Spread the love en help Indignatie
Laat ze de rijken eten. Zijn de Amerikanen bereid om samen te werken en hun echte vijand te bestrijden: hebzucht?
Cryptomiljardair Justin Sun at vorige week een banaan die hij voor $6,2 miljoen had gekocht (probeer die zin maar eens uit te leggen aan een tijdreiziger uit 2004). Maar hij deed nog veel meer dan dat. Hij bevestigde ook nadrukkelijk dat er geen miljardairs zouden moeten zijn… crypto of anderszins.
De rijkste mensen ter wereld beweren al jaren dat ze niet zouden moeten bestaan.
Dat betekent natuurlijk niet dat ze naar de guillotine moeten (hoewel, afgaande op de reacties op de moord op Brian Thompson, CEO van UnitedHealthcare, deze week, miljoenen Amerikanen daar waarschijnlijk geen probleem mee zouden hebben).
Nee, ze zouden belast moeten worden. En als je naar hen luistert, zou dat wel eens een nog erger lot kunnen zijn.
Voordat we daarop ingaan, laten we eens kijken hoeveel $ 1.000.000.000 is. Stel dat iemand je een dagvergoeding van $ 25.000 zou aanbieden. Dat is bijna $ 200.000 per week en bijna $ 1 miljoen per maand.
Zou u dat liever hebben of 1 miljard?
Het antwoord is natuurlijk het laatste.
Zelfs als je elke ochtend een koffer met $ 25.000 op je nachtkastje zou vinden, zou het meer dan 100 jaar duren om $ 1 miljard te verzamelen.
En als je zoveel geld hebt, zul je uiteindelijk geen dingen meer hebben om te kopen of te doen. En dan worden miljardairs een echt probleem voor de rest van ons.
In het geval van Elon Musk: zelfs als je 80 jaar lang elke dag wakker zou worden met een vers bedrag van $ 10.000.000, zou hij nog steeds meer geld hebben dan jij.
Of, om het anders te zeggen, gedurende hun leven zou de gemiddelde geregistreerde verpleegkundige (met een jaarlijks inkomen van ongeveer $ 80.000) $ 3 miljoen verdienen tot aan hun pensioen. Musk heeft nu 100.000 keer zoveel. Denk je echt dat wat hij ook doet, het waardevoller is dan het levenswerk van een voetbalstadion vol verpleegkundigen?
Natuurlijk niet.
Niemand heeft ooit 300 miljard dollar ‘verdiend’ (of verdiend).
En als je zoveel geld hebt, zul je uiteindelijk geen dingen meer hebben om te kopen of te doen. En dan worden miljardairs een echt probleem voor de rest van ons.
Het zou één ding zijn als alle miljardairs ter wereld gewoon bij elkaar zouden komen in privéjets, jachten en dure auto’s (of zelfs ruimteschepen, wat velen van hen fascinerend lijken te vinden); polo zouden spelen; elkaar op de schouder zouden kloppen omdat ze zo geweldig zijn; en bananen ter waarde van 6 miljoen dollar zouden eten.
Helaas is dat niet wat er gebeurt.
Er is een gezegde dat sommige mensen “meer geld dan God” hebben, en de huidige miljardairs gedragen zich daar zeker naar. Ze doen alsof ze boven de wet staan en besteden hun rijkdom aan het (her)scheppen van de mens naar hun evenbeeld.
Er is alleen één probleem: de meeste rijke mensen zijn arrogante klootzakken, en de rest van ons wil helemaal niet zo zijn.
Om eerlijk te zijn: de huidige generatie miljardairs is niet de eerste die zich bezighoudt met wereldopbouw in plaats van gewoon te genieten van hun rijkdom.
De superrijken hebben dat altijd gedaan, maar voor gewone mensen heeft het nooit gewerkt.
De miljardairs van vroeger waren geen narcistische tech-bro’s, maar inteeltkoninklijken die niet beter waren.
Hun wereldopbouw bestond voornamelijk uit het sturen van arme sloebers naar de oorlog tegen andere arme sloebers die andere inteeltkoninklijken dienden, allemaal in het proces van het ‘koloniseren’ van een groot deel van de wereld.
Opnieuw… het is nooit gelukt voor gewone mensen.
Soms kwamen die mensen echter in opstand en dwongen ze een broodnodige correctie af in de verdeling van rijkdom en macht.
Om meer winst te maken, veroordelen zorgverzekeraars hun klanten letterlijk tot de dood of een leven lang schulden, worden socialemediaplatforms rijk door ons te verdelen en hebben fossiele-brandstofbedrijven willens en wetens de toekomst van de mensheid gehypothekeerd.
Er is nu weer een dergelijke correctie nodig, en misschien staan we nog maar aan het begin ervan.
Op dit moment zijn de superrijken (en de bedrijven die velen van hen runnen of waarin ze investeren) geen kracht voor het goede. In plaats daarvan veroorzaakt hun hebzucht problemen voor iedereen (beginnend met het niet betalen van hun belastingen).
Veel Amerikanen beseffen nog niet in hoeverre deze rijke bloedzuigers hun leven zuur maken (hoewel deze man dat blijkbaar wel deed).
Op dit moment is hun woede volledig gericht op de overheid, wat de overwinning van Donald Trump vorige maand verklaart. Maar wacht maar tot ze erachter komen dat de “machine” waar ze zo boos over zijn, in werkelijkheid ongebreideld kapitalisme is, en dat politici slechts een onderdeel daarvan zijn.
Maar de overheid is niet de echte vijand. Het zijn juist de miljardairs en bedrijven die alles doen voor geld.
Om meer winst te maken, veroordelen zorgverzekeraars hun klanten letterlijk tot de dood of een leven lang schulden, worden socialemediaplatforms rijk door ons te verdelen en hebben fossiele-brandstofbedrijven willens en wetens de toekomst van de mensheid gehypothekeerd.
Dat zijn slechts de hoogtepunten. De lijst is eindeloos.
Zonder wetten en regels zouden bedrijven accuzuur in rivieren kunnen dumpen, hun werknemers kunnen dwingen om onder onmenselijke omstandigheden te werken, productveiligheidscontroles kunnen afschaffen en consumenten kunnen dwingen om absurde prijzen te betalen voor goederen en diensten die ze nodig hebben.
Heb je onlangs de klantenservice gebeld? Was dat leuk? Waarschijnlijk niet, want het is veel winstgevender voor bedrijven om je te laten wachten dan om genoeg personeel aan te nemen om alle telefoontjes snel te beantwoorden.
Onlangs in een vliegtuig gezeten? Dat was vast geweldig.
“Meneer, er worden $ 30 e-ticketkosten gerekend voor het toesturen van de vluchtbevestiging.”
“De eerste 7 inch beenruimte zijn gratis; elke extra inch kost $25. Als u ons echter uw eerstgeborene geeft, upgraden we u naar economy plus.”
Over je eerstgeborene gesproken, wil je niet dat een stel 10-jarigen de goedkope troep die jij koopt en die steeds kapotgaat, in elkaar zetten? Pech! Ergens wordt iemand rijk van kinder- of slavenarbeid (want de hebzucht van de VS gaat de wereld over).
Kijk, het lijdt geen twijfel dat de overheid niet perfect is. Ze is op veel manieren gebrekkig (vaak diepgaand). Maar ze is ook op talloze manieren gunstig voor het Amerikaanse volk en is de enige entiteit die tussen nauwelijks beteugelde en ongebreidelde hebzucht van bedrijven staat.
Zonder wetten en regels zouden bedrijven accuzuur in rivieren kunnen dumpen, hun werknemers kunnen dwingen om onder onmenselijke omstandigheden te werken, productveiligheidscontroles kunnen afschaffen en consumenten kunnen dwingen om absurde prijzen te betalen voor goederen en diensten die ze nodig hebben.
Natuurlijk kun je zeggen: “Zorgt de markt daar niet voor? Als een bedrijf slecht werk levert, zullen mensen niet meer bij hen kopen.”
Het antwoord is: “Welke marktplaats?”
In veel sectoren blijven bedrijven fuseren en ontstaan gigantische ondernemingen die naar eigen inzicht hun prijzen kunnen bepalen en consumenten zo keuzevrijheid ontnemen.
Want zolang arme blanke mensen geloven dat arme bruine mensen de schuld krijgen van hun gebrek aan vooruitgang, wint de miljardairsklasse. Zolang kiezers geloven dat transatleten op middelbare scholen het echte probleem zijn, wint de miljardairsklasse. Zolang Amerikanen de ultra-rijken aanbidden als helden en niet als schurken, wint de miljardairsklasse.
Weet u wie een nog grotere consolidatie van olieproducenten, luchtvaartmaatschappijen, supermarktketens, banken, televisiestations, etc. tegenhoudt? Juist, de overheid.
En dit is precies de reden waarom de Donald Trumps, Elon Musks en Exxons deze wetten en regels willen afschaffen – omdat de bescherming die ze bieden aan de meerderheid van de Amerikanen ook het grootste obstakel vormt voor de kleine minderheid om nog meer obscene rijkdom te vergaren.
In hun ideale wereld zou niemand hen vertellen wat ze moeten doen.
En de overwinning van Trump, gecombineerd met de volledige controle van de Republikeinse Partij over het Congres en het Hooggerechtshof, brengt hen dichter bij het bereiken van dat doel dan ooit tevoren.
Het toonde ook aan dat het verdelen van Amerikanen in verschillende stammen en ze tegen elkaar opzetten nog steeds een succesvolle strategie is.
Want zolang arme blanke mensen geloven dat arme bruine mensen de schuld krijgen van hun gebrek aan vooruitgang, wint de miljardairsklasse. Zolang kiezers geloven dat transatleten op middelbare scholen het echte probleem zijn, wint de miljardairsklasse. Zolang Amerikanen de ultra-rijken aanbidden als helden en niet als schurken, wint de miljardairsklasse.
Maar de verkiezingen bieden ook een reële kans, al is die wel met de nodige risico’s gepaard (bijvoorbeeld als Musk en consorten er te succesvol in slagen de regering te ontmantelen).
De komende twee jaar zullen cruciaal zijn.
De Republikeinen zullen ongetwijfeld proberen hun onbeperkte macht te gebruiken om de gehate overheid te ontmantelen en hun bondgenoten in het bedrijfsleven te belonen.
Geen van beide zal de zaken voor de meeste Amerikanen wezenlijk verbeteren. Een regering van miljardairs zal niet op de gewone Jan en Jannetjes letten.
De omstandigheden kunnen inderdaad nog veel erger worden. Want al die overheidsinstanties die ze willen vernietigen, dienen een doel.
Als dat snel genoeg duidelijk wordt, en Trump zijn beloften van lagere prijzen en begrotingstekorten niet nakomt, zullen genoeg Republikeinse kiezers beseffen dat ze in de maling worden genomen.
Omdat de grootste angst van miljardairs, bedrijven en degenen die hun wil opleggen, is dat mensen zich realiseren dat het grootste obstakel voor hun kansen en welvaart de hebzucht van anderen is.
De reacties op de moord op Thompson laten zien dat Amerikanen uit alle politieke geledingen genoeg hebben van die hebzucht en dat hun ongenoegen bijna tot uitbarsting is gekomen.
Dat zal misschien niet gebeuren als de Republikeinen de helft van hen ervan blijven overtuigen dat de overheid het probleem is.
Als Trump echter niet de beloofde resultaten boekt, zijn deze kiezers mogelijk ontvankelijk voor echt economisch populisme, dat wil zeggen een grootschalige herverdeling van welvaart waar de overgrote meerderheid van de Amerikanen van profiteert.
Het is tijd dat een nieuw type kandidaat opstaat en een beweging start die wordt gevoed door die heksenketel van ontevredenheid.
WHO?
We hebben wat gedachten. Het zal zeker geen corporate Democraat zijn, want het platform waarop deze kandidaat moet rennen, zal radicaal zijn.
Het zal onder meer gaan om ongekende vermogensbelastingen, ziektekostenverzekeringen voor iedereen, het volledig uit de politiek halen van bedrijfsgeld, het opbreken van conglomeraten en het daadwerkelijk ter verantwoording roepen van bestuurders voor de misdaden die hun bedrijven begaan.
Met andere woorden, de boodschap van deze kandidaat zal zijn: “Ik zal de rijken straffen voor wat ze jullie hebben aangedaan.”
De leider van zo’n beweging zou charismatisch en gepassioneerd moeten zijn, en hoop moeten inboezemen. Dat is de enige manier waarop iemand de partijdige kloof kan overbruggen en Amerikanen weer bij elkaar kan brengen.
Als we een Democraat moesten kiezen, zouden we Rep. Alexandria Ocasio-Cortez (NY) kiezen. In veel opzichten is ze de politieke erfgenaam van Sen. Bernie Sanders (I-VT), wiens beweging een aantal van deze ideeën verdedigde, maar niet echt doorbrak.
Maar een decennium van onvrede en echte woede kan nu misschien wel genoeg zijn om het tij te keren.
Maar het hoeft geen Democraat te zijn.
Voor het eerst in de geschiedenis van de VS is dit wellicht een echte kans voor een kandidaat van een derde partij die niet gebukt gaat onder partijpolitieke ballast.
We hebben geen idee wie dat zou kunnen zijn, maar we hopen dat ze er zijn en bereid zijn om dit moment te kiezen om op te staan.
