Radicaal Gedachtengoed En Zorgen Daarover Heten Samen “polarisatie” INDIGNATIE AI & Politiek

Polarisatie – Het beloofde allemaal weinig goeds in juli op het bordes van de koning. De schaduwpremier is een racistische crimineel. Zijn partners bij de VVD bliezen het vorige kabinet op met xenofobe leugens. De BBB zegt dat alle moslims slecht zijn. Daadkracht om echte problemen aan te pakken ontbreekt. Die energie wordt gestoken in stoken.

Zelfs pessimisten als ondergetekende zijn verrast door het tempo waarin ons land verandert. Waar gaat dit stoppen, of is het eigenlijk wel te stoppen? Niemand kan na het opstappen van 3 prominente NSC-politici meer om het racisme van het kabinet heen. Het blijft wel taboe om dat hardop te zeggen. De focus ligt op de moed van opstappende politici, niet de definitieve omarming van racisme door Omtzigt.

Radicaal gedachtengoed en zorgen daarover heten samen “polarisatie”. En niemand vraagt zich af wanneer het voor rechts genoeg is. Dit land leeft in ontkenning. Ontkenning van een waarheid die gewoon op straat ligt. De droom van de voorman van rechts is immers helemaal geen geheim. Minder betekent minder. Recent pleitte hij nog voor de “Israëlische behandeling” van Arabieren in Europa. Dat betekent onderdrukking, etnische zuiveringen/of massamoord. Ook op de Deense TV en Twitter/X pleitte hij voor de verwijdering van miljoenen moslims uit Europa en “scheiden van islam en planeet”. Kwaadaardig, maar logisch als je moslims onverenigbaar met beschaving acht.

Nederland is een coalitieland en de rest van rechts is redelijker. Moslims en Marokkanen mogen blijven. Maar niet allemaal, en niet involledige vrijheid. En dat gaat hard. De Maccabi-rellen in Amsterdam waren een buitenkans die door alle rechterhanden is aangegrepen. Nedermarokkanen en moslims worden collectief zwart gemaakt.

Betrokkenen bij de rellen, althans de niet-zionistische, mogen volgens kabinet en Kamer onder terrorismewetgeving worden vervolgd. Kritische media als cestMocro moeten worden verboden. Deze week ging in de vijfde versnelling. “Salafistische” moskeeën die “vernietiging van de staat Israël” “prediken” moeten dicht.

Ministers die in business zijn om alles wat moslim is uit Nederland te verwijderen zullen daar enthousiast mee omgaan. Zelfs een toch welkome oproep van een imam voor een Palestina-Israël met stemrecht voor iedereen kan hieronder vallen. Moskeebesturen krijgen het impliciete bevel om niet meer over Israël te praten.

De AIVD meldde deze week dat Israël uitgebreide invloed op de Nederlandse politiek heeft. Binnen een dag volgt een motie die het kabinet oproept om organisaties en personen die kritisch zijn op Israëlische misdaden op de terreurlijst te zetten. Daarbij volstaat een verdenking vanuit de Israëlische autoriteiten. Zo wordt juist gepronkt met de Israëlische invloed. Marginalisatie van moslims, minderheden en mensenrechtenactivisten is de strategie; intimidatie is de tactiek.

Maar is het ook een overlevingsstrijd voor de democratie? Die is niet weerloos. Rechtse dictatuurdromers als Trump, Orbań, Kaczynski en Erdogan blijken niet onaantastbaar. De lokale media krijg je vrij makkelijk gehoorzaam, maar internationale media afsluiten is onmogelijk. Mensen laten zich vrij makkelijk rechten afpakken maar de rechterlijke macht, politie en het leger heb je niet zomaar gedwee.

Maar dat betekent niet dat Team Wilders het niet probeert. Het uitroepen van een noodtoestand vanwege een verzonnen asielcrisis mislukte (Trump gaat het in januari proberen). Maar de media geven hem alle ruimte en stoken zelfs enthousiast mee, zoals we zien bij vluchtelingen en de Maccabi-rellen. Dreigen met bezuinigen en de VVD’ers bij de NPO helpen daarbij. Over een paar weken komen er checkpoints aan eigenlijk al vergeten grenzen. En welbeschouwd hebben Wilders en zijn sidekicks de NSC de afgelopen week gezuiverd van democraten.

Wilders wordt ook geholpen door het rateleffect. Een ruk naar rechtsdraai je niet makkelijk terug. En die rukken komen er vanzelf. Is er een voetbalrel? Maak er een Rijksdagbrand van. Is er chaos? Jouw sterke leiderschap is de oplossing. En blijft het rustig dan kun je gestaag vriendjes parachuteren en de opinie opschuiven.

Iedereen die voor een subtiele en democratische aanpak van echte problemen staat, staat aan de zijlijn. Economische ongelijkheid is ook een vicieuze cirkel die rechts dient, zoals de Franse wetenschapper Piketty al aantoonde. Nederland had voor het aantreden van Wilders/Schoof al een zwakke startpositie. Ministers negeren gewoon wetten in afwachting van rechterlijk ingrijpen, en we noemen dat “een tik op de vingers”.

Een gekozen president kan ingrijpen als het te bont wordt; een koning niet. We zijn zowat het enige land met democratische pretenties zonder toetsing van wetten aan de Grondwet. Een simpele Kamermeerderheid kan zo grondrechten inperken. Dat merken we bijvoorbeeld aan etnisch profileren, racistische toewijzing van sociale woningen, islamitische scholen treiteren, trajectcontrole die alle kentekens onthoudt en het verbod op gezichtsbedekking in het OV. Ook blijft racistisch regeringsbeleid, denk toeslagenaffaire, eigenlijk zonder gevolgen.

Ondertussen is wat voor links doorgaat verdeeld, en leeft in de eerder genoemde ontkenning. Qua vluchtelingen, moslimhaat en steun aan Netanyahu doet vrijwel iedereen mee met rechts. Nederland was al een rechts landje met alle ruimte voor het grootbedrijf en rijke beleggers. Dat zal de komende jaren eerder verder naar rechts dan terug naar rede te gaan. Het gaat dus niet stoppen.

Rechts is uit op uitsluiting… van feiten

Leon Verdonschot kiest ervoor om de pijn en frustratie achter Benkaddours woorden te negeren. In plaats daarvan blijft hij de pen gebruiken om vooroordelen te voeden en olie op het vuur te gooien.

Leon Verdonschot beweert in zijn artikel in Nieuwe Revu dat Fati Benkaddour zich schuldig maakt aan haatzaaien en geweldsverheerlijking. Natuurlijk, het woord ‘Marokkaan’ is een mediageheim wapen: het trekt aandacht. Wij, Marokkanen, zijn overal – of het nu in de Tweede Kamer is of in de media, er is altijd wel een Mocro die volgens de Nederlandse maatstaven iets ‘fout’ doet. Misschien zou Nieuwe Revu zich beter kunnen richten op mooie auto’s en Quote 500-lijstjes in plaats van te pretenderen echte journalistiek te bedrijven.

Dit alles begon naar aanleiding van een stuk van Benkaddour op Joop.nl, een platform van BNNVARA. Maar laten we bij de kern blijven. Heeft Verdonschot haar boodschap werkelijk goed gelezen? Het lijkt er eerder op dat hij haar woorden heeft verdraaid om ze in zijn narratief te laten passen. Deze aanpak doet niet alleen onrecht aan Benkaddours intenties, maar ook aan het bredere gesprek over systematische uitsluiting en racisme dat zij wil voeren.

Benkaddour schrijft vanuit haar eigen ervaringen als Nederlandse Marokkaanse. Haar woorden zijn allesbehalve haatdragend; ze legt juist de vinger op de zere plek van structureel racisme. Verdonschot, daarentegen, selecteert enkel passages die zijn beschuldiging van ‘geweldsverheerlijking’ ondersteunen, terwijl hij de volledige context negeert. Zo’n oppervlakkige benadering draagt niets bij aan de discussie en laat geen ruimte voor nuance.

Het lijkt bijna een strategie: de zogenaamde ‘Marokkaanse dreiging’ benadrukken. Heeft hij überhaupt de moeite genomen om bronnen te checken of cijfers te verifiëren? Of was hij alleen maar uit op een sensationeel artikel? Echte journalistiek vraagt om diepgang en zorgvuldigheid, maar Verdonschot kiest voor de makkelijke weg. Het woord ‘Marokkaan’ verkoopt immers, terwijl hij profiteert van het privilege om vrijuit te schrijven zonder zelf ooit geconfronteerd te worden met structurele discriminatie. Dat is pas ‘white privilege’.

Als je zulke zware beschuldigingen uit, moet je tenminste de moeite nemen om de andere kant van het verhaal te begrijpen. Maar nee, Verdonschot kiest ervoor om de pijn en frustratie achter Benkaddours woorden te negeren. Het is hypocriet: hij oordeelt op basis van zijn eigen interpretatie, zonder echt te luisteren. Dat soort gemakzuchtige reacties komen vaak voor bij rechts, waar men overgevoelig reageert op kritische geluiden en discussies snel afdoet met stereotypes.

Fati Benkaddour spreekt geen haat uit. Ze geeft een stem aan haar gemeenschap en de strijd om erkenning in een samenleving die hen blijft afwijzen. Haar woorden zijn geen geweldsverheerlijking, maar een oproep om eindelijk gezien te worden. Verdonschot verdraait deze boodschap en versterkt daarmee het negatieve beeld van een gemeenschap die al dagelijks met uitsluiting worstelt. Zijn artikel doet niets anders dan misverstanden voeden en een hele groep verder marginaliseren. Dat is niet alleen gemakzuchtig, maar ook schadelijk.

Als Nederlandse Marokkaan zie ik Verdonschots stuk niet alleen door een persoonlijke, maar ook door een maatschappelijke lens. Wat is zijn doel? Wil hij echt racisme en discriminatie aankaarten, of draagt hij bewust bij aan een negatief frame over een gemeenschap die sinds de jaren ’60 meebouwt aan Nederland? Zijn woorden raken niet alleen Benkaddour, maar een hele generatie die dagelijks bewijst méér te zijn dan stereotypes. Toch kiest hij ervoor om te blijven hangen in gemakzuchtige frames en een gebrek aan nuance.

Het zou Verdonschot sieren als hij niet direct in de aanval ging, maar met een open blik naar de zorgen van Benkaddour en de Marokkaanse gemeenschap zou luisteren. Maar dat vraagt inzet, en blijkbaar is dat te veel gevraagd. In plaats daarvan blijft hij de pen gebruiken om vooroordelen te voeden en olie op het vuur te gooien.

Een gemiste kans.