Gaza Er zijn nog maar twee zakken besmet meel in mijn huis. Ik heb ook anderen geïnterviewd die te maken hebben met hongersnood en grondinvasie.
Gaza De Israëlische blokkade van humanitaire hulp is al drie maanden aan de gang en heeft Gaza in de greep van hongersnood gebracht. De voedselvoorraden slinken snel, winkels worden leeggeroofd – zelfs van de meest basale levensbehoeften – en bakkerijen zijn gesloten. Het vinden van iets om onze knorrende magen te stillen is een dagelijkse strijd geworden, vooral nu de prijzen van basisvoedsel blijven stijgen. Bloem, een van de meest essentiële en onvervangbare ingrediënten in onze voeding, is bijna onmogelijk geworden om te verkrijgen: een enkele zak kost nu $300, veel meer dan de meeste gezinnen zich kunnen veroorloven.
Thuis is er geen eten meer – alleen twee zakken meel die we hebben weten te bewaren voor deze donkere dagen, beide bedorven en vol wormen en insecten. We rantsoeneren het meel zorgvuldig, in de hoop dat het zo lang mogelijk meegaat. Iedereen krijgt slechts twee kleine broden per dag, zonder iets erbij te eten. Hoewel het brood vreselijk smaakt en ons diarree of maagkrampen bezorgt, beschouwen we onszelf nog steeds als een van de ‘gelukkigen’ – simpelweg omdat we nog steeds brood kunnen eten.
In de Gazastrook hebben veel gezinnen geen meel meer; voor hen is brood een vergeten luxe geworden. Uit pure wanhoop wendden ze zich tot rijst en linzen, die vaak goedkoper zijn dan meel, ook al kost een kilo rijst momenteel $ 12, en schommelde de prijs van een kilo linzen soms zelfs rond de $ 10. Veel gezinnen begonnen het tot meel te malen om er brood van te maken. Maar naarmate de vraag toenam, verdwenen zelfs deze basisproducten volledig van de markt.
Te midden van ons wanhopige lijden door het dagelijkse bombardement en de verstikkende hongersnood die onze kracht uitput en ons zwak, duizelig en te uitgeput maakt om zelfs de eenvoudigste taken uit te voeren, werden we op 5 mei opgeschrikt door verwoestend nieuws: het Israëlische veiligheidskabinet had een nieuw plan goedgekeurd om de militaire operatie in Gaza uit te breiden.
Israëls nieuwe plan beoogt opnieuw het noorden te ontvolken van zijn inwoners onder de dreigende bloedige invasies, waardoor mensen gedwongen worden naar het zuiden te vluchten. In tegenstelling tot de afgelopen maanden zou het Israëlische leger zich volgens het plan niet terugtrekken na de grondoperatie; in plaats daarvan zou het zich in elk gebied dat het inneemt, bevinden, om Palestijnen te verhinderen terug te keren.
Volgens berichten van Israëlische functionarissen zou het plan moeten worden uitgevoerd na het bezoek van Donald Trump aan het Midden-Oosten; zelfs nu de retoriek rond mogelijke onderhandelingen is toegenomen, heeft de Israëlische premier Benjamin Netanyahu beloofd dat de voorbereidingen voor de toegenomen escalatie zullen worden voortgezet.
Het nieuws over het plan heeft een golf van paniek in Gaza veroorzaakt, waardoor mensen niet meer kunnen slapen, omdat de honger nu verweven raakt met de angst voor bloedbaden en gedwongen ontheemding. Voor velen wordt dit plan niet alleen gezien als een voortzetting van de oorlog, maar als het begin van een nieuwe, nog wanhopiger fase – een fase die nog angstaanjagender aanvoelt dan de wreedheden die we al doorstaan.
De meeste mensen in het noorden beginnen zich de begindagen van de oorlog te herinneren, toen ze gedwongen werden naar het zuiden te vluchten – een gebied dat door het Israëlische leger was aangewezen als een “veilige zone”. In plaats daarvan werden ze geconfronteerd met massale ontheemding, meedogenloze bombardementen, bloedige slachtpartijen en toenemende honger. Gezinnen werden opeengepakt in kleine tenten, beroofd van hun waardigheid en verstoken van basisbehoeften, blootgesteld aan de brandende hitte van de zomer en de bijtende kou van de winter.
We verlangen naar vrede en stabiliteit. We verlangen ernaar om in waardigheid te leven, zonder te hoeven kiezen tussen vluchten of gedood worden.
Hamdi Hammoda, 45, vertelde me dat hij en zijn familie op 20 oktober 2023 naar het zuiden vluchtten op zoek naar veiligheid toen de Israëlische militaire operaties in hun wijk Tal al-Hawa escaleerden. Hij geloofde dat een reis naar het zuiden enige bescherming zou kunnen bieden tegen de bombardementen. Hammoda beschreef de Israëlische aanwijzing van het zuiden als veilige zone echter als “de ergste leugen die hij ooit had gehoord”.
“We hebben de dood door een wonder meerdere keren overleefd. Vier keer werden we ontheemd door zware bombardementen van tanks, vliegtuigen en artillerie”, zei hij.
Hammoda beschreef zijn ervaring in een tent in Al-Mawasi, Khan Younis, als “de hel”. Hij zei dat het kamp overbevolkt was en verstoken van de basisbehoeften. “Naar het zuiden gaan was een grote fout die ik nooit meer zal maken”, zei hij. “Ik ga het noorden niet meer verlaten. De dood is veel beter voor me dan dat vernederende leven opnieuw te beleven.”
Talal Al-Harazeen, 50, vertelde me dat hij en zijn familie vanaf het begin weigerden het noorden te verlaten, uit angst dat ze er nooit meer naar terug zouden keren. Hij vertelde dat ze onvoorstelbare verschrikkingen hebben moeten doorstaan om in het noorden te blijven. “De Israëlische dreigementen om ons opnieuw te verdrijven zullen mislukken,” zei hij. “Ik zou liever sterven boven het puin van mijn huis dan leven zonder.”
Al-Harazeen en Hammoda zijn slechts twee van de honderdduizenden mensen in het noorden die zich fel verzetten tegen gedwongen verplaatsing naar het zuiden. Velen verkiezen de dood boven verdrijving. De mensen hier zijn uitgeput door de eindeloze cyclus van ballingschap, zonder een veilige plek meer om naartoe te gaan. Hoe vaak moeten we de plekken waar we van houden – gevuld met onze herinneringen en ons leven – verlaten om vervolgens in het onbekende te worden geworpen?
We verlangen naar vrede en stabiliteit. We verlangen ernaar om in waardigheid te leven, zonder te hoeven kiezen tussen vluchten of gedood worden. Ondanks de overweldigende wanhoop die we doormaken, klampen velen zich nog steeds vast aan een fragiele hoop: dat internationale druk en voortdurende diplomatieke inspanningen erin zullen slagen Israëls verwoestende plan te stoppen.
De wereld moet in actie komen voordat het te laat is. Wat Gaza nodig heeft, zijn niet meer invasies, maar een einde aan de belegering, het geweld en de systematische ontberingen. We hebben brood nodig, geen bommen. Onderdak, geen angst. En bovenal het recht om met waardigheid in ons huis te leven.
