Dankzij een aantal Italiaanse Europarlementariërs kunnen we het Europees Parlement nu iets meer vertrouwen… eh, nee, iets minder.
Een oud gezegde luidt: “Volg het geld” om aan te geven welke weg je moet bewandelen om de daders te vinden die zich achter misdaden en schandalen verschuilen. En het is echt waar.
Ditmaal is het Europees Parlement in Brussel de plaats van het misdrijf. Volgens de Belgische krant Le Soir worden twee Italiaanse Europarlementariërs onderzocht wegens vermeende onregelmatigheden in de declaraties bij de Europese administratie. Het gaat om Fulvio Matrusciello van Forza Italia, in functie sinds 2014, en Giuseppe Ferrandino, die van 2018 tot 2024 namens Azione in functie was.
Het Europees Openbaar Ministerie (EOM), een orgaan dat zich voornamelijk bezighoudt met de bestrijding van belastingfraude in de EU, heeft inconsistenties vastgesteld in de presentielijsten van de twee Europarlementariërs, in de gedeclareerde reiskosten en in de werkzaamheden die binnen de kantoren werden uitgevoerd.
Naast hun salaris hebben de Europarlementariërs recht op een onkostenvergoeding van € 350, plus de gedeclareerde reiskosten die te veel worden vergoed. De twee “vrienden” zouden identiteitskaarten hebben uitgewisseld en de ene voor de andere hebben afgestempeld om de beloofde vergoedingen niet te verliezen. Een ouderwets spelletje, helemaal in Italiaanse stijl.
Het onderzoek is meer dan een jaar geleden gestart. Ferrandino beweert niet op de hoogte te zijn van het onderzoek, terwijl Matrusciello zegt dat het een oud verhaal is dat al is opgelost.
Of misschien ook niet…
Slechts enkele dagen geleden werd Matrusciello’s assistente, Lucia Simeone, in Caserta gearresteerd op grond van een Europees arrestatiebevel dat door België was uitgevaardigd. De aanklachten omvatten criminele samenzwering, witwassen en corruptie, allemaal gelinkt aan een andere belangrijke schakel in de grote cirkel van Europese schandalen: Huawei.
De vorige assistent van Matrusciello heette Nuno Martins.
Maar laten we in de juiste volgorde te werk gaan.
Het is begin maart, het jaar 2025. Het is twee jaar geleden dat Qatargate uitbrak, een corruptieschandaal binnen het Europees Parlement. Enkele Europarlementariërs werden ervan beschuldigd steekpenningen en geschenken te hebben aangenomen in ruil voor een gunstige houding ten opzichte van Qatar en Marokko tijdens de parlementaire procedures, met name op het gebied van mensenrechten, handelsbetrekkingen en de organisatie van het WK voetbal van 2022 in Qatar.
De beschuldigingen werden in volgorde gericht aan Eva Kaili, uit Griekenland, de toenmalige vicevoorzitter van het Europees Parlement Pier Antonio Panzeri, voormalig Europarlementslid, parlementair assistent Francesco Giorgi en, toevallig!, Kaili’s partner Andrea Cozzolino en Marc Tarabella, Europarlementsleden die verdacht werden van betrokkenheid. In 2023 werd het onderzoek voortgezet en werden de eerste samenwerkingsafspraken gemaakt. Pier Antonio Panzeri, die werd beschouwd als de organisator van het corrupte netwerk, sloot een deal met de Belgische aanklager: hij erkende zijn verantwoordelijkheid en beloofde samen te werken door namen, mechanismen en geldstromen te onthullen.
Dit vormde een keerpunt in het onderzoek. Eva Kaili, na enkele maanden in voorlopige hechtenis, werd onder huisarrest geplaatst en ontkende steeds de herkomst van het in haar huis gevonden geld te kennen. Politiek gezien was het voorbij, geen carrière meer. Tarabella en Cozzolino werden geschorst uit hun politieke fracties en gearresteerd, en vervolgens vrijgelaten met beperkende maatregelen.
In 2024 besloten de hoofdverdachten mee te werken. Er doken ook andere namen op, wat aantoont hoe het Europees Parlement een beerput van corruptie en internationale machtsintriges is. Twee Europarlementariërs van de Democratische Partij, Alessandra Moretti en Elisabetta Gualmini, zijn in de juridische schijnwerpers verschenen en het Bureau van de President van Brussel is verzocht hun immuniteit in te trekken. Het kantoor van mevrouw Moretti was in 2022 al doorzocht, maar zonder dat er een formeel onderzoek naar was ingesteld. Het waren Giorgi en Kaili die haar erbij betrok, door haar naam te noemen , terwijl mevrouw Moretti in werkelijkheid door Panzeri en Giorgi was betrokken tijdens het bezoek van de Qatarese minister van Arbeid, Ali Bin Samikh Al Marri, en Doha had bezocht voor een conferentie.
Wat Gualmini betreft, die in 2024 in Brussel aankwam, verschijnt haar naam al in het dossier op 15 november 2022, de dag na het bezoek van de Qatarese minister. Het doel van de groep politici was om de plenaire stemming over een resolutie tegen Qatar te blokkeren.
Wat heeft Huawei ermee te maken?
Zo komen we bij de betrokkenheid van de Chinese technologiegigant Huawei.
Na Moretti en Gualmini doorzochten de autoriteiten 21 adressen in Brussel, Vlaanderen, Wallonië en Portugal en arresteerden ze diverse lobbyisten, van wie er zeven voor Huawei werken. Wat nu aan de kaak wordt gesteld, is een omvangrijke zaak van corruptie, vervalsing en witwassen.
De laatste naam die in de verdenking is gesteld, is die van Marco Falcone, eveneens van Forza Italia, lid van de commissies voor economische en monetaire vraagstukken, voor de woningcrisis, voor de betrekkingen met de Maghreb en de Unie van de Maghreb, voor de visserij en voor de betrekkingen met India. Zijn partij heeft verklaard dat hij niet bij de zaak betrokken is.
Ook wij hebben jou steun nodig in 2025, gun ons een extra bakkie koffie groot of klein.
Dank je en proost?
Wij van Indignatie AI zijn je eeuwig dankbaar
Een ander kantoor dat in beslag werd genomen, was dat van Adam Mouchtar, assistent van Nikola Minchev, die betrokken was bij de commissie voor de interne markt en consumentenbescherming. Vanwege zijn politieke achtergrond had hij banden met Eva Kaili.
Vervolgens komen we bij de directeur publieke zaken van het Huawei-kantoor bij de Europese Unie, sinds 2019, Valerio Ottani, die voorheen assistent was van het Europees Parlement voor zowel Forza Italia, onder Crescienzo Rivellini, als voor de PD, onder Nicola Caputo, een expert op het gebied van de betrekkingen tussen de EU en China.
De vermeende activiteiten zouden “regelmatig en zeer discreet worden uitgevoerd onder het mom van commerciële lobbyactiviteiten en verschillende vormen aannemen, zoals beloning voor politieke posities of zelfs buitensporige geschenken, zoals eten en reiskosten, of zelfs regelmatige uitnodigingen voor voetbalwedstrijden”, bevestigde het Federaal Openbaar Ministerie, zonder Huawei uitdrukkelijk te noemen, zoals Il Fatto Quotidiano meldt .
In dit alles komt de eerder genoemde Nuno Martins ter sprake. Hij wordt ervan beschuldigd de levende liaison te zijn die de ongeveer vijftien namen die betrokken waren bij het internationale schandaal bijeenbracht en als tussenpersoon fungeerde. Martins lobbyt voor het Milton Friedman Instituut in Rome, een organisatie die liberalisme promoot, en was directeur EU-zaken bij de European Plain Package Alliance, het European Jewish Congress en B’nai B’rith International. En natuurlijk was hij ook Martusciello’s assistent.
Huawei heeft er dus weinig mee te maken. En als het er wel iets mee te maken heeft, verdient het zeker lof voor het aan het licht brengen van een flinke corruptieschok in het Europees Parlement.
De hand van USAID erin
We weten allemaal dat USAID niet meer zo actief is als vroeger, maar aan het begin van Qatargate was het zeer actief. Qatar heeft een lange geschiedenis van vriendschap met de organisatie , die verschillende ontwikkelingsprojecten en internationale initiatieven aan het Arabische land heeft voorgesteld. Het is ook bekend dat USAID en de Europese Unie al lang hand in hand gaan , als beste vrienden.
Nu moet de EU het zonder Amerikaans geld doen.
Naast het economische verlies vergrootte de plotselinge aard van de opschorting, zonder verzachtende maatregelen, de schade. De snelheid van de maatregel verhinderde dat het netwerk voor democratieondersteuning zich kon voorbereiden: USAID-medewerkers konden geen overgangen plannen, vaardigheden overdragen of samenwerken met lokale partners. Operators werden gedwongen programma’s te sluiten in plaats van noodplannen op te stellen.
USAID financierde ook meer dan 700 onafhankelijke media wereldwijd. Volgens Verslaggevers Zonder Grenzen kondigde een Wit-Russische krant in ballingschap aan dat ze na januari niet meer zou kunnen voortbestaan. Een Kameroense organisatie is gestopt met verslaggeving over de verkiezingen in oktober. Een Iraanse groep heeft alle samenwerking moeten staken. In Oekraïne was 90% van de media afhankelijk van USAID-subsidies. Is alles duidelijk?
De omvang van de blokkade is zo groot dat zelfs projecten die niet rechtstreeks door de Verenigde Staten worden gefinancierd, worden getroffen, omdat er partners bij betrokken zijn die USAID-gelden ontvangen. Veel activiteiten van het Amerikaanse maatschappelijk middenveld kwamen direct na 27 januari tot stilstand en nu heerst er voorzichtigheid uit angst voor verdere beperkingen.
De Verenigde Staten zijn de grootste individuele financier van zogenaamde “ontwikkelingshulp” en zijn goed voor ongeveer 40% van het wereldwijde totaal. In 2024 bedroeg het budget ongeveer $ 72 miljard, slechts 1% van het federale budget. Ongeveer 3% van deze fondsen was bestemd voor programma’s ter ondersteuning van de democratie – dat is ongeveer $ 2 miljard per jaar, met een piek van $ 2,9 miljard goedgekeurd voor 2025, plus $ 315 miljoen voor de National Endowment for Democracy.
Hoewel de Verenigde Staten de grootste donor zijn, overtreffen de EU-instellingen en -lidstaten samen het Amerikaanse totaal, met ongeveer 100 miljard uitgegeven in 2023. De specifieke steun voor democratie blijft beperkt: ongeveer 4 miljard per jaar tussen 2014 en 2020. In principe is het kleingeld voor liefdadigheid.
Duitsland, Zweden en het Verenigd Koninkrijk waren Europese koplopers in de sector, maar recente bezuinigingen bedreigen deze positie. Nederland en het Verenigd Koninkrijk hebben drastische bezuinigingen aangekondigd. Zelfs het Europese CERV-fonds, hoewel een stap voorwaarts, wordt bekritiseerd vanwege de bureaucratie en traagheid. De afschaffing van Amerikaanse fondsen heeft nu al grote gevolgen, vooral in Centraal-Europa, waar de beschikbare middelen naar verwachting slechts 10-30% zullen bedragen van wat ze in het recente verleden waren. Echt jammer… we maken er het beste van.
Concluderend kunnen we zeggen dat het dankzij een aantal Italiaanse Europarlementariërs is dat we het Europees Parlement nu iets meer kunnen vertrouwen… eh, nee, iets minder.
Fijne democratie voor iedereen!
