De vloek van de ministers van Financiën wier bedrijfsmodel kapot is, is dat ze niet bij machte zijn de economie te transformeren, maar toch te machtig om de schuld niet op zich te nemen. Maar wanneer de economie alleen maar stagneert en nog niet in een vrije val verkeert, zou het voorkomen van een afdaling in een financiële crisis niet meer dan gemiddelde competentie moeten vergen. Helaas suggereert het bewijsmateriaal tot nu toe dat Rachel Reeves niet eens aan deze lage lat kan voldoen.
In een poging het imago van een radicale hervormer te combineren met de reputatie van een veilig paar handen, begon Reeves aan haar litanie van gemengde boodschappen voordat ze naar Downing Street 11 verhuisde. Terwijl zij erkend Vanwege de “ernstige schade” die het bezuinigingsprogramma van George Osborne had aangericht, nam ze zijn taal over om Groot-Brittannië te vergelijken met iemand die “heb het maximale uit de creditcard gehaald”. Vervolgens liet ze, eenmaal bij het ministerie van Financiën, zien hoe het gebruik van dergelijke taal onverbiddelijk leidt tot een krimpend begrotingsprogramma. Het omdraaien van de uitspraak van John Maynard Keynes “Alles wat we daadwerkelijk kunnen doen, kunnen we ons veroorloven” in zijn tegenovergestelde (“Als we het ons niet kunnen veroorloven, kunnen we het ook niet doen”), begon Reeves aan een bezuinigingsspiraal.
Eerst kwamen de uitgaven doppen op de zorg voor ouderen, wat jaarlijks het schamele bedrag van £1 miljard zou besparen. Nadat ze was opgewarmd, volgde ze met de beëindiging van de winterbrandstofbetalingen voor gepensioneerden, kort voor een van de koudste winters van de recente geschiedenis. Samen met de annulering van dringende ziekenhuis- en spoorwegwerkzaamheden hebben deze bezuinigingen nog eens £ 5 miljard bespaard, en nog eens £ 16 miljard belasting stijgt in de werken. Vervolgens brak Reeves in haar herfstminibegroting haar belofte om niet aan de Nationale Verzekeringsbijdragen te raken door nog eens £ 25 miljard van werkgevers te onttrekken. In de hoop deze laatste maatregel als pro-arbeid te kunnen bestempelen, viel haar tactiek vreselijk in duigen toen de arbeiders zich realiseerden dat ze het grootste deel ervan zouden moeten betalen in de vorm van lagere lonen.
