Ik vraag me af of de regerende generalissimo’s van Labour, Morgan McSweeney en Pat McFadden, dit jaar veel kersttelevisie hebben gekeken. Ze hadden misschien de sterke mannelijke relatie herkend die hieraan ten grondslag ligt Gegaan met vissen op kerstavond. Of laat een traantje vallen bij het zien van de gemeenschapszin Gavin & Stacey: De finale. Maar ik ben er niet zeker van dat ze degene met de belangrijkste les over het moderne leven en regeren van vandaag zullen hebben gepakt. Nee, niet Sterf hard: Visje.
In deze bewerking van het kinderboek van Julia Donaldson wordt een fantasierijk visje gered door de ‘sterke verhalen’ die hij verzint om hem uit de problemen te houden. “Ik was verdwaald, ik was bang, maar een verhaal leidde me weer naar huis”, verklaart hij. Donaldson beschrijft haar verhaal als een viering van de verbeelding uit de kindertijd, die kinderen aanmoedigt om zichzelf te verliezen in hun dromen. Toch valt het mij op dat er iets diepers aan de hand is. Donaldson heeft een soort moderne fabel geschreven. In het Westen zijn we meer dan een beetje verdwaald. De verhalen die we ooit vertelden, worden niet langer geloofd en de verhalen die we nieuwe moeten vertellen, hebben hun verbeeldingskracht verloren.
De centrale verwaandheid van veel politieke analyses vandaag de dag is dat er zoiets bestaat als ‘populisme’, dat sterke verhalen vertelt aan goedgelovige kiezers om de macht te winnen. Tegenover de populisten staan in dit verhaal de ‘centristen’ die zich bezighouden met feiten en cijfers. We zouden dit het Alastair Campbell-verslag van de moderne politiek kunnen noemen. De ironie van deze opvatting is echter dat het precies datgene is geworden waar het zich tegen meent te verzetten: een geruststellende maar uiteindelijk holle fantasie.
In zekere zin is het mogelijk om 2024 te begrijpen als het jaar waarin de holheid van deze centristische fantasie zo duidelijk werd dat kiezers het niet langer serieus konden nemen. In Frankrijk is het verhaal van de Jupiteriaanse competentie van Emmanuel Macron niet langer geloofwaardig, zelfs niet voor degenen die willen dat het waar is. In Duitsland bestaat inmiddels het idee dat Olaf Scholz mogelijk leiding zou kunnen geven aan een Zeitenwende ziet er net zo belachelijk uit, terwijl hij zich vastklampt aan de macht en zijn tegenstanders wanhopig als oorlogshitsers afschildert. In de Verenigde Staten is de buitengewone realiteit dat Donald Trump bij de presidentsverkiezingen een belangrijker figuur heeft weten te slaan dan zijn tegenstander door feitelijk beleid te voeren. Is er ooit een inhoudslozere kandidaat in de moderne presidentiële geschiedenis geweest dan Kamala Harris? Is er vandaag de dag iemand die kan zeggen waar ze eigenlijk voor stond? voor anders dan haar eigen ambitie en de belangen van de Democratische Partij?
Hier in Groot-Brittannië wordt de holheid van onze orde intussen blootgelegd door het simpele feit dat het simpelweg niet langer geloofwaardig is dat we een goed bestuurd land zijn. De verslechtering van de levensstandaard en de openbare dienstverlening is zo duidelijk dat niemand deze zaak met enige mate van oprechtheid kan bepleiten. Hoe we de status quo ook definiëren, deze faalt zeker. De laatste keer dat er een soortgelijke afbraak van de legitimiteit van onze bestuursorde plaatsvond, was in de jaren zeventig, toen een reeks crises de tekortkomingen ervan aan het licht bracht. Voor Starmer en zijn regering is de grote angst dat het keerpunt in dit verhaal – het 1979 van onze eigen tijd – niet de verkiezingen van juli waren, maar die die nog moeten komen.
Een deel van ons huidige dilemma ligt in het feit dat onze wereld niet langer getuigt van de wijsheid van de oude oplossingen. Wat economische kwesties betreft, ziet het idee van vrijhandel in het tijdperk van de Chinese industriële macht er bijvoorbeeld steeds sadomasochistischer uit, vooral als het gebonden is aan ons streven naar Net Zero. Er heerst vandaag de dag echte paniek in Whitehall over het vooruitzicht van een dreigende industriële ineenstorting, waardoor de hele consensus van de regering rond ons engagement om de economie koolstofvrij te maken, dreigt te breken – net zoals de immigratiehausse onder Boris Johnson na de Brexit de Conservatieve Partij op vergelijkbare wijze van haar legitimiteit op dat gebied heeft beroofd.
Nigel Farage staat klaar om op beide punten te profiteren, de populistische Grendel die de verbeelding van Westminster besluipt. Johnson was ooit de figuur die dit Kentse monster had moeten verslaan met zijn belofte om Brexit Done te krijgen en het land een ‘level up’ te geven, alleen maar om de holheid van zijn toewijding aan het licht te brengen, waardoor Farage sterker dan ooit kon terugkeren. Sindsdien zijn Liz Truss en Rishi Sunak gekomen en gegaan, elk gedood door hun eigen tekortkomingen, waardoor Starmer met het staatszwaard de taak heeft om de Mead Hall te verdedigen. Maar binnen een paar maanden zit ook zijn regering in de problemen.
Met zijn nobele missies als leidraad hoopt Starmer aan de kiezers te laten zien dat hij tastbare verbeteringen in hun leven kan bewerkstelligen op een manier die de populisten Boris Johnson en Liz Truss nooit zouden kunnen. De strategie hierachter is om Farage niet af te schilderen als de oplossing voor de huidige regeringscrisis, maar als een terugkeer naar de populistische chaos van de Tories. Er schuilt verdienste in deze aanpak, maar als uiteindelijk de golf van sluitingen van autofabrieken wordt toegeschreven aan Ed Milibands drang naar Net Zero, zullen de debatten over Liz Truss, Boris Johnson en George Osborne net zo irrelevant aanvoelen als de figuur van Ted Heath. deed in de nasleep van de Winter van Ontevredenheid van 1979.
Het gevaar voor Starmer is dat pogingen om het populisme te verslaan door middel van ‘levering’ hem niet alleen overgeven aan krachten die hij niet kan controleren, maar hem ook onlosmakelijk binden aan een systeem dat de kiezers al hebben afgewezen. Dit was in zekere zin het verhaal van de Amerikaanse verkiezingen, waarin een partij met een schijnbaar goede staat van dienst werd verslagen door een opstandige populist. Om te winnen heeft Starmer meer nodig dan een spreadsheet waarop de cijfers de goede kant op bewegen. Hij heeft een verhaal nodig over wat er eerder is misgegaan en waarom zijn regering anders is. Hij heeft een nodig verhaal over waar zijn regering voor is, moreel en ideologisch.
Helaas voor Starmer is er een gelijktijdige verschuiving in de houding in de westerse wereld waar Starmer ook mee te maken heeft. Zoals een senior diplomaat het tegen mij zei: de stemming in de Europese hoofdsteden is dramatisch veranderd sinds de overwinning van Trump, waarbij zijn macht wordt omarmd op een manier die duidt op een nieuwe en veel cynischere westerse tijdsgeest. “Zovelen hebben nu de wereld van Spel der Tronen, Miljarden En Opvolging”, aldus deze functionaris. “Een wereld waarin macht het enige betaalmiddel is en moraliteit hoogstwaarschijnlijk een tekortkoming is.”
In deze visie is het niet nobel, maar verachtelijk om gezien te worden terwijl je probeert de regels van het spel te volgen terwijl alle anderen misbruik van je maken. Ik heb onlangs gemerkt dat ik in de tv-serie heb geïnvesteerd GeelsteenDeze observatie leek mij een sleutelelement van onze moderne psyche te benadrukken. In Geelsteende antiheld is de patriarch van de familie die er alles aan doet om zijn familieboerderij in stand te houden. Er is veel over gezegd Geelsteen‘s uitgesproken conservatieve visie op Amerika. Maar op een diepere manier biedt het feitelijk een visie van links, dat lang geleden het idee verwierp van een nobel Amerika geboren in vrijheid op zoek naar een steeds volmaaktere unie. In plaats daarvan werd Amerika – in veel opzichten terecht – afgeschilderd als een slavenrepubliek die tot stand kwam door gewelddadige kolonisatie.
De ironie hier is echter dat deze succesvolle uitdaging van de fundamentele mythe van Amerika niet aanleiding heeft gegeven tot een of andere gepijnigde wens om zich te bekeren onder de nieuwe verlichte generatie van vandaag, maar tot een diep cynisme over de aard van de wereld, dat alleen de belangen heeft gediend. van Rechts. Als er nooit een morele missie in de wereld heeft bestaan – als het allemaal maar een verzonnen verhaal is – waarom zou je er dan nu een creëren? Misschien heeft het toch gelijk. Ongeacht hoeveel mensen de patriarchale boer moet doden om zijn land te behouden – of wat er überhaupt is gedaan om het te winnen – hij blijft de held, simpelweg door te proberen te behouden wat van hem is.
Dit verhaal voorspelt niet veel goeds voor mensen als Starmer die het fatsoen van de oude orde proberen te verdedigen. In deze wereld valt er weinig te winnen door de soevereiniteit in de Indische Oceaan weg te geven of door je aan je klimaatafspraken te houden. Wat kiezers willen, zo lijkt het, is dat iemand hun erfenis beschermt; hun welvaart; hun land; hun land. Van alle karakters in de Britse politiek is degene die het dichtst bij de politiek staat Geelsteen versie van moraliteit is natuurlijk Farage. Het punt van Net Zero is voor hem niet wie verantwoordelijk is voor de klimaatverandering, maar wie de Britse welvaart gaat verdedigen.
Als Starmer, of zelfs Kemi Badenoch, dit verhaal van de moderniteit wil tegengaan, zullen beiden een beter verhaal nodig hebben dan het verhaal dat ze ons vertellen. Het zal net zo goed tot de verbeelding van het publiek moeten spreken als het verhaal van Farage; om in morele en ideologische termen uit te leggen wat er mis is gegaan en waarom alleen Labour dit kan oplossen. Het zal de ineenstorting van de legitimiteit van de oude orde moeten verklaren En werken met het cynisme van onze nieuwe tijd. Uiteindelijk zal het meer politiek moeten zijn: zijn voor sommige mensen en tegen anderen. McSweeney en McFadden hebben een nieuw verhaal nodig. Hij kan hoog zijn of iets anders, maar hij kan niet meer zo hol zijn als degene waarin we het vertrouwen hebben verloren, anders zullen we de weg terug niet vinden.
a.appcomments { achtergrond: #FFF; rand: 1px effen #446c76 !belangrijk; lettertypefamilie: benton-sans,sans-serif; lettertypegewicht: 600; lettertype: normaal; lettergrootte: 12px; kleur: #446c76 !belangrijk; opvulling: 12px 50px; teksttransformatie: hoofdletter; letterafstand: 1,5px; tekstversiering: geen; breedte: 100%; weergave: blok; tekst uitlijnen: centreren !belangrijk; }
