Met zulke negatieve beoordelingen onder de liberaal-democratische kiezers zou ze eerst hen het hof moeten maken. Historisch gezien is de NHS de sleutel geweest tot dit cohort: David Cameron won het Tory-leiderschap in 2007 door krachtig te stellen dat hij in de politiek de NHS steunde – zelfs tijdens de daaropvolgende bezuinigingen werd de begroting van de NHS volledig beschermd. Hoewel Reeves een enorme verhoging van de uitgaven voor de NHS heeft aangekondigd, zal dit een schokkende verspilling van miljarden zijn als er geen hervormingen komen. Gwyn Bevans Hoe is Groot-Brittannië zover gekomen? zet het overtuigende bewijs uiteen van hoe het ministerie van Financiën de gezondheidszorgsector in de afgelopen tientallen jaren herhaaldelijk en op grove wijze slecht heeft beheerd. Bevoegdheden en budgetten moeten uit de incompetente machten worden gerukt en gelokaliseerd. Maar hoewel ze Bevans bewijsmateriaal vrolijk kan gebruiken om Starmer in verlegenheid te brengen, zijn de recente Tory-records op het gebied van gezondheid zo slecht dat ik haar niet kan zien concurreren met Ed Davey.
Dus wat kon ze nog meer doen dat goedhartige liberaal-democraten zou aanspreken, maar ook de vervreemde kiezers van de Rode Muur? Ze kan prioriteit geven aan het genezen van de kloof die inherent is aan het tweeledige land en de daaruit voortvloeiende ‘enorme en aanhoudende ongelijkheid’, die zo’n belemmering voor de groei vormen. Er was deze zomer een brandpunt in de Rode Muur-gebieden, wat perfect de houding van de regering ten opzichte van ons verdeelde land illustreerde en een kans voor Badenoch aangaf: de rellen.
Wat veroorzaakte deze plotselinge uitstorting van woedende ontevredenheid? We kunnen het terugvoeren op de opscheppende incompetentie van Boris Johnson dat we met de Brexit “onze taart konden eten en opeten”; dit zorgde ervoor dat de Europese Commissie niet zou meewerken aan de voortzetting van het Dublin-principe, dat ons in staat stelde asielzoekers uit het vasteland van Europa terug te sturen. Deze nonchalante veronachtzaming van de gevolgen van de toenemende immigratie werd nog verergerd door een besluit van Whitehall om deze nieuwkomers in viersterrenhotels te huisvesten. Het ministerie van Financiën was vastbesloten om waar voor zijn geld te krijgen en minimaliseerde de kosten door hotels in de armste provinciesteden te kiezen. Dit geldklopperij verlaagde de kosten per asielzoeker tot het nog steeds duizelingwekkende bedrag van £41.000.
Deze steden vormden echter de kern van de loze Tory-belofte om ‘een niveau hoger te komen’. Het ministerie van Financiën haatte het programma en had er slechts £400 miljoen voor vrijgemaakt – dat is een schamele £8 per persoon in het provinciaal Groot-Brittannië, nauwelijks genoeg om de High Street een likje verf te geven. Het contrast tussen deze beledigende spaarzaamheid en vrijgevigheid jegens de asielzoekers die in dezelfde steden waren gehuisvest, was explosief. Het was onvermijdelijk dat het kruitvat van de wrok racisten aantrok, vooral van buiten de stad. Maar over het geheel genomen heeft de reactie van de regering – vertrouwend op het strafrechtsysteem om de onmiddellijke gevolgen van geweld te onderdrukken, in plaats van een langetermijnaanpak van de grondoorzaken van de vervreemding te overwegen – de indruk gewekt dat de arbeidersklasse, en degenen die buiten Londen woonden, , werden als tweederangsburgers beschouwd. Vergelijk de reactie van Labour met die van Margaret Thatcher na de Toxteth-rellen van 1981, toen ze Michael Heseltine onmiddellijk op pad stuurde om een programma voor stadsvernieuwing te leiden. Reeves heeft intussen niet alleen de fraseologie van Leveling Up verworpen, maar zelfs het idee dat de kloof tussen Londen en provinciaal Engeland ertoe doet: ‘er zijn arme mensen in Londen.’ YouGov vindt dat Starmer wordt gezien als net zo grootstedelijk als Badenoch, maar haar grote voordeel is dat terwijl slechts 10% van de kiezers nog een besluit over hem moet nemen, 39% onzeker over haar blijft.
En dus heeft Labour een wijd open doel gelaten. Als Kemi Badenoch niets doet, zullen veel kiezers van de Rode Muur die Labour bij de laatste verkiezingen steunden, zich onthouden of overlopen naar de hervormingen. Maar ze heeft al het voordeel dat ze de machtigere oppositie leidt; Nigel Farage heeft weinig kans om ooit in de regering te komen. Ze moet daarom rechtstreeks een beroep doen op de rechtelozen en de belofte inhouden dat ze de achtergebleven dorpen en steden zal helpen zichzelf te vernieuwen.
Het Leveling Up-programma, dat ik als onbetaald adviseur van binnenuit heb gezien, mislukte niet alleen vanwege geldgebrek. Het mislukte, net zoals de NHS faalt, door een gebrek aan innovatieve visie. Dus hier is een gedachte voor Badenoch. Wat provinciaal Groot-Brittannië nodig heeft en wil, zijn banen voor degenen die zijn opgeleid met beroepsvaardigheden. In 2029 zal de arbeidersklasse (CDE) onder de 25 de 30 naderen. Degenen in het Noorden en de Midlands zullen zich zorgen maken over hun gebrek aan kansen. Lokale overheden zullen failliet zijn. Fatsoenlijke banen kunnen alleen ontstaan door de meest innovatieve provinciale MKB-bedrijven te helpen sneller te groeien. Ondanks het vijandige beleidsklimaat bestaan er honderden van dergelijke bedrijven. Maar om snel te kunnen groeien hebben ze durfkapitaal nodig. Groot-Brittannië is hier rijk aan, maar tweederde daarvan gaat naar Londen en zijn Oxbridge-satellieten. De overige driekwart van de Britse bevolking is een woestijn van durfkapitaal. Geen wonder dat er geen groei is: het grootste deel van ons eiland is een stagnatienatie. De migratienatie volgt Kemi naar Londen.
