Spread the love en help Indignatie
Schietpartij – Maandagmiddag liep de 15-jarige Natalie Lynn “Sam” Rupnow de studiezaal van haar privé-christelijke school in Madison, Wisconsin binnen en opende het vuur . Tegen de tijd dat ze zelfmoord pleegde, waren er twee anderen dood en zes gewond.
Binnen enkele uren na de schietpartij debatteerden gebruikers van sociale media over de details van de gebeurtenis, lang voordat officiële bronnen iets over de Schietpartij hadden bevestigd. Eerst beweerden sommigen dat ze transgender was. Anderen noemden haar een “submarnite”, een straattaalterm voor mensen die rond een obscure rechtse gemeenschap draaiden die het Amarna Forum heette. Sommigen noemden haar een misandrist die niets met mannen te maken wilde hebben. Anderen beschreven haar als “chuddy”, een term die vaak wordt gebruikt voor reactionairen, of plaatsten haar in de #tcctwt (True Crime Community Twitter)-sfeer.
Een vermeende online vriend dook bijna onmiddellijk op, plaatste een reeks gekwelde tweets en beweerde dat de liefde van zijn leven zelfmoord had gepleegd vanwege “de slechtste mensen die de wereld te bieden heeft”. Er verschenen al snel concurrerende manifesten. Een werd gepresenteerd door journaliste Anna Slatz , die de vermeende vriend openlijk om een kopie van Rupnows geschriften vroeg en een oprechte poging leek te doen om de details te verifiëren. Een ander kwam in de vorm van Discord-fragmenten die werden aangeleverd door iemand die beweerde Rupnows vriendin te zijn geweest tot augustus, toen ze naar verluidt geradicaliseerd raakte in vrouwenhaat.
Slatz’s “officiële” versie werd betwist door sceptici die zich afvroegen of het door een native English speaker was geschreven. De fragmenten die Rupnows “vriend” aanbood, werden als vervalsingen bestempeld via gelekte screenshots waarin hij naar verluidt opschepte over het schrijven van een “nepmanifest”; hij counterde vervolgens door te zeggen dat de leakers zelf hun bewijs hadden vervalst. Sommige gebruikers wuifden de hele ingewikkelde puinhoop weg door te zeggen dat zelfs als deze beweringen feitelijk niet correct waren, ze “net zo goed waar konden zijn”. Voor hen was emotionele resonantie belangrijker dan letterlijke waarheid – een soort “emotionele waarheid”.
Maandagavond leek dit niet meer op de typische speculatie die bij nieuwsberichten hoort. In plaats daarvan voelde het als een spontaan Alternate Reality Game (ARG) met terminaal online tieners en twintigers die ter plekke een verhaal improviseerden. ARG’s zijn, wanneer ze doelbewust worden geconstrueerd, meeslepende vertelervaringen die feit en fictie vermengen, meestal culminerend in een grootse onthulling.
Daarentegen hebben deze slordige sociale media ARG’s geen oplossing. Het doel is niet om te begrijpen. In plaats daarvan gaat het om het produceren van een versie van gebeurtenissen die emotioneel bevredigend aanvoelt, invloed scoort, journalisten trollen en een breder gevoel van narratieve controle bereikt. Kennis zoeken is secundair en wordt meestal gedaan door anonieme en pseudonieme posters op forums en imageboards.
Dit fenomeen is niet uniek voor de schietpartij in Madison, en is ook niet bepaald nieuw, maar het is endemisch op internet. De schietpartij in Las Vegas in 2017 en het bloedbad op de Sandy Hook-school in 2012 , maar ook recentere episodes zoals de moord op Brian Thompson deze maand, dragen allemaal bij aan deze voedingsgekte. In kleinere gevallen dooft de passie uit voordat iemand er echt aan begint; deelnemers raken verveeld en gaan verder, waarbij ze een half afgemaakte puzzel achterlaten.
Wat de schietpartij in Madison onderscheidt, is niet een afwijking van de norm, maar hoe grondig het de nieuwe norm bevestigt. Geweld is zo gewoon, zo deprimerend routineus in Amerika, dat het zelden opvalt. De meeste journalisten haasten zich niet langer om het verhaal te definiëren; in plaats daarvan pikt een losse coalitie van “anons” de details eruit en debatteert over motieven, al is het maar voor hun eigen vermaak of zelfpromotie.
Er is misschien geen definitief exposé dat de losse draadjes bij elkaar brengt of ons vertelt wat Rupnows pad naar geweld echt heeft gevormd. En als er wel een wordt gepubliceerd, kan het in het niets zelf verdwijnen – een paar klikken, een paar keer delen en dan duisternis.
Het meest waarschijnlijk is dat zodra de interesse afneemt en er een nieuwe tragedie opduikt, de “spelers” van deze ARG zich verspreiden. De oorspronkelijke gebeurtenis zal worden gereduceerd tot een voetnoot, alleen herkend door degenen die er direct door worden getroffen en binnen bepaalde online subculturen.
Misschien is het deze keer anders en zal de schietpartij in Madison verandering teweegbrengen. Maar de kans is groot dat deze gebeurtenis alleen betekenisvol zal blijven voor een groep vreemde bedgenoten. Voor degenen in obscure online subculturen zal het een stukje folklore worden dat ontward, hervormd, opnieuw verteld en opnieuw afgespeeld moet worden. Voor de mensen in Madison zal het een onuitsprekelijke tragedie blijven, hoewel er een blijvende nationale afrekening aan ontzegd wordt. Het is een wrede herinnering aan een realiteit die te bekend is geworden.
