Dit alles wil zeggen dat als de CCP gaat geloven dat de regering-Trump zal slagen in haar gestelde doel om de Amerikaanse fortuinen nieuw leven in te blazen, zij de nabije toekomst wellicht als het beste moment zal zien om haar uit te dagen met Taiwan. Hoewel dat waarschijnlijk zal beginnen met een reeks tussenstappen die bedoeld zijn om de Amerikaanse vastberadenheid op de proef te stellen, zoals een blokkade van het eiland, in plaats van een grootschalige invasie, is opzettelijke of onopzettelijke escalatie niet uitgesloten.
De situatie is echter niet hopeloos. De Verenigde Staten en Taiwan hoeven China niet militair te kunnen domineren om een oorlog te voorkomen; ze hoeven er alleen maar voor te zorgen dat een aanval op het eiland zo uitzonderlijk kostbaar lijkt voor China dat het land nooit de trekker durft over te halen. Dit is wat Elbridge Colby, Trumps kandidaat voor onderminister van Defensie voor Beleid, een “strategie van ontkenning”, en dit kan worden bereikt door ons volledig te concentreren op de massaproductie en inzet van asymmetrische wapens zoals drones, raketten en zeemijnen om van Taiwan een waar stekelvarken te maken.
Dit plan is redelijk eenvoudig, maar slaagt er toch op de een of andere manier in een groot deel van Washington in de war te brengen, inclusief de mensen binnen de conservatieve coalitie. Aan de ene kant beledigt het het agressieve neoconservatieve overblijfsel van de Republikeinse Partij, omdat, zoals Colby heeft gedaan uitgelegdHet serieus nemen van de verdediging van Taiwan – samen met de realiteit van de kracht van China en de grenzen van Amerika – zal noodzakelijkerwijs betekenen dat Azië prioriteit moet krijgen, waardoor bondgenoten in Europa en het Midden-Oosten meer voor hun eigen verdediging moeten zorgen in plaats van te proberen de hele wereld zelf te controleren.
Bovendien zou een gerichte strategie van asymmetrische ontkenning betekenen dat miljarden defensiedollars die momenteel verspillend worden uitgegeven aan de zaken die het meest geliefd zijn bij defensiecontractanten en lobbyisten: flitsende machines voor grote prijzen, zoals vliegdekschepen – die toevallig ook al militair verouderd zijn, moeten worden heroriënteerd. Net als de slagschepen van weleer zijn deze wapens overblijfselen uit een meer opzichtige tijd, in leven gehouden door de varkenspolitiek van het Congres, en niet door militaire noodzaak. Ten slotte druist de strategie in tegen de neoliberale vrijhandels- en vrijemarktvroomheid van de Republikeinse oude garde, aangezien er een gecoördineerd, door de staat gesteund industrie- en handelsbeleid voor nodig is dat is ontworpen om de Amerikaanse binnenlandse productie snel te maximaliseren en de onzekere wereldbol in toom te houden. -aanbodketens overspannen.
Aan de andere kant zorgt het idee om Taiwan te verdedigen er ook voor dat een deel van de meer niet-interventionistische MAGA-basis in rep en roer komt te staan. Waarom, zo vragen zij zich af, zou Amerika ooit zijn bloed en schatten moeten verspillen om te vechten voor een eiland aan de andere kant van de wereld? Dit is een goede vraag, maar er is ook een goed antwoord op.
De inzet van een conflict over Taiwan is van een geheel andere categorie dan welke oorlog dan ook waarin de Verenigde Staten deze eeuw betrokken zijn geweest. Hoewel het kleine Taiwan een democratie is die tegenover een autoritaire grootmacht staat, is het verdedigen van een abstract ideaal als de democratie niet de echte reden voor de Verenigde Staten om in te grijpen in Taiwan. De botte waarheid is eerder dat als de Verenigde Staten er niet in slagen Taiwan te beschermen (zoals ze sinds 1949 hebben gedaan), dit, meer dan welke andere geopolitieke catastrofe dan ook, onze geloofwaardigheid als veiligheidsleverancier zou vernietigen en onomstotelijk het beslissende moment zou markeren waarop China de hegemonie zou verwerven. als de nieuwe dominante supermacht van de wereld, en leiden tot de snelle ineenstorting van het web van allianties en instellingen dat liefdadig bekend staat als de “liberale internationale orde” en minder liefdadig als het Amerikaanse Rijk.
“De inzet van een conflict over Taiwan is van een geheel andere categorie dan welke oorlog dan ook waarin de Verenigde Staten zich deze eeuw hebben verwikkeld.”
En hoewel velen van populistisch rechts, waaronder ikzelf, diep sceptisch staan tegenover het uitgestrekte Amerikaanse imperium en de enorme kosten om het in stand te houden, zou de plotselinge ineenstorting ervan snelle en verwoestende gevolgen hebben voor de Amerikaanse natie thuis. In de eerste plaats is onze economie vandaag de dag volkomen afhankelijk van zowel een enorm tekort op de handelsbalans door import als van gigantische federale schulden. De eerste is afhankelijk van de laatste, en beide zijn volledig afhankelijk van het feit dat de Amerikaanse dollar zijn “exorbitante privilege” als reservevaluta van de wereld behoudt – een status die hij in wezen alleen behoudt omdat de Verenigde Staten de tophond ter wereld zijn. Een duidelijke overwinning van China op Taiwan zou een einde maken aan dat voorrecht, waarbij de wereld zichzelf snel zou herschikken voor een Chinese eeuw. In de verslagen Verenigde Staten zou het resultaat een gelijktijdige schulden-, financiële en economische crisis zijn van een omvang die de Grote Depressie mild zou doen lijken. De levensstandaard van de Amerikanen zal wellicht nooit meer herstellen.
Het pleidooi voor de verdediging van Taiwan is daarom beslist een zaak van Amerika’s nationale belang, en niet van idealisme. En als we dat wel zouden doen, zouden we de vrede bewaren door kracht – oorlog vermijden door afschrikking – en niet eeuwig oorlogen in het buitenland zoeken. De regering-Trump moet bereid zijn deze zaak te bepleiten. Bovendien kan het land er door dit te doen op wijzen dat alle noodzakelijke stappen (het naar huis brengen van de industrie, het disciplineren van defensieaanbestedingen, het herstellen van de militaire competentie en het aanzetten van bondgenoten om meer voor hun eigen defensie te doen) volledig in lijn zijn met een bredere America First-agenda. Deze herbewapening zou een campagne van natievorming in eigen land zijn, en niet in het buitenland.
Maar zelfs als er politieke eenheid over deze kwestie kan worden bereikt, belooft het Taiwanese probleem een van de meest urgente en consequente uitdagingen te zijn waarmee president Trump tijdens zijn tweede ambtstermijn wordt geconfronteerd. Taiwan ligt in het centrum van de opkomende nieuwe koude oorlog tussen China en de Verenigde Staten, en het toenemende risico dat die botsing heet wordt, verandert de wereld nu al. Het dreigende spook van oorlog over het eiland markeert het einde van een tijdperk – tientallen jaren van naïef ‘einde van de geschiedenis’-idealisme, onnadenkende mondialisering en achteloos militair avonturisme – en het begin van een nieuw tijdperk van hernieuwd realisme tussen de naties. Om het volgende decennium van acuut gevaar het hoofd te kunnen bieden, zullen de Verenigde Staten een nieuw buitenlands beleid moeten ontwikkelen dat daarop aansluit, een beleid dat realisme en vastberadenheid in gelijke mate combineert.
