen.
