Tiktok -meisjes zoals ik zijn prima


Als een 16-jarig meisje dat in New York City woont, ben ik deel uit van een cohort dat vaak is sprak over -als een kwestie van bezorgdheid over politici, academici en journalisten-maar zelden gehoord van: als wezens met een groter bureau en meer serieuze ideeën dan de oudere generatie zou kunnen aannemen.

Je hoort over ons als hopeloos in de ban van de oneindige scroll van sociale media; Geobsedeerd door micro-influencers wier bekendheid niet eens 45 seconden duurt, laat staan ​​15 minuten; en ooit op het punt om in eetstoornissen of zelfbeschadiging te vallen als gevolg van de beelden en ideeën die flitsen voordat onze afgeknotte aandacht zich uitstrekt. Wij zijn de “angstige generatie”, mind-gecontroleerd door apps die zijn ontworpen om zo verslavend mogelijk te zijn. Meer specifiek worden we omlijst als slachtoffers van een Chinese app genaamd Tiktok.

Voor alle duidelijkheid, de Tiktok-Girl-crises die ik hierboven heb geschetst, zijn maar al te reëel. Maar het discours van de oudere generatie om hen heen negeert min of meer wat de mensen die redding nodig hebben, voor zichzelf te zeggen hebben. Als gevolg hiervan mist het de gedetailleerde details die kunnen zorgen voor betere en meer realistische hervormingen, als hervormingen nodig zijn.

Roemhongry – Een nieuw stukje Prestatiekunst over Tiktok die deze week in het SoHo Playhouse wordt opgevoerd als onderdeel van het Fringe Festival in New York City – is een goed voorbeeld van hoe dergelijke kritieken misgaan. Daarin onderzoekt de in Londen gevestigde theaterkunstenaar Louise Orwin de grote vraag-Tiktok, goed of kwaad? -In een multimedia-formaat dat tegelijkertijd op Tiktok Live streamt en de app op interessante manieren integreert met de persoonlijke prestaties. Publieksleden die nog steeds de taboe-en-soort-geboden app hebben, kunnen leuk vinden of becommentariëren terwijl het spel zich ontvouwt; Iedereen ziet Orwin acteren in haar telefoon en haar schermview wordt op het podium geprojecteerd. Het had leuk kunnen zijn, maar de uitvoering was chaotisch en overweldigd door een te-op-the-nose “bezorgdheid” over mensen zoals ik.

Orwin’s breakout -prestaties in 2014 waren een project genaamd Best lelijk Dat onderzocht de online identiteiten van tienermeisjes. Roemhongry beslaat hetzelfde territorium en vraagt ​​naar de effecten van de app op de geestelijke gezondheid, het zelfrespect en het geluk van meisjes en jonge vrouwen.

Het nieuwe werk opent met Orwin uitgestrekt op het podium in verschillende posities die alleen worden verlicht door de gloed van haar telefoon. Het is een commentaar op het tijdperk van de sociale media: we bestaan ​​alleen zoals we online worden gezien. Ik zou er iets mee kunnen verhouden; Het herinnerde me eraan om laat op te blijven met alleen het licht van mijn telefoon in mijn kamer. Ze draagt ​​een rood Adidas -trackpak en botst Neon Green Bodysuit, en ze kronkelt rond terwijl luide en schokkende omgevingsmuziek speelt. Vervolgens gaat ze zitten aan een bureau bedekt met roze haar en begint te babysalking en schrappige gezichten in de camera te maken. “Gewoon wachten op nog een paar mensen om mee te doen”, herhaalt ze, steeds weer opnieuw. Ze voert ook een paar tiktok -stereotypen uit, zoals zwaaien en gedag zeggen, drinken uit haar stanley, en dingen eten van haar acrylnagels (video’s eten worden genoemd mukbangvan de Koreaanse woorden die “eten” en “uitzending” betekenen).

“Ik vond het niet leuk om de app te verwijderen, want zolang iedereen eraf was, miste ik niets.”

Orwin legt uit tijdens het stuk dat ze bij Tiktok kwam omdat ze live miste tijdens de pandemie, en ze ontdekte dat een van haar voormalige studenten, een 15-jarige genaamd Jax Valentine, 20.000 volgers had. Ze vroeg zich af of ze aan dat aantal kon komen, wat meer was dan ze ooit in een theater in het echte leven had bereikt. Tijdens de uitvoering hoopt ze 20.000 likes te bereiken en belooft ze “iets geweldigs te doen” voor het publiek als ze dat doet. Jax maakt live gastoptredens op een ander scherm om haar te coachen.

Een lang middelste gedeelte van het stuk vertelt over wat Orwin leuk vindt aan Tiktok. Ze kiest de rare, bizarre of gewoon Brainrot-video’s-mensen die in slow motion lopen, meisjes die dansen in schildpad-uitfits-en zegt dat ze graag al deze menselijke variëteit van over de hele wereld ziet. Ze gelooft dat de app “de stroom van informatie democratiseert” en “ruimte maakt voor gemarginaliseerde gemeenschappen”. Maar ze biedt deze lof tijdens het lopen op een loopband, spreekt met een steeds hectische stem, en ze volgt het op met alle regels van hoe je moet handelen zijn vond het leuk, wat impliceert dat de app alleen bepaalde soorten gedrag beloont en anderen straft: Turtle-Dancing, ja; “Nep roken terwijl ze bedekt zijn met nepbloed,” nee. (Ik ben blij dat de mate van inhoud gewelddadige video’s voorkomt.) Ze doet ook aandacht aan dingen als gewelddadig haar gezicht met water spatten of eten met voedsel dat uit haar mond hangt-meer mukbang. Tijdens haar laatste dansnummer schenkt ze een roze drankje dat eruit ziet als een aardbeien yoo-hoo over haar hoofd.

Het stuk wordt afgesloten met de kunstenaar die gemengde maar meestal negatieve gevoelens ventileert. De aandacht is leuk, denkt Orwin, maar afgezien daarvan is Tiktok “een zwart gat van niets”. Het is “meestal mensen die steeds weer hetzelfde doen”, en ze walgt van zichzelf omdat ze deelnam. Ze lijkt ook walgelijk te zijn-of op zijn minst negatief beïnvloed-door veel van haar eerdere niet-gelijkwaardige prestaties. Ze vertelt het publiek over degenen waarin ze mannen had gevraagd haar te slaan of andere zelfvernietigende of seksueel grove dingen te doen. Aan het einde praten met haar terug naar het publiek, zegt ze dat ze moe is van “de precaire manier waarop ik de kost verdien”, “de constante controleren en opnieuw controleren”, de “dystopia” en “werk maken in een systeem dat gebroken is”. Ze vraagt ​​zich af waarom ze het doet, en of ze had gepland voor haar toekomst of in plaats daarvan een echte baan had gekregen.

Maar wat Orwin portretteert gaat zo ver verder dan het algemeen jonge, vrouwelijke gebruikersbestand van Tiktok. Ik was beledigd dat een volwassen vrouw een act zou doen die jonge meisjes bespot in de naam van het onder de aandacht brengen van hun veronderstelde ellende. Orwin is een performance -kunstenaar die overdrijft om een ​​effect te maken, maar de babystemmen en de vastberadenheid om zichzelf te vernederen leken meer over haar dan over de meesten van ons. Als iemand op Tiktok zegt dat ze “gewoon wachten op nog een paar mensen om mee te doen”, is dat omdat ze legitiem wachten. Soms doen mensen woede-aas-handelen irritant om aandacht te krijgen-maar de beïnvloeders die beroemd zijn en geld verdienen zijn niet degenen die dat doen. Ze bieden meestal positieve berichten en runnen echte bedrijven.

Ik dacht ook dat Orwin misschien om de verkeerde redenen op de app zat. Ze ging daarheen omdat ze ‘roem hongerig’ had, en het enige waar ze om gaf was volgers te krijgen. En ze zocht de rare live -inhoud van over de hele wereld, omdat dat haar persoonlijke voorkeur was. Ik zie soms dat soort inhoud geadverteerd in mijn feed, maar ik bekijk ze niet. Mijn volgers zijn meestal mijn vrienden, en ik ben niet geobsedeerd om meer van hen uit de vreemden online te krijgen. Ik gebruik Tiktok als bijgereedschap in het leven; Het is bedoeld om leuk te zijn. Ik leg leuke momenten vast met vrienden in mooie outfits, neem clips van interessante stadsuitzichten en volg mode-, gezondheids- en schoonheidsinhoud. Ik vond het niet leuk om de app te verwijderen, want zolang iedereen eraf was, miste ik niets.

Veel jonge vrouwen hebben zeker problemen met de geestelijke gezondheidszorg, maar die zijn het gevolg van allerlei sociale en persoonlijke factoren, niet alleen Tiktok. Sommige mensen gedragen zich misschien dwaas en ongepast (vooral als ze een publiek van een tot vijf mensen hebben, die waarschijnlijk gewoon bots zijn), en dat is niet goed voor hen. Maar het is ook een vergissing van de kant van die persoon, niet alleen de schuld van de app. Orwin zelf is een goed voorbeeld, omdat ze ons vertelt dat ze verontrustend en zelfbeschadigend werk heeft gedaan lang voordat Tiktok bestond.

Ik weet niet welk gevaar het Chinese eigendom van de app echt voor kinderen presenteert, maar ik denk wel dat het gevaarlijk is om iets te veroordelen waar je niet veel van weet, of wiens positieve eigenschappen je niet kunt zien. Ik blijf mentaal gezond ondanks de stress van het juniorjaar van de middelbare school door veel te sporten, echt voedsel te eten en tijd door te brengen met mijn vrienden. Orwin schonk frisdrank in haar stanley en spotte een cliché van tienermeisjes. Ik draag overal een Stanley, geef toe, omdat ik van school naar sportoefening ga en ik hoofdpijn krijg als ik uitgedroogd ben. De mijne zit altijd vol met water dat wordt verbeterd met vloeistof IV -elektrolytpoeder, wat goed is in het voorkomen ervan. Het werkt echt – ik heb erover geleerd op Tiktok.




Source link

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *