Toen Donald Trump in 2017 voor het eerst Parijs bezocht toen hij president was, leek hij een soort voorbijgaande nieuwsgierigheid; de schijnbare manifestatie van Amerika’s onverbiddelijke neergang, vastgelegd in al zijn door spray gebruinde vulgariteit. Zeven jaar later is hij als keizer naar Parijs teruggekeerd, gekroond door zijn vazalkoningen in niemand minder dan het spirituele thuis van het moderne christendom: de Notre-Dame. “Het was een kroning”, zoals een Europese diplomaat het tegen mij zei, ongelovig lachend om het schouwspel.
Wat zo opvallend is aan deze tweede komst van Trump is niet alleen dat de wereld deze keer zijn overwinning lijkt te hebben aanvaard, maar hem ook actief heeft omarmd als de voorbode van een nieuw tijdperk, en niet langer probeert het oude te beschermen. in diskrediet gebracht. Het visuele bewijs van deze diplomatieke omhelzing werd vastgelegd in het beeld van de Europese leiders in Parijs, de een na de ander, die zich aan de voeten van de nieuwe imperator wilden onderwerpen.
Toch was het niet de symboliek van de ceremonie in de Notre-Dame op zaterdag die het dichtst in de buurt kwam van de revolutionaire geest van Trumps komende presidentschap, maar de gebeurtenissen die zich tegelijkertijd duizenden kilometers verderop in Syrië afspelen. Hoewel de ineenstorting van het Assad-regime in Damascus in zekere zin weinig met Trump te maken heeft, is het onmogelijk om de snelheid en timing van de revolutie te begrijpen zonder rekening te houden met de impact die zijn aanstaande presidentschap al heeft op de wereldaangelegenheden.
Denk eens aan de gebeurtenissen die al hebben plaatsgevonden sinds de verkiezingsoverwinning van Trump in november. Ten eerste was er de ineenstorting van de Duitse regering en het ontslag van de Israëlische minister van Defensie, Yoav Gallant, op de dag van de Amerikaanse verkiezingen. Toen kwam Netanyahu’s staakt-het-vuren-akkoord met een verdwaasde en verwarde Hezbollah, gevolgd door de toestemming voor het afvuren van Amerikaanse langeafstandsraketten op Rusland, de publicatie van Zelensky’s vredesplan, de ineenstorting van de waarde van de Russische roebel onder nieuwe Amerikaanse sancties en en ten slotte de plotselinge implosie van het Syrische regime. Ook de Franse regering viel.
“In veel mondiale hoofdsteden is Trump tegenwoordig een verhelderende aanwezigheid.”
“Iedereen heeft zijn mantra overgenomen dat alles transactioneel is en positioneert zichzelf om de weg vrij te maken voor een overeenkomst met Trump”, verklaarde een Franse functionaris die nadacht over deze buitengewone stroom van gebeurtenissen. Zelfs voordat hij de macht overnam, is Trump dus de katalysator voor een nieuw tijdperk.
In Syrië ontketende hij een revolutie. Gefrustreerd door een diplomatieke impasse toen de klok tikte naar de inauguratie van Trump en de ambities van de door Amerika gesteunde Koerdische rebellen in het noordoosten van Syrië, lijkt de Turkse president Erdogan eerst de opmars van zijn eigen cliëntrebellen te hebben goedgekeurd. Het lijkt erop dat Erdogan ervoor wilde zorgen dat de door Turkije gesteunde milities na 20 januari in de sterkst mogelijke positie zouden verkeren om met Trump om te gaan, om vervolgens de plotselinge en volledige ineenstorting van het Assad-regime te veroorzaken. Rusland, dat intussen vastzat in Oekraïne en in Syrië al een hoge prijs voor weinig beloning had betaald, werd ook overrompeld en wordt nu geconfronteerd met het verlies van belangrijke militaire bases aan de Arabisch-mediterrane kust, waardoor de macht van Erdogan in de regio verder wordt verankerd.
In het hele Midden-Oosten strijden alle grote mogendheden om positie. Benjamin Netanyahu heeft al misbruik gemaakt van het machtsvacuüm in Syrië en Washington om nieuw grondgebied op de Golanhoogvlakte te veroveren en thuis een nieuwe politieke dominantie op te leggen. Ook Saoedi-Arabië ziet kansen onder Trump. Zelfs Iran, de grote verliezer in de wereldaangelegenheden sinds 7 oktober vorig jaar, kan het gevoel hebben dat het nu geen andere keus heeft dan te pleiten voor vrede en een akkoord te bereiken.
Voor Oekraïne is het ondertussen president Biden (of zijn functionarissen) die de gebeurtenissen versnelt door zich te haasten om alles te doen wat hij kan vóór de inauguratie van Trump, met nieuwe wapenoverdrachten en sancties die Rusland nieuwe economische pijn bezorgen. Maar nogmaals, het is Trump die er baat bij heeft als beide partijen hun kaarten uitspelen in afwachting van zijn poging om een nieuwe orde aan de wereld op te leggen zodra hij aan de macht is.
