Spread the love en help Indignatie
Elon Musk heeft de verkiezingen niet “gestolen”.
Musk – Democraten zullen de komende vier jaar debatteren over de reden waarom de partij vorige week een enorme nederlaag leed. Misschien was het inflatie, of de cultuuroorlogen, of Joe Bidens arrogantie, of podcasts, die kiezers in elke swing state naar de Republikeinse presidentskandidaat dreven. Er kan echter al minstens één theorie worden ontkracht: Elon Musk heeft de verkiezingen niet “gestolen” voor Donald Trump.
In de weken en maanden voorafgaand aan de verkiezingen, ontwierpen Republikeinse functionarissen en agenten een tweede “Stop the Steal”-campagne, klaar om in te zetten als hun presidentskandidaat zou verliezen. Musk legde zelf een groot deel van dit fundament, bijvoorbeeld door agressief het valse verhaal te promoten dat de Democraten buitenlanders naar de Verenigde Staten hadden gehaald om illegaal te stemmen, naast andere leugens . Maar na Trumps verkiezing was het links dat twijfels zaaide : “#donotconcedekamala” en “Trump cheated” waren beide trending op X.
Een bericht op Threads luidde: “20 miljoen Democratische stemmen verdwijnen niet vanzelf,” en wees naar Musk, Peter Thiel en Vladimir Poetin als waarschijnlijke schuldigen. “Als iemand een grootschalig fraudeplan voor verkiezingen zou kunnen financieren, is het Elon Musk. Hij heeft ook een motief,” plaatste Dean Obeidallah, een progressieve radiopresentator, vrijdag op Threads en X. Dergelijke berichten zijn tientallen miljoenen keren bekeken.
Er is geen bewijs om deze beweringen te ondersteunen, maar ze verschillen nog steeds fundamenteel van de oorspronkelijke “Stop the Steal”-beweging. Democratisch leiderschap herhaalt deze complottheorieën bijvoorbeeld niet, en er is ook geen gecoördineerde poging om ze te versterken, valideren of ernaar te handelen. (Obeidallah zelf verduidelijkte zijn standpunt uiteindelijk door gisteren op zijn Substack te schrijven dat hoewel scepsis gezond is, “er momenteel geen geloofwaardig, objectief bewijs is van fraude of enig ander crimineel gedrag” dat suggereert dat de uitkomst onrechtmatig was.) In feite waren de verkiezingen van 2024 naar alle berichten extreem veilig.
Er is geen bewijs dat buitenlandse inmenging de resultaten heeft beïnvloed , en ook heeft geen enkele binnenlandse samenzwering de verkiezingsadministratie wezenlijk geschaad. “Onze verkiezingsinfrastructuur is nog nooit zo veilig geweest”, zei Jen Easterly, de directeur van het Cybersecurity and Infrastructure Security Agency, in een verklaring op 6 november. “We hebben geen bewijs van kwaadaardige activiteiten die een materiële impact hadden op de veiligheid of integriteit van onze verkiezingsinfrastructuur.” Topfunctionarissen in Pennsylvania , Georgia , Michigan , Nevada en Wisconsin , allemaal belangrijke strijdtonelen, hebben gezegd dat de verkiezingen veilig, vrij en eerlijk zijn verlopen.
Dat heeft sommige Democraten er niet van weerhouden om anders te beweren. Musk, als een van Trumps meest uitgesproken aanhangers en een extreem online vijand van de extreem online linkse beweging, is een duidelijk doelwit geworden. Misschien heeft de rijkste man ter wereld de verkiezingen gehackt met zijn Starlink-satellietnetwerk; misschien werden Democratische stembiljetten systematisch niet geteld; zelfs als het mechanisme onduidelijk is, klopt de wiskunde niet . Zelfs als zulke vermoedens te goeder trouw worden geuit, zijn ze contraproductief. Musk, die nu zo dicht bij Trump staat dat hij onlangs met hem heeft gebeld met de Oekraïense president Volodymyr Zelensky, is gevaarlijk.
Zijn bereidheid om schaamteloze leugens te versterken om de uitkomst die hij wilde te bevorderen, was maandenlang zichtbaar in de aanloop naar de verkiezingen. Maar de misinformatie over hem of een andere belangrijke Republikeinse figuur die de verkiezingen steelt, verhult en minimaliseert de werkelijke dreiging: de autoritaire inslag in de Amerikaanse media, het bedrijfsleven en de politiek die Musk vertegenwoordigt, heeft het politieke discours, het vertrouwen in elkaar en de grip op de realiteit van veel Amerikanen ingrijpend vervormd. En dat allemaal zonder dat er aan de stembiljetten is geknoeid.
Geloven dat Musk de uitslag van november heeft gemanipuleerd is, althans voor sommigen, makkelijker geworden dan de waarheid accepteren: Trump, een openlijk racistische en vrouwenhatende kandidaat die de regering omver probeerde te werpen en heeft gezegd dat hij generaals wil zoals die van het Derde Rijk, heeft net het kiescollege gewonnen en staat op het punt om de volksstem in de Verenigde Staten op te eisen. Toch zijn fantasieën over verkiezingsfraude deze keer gevaarlijk, niet omdat ze de democratie actief zullen ondermijnen of een fysieke bedreiging voor de democratie zullen vormen, maar omdat ze de realiteit afstompen en zelfs opzettelijk negeren.
Dit is nu Trumps partij, iedereen weet het, deskundigen zouden moeten weten dat iedereen het weet, en de GOP heeft nog steeds de controle over de Senaat teruggewonnen en zal waarschijnlijk een krappe meerderheid in het Huis van Afgevaardigden opeisen. Vrijdag had Trump zijn stemmarge in meer dan negen van de tien provincies verbeterd met bijna volledige resultaten, waaronder veel progressieve bolwerken. Als je je alleen maar op fraude concentreert, negeer je de materiële factoren die het land en zijn burgers tot deze keuze hebben gebracht. Bovendien leidt het af van het enorme werk dat gedaan moet worden om het verlies te herstellen.
En Elon Musk speelde, afgezien van “hacken”, een substantiële rol in Trumps herverkiezingscampagne door een breed scala aan haatdragende retoriek en complottheorieën te verspreiden en te normaliseren. Hij is de speerpunt van een groeiend segment van de ultra-rijke technocratische klasse die zich dit jaar snel rond Trump heeft verzameld. De extreemrechtse retoriek over kiezersfraude die Musk heeft versterkt, heeft geholpen een golf van doodsbedreigingen tegen verkiezingsfunctionarissen te veroorzaken.
Hij probeert in zijn eentje objectieve bronnen van informatie en verslaggeving te vervangen door zijn blanke suprematistische sociale netwerk , waardoor de informatieomgeving van Amerika zo is gedegradeerd dat het onduidelijk is geworden hoe je precies iemands mening over iets kunt veranderen.
Het is niet verrassend dat er argwaan is ontstaan over de verkiezingen. Samenzweringstheorieën duiken vaak op rond verkiezingstijd, en dat al tientallen jaren. Deze Democraten zijn niet uniek, of zelfs maar bijzonder, zeurderig of hypocriet. Voordat Trump in 2020 een “koopje” afkeurde, gaven Democraten in 2016 de schuld aan Russische trolls en Facebook. (In dat geval, om het duidelijk te maken, vonden Amerikaanse inlichtingendiensten wel bewijs van Russische inmenging, maar geen bewijs dat dit de doorslaggevende factor was voor de uitslag in Trumps voordeel.)
Vier jaar eerder noemde Trump de overwinning van Barack Obama een ” totale schijnvertoning ” en in 2008 verzamelde de campagne van John McCain naar verluidt rapporten over “onregelmatigheden op de verkiezingsdag” vóór zijn overweldigende nederlaag. Beide keren bleek uit een peiling dat ongeveer de helft van de Republikeinen dacht dat de verkiezingen gestolen waren. In 2004 gaven sommige Democraten de schuld van John Kerry’s verlies, dat in strijd was met de exitpolls, aan de sjoemelaars in Ohio, en in 2000 was de schuldige de toenmalige gouverneur van Florida, Jeb Bush, en de beruchte ‘hanging chads’ van de staat.
Toch zouden Trumps politieke tegenstanders ernaar moeten streven te bewijzen dat cognitieve flexibiliteit, gegrond in de realiteit, mogelijk is. Iedereen die gelooft in democratie, geregistreerd Democraat of niet, zou de resultaten moeten accepteren en, in plaats van zich achteraf te fixeren op peilingen en data, al hun energie moeten richten op de economische, sociale, politieke en andere aspecten van het leven van mensen die deze uitkomst hebben veroorzaakt, en op hoe het leven van die mensen beter kan worden gemaakt.
