Eén ding is duidelijk: Trump kan niet langer beweren dat de oorlog in Oekraïne “Biden’s War” is. Het is nu ook de oorlog van Trump. Maanden na de Amerikaanse president beloofd om de gevechten tussen Oekraïne en Rusland snel te beëindigen, heeft zijn administratie aangekondigd dat de Verenigde Staten niet langer zullen deelnemen aan wat vaak wordt beschreven als shuttle -diplomatie tussen de twee partijen. Vorige week bevestigde woordvoerster Tammy Bruce van het ministerie van Buitenlandse Zaken dat de VS niet langer als bemiddelaar in de onderhandelingen zou dienen. Deze, zei ze, zijn ‘nu tussen de twee partijen’, eraan toevoegend dat “Dit is de tijd dat ze concrete ideeën moeten presenteren en ontwikkelen over hoe dit conflict zal eindigen. Het zal aan hen zijn”.
Ondertussen sloeg Trump in een interview met NBC een nog meer pessimistische toon, waarin staat dat “misschien niet mogelijk is” om een vredesovereenkomst te bereiken. Inderdaad, het conflict lijkt opnieuw te escaleren – en met de goedkeuring van het Witte Huis. Op 4 mei, De New York Times meldde dat een door de VS geleverde Patriot Air Defense System die momenteel in Israël is gestationeerd, wordt omgeleid naar Oekraïne. Aangezien alle patriote -export formele Amerikaanse goedkeuring vereist onder Amerikaanse wetten voor wapensoverdracht, duidt de verhuizing aan dat directe autorisatie van het Witte Huis. Slechts enkele dagen eerder keurde Washington een mogelijke deal van $ 300 miljoen goed voor F-16 training en ondersteuning. Het pakket omvat vliegtuigupgrades, reserveonderdelen, software, hardware en training voor Oekraïens personeel. Bovendien meldden de Oekraïense media dat het Witte Huis groen verlichte $ 50 miljoen aan nieuwe wapenuitvoer naar Oekraïne had. Naar verluidt omvat de deal niet-gespecificeerde militaire hardware en defence-gerelateerde diensten.
Op dinsdag richtten de Oekraïense drones zich op Moskou voor de tweede nacht op rij, waardoor tijdelijke vluchtschorsingen werden gedwongen op vier luchthavens in de Russische hoofdstad en nog negen in omliggende regio’s. De stakingen kwamen slechts enkele dagen voor de jaarlijkse Victory Day Military Parade van Rusland, een evenement dat naar verwachting internationale hoogwaardigheidsbekleders zou organiseren, waaronder de Chinese president Xi Jinping. In de aanloop naar de vieringen kondigde Poetin een unilateraal driedaags staakt-het-vuren in Oekraïne aan, onder verwijzing naar “humanitaire overwegingen”. Zelensky verwierp de wapenstilstand echter als onvoldoende en verklaarde dat Kyiv slechts een staakt -het -vuren zou beschouwen dat minstens 30 dagen duurt. In een gerichte boodschap aan leiders die naar Moskou reizen voor de 9 mei -festiviteiten, waarschuwde Zelensky dat Oekraïne ‘niet verantwoordelijk kan zijn voor wat er gebeurt op het grondgebied van de Russische Federatie’ terwijl de vijandelijkheden doorgaan.
Trump legt de schuld voor de ineenstorting van vredesbesprekingen over Zelensky en Poetin, maar hij heeft zelf een aanzienlijk deel van de verantwoordelijkheid. Bij zijn aantreden begon hij met de onderhandelingen over de juiste voet – erkennend dat het conflict fundamenteel een proxyoorlog was tussen de Verenigde Staten en Rusland, en dat het alleen kon worden opgelost door een directe overeenkomst tussen de twee bevoegdheden. Dit is de reden waarom de Europeanen en Oekraïners aanvankelijk werden uitgesloten van de gesprekken. Deze benadering, hoewel controversieel, had een zekere logica: een duurzame afwikkeling vereiste betrokkenheid tussen de werkelijke machtsmakelaars.
Maar het duurde niet. Binnen enkele weken keerde de administratie de cursus om. De VS hebben zichzelf verplaatst als een neutrale bemiddelaar in plaats van een directe partij bij het conflict – ondanks het voortzetten van zijn militaire en inlichtingensteun aan Oekraïne (na een korte pauze). Die tegenstrijdigheid was altijd verplicht het onderhandelingsproces te ondermijnen. Men kan niet zowel een deelnemer als een eerlijke makelaar zijn. Na de recente wapenovereenkomsten is de pretentie van neutraliteit nog onhoudbaarder geworden.
In bredere zin hapten de diplomatieke inspanningen van Trump om verschillende redenen. Ten eerste onderschat hij de onwil van Europa en Oekraïne om een compromis te accepteren dat politiek giftig kan zijn. Beiden hadden krachtige prikkels om de status quo te handhaven. Voor Europese leiders zou een vredesovereenkomst die Russische winsten erkent politiek ruïneus zijn. De oorlog is een Legitimerend verhaalhet rechtvaardigen van economische ontberingen, technocratische centralisatie en zelfs autoritaire neigingen. Het toegeven van de nederlaag zou hun mislukkingen blootleggen en politieke oppositie aanmoedigen.
Zelensky wordt geconfronteerd met nog hogere inzetten. Voor hem kan het beëindigen van de oorlog niet alleen het einde van zijn politieke carrière betekenen, maar mogelijk zijn persoonlijke veiligheid, omdat hij veel kwetsbaarder zou zijn voor represailles van zijn talloze politieke tegenstanders. Deze binnenlandse politieke beperkingen maakten een onderhandelde vrede diep onwaarschijnlijk zonder overweldigende externe druk – die de VS niet wilden toepassen.
Als de Verenigde Staten de militaire steun voor Oekraïne volledig hadden ingetrokken en hadden ingestemd met de kernvereisten van Rusland, zou er aantoonbaar weinig zijn geweest die de Europeanen hadden kunnen doen om de oorlog voor enige zinvolle tijd te behouden. Dus waarom nam Washington dat pad niet?
Het antwoord ligt minder bij Europa of Oekraïne dan met de interne dynamiek van de Verenigde Staten zelf. Voor Trump zou het onderhandelen over een dergelijke deal met Moskou altijd politiek beladen zijn. De Amerikaanse nationale veiligheidsinstelling – en Trump’s eigen administratie – is gevuld met hardliners die zich inzetten om het conflict te verlengen. Hoewel Trump en een kleine kring van nauwe adviseurs misschien serieus zijn geweest om een deal te bereiken, was de interne weerstand overweldigend. Geconfronteerd met deze druk leek Trump niet bereid om het politieke risico te nemen dat nodig is om door te volgen.
“De Amerikaanse nationale veiligheidsinstelling is diepgeworteld met hardliners die zich inzetten om het conflict te verlengen.”
Het verergeren van de uitdaging was een kritische misrekening: Trump onderschatte waarschijnlijk de stevigheid van de positie van Rusland. Hij lijkt te hebben geloofd dat het aanbieden van een raamwerk dat erkenning van de territoriale winst van Rusland in Oekraïne omvatte, voldoende zou zijn om een doorbraak te waarborgen. Hij verwachtte waarschijnlijk dat Moskou in ruil daarvoor zou reageren met aanzienlijke concessies.
Maar vanaf het begin maakte Rusland duidelijk dat elke deal veel meer moest aanpakken dan de status van bijgevoegde Oekraïense gebieden. Voor Moskou gaat de oorlog over het opnieuw tekenen van de wereldwijde beveiligingsorder. De eisen zijn altijd een nieuwe Europese veiligheidsarchitectuur opgenomen Op het model van de Helsinki -akkoordenmet limieten voor de expansie van de NAVO en een bredere herstructurering van het internationale systeem – een herstructurering die de opkomst van nieuwe machtcentra weerspiegelt, met name Beijing en Moskou. In deze visie moet wereldwijd bestuur gebaseerd zijn op soevereine gelijkheid, regionale saldi van macht en onderhandelde invloedsgebieden, niet op de universalisatie van westerse normen of de uitbreiding van door westers geleide militaire allianties. Kortom, Rusland zoekt geen wapenstilstand op basis van enge voorwaarden, maar de formalisering van een multipolaire wereldorde waarin westerse hegemonie wordt vervangen door een evenwicht tussen grote krachten.
Gezien dat was Trump’s aandringen op een onmiddellijk staakt -het -vuren als voorwaarde voor onderhandelingen nooit levensvatbaar. Moskou heeft al lang aangedrongen dat een wapenstilstand alleen overeenstemming kan volgen op de brede contouren van een schikking – niet voorafgaan. Trump heeft ook verkeerd ingesteld in het vermaken van een Europees voorstel om troepen “vredeshandhaving” in Oekraïne in te zetten als een stabiliserende kracht. Voor Rusland was een dergelijke beweging onaanvaardbaar en zou het als een directe provocatie zijn gezien in plaats van een maatregel voor het opbouwen van vertrouwen. Even onaanvaardbaar vanuit het standpunt van Rusland was de Kellogg -plandie een bevroren conflict voorstelde en het NAVO -lidmaatschap van het NAVO -lidmaatschap voorzag.
Aan de Oekraïense kant hebben de VS bovendien een nieuwe strategische fout gemaakt door Kyiv te duwen om de Russische controle over de Krim formeel te accepteren. Die eis – die met name Rusland nooit daadwerkelijk heeft uitgegeven – was politiek onhoudbaar voor Oekraïne en voorspelbaar afgewezen.
Het bereiken van een regeling zou een gefaseerde aanpak vereisen: een geleidelijke normalisatie van diplomatieke en economische banden met Rusland, een langzame tekening van de steun voor Oekraïne en zorgvuldig beheerd, onderhandelingen voor het bouwen van trust over een langere periode-mogelijk jaren. Maar Trump probeerde op zijn karakteristieke ongeduldige manier een uitgebreide deal te dwingen binnen een willekeurig 100-daagse venster. Het resultaat was geen doorbraak, maar een uitsplitsing.
Over het algemeen kwam de Amerikaanse benadering van de onderhandelingen neer op een leerboek geval van strategische en diplomatieke incompetentie. Dit is gedeeltelijk te wijten aan de opname in Trump’s team van figuren zoals Steve Witkoff en Marco Rubio, die geen diplomatieke ervaring hebben en de complexiteit van het conflict hebben onderschat.
Het falen van het vredesinitiatief van Trump weerspiegelt echter ook diepere realiteiten binnen het Amerikaanse denken van buitenlands beleid. Hoewel zijn retoriek kan lijken te breken met de tweedelige interventionistische orthodoxie uit het verleden, blijft zijn “America First” doctrine gebaseerd op een geloof in de Amerikaanse wereldwijde suprematie – zoals blijkt uit zijn agressieve handelstactieken. Dit is de reden waarom Washington niet serieus kon gaan met de bredere eisen van Rusland. Zoals opgemerkt, wil Moskou niet alleen erkenning van territoriale veranderingen; Het zoekt een acceptatie van de multipolaire realiteit van het internationale landschap. Voor de Amerikaanse instelling voor buitenlands beleid – zelfs onder Trump – dat een onaanvaardbare propositie blijft.
Dus hoewel Trump dus op rationeel niveau echt is toegewijd aan het beëindigen van de oorlog in Oekraïne, blijft de institutionele cultuur die heeft bijgedragen aan het initiëren en ondersteunen van het conflict diepgeworteld. Als gevolg hiervan heeft Trump niet alleen de oorlog niet beëindigd – hij heeft de Amerikaanse verstrengeling tot op zekere hoogte verdiept. Dit laat hem politiek blootgesteld. Hij kan de mantel van Peacemaker niet claimen, maar hij heeft duidelijk geen honger om te dienen als Biden 2.0. Volledig weglopen kan enige consistentie hebben bewaard. Maar door binnen te blijven, heeft hij de oorlog van zichzelf gemaakt. Paradoxaal genoeg kan de veelgekitiseerde minerale deal voor Oekraïne voordeliger blijken te zijn dan de VS. Het zorgt voor voortdurende Amerikaanse betrokkenheid en beschermt Kyiv van volledige verlatenheid, zelfs als de betreffende minerale rijkdom uiteindelijk illusoir blijkt te zijn.
Maar lauwe Amerikaanse militaire steun zal het slagveldfortunes van Oekraïne niet omkeren. Een Russische doorbraak blijft waarschijnlijk, en daarmee een potentiële Oekraïense ineenstorting. Of deze uitkomst het Westen terug zou dwingen naar de onderhandelingstafel, of anders verdere escalatie zou stimuleren, is onzeker. In beide gevallen blijft er een fundamenteel probleem: alle partijen begrijpen dat alles wat vandaag is overeengekomen morgen kan worden vernietigd. Dit wederzijdse wantrouwen betekent dat Rusland, Oekraïne – en bij uitbreiding, het Westen – waarschijnlijk jarenlang opgesloten blijven in verbitterde relaties, zelfs als er uiteindelijk een formele deal wordt bereikt.
Tegelijkertijd zal Rusland waarschijnlijk voor de nabije toekomst een robuuste militaire houding in de regio handhaven – vooral in de context van Europa’s herbewapeningsplannen en agressieve retoriek. Dit zal op zijn beurt een reactie uit Europa veroorzaken, wat aanleiding geeft tot weer een andere ronde van Russische tegenmaatregelen. Dit alles zal zich ontvouwen in een diep giftige politieke omgeving, waar wantrouwen diep loopt en de escalatiecyclus moeilijk te breken blijft.
Voor nu blijft het meest waarschijnlijke scenario een langdurige conflict, stijgende kosten en verdiepende afdelingen – niet alleen tussen Rusland en het Westen, maar in het Westen zelf. De oorlog zal niet eindigen totdat Washington en zijn bondgenoten bereid zijn om de kernkwestie te confronteren: de doorzettingsvermogen van een hegemonische doctrine die geen rivalen Brookt. Totdat dat gebeurt, blijft vrede ongrijpbaar en zal de bloedvergieten doorgaan. En Donald Trump, of hij het nu leuk vindt of niet, het risico te worden te worden herinnerd niet als de man die de oorlog heeft beëindigd – maar als degene die het heeft geërfd en het laat branden.
