“Als alle andere vormen van communicatie falen, is geweld nodig om te overleven.” Oekraïne. Gaza. Libanon. De naderende apocalyps in het onlangs bevrijde charnelhuis van Syrië. Dit zijn plekken waar mensen bidden dat het geweld van de geschiedenis stopt. In de Amerikaanse popcultuur is er echter geen happy end zonder geweld. Denk aan de Wicked Witch aan het einde van The Wizard of Oz .
Verpletterd als ze is door, als het ware, de dalende huizenmarkt van Amerika, zijn haar schoenen het enige dat overblijft. En denk nu aan de huidige Wicked, waarin de Wicked Witch van The Wizard of Oz ongemakkelijk gehumaniseerd wordt als een soort binnenlandse terrorist die gehavend en gekneusd is tot een strijder voor sociale rechtvaardigheid.
Een burgerwacht, als je wilt. Niet anders dan Mangione of, wat dat betreft, Daniel Penny, de ex-marinier wiens proces wegens moord in Lower Manhattan eindigde in vrijspraak, net toen Mangione werd gevangengenomen. Mangione zou Thompson hebben vermoord als wraak voor het harteloze beleid in de gezondheidszorg. Penny, zo concludeerde een jury, doodde per ongeluk een zwarte dakloze man in de metro die hij vasthield, omdat Penny geloofde dat de man op het punt stond passagiers in de trein te verwonden of te doden.
Niemand lijkt de leiding te hebben in Amerika. Dus Penny neemt de leiding. Mangione neemt de leiding. Wat de rest van ons betreft, we bevestigen onze eigen controle door onszelf en elkaar tegenstrijdige verhalen te vertellen over wie verantwoordelijk is voor wat.
En dus proberen we Mangione een verhaal te geven. Hij heeft, zo blijkt, een ongemakkelijk humaniserende context die zijn wending naar sociale isolatie en moord zou kunnen helpen verklaren. Het was huiveringwekkend om te horen dat hij leed aan een pijnlijke rugaandoening. Hij zou Thompson eerst in zijn kuit hebben geschoten, waar rugpijn vaak naartoe uitstraalt, en daarna in zijn rug. Was dat zijn wrede symbolische manier om wraak te nemen voor zijn zorgbedrijf? Of misschien, in de trant van de narcistische persoonlijkheid die het dominante psychologische type van onze tijd is, kon hij zijn pijn alleen verdragen door een ander persoon het te laten ervaren.
De rugpijn, volgens de eigenaar van een exclusief hostel in Hawaï waar Mangione verbleef, verhinderde Mangione om intieme fysieke relaties te hebben, hoe dan ook voor een lange periode. Hij was hopeloos verliefd. Zijn eerste ondergang kwam in de vorm van een flirterige glimlach met een baliemedewerker in een hostel in Manhattan, een glimlach waarvoor Mangione fataal zijn gezichtsmasker liet zakken, waardoor de politie een cruciaal beeld van hem kreeg.
Zijn tweede ondergang was dat paar opvallende, geheel kenmerkende wenkbrauwen, twee sabelkrul boven een Cyrano-neus. Een echte koelbloedige revolutionair zou ze radicaal hebben bijgeknipt of geverfd om pogingen om hem te identificeren te dwarsbomen. Maar die wenkbrauwen leken meer te betekenen voor de jonge Mangione dan corrupte macht, sociale onrechtvaardigheid en het starten van een revolutie bij elkaar. Toen de politie hem in McDonald’s benaderde, zo meldden ze, werd de Goodreads-fan van Kaczynski bleek en begon te trillen.
“We zijn wat we verbergen,” zei Malraux. Mangione, de knapste, sensueelst ogende, sociaal en professioneel succesvolste incel in Amerika. De waarheid is dat niemand ooit zal begrijpen waarom Mangione Thompson vermoordde. Mangione al helemaal niet. En wat betreft het manifest dat de politie in zijn rugzak vond als verklaring voor zijn misdaad, wanneer heeft iemands verklaring van zijn eigen motieven ook maar de geringste gelijkenis vertoond met zijn ware motieven?
Tussen het willen doden van iemand en het daadwerkelijk doden van iemand, bevindt zich een wildernis van ondoordringbare menselijke materie. Net zoals geen enkel persoon of entiteit, dichter, filosoof, wetenschapper of AI, ooit zal uitvinden hoe hersenen geest werden, zal niemand ooit weten waarom iemand, Ivy Leaguer of sociale outcast, een moordenaar wordt. “Maar dat maakt niet uit—,” zoals Fitzgerald schreef in de afsluitende regels van Gatsby , “morgen zullen we sneller rennen, onze armen verder uitstrekken… En op een mooie ochtend…” Amerikanen zullen blijven zoeken naar de betekenis van Amerika in de daden van elke Amerikaanse moordenaar in de hoop dat ze die op een mooie ochtend zullen vinden.
Maar op dezelfde manier dat het antwoord op het raadsel van de Sfinx een andere verwarring is—”een mens”—zal het verontrustende antwoord op het raadsel van Amerika dat wordt opgeworpen door Amerika’s meest vooraanstaande moordenaars altijd een ander raadsel zijn: een moordenaar.
