Musk Behandelt DOGE Als Een Videogame INDIGNATIE AI & Politiek

Wat Elon Musks oorlog tegen federale werknemers te danken heeft aan Gamergate

Musk – De lang geleden begonnen trollenwoede van videogamers die boos waren op vrouwen, luidde de cultuurstrijd voor het domme tijdperk in.

Een van de meest verontrustende aspecten van de illegale razernij van miljardair Elon Musk door de federale overheid is hoe dom het is. Het belangrijkste is natuurlijk dat het roekeloos en slecht is. Onder het valse mom van “efficiëntie” snijdt hij willekeurig werknemers af en richt hij zich op hele afdelingen die toevallig de macht hebben om zijn bedrijven verantwoordelijk te houden voor wetsovertredingen .

Maar het sadisme gaat gepaard met een trollish vrolijkheid die veel meer lijkt op de mislukte pogingen van een 13-jarige jongen om humor te tonen dan wat je zou verwachten van een 53-jarige zakenman en vader van 12. De naam van het initiatief is Department of Government Efficiency, vooral zodat het kan worden afgekort tot “DOGE”, een dwaze meme van 12 jaar geleden  die is veranderd in  Musks favoriete cryptocurrency . 

Hij tweet non-stop over DOGE, en grijpt zelfzuchtige leugens en complottheorieën aan met een goedgelovigheid die zo alomvattend is dat het niet anders kan dan eigenzinnig zijn. Hij doet dit onder profielnamen als “Harry Bōlz” — en we zijn allemaal een beetje dommer geworden door dat te lezen. 

Fascisten zijn altijd clowns geweest, maar het is een 21e-eeuwse innovatie dat ze zo trots zijn op hun jeugdige gedrag. Helaas zagen velen in de online journalistiek dit al tien jaar geleden aankomen, met de opkomst van de domste sociale beweging in de Amerikaanse, en waarschijnlijk ook wereldgeschiedenis: Gamergate. Voor degenen die zich niet bewust zijn van deze geschiedenis: Gamergate was de eerste grote crowdsourced intimidatiecampagne van het tijdperk van de sociale media.

Op het eerste gezicht was het vooral een groep jonge gamers die een jaar lang een driftbui hadden omdat ze niet wilden dat vrouwen meisjesbeten op hun videogames kregen. Maar voor degenen onder ons die het destijds nauwlettend volgden,  was het een verontrustend voorteken van wat een volwaardige fascistische beweging  bleek te zijn.

DOGE heeft alles te danken aan Gamergate, van de esthetiek tot de tactieken tot de mankracht, die grotendeels voortkomt uit dezelfde jonge mannen — nu 10 jaar ouder — die via sociale media radicaal rechts werden. Zoals journalist Max Read onlangs opmerkte,  is Musks project niet “zoals” Gamergate, maar “gewoon Gamergate, samengesteld uit veel van exact dezelfde mensen” die dezelfde ongerechtvaardigde grieven herhalen. Letterlijk, tussen aanvallen van federale werknemers als “parasieten” door, zeuren Musk en zijn fanboys ook dat videogames te “woke” zijn en dat dit fascisme rechtvaardigt.

Maar wat DOGE te danken heeft aan Gamergate gaat veel dieper dan de klachten van degenen die lijden onder een ontwikkelingsachterstand. De propagandatactieken en strategische incoherentie van DOGE komen rechtstreeks voort uit dat jaar waarin Gamergaters hun technieken aanscherpten door een aanhoudende — en nog steeds pijnlijk domme — intimidatiecampagne tegen feministen online. 

De eerste les van Gamergate was de propagandawaarde van kwade trouw, versterkt door eindeloze herhaling. Gamergaters werden voornamelijk gemotiveerd door twee grieven: dat feministen seksisme in videogames bekritiseerden en, cruciaal, dat deze feministen meer seks leken te hebben dan de Gamergaters. Dit is geen overdrijving. De hele campagne begon als gerichte intimidatie van een vrouwelijke ( nu non-binaire ) videogameontwikkelaar wiens bittere ex-vriend een menigte tegen haar ophitste door hen te vertellen dat ze seks had gehad met veel mannen.

Het verspreidde zich al snel naar andere uitgesproken feministen, met name degenen die videogames bekritiseerden, maar de onderbouwing van seksuele jaloezie was altijd aanwezig. 

Gamergaters realiseerden zich al snel dat buitenstaanders niet sympathiek zouden staan ​​tegenover hun echte klacht, namelijk: “Hoe durven vrouwen die vaker seks hebben dan ik, mij een slecht gevoel te geven over mijn seksistische videogames?” In plaats daarvan verzonnen ze een bewering dat vrouwelijke gameontwikkelaars seks uitwisselden met mannelijke journalisten voor goede recensies.

Het was niet waar, maar “ethiek in de journalistiek” klonk geloofwaardig genoeg om goedgelovige journalisten ertoe te verleiden verhalen te schrijven die Gamergate in een sympathieker daglicht stelden dan de vrouwenhatende heksenjacht verdiende. 

Musk en zijn DOGE-bros gebruiken nu dezelfde tactiek met valse beweringen dat hun doel is om “geld te besparen”. Dit is absurd voor iedereen die ook maar een millimeter onder het oppervlak kijkt, en niet alleen omdat de geprezen “besparingen” leugens zijn . Musks beslissingen worden niet ingegeven door onderzoek en analyse. Ze zijn wraakzuchtig, grillig en gevoed door regelrechte leugens en racistische grieven . Welke “targeting” er ook plaatsvindt, het wordt aangestuurd door Musks verlangen om agentschappen die dreigen zijn corruptie bloot te leggen, te ondermijnen.

Maar de papegaaiachtige herhaling over “geld besparen” zorgt ervoor dat de pers de leugen versterkt met koppen die DOGE ten onrechte beschrijven als een “kostenbesparende” poging. De tekst van deze artikelen ontkracht vaak het gespreksonderwerp door erop te wijzen dat Musks cijfers verzonnen zijn, maar de meeste mensen lezen geen artikelen. Ze krijgen alleen het vage gevoel dat het hier om een ​​’kostenbesparende’ poging gaat en realiseren zich niet dat het in werkelijkheid om een ​​fascistische cultuurstrijd gaat, vermomd als ‘efficiëntie’. 

DOGE moet niet alleen worden begrepen als de kleine groep mensen die de federale overheid van binnenuit probeert te vernietigen, maar als een grotere sociale beweging die voornamelijk leeft op X (voorheen Twitter) en wordt aangestuurd door Musks persoonlijkheidscultus.

De zee van balkende ezels die schreeuwen om de hoofden van federale werknemers op X is walgelijk, maar het genereert wel de energie en het gevoel van momentum dat nodig is voor Musks activiteiten. Het geschreeuw is vooral nuttig om Republikeinen in het Congres het zwijgen op te leggen die anders bezwaar zouden kunnen maken tegen de economische dreiging van massaontslagen en ontmanteling van hun gemeenschappen. 

De rekruteringsstrategie om deze groep haters op te bouwen komt rechtstreeks van Gamergate: spreek mensen aan door ze te verleiden hun onzekerheden af ​​te reageren op de zondebok die jij hebt uitgekozen. Met Gamergate werden jonge mannen aangemoedigd om hun seksuele frustraties en sociale angsten af ​​te leiden van nuttige projecten zoals zelfverbetering en om non-stop haat te schreeuwen naar een groep vrouwen die werden omgevormd tot symbolen van alles waarvan de Gamergaters vreesden dat ze het nooit zouden krijgen: vervullende banen, een actief seksleven en coole kapsels. 

Hetzelfde gebeurt met DOGE, behalve dat de zondebok niet langer “hippe jonge feministen” is (hoewel de DOGE-bros hen ook haten), maar federale werknemers. De psychologische projectie van hun eigen gebreken en onzekerheden op deze anonieme werknemers is niet subtiel. De beschuldigingen dat federale werknemers uit de middenklasse “parasieten”, “fraudeurs” en “dieven” zijn, klinken behoorlijk rijk als ze afkomstig zijn van mensen die de hele dag niets anders te doen lijken te hebben dan online scheldwoorden te schreeuwen en die vaak tot hun knieën in de cryptovaluta zitten, een markt die alleen lijkt te bestaan ​​voor criminaliteit en gedegenereerd gokken.

Zoals Read zei, werden veel mensen die bij DOGE betrokken waren, gerekruteerd voor extreemrechts tijdens Gamergate. Het is logisch dat het psychodrama van verliezers in de twintig dat gericht was op schattige meisjes, nu, naarmate deze mannen ouder worden, zijn doel heeft verlegd. Nu haten ze mensen die een succesvolle middelbare leeftijd vertegenwoordigen met een stabiele baan die iets voor de wereld betekent. 

Heksenjachten zijn niet nieuw, maar Gamergate innoveerde door misbruik en intimidatie te gamificeren. Gamergaters deden alsof ze allemaal een groot videospel speelden, maar in plaats van zombies of goblins te doden, waren de doelen echte mensen.

De retoriek en logica van videogames waren overal in Gamergate te vinden, behalve dat de grote baas niet een monster in een kasteel was, maar een vrouw in de wereld die ze mentaal hoopten te doorbreken door middel van aanhoudende intimidatie. Deze houding stelde de Gamergaters in staat om morele afstand te creëren van hun acties. Door te doen alsof het allemaal maar een spel was, konden ze vermijden dat ze te maken kregen met het feit dat ze echte mensen echt kwaad deden.

Vanwege Gamergate verwijst het onlinerecht naar iedereen die zich verzet tegen Donald Trumps agenda als een “NPC”, wat een gameterm is voor “non-player character”, zoals de zombies of goblins waar je tegen vecht, of, als je een Mario-game speelt, de paddenstoelen die je verplettert. Zoals rechtse mensen op forums hebben uitgelegd, geloven ze dat verzet tegen Trump inherent betekent dat iemand “niet zelfstandig kan doen of denken”, en dat ze Trump alleen haten omdat dat is wat ze moeten denken.

Het spreekt voor zich dat het ontmenselijken van mensen op deze manier een standaardtactiek is om misbruik, intimidatie en zelfs geweld te rechtvaardigen.  Musk is er een groot voorstander van om iedereen met wie hij het oneens is een “NPC” te noemen, zoals in 2022, toen hij tegenstanders van de Russische invasie van Oekraïne belachelijk maakte met de belediging.

pic.twitter.com/CfoJ3qdCRJ

— Elon Musk (@elonmusk) March 14, 2022

Zoals Paul Waldman vorige week in zijn nieuwsbrief schreef , stelt deze logica Musk in staat zichzelf en zijn volgers te vertellen dat het “lijden dat hij NPC’s bezorgt zinloos is, omdat voor hem onze levens geen echte betekenis hebben. Ontsla duizenden federale werknemers, sluit essentiële diensten af ​​— wie maalt erom? Die mensen doen er niet toe.” 

Musks houding was donderdag volledig zichtbaar op de Conservative Political Action Conference (CPAC). Hij haalde een kettingzaag tevoorschijn, het soort gekke wapen dat je in een videogame zou kunnen zien, behalve dat het echte mensen zijn wiens levens hij verpest terwijl hij grijnzend naar de camera’s kijkt. 

Tijdens zijn toespraak zei hij vreemd genoeg: “Ik weet niet zeker of links überhaupt echt is”, alsof de helft van het land niets anders is dan, nou ja, NPC’s. Hij bleef er ook herhaaldelijk op hameren dat het belangrijkste is om “plezier te hebben” terwijl hij willekeurig mensen ontslaat, voedsel en gezondheidszorg afpakt en de economische stabiliteit van het land en de wereld bedreigt. Maar hé, het is allemaal gewoon een leuk videospel, toch? Als je het verknoeit, druk je gewoon op “opnieuw starten”, toch?

Dit is allemaal deprimerend, maar er is nog hoop om aan vast te houden. Het is belangrijk om te begrijpen dat Gamergate is mislukt. Duizenden mensen, voornamelijk mannen, hebben buitensporig veel tijd besteed aan het online schreeuwen van scheldwoorden naar feministen, maar uiteindelijk hebben ze niets bereikt. Ze hebben het feminisme niet laten verdwijnen, dat is zeker. Ze hebben videogames niet eens minder “woke” gemaakt, en daarom zeuren ze er nu nog steeds over.

Het enige wat ze hebben gedaan, is zichzelf in slechtere mensen veranderen. Jezelf vertellen dat andere mensen “NPC’s” zijn, is een zelf-sussende leugen, maar het maakt het niet zo. Andere mensen hebben hersenen en kunnen dit walgelijke gedrag zien voor wat het is. Peilingen laten zien dat Trumps goedkeuringscijfers beginnen te dalen — en snel. Hoe meer mensen Musks illegale aanval op de federale overheid zien, hoe bezorgder ze worden. En in tegenstelling tot een videogame kan hij het niet uitzetten en de puinhoop die hij heeft veroorzaakt zomaar laten verdwijnen.