Het is altijd een grote droom geweest om een huisje in het buitenland te hebben. Een plek onder de zon, waar we met de familie naartoe kunnen vluchten. Natuurlijk kan je ook naar een hotel of naar een camping. Alhoewel, ik verdraag nog eerder onafgebroken regen dan een tent. Maar een eigen huis waar je in en uit kunt wanneer je wilt, waar je je eigen spulletjes hebt… Heerlijk, leek me. Totdat ik enkele jaren terug de column van Annemarie van Gaal las in deze krant: ’Een tweede huis in het buitenland? Doe het niet!’
Spaanse ellende
Ze beschrijft eerst waarom ze het wilde, precies wat mij zo trekt aan het idee: ’Uitgebreide lunches aan een grote tafel met vrienden en familie, zonovergoten middagen met een goed boek in de hangmat en ’s avonds op het terras lekker wegdromen met een glas wijn in je hand terwijl de zon ondergaat.’ Ja! ’Nee,’ zegt Annemarie, die er slechte ervaringen mee heeft. ’Spaanse ellende.’
Fidan Ekiz: ’Ben je eindelijk op het strand van Bora Bora mag je niks eten’
Zwoegen, koken, schoonmaken, een tuinman die je huis kraakt en weigert te vertrekken ‒ ’In Spanje is het gemakkelijker om van je man af te komen dan van iemand met wie je een contract hebt’ ‒ en die een val van ’jouw’ trap verzint en een schadevergoeding eist, een aannemer die je huis verbouwt en zijn werklui niet betaalt. Diverse rechtszaken verder besloot Annemarie haar huis te laten verkopen door een makelaar die belachelijk duur en onbetrouwbaar bleek. Ik was in één klap genezen. En het grappige is dat de mensen die ik spreek over een tweede huis, de twijfelaars, ook dezelfde column hebben gelezen. ’Luister naar haar!’ Annemarie is cult.
Onderhoudskosten
Mijn vader kocht jaren terug een huisje in de geboortestreek van mijn ouders, aan de Zwarte-Zeekust. Aanvankelijk was het fantastisch. Na jaren verblijven bij familie tijdens de zomervakanties, wekenlang op elkaar gepakt zonder privacy, hadden we eindelijk ons eigen plekje. Klein maar fijn. Maar de kopzorgen volgden al snel. Onderhoudskosten, gedoe met familie die afspraken niet nakwam, een schoonmaker die het telkens liet afweten, een dag voor onze komst. Schoonmaken, opruimen, boodschappen doen, koken was niet bepaald mijn idee van vakantie vieren.
Fidan Ekiz: ’Ik kan mijn moeder niet uitleggen dat een groeiend aantal wésterse vrouwen terug wil naar een traditionele rolverdeling tussen man en vrouw’
Naarmate je ouder wordt, groeit de behoefte om meer te reizen. Veel mensen dromen van een nieuw leven in het buitenland. Het gevoel dat er meer in het leven is dan werken, pensioen en sterven in eigen land. Niet voor niets zijn programma’s zoals Ik vertrek zo in trek. Of het plan succesvol is, doet er niet eens toe.
Het gaat om het avontuur. Maar alles achterlaten en emigreren is minder eenvoudig dan het lijkt. Ik heb vijf jaar in het buitenland gewoond en kreeg heimwee naar Nederland. Maar wat dan? Ik heb een tijdelijke oplossing. Als het lukt, mag ik een keer meevliegen met een bevriende stewardess. Wie weet tref ik je de komende jaren tijdens mijn bijbaan, onderweg naar het buitenland. Wordt vervolgd…
Meer VROUW
Dit artikel staat in het nieuwe VROUW Magazine (elke zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen. Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.
