Is Bianca Censori oké? Op zondag arriveerde de Australische partner van de grillige muziekgenie Kanye West bij de Grammy’s vergezeld door West en gewikkeld in een full-length bontjas. Toen, schijnbaar op een bevel uit het westen, liet ze de jas vallen – een volledig pure jurk en geen ondergoed onthullend. Haar door rodder bedekte, volledig frontale naaktheid is nu overal op internet, smaakvol gecensureerd voor de gootpers. Alle bontjas en geen onderbroek.
De outfits van de censori zijn gegroeid steeds meer censuur nodig al geruime tijd. In 2023 werd ze gefotografeerd in Florence, na het westenalleen gekleed in een pure bodystocking en een paars kussen vasthouden als de teddy van een kind. Toen was er het claustrofobisch Maison Margielaalle pure full-face bedekking en een tyre-achtige kraag.
West, ondertussen, stalkte naast haar in schoudervullingen en panty’s, als een rechter Dredd Terrorist met een gijzelaar met een kap klaar voor rek. Hij lijkt te genieten van het tonen van de schoonheid, kwetsbaarheid en vermang van Censori, als een folie voor zijn eigen vaag paramilitair getinte en altijd volledig gekleed esthetisch-vaak in een donkere bril, en vaak ook gemaskeerd, zoals een lijfwacht of executioner. We moeten het behandelen als high fashion; Maar haar enorme ogen, blanco gezicht en onhandig, bijna-naakt ongemak schreeuwen dat er iets is uit.
Creatieve passie of misbruik? Mening is verdeeld. Vroeg in hun romantiek schreef West een febriele lied genaamd “Censori -overbelasting“, Klaagt” geen seks meer tot het huwelijk, en niet meer druppelen tot Parijs “. Ze is door sommigen beschreven als West’s ‘muze”: Een inspiratie- en levende kunstwerken. Anderen vinden de outfits vernederenden maak je zorgen dat de relatie is beledigend.
“Hij lijkt te genieten van het tonen van de schoonheid, kwetsbaarheid en vermang van Censori, als een folie voor zijn eigen vaag paramilitair getinte, no-flesh esthetiek.”
Misschien is de meest liberale interpretatie dat het gewoon kinky is, met West als de “Dom” en Censori in de “Sub” -rol en de hele dynamiek onderworpen aan een ongebruikelijke mate van publieke blootstelling. West heeft zeker een vorm voor het genieten van macht en controle in relaties: vaak Dicteren van de garderobe -keuzes van vrouwen met wie hij dateertzelfs De garderobe van ex-vrouw Kim Kardashian opruimen op camera. Naar verluidt Gebruikt een heel “geheim team” Om de bizarre outfits van censori te creëren, alsof ze een levende pop is, en begin vorig jaar aangekondigd dat ze zou dragen “Geen broek dit jaar”. Hij tast haar in het openbaar – en, zo lijkt het, vereist soms nog steeds meer intieme publieke seksuele gunsten: een 2023 incident in een watertaxi in Venetië Zag West schijnbaar gefotografeerd met zijn broek op Half-Mast en Censori’s hoofd op zijn schoot-wat aanleiding gaf tot lokale politieonderzoeken. Bij de Grammy’s in het weekend beval West haar naar verluidt om de jas te laten vallen met de drie woorden “een scène maken”.
Dit is allemaal nog steeds, min of meer, althans aantoonbaar binnen het bereik van ‘Lifestyle BDSM“, Dat wil zeggen een vorm van langdurige paarrelatie die nooit uit” dominante “en” onderdanige “rollen breekt. Maar voorstanders van BDSM Benadruk dat hoewel deelnemers aan een “kinky” partnerschap kunnen instemmen met een “Power Exchange”, zelfs 24/7, de dynamiek zelf consensueel, vooraf onderhandeld en gebaseerd moet zijn op wederzijdse vertrouwen en communicatie-met “veilige woorden” die de onderdanige partij geven Een ontsnappingsroute als het allemaal te veel wordt. Dat klinkt niet alsof het hier gebeurt: naar verluidt screent West haar sociale media, regelt wat ze eet en vertelt haar zelfs wanneer ze naar bed moet.
Dus zijn West en Censori gewoon kinky, of kinky en spelen ze zonder veilige woorden? En zo ja, wat is het verschil tussen die en dwangcontrole? Maar wanneer we BDSM zelf in context zetten, wordt het duidelijker dat de veilige, verstandige regels voor rationele perversie niet in dit geval kunnen worden toegepast. Ze dienen eerder af te leiden van wat er eigenlijk niet over is in dit scenario.
Als een cultureel fenomeen ontstond BDSM alleen alleen naast het liberalisme zelf. Zoals de schrijver Andrew Klavan heeft opgemerkteen van de grote vroege innovators in de relativistische filosofieën die het moderne liberalisme ten grondslag liggen, was de markies de Sade: ook een beruchte seksuele gedegenereerde en oorsprong van de “S” in BDSM. Stroomafwaarts van (onder andere liberale denkers) zijn baanbrekende, amorele, vaak sadistische (ze noemden het voor hem!) Belangrijkheid voor radicaal seksueel libertinisme, een liberaal wereldbeeld is gestaag ontstaan waarin seksuele en sociale normen kunnen worden weggegooid voor individuele vrijheid en zullen.
Vooral sinds de jaren zestig, hebben we zich voorgesteld op dat Sadean Social Picture: een die morele absolute waarden afneemt en ingebakken asymmetrieën en sociale Givens verwerpt, in plaats daarvan de vrijheid van elk individu beweren om te doen wat hij of zij wenst. Onder minder amorele liberalen dan De Sade, heeft dit de neiging om een zijorde van egalitarisme en stricturen te hebben bij het schaden van anderen. Met andere woorden: we zouden moeten kunnen doen wat we willen, op voorwaarde dat iedereen toestapt, en we werken allemaal ondertussen om reële asymmetrieën van macht af te schaffen.
Dit is de context waarin BDSM zinvol is. Want het is een goede vuistregel dat alles wat het meest verboden is, bijzonder verleidelijk zal lijken. Het is dus het meest toegewijd aan het egalitarisme – in grote lijnen liberalen – die het meest waarschijnlijk zullen fantaseren over overheersing en onderwerping. De praktijk van “BDSM” binnen zijn gebruikelijke “veilige, gezonde en consensuele” grenzen, compleet met veilige woorden, creëert een ruimte om te genieten van de frisson van machtsasymmetrie voor liberalen die anders zijn toegewijd aan het afvlakken en afwijzen van al dergelijke verschillen.
En wat zo icky is aan de beslissing van West om zijn persoonlijke leven in een de Sadean Tableau te beeldhouwen, is dat hij volledig gebruik maakt van de nu wijdverspreide cultuur van liberale seksuele tolmissie die BDSM zo prima beschouwt als het zo goed is Heeft een Britse ministerie van Justitie belangenbehartiging. In deze cultuur kan de behandeling van Bianca Censori worden gelezen als louter “kinky” – en toch de behandeling van West van haar exploiteert het feit dat sociale hiërarchieën nooit echt plat zijn afgevlakt. Of liever gezegd, dat afvlakking is omgekeerd gegaan. Kanye West staat tussen een Opkomend post-liberaal fenomeen van heren en prinsen: miljardair Titans van een nieuwe Gilded Age, die heel letterlijk leven, de internet bewering die je echt kunt “doe gewoon dingen”.
In deze context is wat niet vrij is van West en Censori, niet de seksueel expliciete outfits, of zelfs waterdrivige BJ’s. Het is niet eens West’s duidelijke genoegen voor het blootleggen en tonen van zijn gehoorzame partner. Het is het feit dat hij iemand heeft geselecteerd om te dienen als zijn tegenhanger die niet op zijn krachtniveau kan spelen.
De bestverkochte zachte porno fantasy Vijftig tinten grijs Geflault talloze Normie Housewives met zijn romantische maar toch kinky verslag van de liefdesaffaire tussen dominante miljardair Christian Gray en liefdevolle, onderdanige Ana. In dat boek eindigt het allemaal gelukkig, en Christian Gray wordt diep verliefd op Ana en laat haar niet een doorzichtige bodystocking in het openbaar dragen. Maar de realiteit van echte rijkdomverschillen in het postmoderne tijdperk is dat, net als de aristocraten van het pre-liberale tijdperk, de superrijken “gelijken” alleen zijn met anderen van hun eigen soort. Ten opzichte van normen is het idee van “gelijkheid”, of zelfs “toestemming”, grotendeels een abstractie. Ze kunnen echt dingen doen, en dat kunnen we niet. In termen van hoe dit eruit ziet in de praktijk, voor sociaal asymmetrische romantiek, is een beter mythisch model dan Christian Gray de (vanuit een modern perspectief, nogal verkrachting) Griekse mythologie van Olympische goden die sterfelijke vrouwen verleiden: een greep door de kutwereld van simpelweg nemen wat je wilt, allemaal Geile zwanen En ontvoering door Bull.
West lijkt Censori enigszins te zijn gekomen als een Olympian die een nimf verleidt. Niet lang nadat ze elkaar ontmoetten, ‘trouwde’ hij haar, in een privé, mogelijk niet-legaal bindende ceremonie-een paar maanden na het afronden van zijn scheiding van collega-Olympian Kim Kardashian. En het contrast tussen de twee vrouwen zegt het allemaal. Conservatieven kunnen een lip krullen naar de flitsende, nieuwe geldovereenkomst van de superrijke klasse van beroemdheden, die de voorkeur geven aan de ingetogen grandeur van oud Europees geld; Maar in de rare wereld van “hoogwaardige individuen”, Kardashian – die is Ook een miljardair – is onbetwistbaar in dezelfde competitie van aristocratie als West: Postmodern Influencer Royalty.
Censori heeft daarentegen niet duidelijk overvloedig familiegeld, noch bijzonder uitgebreide zakelijke belangen die zelf zijn dan het dienen als architect-model-model-living-doll. Ze is, zowel figuurlijk als letterlijk, alle bontjas en geen knickers. Gecombineerd met het ambivalent bindende ‘huwelijk’, maakt deze relatieve armoede haar acuut kwetsbaar: een situatie waarin overheersing en onderwerping minder een leuk spel is om in het weekend te spelen, dan een allesontwikkelende realiteit. In theorie kon ze zeker elk moment weglopen; Maar als de journalist Tina Brown waargenomen Onlangs is er niets meer corrumperen dan privéjets. Dus in tegenstelling tot koningin Kim, is het gemakkelijk om te zien hoe de kosten voor censori van weglopen van haar controlerende prins en zijn griezelige mode -gedoe haar ertoe kunnen brengen om meer te verdragen, of zelfs minder te dragen, dan ze echt de voorkeur zou geven.
In dit nieuwe tijdperk van geeuwde rijkdomverschillen, neemt West’s remodellering van censori van werknemer naar chattel-vrouw objectivering op nieuwe niveaus-terwijl ze censori als vrouw presenteren, haar controleren alsof ze nog steeds een werknemer was en de hele queasy cocktail onder de dekking van mogelijk “kinky” seksueel liberalisme.
In oude aristocratische termen kunnen we dan West’s keuze voor Bianca Censori vergelijken als zijn project met een hertog die een meid verleidt en vervolgens haar halfnaakt in het openbaar paraderen-simpelweg omdat hij dat kan. Het nieuwe geldvolume van objectivering en media-spektakel maakt het iets erger. Als we vandaag de taal missen om onze walging te uiten over het duidelijke machtsmisbruik die dit allemaal met zich meebrengt, is het omdat de liberale wereld is vergeten hoe ze kunnen nadenken over de echte, inhoudelijke klassenhiërarchie. Met een post-liberale nu volledig op ons, in het tweede Trumpiaanse tijdperk, is het misschien tijd om te onthouden.
