Spread the love en help Indignatie
De NYT, BBC, CNN en andere media benadrukten de aanvallen op Israëlische Maccabi Tel Aviv fans, terwijl ze het anti-Arabische racisme dat kennelijk tot veel geweld leidde, minimaliseerden.
Toen er deze week geweld uitbrak rond een voetbalwedstrijd in Amsterdam tussen fans van de Israëlische club Maccabi Tel Aviv en de Nederlandse club Ajax, haastten westerse media zich om het vooral te framen als een antisemitische aanval op Israëlische fans. Maar een nadere bestudering van de berichtgeving onthult verontrustende patronen in de manier waarop raciaal geweld wordt gerapporteerd; niet alleen worden anti-Arabisch geweld en racisme gemarginaliseerd en geminimaliseerd, maar wordt geweld tegen Israëliërs versterkt en gereduceerd tot antisemitisme.
Denk eens aan deze paradox: The New York Times had de kop “Israëlische voetbalfans gewond bij aanvallen in verband met antisemitisme in Amsterdam”, maar het artikel zelf bevatte alleen geverifieerd bewijs van anti-Arabisch racisme. De inleiding benadrukte antisemitische motieven, terwijl de hoofdtekst van het artikel citeerde beelden van Maccabi Tel Aviv-fans die anti-Arabische en racistische slogans scandeerden – beelden die de New York Times daadwerkelijk had geverifieerd.
De enige basis op dat moment om antisemitisme te claimen kwam van een enkele tweet van de Nederlandse premier, terwijl de gelinkte verklaring van de Amsterdamse politie zelf geen dergelijke toeschrijving bevatte (latere verklaringen van de politie veroordeelden “antisemitisch gedrag”).
De New York Times was niet de enige die het Israëlische fangeweld en anti-Arabisch en anti-Palestijns racisme minimaliseerde. Andere mainstream media zoals NBC, CBS, CNN en de BBC publiceerden allemaal bijna identieke koppen die leken op Israëlische persberichten, met de nadruk op het feit dat Israëliërs waren “aangevallen.”
De taal was opruiend en suggereerde dat er een eenzijdige, geplande etnische zuivering van Amsterdam had plaatsgevonden. President Isaac Herzog gebruikte het woord ” pogrom ” om te beschrijven wat er was gebeurd, een beladen term die vervolgens door andere commentatoren werd overgenomen. Reuters gebruikte de uitdrukking “antisemitische aanvalsteams”, terwijl de Telegraph de Nederlandse koning citeerde in zijn kop, beginnend met “We hebben Joden in de steek gelaten tijdens voetbalaanvallen, zoals we dat onder nazi’s deden.” De aanroeping van het nazisme hield daar niet op, de in de VS gevestigde Anti-Defamation League benadrukte dat de aanslagen plaatsvonden op de avond voor de herdenking van de Kristallnacht in 1938. Een commentator plaatste een foto van Anne Frank.
Ondanks dat er geen Israëliërs werden gedood, leek een mediasysteem dat niet graag de term genocide gebruikte om de dood van meer dan 43.000 Palestijnen te beschrijven , blij om terminologie te gebruiken die aan de Holocaust deed denken. Plotseling werden incidenten van voetbalvandalisme en anti-Israëlisch geweld, die ogenschijnlijk werden uitgelokt door anti-Arabisch racisme, gereduceerd tot antisemitische pogroms.
In de meeste verslagen werd geverifieerd bewijs van anti-Arabisch racisme dat vóór deze gebeurtenissen had plaatsgevonden, begraven of weggelaten, waaronder beelden van Maccabi Tel Aviv-fans die Palestijnse vlaggen neerhaalden , taxichauffeurs aanvielen en expliciet racistische leuzen scandeerden als “Dood aan de Arabieren” en “Laat de IDF de Arabieren neuken.”
Verhalen die geweld van Maccabi Tel Aviv-fans probeerden te verklaren, waren zo gemarginaliseerd dat een Amsterdammer op sociale media de mediabias aan de kaak stelde. Ze beschreef hoe ze zich in angst verstopte toen Israëlische supporters haar huis aanvielen omdat ze een Palestijnse vlag had getoond. Ze zei in het Nederlands: “Ik zie nauwelijks iets in de media over mijn ervaring – dat het loslaten van geagiteerde voetbalhooligans met oorlogstrauma’s, uit een land dat genocide pleegt en zich bezighoudt met extreme ontmenselijking, in de stad *ongeacht of er tegenprotesten zijn* geen goed idee is.”
Deze degradatie van niet-Israëlische ervaringen en lijden in de media was duidelijk zichtbaar in andere media, zoals de Washington Post en Channel 4 News. Op Instagram benadrukten hun koppen de aanvallen op Israëlische fans. Alleen in de begeleidende tekst verduidelijkten ze de context, waarbij Channel 4 News schreef “dat Maccabi Tel Aviv-fans betrokken waren bij twee dagen van geweld in de stad, inclusief beelden van hen die anti-Arabische en racistische gezangen zongen.”
Het minimaliseren van anti-Arabisch racisme en de provocaties door Maccabi Tel Aviv-fans was niet subtiel. De uitgebreide liveblog van de BBC over de gebeurtenissen citeerde 13 Israëlische en Joodse bronnen, terwijl er slechts één of twee alternatieve perspectieven werden toegestaan. Verwondingen van Israëlische fans kregen gedetailleerde documentatie en persoonlijke verslagen, terwijl de impact van racistisch misbruik op lokale Arabische en moslimbewoners grotendeels onontgonnen bleef.
Mijn snelle kwantitatieve analyse van de rechtstreekse verslaggeving van de BBC laat het grote onevenwicht zien.
