Spread the love en help Indignatie
Trump – Psychopathie is bijna een vereiste voor een functie als minister van Buitenlandse Zaken, omdat deze functie de verantwoordelijkheid met zich meebrengt om het geweld en de tirannie te bestrijden die het Amerikaanse imperium bij elkaar houden.
Trumps Marco Rubio zal zich bij een lange lijst van psychopaten voegen als de volgende Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken. Een paar van Trumps kabinetskeuzes zullen het misschien moeilijk krijgen om voorbij de Senaat te komen, maar Rubio niet. Hij is precies het type bloedzuigende moerasbloedzuiger waar die wezens op Capitol Hill dol op zijn.
Psychopathie is bijna een vereiste voor een functie als minister van Buitenlandse Zaken, omdat de titel een verantwoordelijkheid inhoudt voor het helpen uitrollen van het geweld en de tirannie die dienen als de lijm die het Amerikaanse rijk bij elkaar houdt. Als minister van Buitenlandse Zaken bent u verantwoordelijk voor het opzwepen van internationale consensus voor brute economische sanctieregimes, het opwekken van steun voor verhoogde agressie tegen de officiële vijanden van Washington en het verzinnen van excuses voor de criminele misstanden van de VS en haar bondgenoten.
Dit is grappig op een duistere manier, omdat de minister van Buitenlandse Zaken geacht wordt de leiding te hebben over de Amerikaanse diplomatie, wat in theorie zou moeten betekenen dat er vrede wordt gesloten en conflicten worden opgelost zonder geweld.
Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zou het vredesbewarende tegenwicht moeten zijn voor het Amerikaanse ministerie van Oorlog (in 1947 omgedoopt tot Ministerie van Defensie omdat “Ministerie van Oorlog” iets te eerlijk was), maar omdat de VS een wereldwijd imperium runt dat bijeen wordt gehouden door eindeloos geweld, heeft het weinig nut voor vredeshandhaving, dus wordt het ministerie van Buitenlandse Zaken vooral gebruikt om meer geweld en misbruik te veroorzaken. In theorie zou het het ministerie van Vrede moeten zijn, maar in de praktijk kreeg de VS gewoon twee ministeries van Oorlog.
Rubio zal een passende toevoeging zijn aan het rijtje sadistische manipulators die vóór hem die rol vervulden. Hij zal zich voegen bij mensen als Antony Blinken, Mike Pompeo, Hillary Clinton, Madeleine Albright en Henry Kissinger als de volgende zielloze manipulator die het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zal leiden bij het duwen van de imperialistische laars in de keel van het mondiale Zuiden.
* * *
Meerdere Kamala-aanhangers hebben me boos verteld dat ik Trump heb geholpen te winnen door Bidens buitenlandse beleid te bekritiseren in de aanloop naar de verkiezingen. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo’n gewetenloze kruiper ben dat ik zou verwachten dat mensen liegen over een genocide om iemand te helpen meer stemmen te winnen.
* * *
Niets wat Trump de komende vier jaar binnen de Amerikaanse grenzen zal doen, zal ook maar in de verste verte zo moorddadig, tiranniek en fel verzetwaardig zijn als wat Biden op dit moment in Gaza doet.
* * *
Amerikaanse progressieven die in juli en augustus stopten met praten over Gaza om Kamala niet te kwetsen, lijken te zijn vergeten om het nu, na de verkiezingen, weer over Gaza te hebben.
* * *
Trump is diepgaand slecht, maar hij is van het conventionele soort, van dezelfde soort als Biden, Obama en Bush vóór hem.
De grote leugen over Trump is dat hij een speciale afwijking is van de norm, en beide partijen geloven deze leugen. Alles over het werkelijke beleid van zijn eerste termijn onthult dat hij een heel gewone Republikeinse president is, die op min of meer dezelfde manier slecht is als alle andere slechte Republikeinse presidenten.
Hij heeft niets gedaan dat niet al werd gedaan door degenen vóór hem en dat niet zal blijven worden gedaan door degenen na hem. Maar zowel Democraten als Republikeinen zien hem als een drastische afwijking van de status quo van de Amerikaanse politiek, waarbij ze alleen verschillen in de vraag of ze dit als iets goeds of iets slechts zien.
Dit gebeurt omdat Amerikaanse presidenten niet significant van elkaar kunnen verschillen in feitelijk beleid en besluitvorming. Als ze het type waren dat de status quo te veel zou verstoren, zouden ze nooit president zijn geworden. Er hangt gewoon te veel macht aan het Amerikaanse imperium om een significante verandering in de operaties te tolereren door de feitelijke machtsstructuur die de zaken echt runt.
Dus omdat presidenten en levensvatbare presidentskandidaten niet significant van elkaar kunnen verschillen in termen van beleid, verschillen ze in plaats daarvan van elkaar in termen van verhaal en emotie.
Dat is wat we zien in al het vitriool en de passie en de hectische commentaren over Trump aan beide kanten van de Amerikaanse partijdige kloof. Een hoop lege verhalende onzin die veel emotionele energie steekt in het steunen of verzetten tegen een heel gewoon kwaad in een heel gewone Republikeinse president.
Als ze dat niet zouden doen, zou het hele Amerikaanse politieke landschap alleen maar bestaan uit Democraten en Republikeinen die het met elkaar eens zijn over 99 procent van de kwalen van het Amerikaanse imperium en halfslachtig oneens zijn over de resterende één procent.
En dat zou het hele spel verraden. Het zou de illusie vernietigen dat Amerikanen in een echte democratie leven waar hun stemmen echt iets betekenen en ze echt een betekenisvolle mate van controle hebben over wat hun regering doet. Als dit begrip wortel zou schieten, zou het slechts een kwestie van tijd zijn voordat de zwaarbewapende bevolking van Amerika aan revolutie zou gaan denken.
En dus blijven we zitten kijken naar deze belachelijke hysterie over wat neerkomt op de alledaagse schommelingen tussen het alledaagse Democratische bestuur en het alledaagse Republikeinse bestuur, waarbij één kant ongeveer de helft van de tijd aan de macht blijft en beide kanten samenwerken om de status quo steeds verder richting oligarchie, militarisme en tirannie te duwen.
Het hele Amerikaanse politieke spektakel is emotie en geen inhoud. Een verhaal verteld door een idioot, vol geluid en woede, dat niets betekent.
Er is een kracht die domme dingen in deze wereld hebben. Het is niet de kracht van ondoordringbaarheid voor kritiek, maar eerder van zo doorlaatbaar te zijn dat alle kritiek erdoorheen gaat zonder effect, zoals de onzichtbare neutrino’s die elke seconde door ons lichaam stromen. Worstelen met de dageraad van het Tweede Trump-tijdperk vereist het accepteren van de verontrustende waarheid dat domme dingen en belangrijke dingen op het punt staan om samen te smelten tot één enkele pijnlijke categorie van bestaan.
Donald Trump is een onwetende, overmoedige, narcistische, door grieven geplaagde man — een domme man, die in de loop van de tijd een asteroïdenveld van domme bondgenoten om zich heen heeft verzameld die slechts mindere versies van zichzelf zijn. Zijn onveranderlijke instinct om zonder kennis te handelen is dom; zijn onwrikbare instinct om consequente beslissingen te nemen op basis van kleine persoonlijke grillen is dom; zijn onwrikbare geloof in zijn eigen lachwekkende redenering is dom. Geen enkele nuchtere analyse zou hem het voordeel van de twijfel gunnen.
Trump bezit de giftige combinatie van grote macht en de volstrekte afwezigheid van zorg voor verantwoordelijkheid. Hij weet weinig en doet veel. Hij leeft de fantasie van het kind om de direct zichtbare delen van de wereld te ordenen voor zijn eigen vleierij en in ruil daarvoor de lof te ontvangen van alle mensen die wensen dat zij zelf zo’n bekoorlijk en roekeloos bestaan konden leiden.
In 2004 werd een functionaris van Bush in het Witte Huis op beroemde wijze geciteerd in het New York Times Magazine, waarin hij de spot dreef met de“ een op realiteit gebaseerde gemeenschap.”
“ We zijn nu een imperium, en als we handelen, creëren we onze eigen realiteit. En terwijl u die realiteit bestudeert — oordeelkundig, zoals u zult doen — zullen wij opnieuw handelen, andere nieuwe realiteiten creëren, die u ook kunt bestuderen, en zo zullen de zaken zich oplossen,” zei de anonieme functionaris.“ Wij zijn de acteurs van de geschiedenis… en jullie, jullie allemaal, zullen alleen maar moeten bestuderen wat wij doen.”
Dit citaat werd destijds breed uitgelachen. Deze arrogante imperialistische stereotypen! Ze zullen vast en zeker worden opgetild op de petards van hun eigen grootsheid! De mislukkingen van de oorlog in Irak werden toegeschreven aan dit soort overmoedige arrogantie in het Witte Huis.
Twintig jaar later is de boog van het morele universum weer teruggebogen naar deze houding. Maar dan dommer. De regering van Trump zal niet alleen geloven dat ze een alternatieve realiteit kan creëren, maar ook het sussende gebrek aan begrip dat zoiets wenkbrauwen zou kunnen doen fronsen.
Dit zijn de nieuwe acteurs uit de geschiedenis: realityshow-uitschot, kabelnieuws-haargelmodellen, professionele worstelmagnaten, verkwistende politieke erfgenamen die gek worden van online complottheorieën. Als u denkt dat de grap op hen is, moet ik helaas melden dat het andersom is. Zij zullen de realiteit creëren waar we allemaal door overspoeld gaan worden. Hoe eerder we dit begrijpen, hoe beter.
Een deel van Trumps macht is altijd geweest dat zijn domme beslissingen zijn tegenstanders raken als een serie klappen op het hoofd, waardoor ze duizelig en sputterend achterblijven. De hoeveelheid analytische kracht die niet-Republikeinen hebben ingezet om Trumps acties van het afgelopen decennium te verwerken, zou alle datacenters van het land kunnen voeden.
We onderzoeken elk ogenschijnlijk idioot beleid of citaat of benoeming op tekenen van verborgen strategie, als krankzinnige numerologen die proberen betekenis te halen uit een willekeurige getallengenerator. Dit dient om de intellectuele oppositie uit te putten, terwijl Trump World vrolijk doorgaat. We kunnen onszelf een tactische gunst bewijzen door ons te verzoenen met de rol van één integrale factor in wat er met Amerika gaat gebeuren: domheid.
Hoe is het machtigste land ter wereld geëindigd met een Fox News-presentator als genomineerde voor minister van Defensie? Een vreemde ongelovige in vaccins die de gezondheidszorg runt? Een fraude-aanhanger van een televisiedokter die is benoemd om Medicare te leiden, een professioneel worstelbestuurder om het onderwijs te leiden, een smerige kleine mislukte seksroofdier als procureur-generaal, een door memes vergiftigde miljardair-nerdkoning als Heer van de federale begroting?
De draaikolk van zinloosheid die met elke dag die voorbijgaat lijkt te groeien, zou een bekend gevoel moeten zijn voor iedereen die serieus rekening moest houden met de eerste iteratie van een Trump-presidentschap. Het is genoeg om mensen de genomineerden te laten verwelkomen die slechts fascistisch zijn, maar niet incompetent. Dat is een van de gevaarlijkste effecten.
We kunnen onszelf kwellen door te proberen mentale orde aan te brengen in de chaos die gaat komen, maar dat is niet de beste besteding van onze tijd.
Donald Trump is een agressief onwetende man die zich niets aantrekt van wat hem persoonlijk niet aangaat. Hij weet niet veel over belangrijke kwesties en kiest zijn kabinet op basis van wie hem het beste heeft gevleid en wie hij op televisie heeft gezien. Het feit dat dit een belachelijke manier is om te doen — een methode die een kind in een droom zou kunnen gebruiken, een angstaanjagende afstand van verantwoordelijkheid die ongetwijfeld vreselijke gevolgen zal hebben voor de hele wereld — doet er niet toe.
Trump is de president en dit is hoe hij is. Het Amerikaanse volk heeft besloten de kans om dit te voorkomen te laten schieten, ten gunste van de entertainmentwaarde van het zien hoe het zich afspeelt. We kunnen onszelf martelen door te proberen mentale orde op te leggen aan de chaos die gaat komen, maar het is niet de beste besteding van onze tijd.
Het lezen van de gedachten van een domme man heeft geen enkele waarde. De Reign of the Dumb is een zwart gat voor aanvallen van het intellect. Het gaat veel sneller gebeuren dan welke complexe theorieën erover dan ook nuttig kunnen worden gebruikt. Waar het de moeite waard is om diep over na te denken is niet wat er zal gebeuren, maar hoe we hier zijn gekomen. Het feit van de Dumb Tidal Wave is al bij ons.
De vraag hoe onze natie zo walgde van de mythe van politiek-als-openbare-dienst dat het met plezier de apocalyptische politiek-als-Squid Game omarmde waar we nu voor staan, is er een die ons daadwerkelijk goed kan doen. Die vraag, ziet u, gaat niet over de domme man zelf, of zijn gevolg van idioten, of de vermoeiende parade van sociopathische plunderingen die onze regering op het punt staat te doorstaan. Het gaat in plaats daarvan over alle aardige, gerespecteerde, slimme mensen die vóór hem kwamen, en hoe hun rechtvaardigingen voor de sociopathische plunderingen van het verleden zo transparant werden dat ze verdwenen.
Laat een systeem zonder humane waarden lang genoeg draaien en mensen zullen niets liever willen dan lachen terwijl het brandt. Het enige wat nu nog rest, is het beter herbouwen als de rook is opgetrokken.
