Wat doet hij, op een moment dat ‘s werelds meest gerespecteerde humanitaire staatscontrole en een vervagende openbaar profiel wordt geconfronteerd? Probeer het verhaal te veranderen. In het afgelopen jaar hebben we Bill Gates gezien aan een krachtige PR -tour. Naast zijn podcast, zijn blog en eindeloze toespraken en op-eds, duwde hij een vijfdelige zelfverheerlijkende Netflix-serie vorig jaar. En nu heeft hij een nieuw memoires.
Een enkel volume zou echter niet voldoende zijn voor poorten, en hij heeft aangekondigd dat hij er drie nodig heeft om zijn levensverhaal te vertellen. De eerste, Broncodericht zich op zijn vroege leven en de eerste jaren van Microsoft, het bedrijf dat hem tot een miljardair heeft gemaakt. Als een van de meest geïnterviewde en gesproken over mensen in de geschiedenis, is veel van het persoonlijke verhaal van Gates al verteld. Dus wat zou hij ons op dit moment kunnen vertellen dat we nog niet eerder hebben gehoord?
Eigenlijk zou hij ons veel kunnen vertellen. Maar alleen als hij dat wilde. Zijn opmerkelijke leven was vol intriges, gevuld met oorlogsverhalen-inclusief de moordende tactieken die hij gebruikte om de concurrenten van Microsoft te doden en een van de krachtigste en meest destructieve monopolies in de geschiedenis van de handel te creëren. Zijn persoonlijke leven is niet minder interessant geweest. Terwijl zijn PR -handlers de foto van een boekachtige nerd hebben gepusht, heeft de echte Bill Gates altijd in de snelle rijstrook gewoond; Behperren in zijn Porsche, het gooien van explosieve driftbuien en blijkbaar genieten van een robuust en divers romantisch leven – een die volgens talloze beschuldigingen lijnen heeft overschreden.
Rekeningen van zijn slechte-boy-gedrag zijn Legion en de media de afgelopen jaren staan de media steeds meer open voor kritieke profielen van de miljardair. In de afgelopen 18 maanden, drie boeken (inclusief de mijne, Het Bill Gates -probleem) zijn gepubliceerd, die allemaal op zijn minst voorzichtig kritisch waren. Tegelijkertijd zijn veel Legacy News -verkooppunten, die al lang geprezen poorten hebben geprezen, begonnen zijn veronderstelde morele autoriteit te ondervragen – bijvoorbeeld zijn associatie met veroordeelde zedendelinquent Jeffrey Epstein verkennen.
Als Gates bereid was om te overwegen samen te werken met een monster als Epstein om zijn filantropische doelen te bevorderen – Dat is de verklaring van Bill Gates voor hun vele vergaderingen – Wat zou hij nog meer willen doen? Wat drijft een man als poorten naar zo’n extreme gedrag?
U vindt geen antwoord in Broncodeeen smakeloos, schoongemaakt werk van revisionistische geschiedenis, een PR -oefening gericht op het humaniseren en revitaliseren van poorten in de publieke oog – waarin we eraan herinneren dat er in een wereld van oligarchen echt enkele “goede miljardairs” zijn.
Met een zware focus op zijn jeugd, vertelt zijn boek over de toevallige dood van zijn beste vriend uit de kindertijd, de moeilijkheden die hij in het oog had gezien met zijn ouders en zijn vroegste ondernemersactiviteiten op de middelbare school. Deze anekdotes worden verondersteld dat lezers hem als attent en reflecterend moeten zien, maar ze klinken hol omdat hij nooit echt reflecteert op zijn overmoed, zijn meest bepalende karakterkenmerk. Gates is een man die altijd heeft aangedrongen dat hij de slimste man in de kamer is-en aan het hoofd van elke besluitvormingstafel zou moeten zitten. Zoals hij ooit Naar verluidt Uitgepakt tijdens een etentje: “Natuurlijk heb ik zoveel macht als de president.”
Toch bron Code Geeft ons weinig hints over het ontstaan van zijn god complex. Als gevolg hiervan helpt het ons niet te begrijpen wie Gates vandaag is, de promiscue pedant die zijn extravagante rijkdom gebruikt om zichzelf te positioneren als leider, expert en autoriteit op een duizelingwekkende reeks onderwerpen – volksgezondheid, openbaar onderwijs, klimaatverandering, kunstmatig Intelligentie, vaccins, voorbehoedsmiddelen, landbouwontwikkeling en eindeloze andere kwesties.
Als Gates zijn memoires had gebruikt om eenvoudig zijn innerlijke machtsmakelaar te omarmen en zijn echte zelf te onthullen-een man geobsedeerd door macht en controle, een man gedreven door ego en eigenbelang, een man die zijn emoties niet kan beheersen, een man die, volgens Voor talloze accounts heeft ze moeite om vrouwen te respecteren – we kunnen dan een reden hebben om het te lezen.
De timing van publicatie is interessant, op een moment dat andere technische miljardairs voor hem stijgen. Gates lijkt vandaag anachronistisch. Hij oefent het grootste deel van zijn geld-in-politiek invloed uit via donkere gangen en achterkamers. Vorig jaar werd onthuld dat hij een donatie van $ 50 miljoen donatie deed aan de presidentiële campagne van Kamala Harris. Openbaar gaat hij ondertussen tot buitengewone lengte om zijn invloed te verbergen en zich te presenteren als een volledig niet-politieke humanitaire, gedreven door een onbaatzuchtig verlangen om anderen te helpen.
Deze uitgebreide branding staat in tegenstelling tot miljardairs zoals Elon Musk, een brutale zelf-geïnteresseerde miljardair die de titel van oligarch lijkt te dragen als een kroon van een koning. Hij probeert het publiek zeker niet voor de gek te houden door te geloven dat hij een filantroop is. Evenzo kan Donald Trump, hoewel een politicus die op zijn minst naar de interesse van het publiek moet gebaren, meestal niet anders kan dan laten zien hoe toegewijd hij is aan zijn eigen belangen. De reden dat deze mannen naar het openbare leven stijgen, kan gedeeltelijk zijn vanwege de vulgaire eerlijkheid die ze aan tafel brengen. Ze zijn niet aardige, vriendelijke of gulle mensen. En ze doen zich niet doen.
Er is iets grotesk in het zien van de contouren van onze oligarchen die zo worden blootgesteld. Maar dit gedrag lijkt ook een natuurlijke evolutie van oligarchie, althans in de Amerikaanse politiek. Republikeinen en Democraten hebben miljardairs zoals Gates al lang genormaliseerd en gelegitimeerd-zijn campagnebijdragen accepteren, hem humanitaire prijzen krijgen, royaal mede-financiering van Gates Foundation-projecten, die hem massale belastingvoordelen voor zijn filantropie opleveren en financieel samenwerken met het bedrijf dat blijft maken om te maken Gates Rich, Microsoft. Elon Musk kan een nieuw niveau van normalisatie en legitimisatie voor oligarchie presenteren, maar hij staat op de schouders van Bill Gates.
Gates verdient misschien ook vergelijking met een andere miljardair, Howard Hughes, een man die zijn laatste jaren in extreem isolatie doorbracht en het contact met de realiteit verloor. Naar verluidt liet hij zijn vingernagels enkele centimeters lang groeien, zijn teennagels nog langer. Naarmate zijn gezondheid daalde, streefde hij een regiment van zelfmedicatie en kwakzalverschap na, obsessief injecteren in de lies met mysterieuze vloeistoffen.
Hughes ‘zelfvernietigend gedrag en agorafobie werd waarschijnlijk niet geholpen door zijn grote rijkdom, waardoor hij zich kon omringen met mensen die van hem afhankelijk waren voor geld. Financiële afhankelijkheid maakt steevast mensen bang om de hand te bijten die hen voedt. Of misschien zelfs een man helpen die duidelijk hulp nodig heeft. En dit wordt ook het verhaal van Gates.
Tegenwoordig omringt Gates zich met mensen die van zijn geld afhankelijk zijn en zichzelf afkoelen van zijn critici, zelfs als ze groeien in volume en levensvatbaarheid, zowel links als rechts. Sommige van de beoogde begunstigden van de Gates Foundation – boerenorganisaties op het Afrikaanse continent – roepen openlijk op de stichting om herstelbetalingen te betalen voor alle schade die het veroorzaakt. Een groeiend aantal onafhankelijke experts heft een soortgelijke kritiek: dat de stichting meer kwaad dan goed doet. Op deze kritiek biedt Bill Gates nooit een reactie.
“Elon Musk kan een nieuw niveau van normalisatie en legitimisatie voor oligarchie presenteren, maar hij staat op de schouders van Bill Gates.”
Ondertussen, in zijn privéleven, heeft Gates zich onderworpen aan kop na kop van vermeend ongepast gedrag jegens vrouwen. (Hij ontkent enig wangedrag.) En in zijn zakelijke aangelegenheden zijn zijn ijverige inspanningen om zichzelf te presenteren als leider in klimaatverandering plat gevallen omdat geen van de game-veranderende innovaties die hij heeft beloofd, is gematerialiseerd.
Ondanks, of misschien vanwege deze groeiende kritiek, doen Gates en zijn handlers hun best om een wereld te creëren waarin geen critici bestaan. Voor zijn aanstaande boektournee heeft hij besloten om te beschuldigen, die critici en nee -zeggers buiten zal houden. Kon de man van $ 166 miljard de locatie niet gewoon op eigen kosten verhuren?
Aan de andere kant geeft zijn filantropische stichting schaamteloos honderden miljoenen dollars aan de nieuwsmedia – De telegraaf,, De voogdBBC en tientallen andere verkooppunten over de hele wereld – wat sterke prikkels creëert om poorten te prijzen. Hoewel de nieuwsmedia af en toe een kritische lens voor Gates hebben, hebben de meeste journalisten zelfs die niet direct door de stichting worden gefinancierd, hebben de neiging hem anders – en beter – te behandelen dan andere miljardairs. Zeker, de meeste nieuwswinkels lijken van het nieuwe memoires van Gates te houden. De, de New York Times‘s recente, gloeiende beoordeling van Gates’ memoires stond aan de kop: ‘Bill Gates is niet zoals die andere technische miljardairs. “
Een soortgelijk verhaal is te vinden in de miljarden dollars die de Gates Foundation doneert aan universiteiten, wat heeft geleid tot wat academische onderzoekers de “Bill Chill” noemen – het huiveringwekkende effect dat hen terughoudend maakt om de man te bekritiseren die zo velen naar financiering kijken .
Er is altijd iets wanhopig geweest aan Gates die zijn geld implementeert op een manier die betrouwbaar bondgenoten bouwt en critici stilt. Waarom niet het publieke debat betreden dat op zijn eigen twee voet staat en legt uit wie hij is en wat zijn ideeën zijn? Waar is Gates zo bang voor? Dat hij eindelijk het refrein van stemmen zal horen die hem de keizer noemt die geen kleren heeft?
