De Democratische voorverkiezingen voor burgemeester van New York bieden lessen die niets te maken hebben met het specifieke beleid van de beoogde winnaar Zohran Mamdani, maar alles met het type kandidaat dat hij is.
De uitslag van de Democratische voorverkiezingen voor burgemeester van New York van dinsdag, waarbij nieuwkomer Zohran Mamdani oud-gouverneur Andrew Cuomo met gemak lijkt te hebben verslagen, was misschien een verrassing voor partijkenners, maar veel minder verrassend voor iedereen die begrijpt hoezeer Democratische kiezers hen verafschuwen en verlangen naar verandering.
Uiteindelijk biedt Mamdani’s ogenschijnlijke overwinning (Cuomo gaf toe, maar we kennen de officiële uitslag van de rankingverkiezing pas volgende week) een les voor de partijleiding. De grote vraag is nu of de Democratische leiders er gehoor aan zullen geven.
Dat is een grote mits.
Het zou immers betekenen dat velen van hen zich zouden terugtrekken en hun macht zouden afstaan, iets wat Democraten niet doen… en precies de reden is waarom ze zich in de lastige situatie bevinden waarin ze zich nu bevinden.
Laten we eerst eens kijken wat deze les inhoudt.
De komende dagen zullen dezelfde Democratische leiders die zich achter Cuomo schaarden, waarschijnlijk beweren dat de belangrijkste conclusie is dat Mamdani’s versie van democratisch socialisme het goed deed in een zeer liberale stad als New York, maar dat het elders tot catastrofale verliezen zou leiden.
Zij zullen betogen dat Democraten die meedoen aan spannende verkiezingen in het hart van Amerika, niet het soort beleid kunnen omarmen dat senator Bernie Sanders (I-VT) of afgevaardigde Alexandria Ocasio-Cortez (D-NY) voorstaan.
Het is een handig verhaal waarmee ze de controle over de partij kunnen behouden.
Maar ook al vinden we dat zelfs dat uitgangspunt discutabel is, dat is helemaal niet de les die we hieruit kunnen trekken.
Mamdani won niet omdat hij een Democratisch Socialist is, maar omdat kiezers hem mochten. Hij won omdat ze het gevoel hadden dat hij om hen en hun zorgen gaf. Hij won omdat hij zijn campagne draaide om betaalbaarheid, een thema dat weerklank vindt bij kiezers in New York (en zal vinden bij kiezers overal). Hij won omdat hij de handen uit de mouwen stak en zich inzette. Hij won omdat hij erin slaagde effectief met New Yorkers te communiceren. Hij won omdat hij zijn eigen ideeën presenteerde die verder gingen dan symbolisch verzet tegen het regime van Donald Trump.
En, nog belangrijker, Mamdani won omdat de Democraten in New York ervan overtuigd zijn dat hij voor hen zal vechten.
Geen van deze eigenschappen zien kiezers in (de meeste) huidige Democratische leiders. In plaats daarvan zien ze een stel oude politici die zich meer zorgen maken over het behoud van hun eigen baan dan over wat dan ook.
Ze zien hoe de wetgevers in Washington verontwaardigd reageren en scherp geformuleerde brieven schrijven als Trump zich als een dictator gedraagt.
Ze zien dat ervaren politici opereren zoals ze dat altijd hebben gedaan, ook al is de dreiging voor het land veranderd.
Ze zien politici als Cuomo, die aftrad als gouverneur nadat in een rapport werd beweerd dat hij elf vrouwen had lastiggevallen, nu gesteund worden door dezelfde lieden die hem destijds veroordeelden.
Ze zien een partij die (onophoudelijk) om geld vraagt, maar het niet lijkt uit te geven aan verzet.
Die partij zou de tussentijdse verkiezingen kunnen winnen enkel en alleen omdat Trump en zijn Republikeinen zo verschrikkelijk zijn, maar meer ook niet.
Maar voor een partij met kandidaten als Mamdani, jonge en gepassioneerde communicatoren die een positieve visie presenteren over hoe zij het leven van Amerikanen kunnen verbeteren, zijn de mogelijkheden onbegrensd.
De komende dagen zal blijken of de gevestigde Democraten deze les gaan leren.
Wij hebben onze twijfels.
