Waarom Elon Musk De Britse Politiek Domineert INDIGNATIE AI & Politiek

Kan de excentrieke miljardair Musk de balans in de politiek echt laten doorslaan? Het dossier lijkt, verrassend genoeg, te suggereren van niet. Zelfs de persmonopolist Lord Northcliffe heeft nooit echt de overhand gekregen over het nationale leven. Degenen die succesvol zijn geweest, zoals Donald Trump of Ross Perot, zijn er meestal zelf in geslaagd de ring te betreden.

In Groot-Brittannië test Elon Musk deze regel nu tot de grond toe. Hij is misschien wel de eerste miljardair die echt het lot van een geavanceerde democratie op een gril kan bepalen. Na maandenlang premier Keir Starmer op zijn kop te hebben gezet, richt hij zich nu op het Britse schandaal rond kindermisbruikbendes — de grote misdaad van onze tijd. De eigenaar van X heeft opgeroepen om Labour-minister Jess Phillips naar de gevangenis te sturen voor haar rol in het afwijzen van een onderzoek, voor de vrijlating van activist Tommy Robinson uit gevangenschap en voor nieuwe Britse verkiezingen.

Musk heeft geen groot zakelijk belang in het VK en is blijkbaar uit nieuwsgierigheid geïnteresseerd geraakt in nationale aangelegenheden. De uitspraken die hij heeft gedaan over de Britse politiek zijn bewust gnomisch geweest, zelden langer dan een paar woorden: “Wow”, “Ja”, “Er moet verantwoording worden afgelegd”, “Absoluut”, “Ja”, “Wow”. Toch zijn deze nog steeds genoeg gebleken om het politieke lichaam te doen schudden, de Britse nieuwscyclus te domineren en de voorwaarden voor het debat te bepalen.

Musks opmerkingen over “two-tier policing” tijdens de rellen van afgelopen zomer veranderden een gebeurtenis die het patroon van 2001 volgde in een politieke crisis. De term “two-tier” is nu een gevestigde aanvalslijn en wordt regelmatig in het parlement gebruikt. Ondertussen hebben Musks kritiek op Rachel Reeves’ Budget de stemming onder investeerders verzuurd. In elk van deze gevallen, en in reactie op zijn bericht over grooming gangs, is er bijna geen tegenstand tegen de miljardair geweest vanuit de “civil society”. De Britse regering is stil en schuifelt, mompelt iets tegen de lobbypers dat al snel wordt overstemd door de laatste “Wow”.

Miljardairinterventies in de politiek zijn niet nieuw. Wat nieuw en vreemd is, is hun bijna volledige succes in dit geval. De meeste democratieën hebben manieren ontwikkeld om dergelijke interventies te weerstaan, en er zijn middelen, legaal en anderszins, die tegen Musk zijn gebruikt. De Duitse regering heeft hem formeel berispt voor het steunen van de AfD, en Brazilië — met een BBP dat 65% van dat van het Verenigd Koninkrijk bedraagt ​​— heeft kort geprobeerd X in het land te verbieden.

Hoe verklaren we dan de relatieve rust van Starmerisme, een politieke kracht die nu geacht wordt de wereldwijde oppositie tegen populisme te leiden? Dit is niet uit vrije wil of opzet. Het spreekt in plaats daarvan over een Britse politiek die is uitgehold en rijp is voor inname door vrijwel iedereen, zelfs een derde partij. Musk heeft slechts een vacuüm gevonden en is erin gestapt.

Een voorbeeld hiervan is de manier waarop de Britse pers nog steeds opereert, waarbij bijna al het politieke nieuws wordt verspreid via geheime lobbybriefings. Grote onderzoeksgebieden worden afgesloten met smaadwetten en ‘super-injunctions’, en de staatsomroep domineert nog steeds het nationale leven. Deze media-ecologie helpt de orde te bewaren, maar is, omdat het ontwerp ervan afstompend is, extreem platvoetig in het aangezicht van een vijandige uitdager.

Team Starmer heeft Musks virale berichten beantwoord met wat in wezen analoge methoden zijn, terwijl Groot-Brittannië het soort online links mist dat in staat is de techmagnaat op zijn eigen spel te verslaan. Tijdens Musks meest recente interventie is het geen overdrijving om te zeggen dat de verdediging van de hele sociale orde van Windsor werd overgelaten aan het onofficiële X-account van Larry the Cat.

Ondertussen is er in Westminster een vreemde stilte neergedaald. Starmer heeft opvallend weinig te zeggen. De steeds speculatievere leiding van Kemi Badenoch heeft zichzelf uit het openbare leven zien wegkruipen, blijkbaar op zoek naar de filosofische betekenis van conservatisme. Reform UK heeft in het parlement voor ophef gezorgd en geniet nu de persoonlijke gunst van Musk, maar is vooralsnog te klein om wetgeving te beïnvloeden. Er komen weinig ideeën naar voren van de Liberal Democrats, een vreemde en giechelende partij van plattelandsrentiers, die trots een beperkte blik hebben.

Als gevolg daarvan zijn veel van Musks Britse overwinningen gewoon bij verstek tot stand gekomen — door een gebrek aan lokale concurrentie. Als hij iets als het schandaal van de grooming gangs ter sprake brengt, wordt hij niet zozeer tegengewerkt als wel met knipperende ogen aangestaard. Wat een vreemde triomf voor een man die aan de andere kant van de wereld woont.