Andrew Tate en Bonnie Blue: Wat zegt het over de samenleving dat deze grove provocateurs zoveel aandacht kunnen opeisen?
Andrew Tate en Bonnie Blue: Gezien de huidige geopolitieke spanningen denk je misschien dat de grootste bedreiging voor de mensheid de bommen zijn die Israël, Iran en de VS op elkaar gooien. Helaas moet ik je mededelen dat er onlangs nog een gebeurtenis heeft plaatsgevonden die de mensheid vernietigt: het debat tussen Bonnie Blue en Andrew Tate in de Disruptors -podcast, dat vrijdag werd uitgezonden. Maandagavond was het al meer dan twee miljoen keer bekeken op YouTube . Oké, het zal niemand echt pijn doen om ernaar te kijken, maar het zou wel eens je vertrouwen in je medemens kunnen ondermijnen.
Ik weet dat de mensen die deze gruwel produceerden waarschijnlijk dachten dat ze de wereld gewoon wat controversiële, hete meningen gaven van twee iconoclastische influencers. Wat Blue en Tate in werkelijkheid brachten, was een showcase van hun respectievelijke vaderproblemen . Niemand lijkt hen basismanieren te hebben geleerd, zoals: wees geen vrouwenhatende hoerenloper en ‘bouw geen merk’ rond het neuken van 1000 mannen per dag.
Blue en Tate lijken vreemd genoeg op elkaar. In de podcast hamert hij erop dat vrouwen gehoorzame maagden zouden moeten zijn. Ze onthult dat ze geobsedeerd is door het ontmaagden van jongens. ‘Ik wil dat ze jong en onschuldig zijn. Dat wil ik ze ontnemen’, zegt ze, terwijl ze praktisch haar lippen likt terwijl ze mijmert over het ontmaagden van nauwelijks legale jongens. Omdat het ‘educatief’ is, blijkbaar.
Het is zeldzaam om een vrouw tegen te komen die een slinkse, agressieve uitstraling heeft, maar Blue slaagt erin. Ze beweert ook dat ze de maatschappij helpt door met al die mannen naar bed te gaan, zodat ze geen leuke meisjes meer verkrachten. Ze is in feite een maatschappelijk werker!
Kinderen, vroeger was het anders. Vroeger kon je gewoon naar de plaatselijke disco of het feestje van een vriend gaan, een flesje Scrumpy Jack drinken en zoenen met een jongen of meisje dat je leuk vond – of niet. En dan misschien met ze uitgaan – of niet. Niemand gaf erom. Niemand droomde ervan een verzorgde vrouw te zijn in Dubai. Niemand had het over het patriarchaat of vroeg zich af of vrouwen wel stemrecht moesten hebben. We droegen allemaal wijde truien en lompe schoenen en zagen zelden de binnenkant van een kapsalon. En het was prima.
Net als Blue denkt Tate dat hij jonge mannen helpt. En in een tijdperk van gillende woketards kun je je voorstellen hoe sommige van zijn kritieken op progressieve cultuur voor inzicht konden worden aangezien, tenminste toen hij voor het eerst op het toneel verscheen. Toen kwamen de beschuldigingen van pooierschap en mensenhandel . Vervolgens werd hij beschuldigd van aanranding en fysiek geweld tegen een ex-vriendin. Noem me maar ouderwets, maar ik vind mannen die zogenaamd profiteren van de hard verdiende arbeid van vrouwen uitschot. Bonnie houdt tenminste haar eigen geld!
Zowel Andrew Tate als Bonnie Blue schreeuwen ‘onopgeloste problemen’. Dit manifesteert zich vooral in hun zorgvuldig samengestelde imago’s als verontwaardigingsjagers. Hij zegt dat vrouwen geen stemrecht zouden moeten hebben. Zij noemt zichzelf trots een hoer. Ze zijn net tieners die schreeuwen: ‘IK HAAT JE, PAPA’. Ze denken dat de wereld hen nog niet doorheeft. Maar wij wel.
Vreemd genoeg lijkt Tate op mij een boze veertienjarige, ondanks zijn bolle schouders, ondanks dat hij bijna veertig is. En Blue, ondanks haar stralende huid, lijkt op een twee keer gescheiden makelaar van bijna vijftig, ook al is ze nog geen dertig. Dat is het grappige aan een leven vol ondeugd en grotesk exhibitionisme: uiteindelijk verraadt je gezicht je identiteit.
Het hele debat/interview duurt maar liefst tweeënhalf uur. Ik heb het maar 40 minuten volgehouden. Daarvoor zou ik graag genomineerd worden voor het Victoria Cross van de Sex Wars. Misschien heb ik er wel PTSS door opgelopen.
Als je op zoek bent naar een zwarte pil over de stand van zaken in de jeugd- en sekspolitiek, dan is dit het. Het is een van die dingen waarvan je zou willen dat je het internet kon uitzetten. Het gevaarlijkste aan deze twee is niet dat ze simpelweg bestaan, maar dat ze floreren en rijk worden.
Namens mensen van 45 jaar en ouder wil ik mijn excuses aanbieden aan de jeugd voor deze rampzalige samenleving, een samenleving waarin charmeloze charlatans als Bonnie Blue en Andrew Tate beroemd worden, niet ondanks, maar dankzij hun flagrante, onverbeterlijke tekortkomingen.
