Maar er zijn veel minder aan moord gerelateerde manieren om eraan herinnerd te worden. Dus ik vraag me ook af wat subliminale woede en wanhoop zijn. Vooral de Amerikaanse samenleving is zo gewelddadig en woedend, zo doordrenkt van angst dat het onderdeel is geworden van hoe we de wereld in ons lichaam ervaren – vooral vrouwen die fysiek kwetsbaarder zijn. Bij seks is er, net als bij dromen, een element van metaforische verwerking van levenservaringen, inclusief datgene waar we het meest bang voor zijn; om het te ervaren op een manier die we idealiter kunnen beheersen met iemand die we vertrouwen, wat op zijn best iets beangstigends of lelijks alchemistisch kan transformeren in plezier en verbinding.
In een lang e-mailgesprek zei de schrijver Lillian Visman vertelde me dat ze denkt dat de meeste mensen die ‘in stikken’ geïnteresseerd zijn in een versie met lichte druk die vooral ‘representatief’ is. Ze omschreef de aantrekkingskracht ervan als volgt:
“Ik denk dat de meeste lichte seksuele knikken neerkomen op het gevoel tijdelijk verlamd/machteloos/vastgelopen/vastgehouden te willen worden, op een niet-beangstigende manier, zodat de angst om te handelen of om de meest geïnteresseerde partij te zijn, verdwijnt (hetzelfde reden waarom ik me voorstel dat verkrachtingsfantasieën zo wijdverspreid zijn onder vrouwen). En in goede seksuele relaties trekt deze angst zich fundamenteel terug, zonder dat je daartoe hoeft te worden overgehaald, hoop je. Maar ik denk dat verstikking een kortere weg is. Mijn vermoeden is dat de meeste verstikking… hierover gaat.”
Dit is iets dat ik begrijp: een ‘snelkoppeling’ naar intimiteit door middel van intense ervaringen die, hoewel ritueel, nog steeds vertrouwen vereisen.
Maar als al deze redenen overdreven lijken, overweeg dan deze veel eenvoudigere: het eeuwige verlangen van jongeren om te verkennen, om voorbij het aanvaardbare of bekende te gaan. De NLM-enquête bevat interviews met jonge vrouwen die hun ervaringen met verstikking op verschillende manieren beschrijven, waarvan sommige een ontroerende zoetheid onthullen:
“Het voelt heel warm aan. Het voelt aanhankelijk. Het voelt als een zekerheid. Ik weet het niet. Het is net alsof je iemands hand vasthoudt en het is gewoon een soort bezitterig iets… Oh, net als ‘Ik heb je’, ook een soort dominantie-ding. Alsof het mij wordt aangedaan, wat leuk is in de context van seks.
Voor deze jonge vrouw kan de ervaring van lichte verstikking/gezichtsejaculatie op de eerste date subliem zijn. Maar alleen als het op de juiste manier werd gedaan, door de juiste persoon die haar het ‘ik heb je’-gevoel kon geven. Dat klinkt misschien belachelijk. Maar veel seksuele dingen klinken belachelijk als je er op dat moment niet bij bent.
Dat brengt me terug bij mijn blik op Aella’s instructieve tabel waarin de do’s en don’ts van de “vagina-soort” worden beschreven. Dergelijke instructies zijn niets nieuws, ook al zijn spreadsheets dat wel; al tientallen jaren zien we boeken, columns en blogs waarin wordt beweerd dat mannen leren hoe ze met vrouwen kunnen slagen. Soms is hun advies heel verstandig: Aella is verstandig en geestig. Maar dit breedspectrumadvies laat altijd de geheime ingrediënten achterwege, omdat die ingrediënten onmogelijk in woorden of grafieken te beschrijven zijn en bijna volledig afhankelijk zijn van de onzichtbare en veranderlijke emotionele dynamiek tussen twee bepaalde mensen. Wat bij de een ongelooflijk opwindend kan zijn, kan bij de ander flauw of zelfs weerzinwekkend zijn; zelfs dezelfde woorden kunnen een heel andere kwaliteit hebben, afhankelijk van wie ze zegt, wanneer en hoe.
Ik herinner me duidelijk dat ik in mijn jeugd dingen heb gedaan waarvan ik een maand eerder zou hebben gezegd dat ik ze nooit zou doen – en sommige van die dingen heb ik maar één keer gedaan, met een bepaalde persoon. Het was niet eens een kwestie van meer van die persoon houden of meer verlangen dan van anderen. Het ging erom op hem te reageren op een manier die uniek was voor hem en mij samen. Hoe kan dat in een grafiek worden verwerkt?
Dat is precies wat het verontrustend maakt dat stikken, in plaats van geaccepteerd te worden als iets dat sommige mensen leuk vinden, schijnbaar iets is geworden waarvan je verwacht dat je het leuk vindt of hoe dan ook doet; de plotselinge smaak ervoor lijkt uit de crowd te komen, en dat is geen modus die de voorkeur geeft aan intieme nuance. Deze hachelijke situatie komt ook sterk naar voren in de interviews die door de NLM zijn afgenomen. Zoals een jonge vrouw zei:
‘… en dus kreunde ik veel nep toen hij me wurgde, omdat ik het gevoel had, omdat ik ook een volkstrekker ben. Ik vind het leuk om mensen een gelukkig gevoel te geven. Dus ik had het gevoel dat ik hem op zijn gemak moest stellen en zo… ook al was het net alsof ik gedurende die tijd dacht: oh dit is nieuw, het gaat gebeuren. Eh, maar tegelijkertijd heb ik zoiets van: ik vind dit niet per se helemaal leuk. Ik wou dat het anders was.”
Het is waar dat vrouwen duizenden jaren lang over allerlei dingen hebben geklaagd. Het is voor veel mensen – zowel mannen als vrouwen – een eeuwige strijd om nee te leren zeggen. Maar het lijkt anders als het een meisje is dat het gevoel heeft iemand gerust te moeten stellen die in haar keel knijpt. Toen ik deze woorden online las van een jonge vrouw die ik niet ken, werd ik verdrietig. Als ze mijn dochter was, zou het mijn hart breken. Het zou mij ook boos maken als ik niet precies wist waar ik mijn woede op moest richten.
Dan herinner ik me: mijn moeder zou behoorlijk verdrietig en boos zijn geweest over sommige dingen waar ik mee bezig was als ze me er echt over had horen praten. Het is waarschijnlijk onmogelijk voor moeders, en voor oudere mensen in het algemeen, om soms niet zo te denken over de dingen waar veel jongere mensen mee bezig zijn op hun weg langs het aanvaardbare en bekende, vooral ‘dingen’ die er gewelddadig uitzien of klinken. Je vergeet gemakkelijk dat wat je van buitenaf kunt zien via interviews en artikelen, net als de grafieken en de gegevens, niet de innerlijke werking onthult, de persoonlijke wisselwerking die zelfs kan plaatsvinden als mensen grof tegen elkaar zijn. Het is gemakkelijk om te vergeten dat wat er op papier grotesk en afschuwelijk uitziet, verheven kan aanvoelen als je er middenin zit. En dat elke generatie zich een weg moet banen door zijn eigen groteske, verschrikkelijke en verbazingwekkende ervaringen.
***
Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd op 23 maart 2024.
