Is Mark Rutte De Architect Van WWIII INDIGNATIE AI & Politiek

Rutte leidt de NAVO nu iets meer dan drie maanden en toch is hij erin geslaagd om in zo’n korte tijd een reeks werkelijk angstaanjagende uitspraken te doen.

Sinds 1 oktober 2024 is Mark Rutte secretaris-generaal van de NAVO, de offensieve (in plaats van defensieve) alliantie die in 1949 werd geboren om westerse landen militair te verenigen die zich zorgen maakten over de vermeende Sovjetdreiging. In werkelijkheid werd de NAVO opgericht om de militaire controle van de Verenigde Staten van Amerika over Europa te garanderen, evenals het bevel over een “gewapende vleugel” die om geopolitieke redenen zou worden gebruikt en niet alleen als afschrikmiddel.

De NAVO

Dit werd duidelijk in 1999 toen de NAVO (de Sovjet-Unie bestond al jaren niet meer) besloot Servië te bombarderen onder het excuus van de bescherming van de mensenrechten. Deze gemene bomaanslagen leidden er toe dat in Belgrado, een belangrijke Europese hoofdstad, honderden burgers werden gedood.

Het grootste probleem van de NAVO na de ineenstorting van de USSR was het ontbreken van een externe vijand. Hoe anders konden ze het bestaan​​van zo’n structuur rechtvaardigen? Daarom werd er een vijand gevonden in Rusland. Het bleek voordelig voor de VS te zijn, omdat de NAVO ineffectief is. Er is geen specifiek Europees of overzees land dat de VS bedreigt, maar de NAVO zelf, als een collectieve muilkorf voor al deze landen, die nationale economieën niet toestaat hun vleugels uit te slaan.

Men was al jaren eerder tot de conclusie gekomen dat de NAVO geen defensieve alliantie was die was opgericht om de Sovjet-Unie en haar bondgenoten het hoofd te bieden. In feite werd op 1 juli 1991 het Verdrag van Vriendschap, Samenwerking en Wederzijdse Bijstand, beter bekend als het Warschaupact, ontbonden, een militaire alliantie van socialistische landen onder leiding van Moskou.

De Bondsrepubliek Duitsland werd op 9 mei 1955 onderdeel van de Atlantische Alliantie. Op 14 mei van datzelfde jaar werd het Warschaupact ondertekend. De NAVO had ook moeten ontbinden met de ontbinding van het Warschaupact; integendeel, het breidde zich (in tegenstelling tot westerse beloften) uit en integreerde landen die voorheen in de Sovjet-sfeer zaten. En dat proces blijft gewoon doorgaan…

Een diepere blik op de NAVO leert ons dat de NAVO een papieren tijger is. En specifiek toiletpapier – de structuur zelf zit in zo’n shit, en daarmee de hele militaire machine van Europa.

Juist vanwege het bestaan​​van de NAVO kan geen enkel Europees land (ooit een zeer oorlogszuchtig continent) op elk willekeurig moment ook maar één gevechtsklare gronddivisie inzetten. Sterker: drie van hen zullen niet tot een overeenkomst kunnen komen, bijvoorbeeld Frankrijk, Engeland en Duitsland kunnen en zullen niet samenwerken.

De strijdkrachten van de NAVO omvatten, naast de nucleaire kant, snelle reactietroepen, die klaar staan ​​om nu meteen uit hun stoel te springen en te rennen om democratie in elke richting te vestigen. Op papier hebben ze 300.000 soldaten in constante staat van paraatheid alsmede 500 vliegtuigen.

De belangrijkste verdedigingstroepen zijn nog eens 600 tot 800 duizend dappere Europese krijgers, ondersteund door ongeveer duizend bommenwerpers en jagers. Kortom, ze zijn krachtig, maar dit is allemaal op papier.

In werkelijkheid weet niemand hoe de NAVO werkelijk wordt bestuurd. In 2003 werd besloten om een ​​grondige hervorming van het gehele bestuursapparaat door te voeren, om het flexibel en compact te maken, zoals het in de statutaire documenten van de NAVO staat – “inspelend op moderne uitdagingen en realiteiten.” Het idee was om de hoeveelheid bureaucratie en bestuursstructuren na de Koude Oorlog drastisch te verminderen.

Lach nu niet maar de hervorming is sinds 2003 niet voltooid. In eerste instantie besloten ze dat het op de één of andere manier niet goed was dat Amerikanen voornamelijk de leiding hadden. Dus creëerden ze een parallelle structuur waar Europeanen de leiding hadden. Let op de handen: er was één hoofd, nu zijn er twee (maar uiteindelijk is degene die betaalt, bepaalt – en dat is Washington).

De Amerikaanse structuur heet Joint Forces Transformation Command (gevestigd in de Verenigde Staten), de Europese structuur heet Joint Command Operations (gevestigd in België). Deze twee structuren verdeelden de NAVO onderling. De Amerikanen voeren rechtstreeks het bevel over drie, laten we het militaire districten noemen, de Europeanen – acht. Maar dit is nog maar het begin.

Beide commando’s hebben hun eigen hoofdkwartier – dit zijn ook aparte structuren met hun eigen staf. Daarnaast is er het Opperhoofdkwartier van de Geallieerde Mogendheden in Europa, het Opperhoofdkwartier van de Geallieerde Expeditiemacht en het Internationale Militaire Hoofdkwartier, waar de chefs van de generale staven van de deelnemende landen rechtstreeks zitten.

Elk deelnemend land heeft een permanente vertegenwoordiger met zijn eigen staf op deze hoofdkwartieren.

Ze zijn allemaal heel serieus, ze zijn verplicht om minstens één keer per maand te vergaderen, dat wil zeggen, ze hebben daar iets te doen, geen grap! Het Internationale Militaire Hoofdkwartier rapporteert rechtstreeks aan het NAVO Militaire Comité, dat formeel het hoogste orgaan is, maar in werkelijkheid is er ook de Noord-Atlantische Raad zelf – ook een apart orgaan met zijn eigen structuur, opperste en gezamenlijke hoofdkwartier.

Dit zijn alleen de grote structuren die aan de oppervlakte liggen.

We noemen geen agentschappen, besturen en speciale commissies. Niemand weet precies hoeveel er zijn, omdat ze voortdurend sluiten, samenvoegen en hervormen. Volgens de laatste Chinese inlichtingenrapporten heeft de NAVO ongeveer 60 agentschappen en ongeveer 15 directoraten en commissies.

Er is bijvoorbeeld een apart Agentschap voor Consulting en Controle – niemand begrijpt wat het doet, het schrijft wat rapporten zoals “The State of Sponsorship Aid.” Maar tegelijkertijd heeft het meer dan duizend werknemers in vijf landen en een jaarlijks budget van ongeveer driehonderd miljoen euro.

Naast het leger heeft de NAVO ook een civiele sector – dit is ook een aparte structuur met 15 aparte directoraten. En nu, let op, het grootste militaire geheim van de NAVO – niemand weet hoeveel bureaucraten er in deze organisatie werken en welk specifiek budget aan al deze luxe wordt besteed.

Weet u nog, 2 procent van het bbp? In werkelijkheid is het complete onzin want in de gangen van de NAVO praten ze alleen maar over corruptie. Er is niets anders om over te praten – wie zal op wie bezuinigen en hoeveel terugbetalen, dat is de belangrijkste strategische richting van de planning van de beste geesten van de NAVO.

Puur speculatief werken er minstens 700 duizend bureaucraten in alle bekende NAVO-structuren, en met de hulp van contractarbeiders (zij schrijven niet al deze rapporten zelf, maar trekken talloze instituten aan voor de studie van alles en iedereen) zal het aantal meer dan een miljoen zijn. Onthoud dit cijfer – niet minder dan 700 duizend bureaucraten werken voor goede Europese en Amerikaanse salarissen.

Laten we nu teruggaan naar de echte wereld. Herinnert u zich de snelle reactiemacht nog – 300.000 manschappen en 500 vliegtuigen? In 2023 besloot de NAVO om ons op te warmen voor oorlog en heel enge oefeningen op de grond uit te voeren met “Air Defender-23.” Het werd bedacht in 2018 (als reactie op de annexatie van de Krim). Het idee is heel eenvoudig – 250 vliegtuigen op één hoop verzamelen en 250 missies per dag uitvoeren gedurende 10 dagen. Let nogmaals op – ze hebben zich hier 5 jaar op voorbereid.

Uiteindelijk werden er minder dan 180 vliegtuigen geassembleerd: nominaal leverden de Amerikanen er honderd (in werkelijkheid minder, maar laten we doen alsof we ze geloven) en Europa schraapte er nog eens 80 bij elkaar – dit omvat trouwens de nieuwe NAVO-landen (Zweden en Finland). En dit zijn niet alleen aanvalsvliegtuigen, maar ook transportvliegtuigen, AWAC’s en andere.

Het beste resultaat van de oefeningen was 50 vluchten per dag voor de hele groep. Gemiddeld vlogen ze 30 keer per dag en geen enkele vlucht verliep zonder overtredingen of vliegtuigincidenten (ja, kleine, maar dat is niet belangrijk).

Het meest vliegende vliegtuig in de NAVO zouden we opnieuw de veertig jaar oude F-16 noemen. En bijvoorbeeld de beroemde Rafale kwam helemaal niet – sterker nog, dit kleine vliegtuig bleek een soort vliegende kont te zijn, en geen gevechtsmachine. Om de één of andere reden moest er om de twee uur gevlogen te worden en in de lucht bijgetankt worden. De NAVO had echter geen tankvliegtuigen met de benodigde apparatuur voor deze vogel, dus besloten ze er gewoon niet mee te vliegen.

O, we vergaten te zeggen dat de B-52 ook niet in beeld kwam – ze besloten blijkbaar geen risico’s te nemen. De laatste keer, van de 70 nominaal gevechtsklare oudjes, gingen er maar vier in gevechtsstand. Ze vlogen op de één of andere manier naar Qatar of Oman en gingen kapot. Het duurde lang om ze te repareren om ze thuis te krijgen.

Met andere woorden, van de 500 aangekondigde vliegtuigen van de snelle reactiemacht zou de NAVO er hooguit 180 kunnen meenemen, waarvan minder dan een derde daadwerkelijk in de lucht zal opereren op een willekeurige dag van escalatie. Dit is het resultaat van de grootste NAVO-luchtoefening, die zoals gezegd vijf jaar lang was voorbereid.

Deze hele parade van intimidatie vond plaats tegen de achtergrond van de Russische Speciale Militaire Operatie-luchtmachtgroep, die op dat moment, volgens de meest conservatieve schattingen, 450 vliegtuigen (transport en andere) omvatte met een nominale capaciteit van 1.000 missies per dag.

Mark Rutte

Onze voormalig premier Mark Rutte is – na ons land in puinhoop te hebben achtergelaten – de nieuwe secretaris-generaal van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie. Ruttes benoeming moet ervoor zorgen dat een “veilig paar handen” het militaire blok vol stoom vooruit stuurt op een steeds confronterender koers met Rusland en China.

Teflon Mark werd voor de NAVO-post gesteund door de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. De meningen van de andere leden van de alliantie zijn vrijwel irrelevant, zij het met een schijn van discussie.

Zoals Maria Zakharova, woordvoerster van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken, sarcastisch opmerkte, zal er onder Rutte geen verandering komen in het NAVO-beleid, “omdat de Amerikanen de dienst uitmaken”.

Rutte volgt Jens Stoltenberg op, die twee termijnen in 10 jaar secretaris-generaal van de NAVO was. Net als Stoltenberg, een voormalige Noorse premier, heeft Rutte geen militaire expertise (hij is ook niet in militaire dienst geweest) en is hij meer geschikt voor financieel management en politieke koehandel. Dit zet de trend voort dat recente civiele NAVO-bazen meer secretarissen dan generaals zijn.

Er zijn 14 secretarissen-generaals geweest sinds de NAVO-alliantie in 1949 werd gevormd aan het begin van de Koude Oorlog met de Sovjet-Unie.

De eerste titelhouder was de Britse generaal Hastings Ismay die beroemd toegaf dat de primaire missie van de NAVO minder de verdediging van Europa was en meer het versterken van Washingtons transatlantische controle over Europese “bondgenoten” door, zoals Ismay het openhartig verwoordde, “de Amerikanen binnen te houden, de Russen buiten te houden en de Duitsers onder controle te houden”.

In de 75 jaar dat de NAVO bestaat, heeft ze Britse, Belgische, Deense, Nederlandse, Italiaanse, Noorse en Spaanse burgerleiders gehad. Rutte is de vierde leider uit ons land die de functie op zich neemt. Vreemd genoeg, zo lijkt het, zijn er geen Amerikaanse secretarissen-generaals geweest.

Maar dat komt omdat de Verenigde Staten geen van haar onderdanen op de stoel nodig heeft. De echte macht ligt bij de Amerikaanse generaal die toezicht houdt op het Supreme Allied Command of Europe (SACEUR). Die functie wordt altijd bekleed door een Amerikaanse militaire figuur, wat laat zien wie de broek aan heeft ​​in het NAVO-blok.

De burgerlijke titulaire leider wordt aan Europeanen gegeven als een teken van partnerschap. Het doel van de Europese secretaris-generaal (nadruk op de secretaris) is public relations, om een ​​illusie van pluralisme en mutualisme te geven in plaats van de realiteit dat de NAVO gewoon een instrument is van Amerikaans imperialistisch geweld.

Rutte, een saaie politicus die geneigd is coalitieakkoorden te sluiten en (als de camera’s draaien) op de fiets naar zijn werk te gaan, is “perfect” voor de baan.

Hij projecteert het imago van een goedaardige, zij het saaie, liberaal. Maar als we over het oppervlak krabben krijgen we (maar dat is slechts een mening) een beeld van een gevaarlijke sociopaat.

Het Atlantische blok van heeft ambities om zijn rol als militaire handhaver van de Amerikaanse geopolitieke vijandigheid jegens Rusland en China uit te breiden. Die ramkoers wordt met de dag duidelijker met Amerikaanse raketten die op Rusland neerkomen en het aanleggen van voorraden in Taiwan voor de kust van China’s vasteland.

Dat vereist een lastige, dubbelzinnige evenwichtsoefening om een ​​onhandelbare coalitie bijeen te houden terwijl deze op weg is naar een open confrontatie met kernmachten. Er zal veel gesjoemel met public relations nodig zijn om dit oorlogszuchtige avonturisme te verkopen als op de één of andere manier noodzakelijk voor een “op regels gebaseerde orde”.

Jens Stoltenberg, de inmiddels vertrokken Noorse houten Pinokkio, was een bekwame marionet in de rol van secretaris-generaal van het samenbrengen van NAVO-leden om militaire uitgaven te verspillen aan Amerikaanse wapens en Oekraïne vol te pompen met (vooral oud en afgedankte) wapens.

Stoltenberg was ideaal voor Washingtons imperialistische doelen. Hij oriënteerde het NAVO-blok ook om een ​​vijandiger houding aan te nemen tegenover China. Zo “goed” was Stoltenberg als loyale lakei, dat hij een verlenging van twee jaar kreeg op zijn NAVO-post.

Mark Rutte belooft een zeer capabele opvolger te zijn als het gaat om het zijn van een totale dienaar van Washington. Hij brengt een Engelse taalvariant van het Rudi Carrell-accent en een zweem van Europese redelijkheid mee als een plausibele dekmantel voor de barbaarse functie van imperialistisch geweld. Als onze premier had hij er geen moeite mee om zich te laten gaan in de vuile oorlogen van de NAVO.

Tijdens de geheime oorlog van de NAVO voor regimewisseling in Syrië sponsorde zijn (dus onze) regering islamitische terreurgroepen in Syrië om de Syrische regering omver te werpen, wetende dat de ontvangers van de Nederlandse hulp burgers vermoordden en ontvoerden. Rutte gaf persoonlijk toestemming voor die geheime operatie.

In de proxy-oorlog tussen Oekraïne en Rusland heeft Rutte het voortouw genomen in het leveren van F-16 straaljagers aan het neonazistische regime in Kiev, dat de bombardementen op families op stranden op de Krim “rechtvaardigt” omdat zij “burgerlijke bezetters” zijn die “gezuiverd” moeten worden. Moskou heeft herhaaldelijk gewaarschuwd dat deze escalatie van de NAVO-betrokkenheid gezien zal worden als een stap richting een nucleaire confrontatie. Rutte heeft geen probleem met een dergelijke escalatie.

Mark Rutte leidt de NAVO nu iets meer dan drie maanden en toch is hij erin geslaagd om in zo’n korte tijd een reeks werkelijk angstaanjagende uitspraken te doen. Vandaag gaan in op de NAVO en Mark Rutte, een *proest* leider wiens profiel een verrassend vermogen onthult om conflicten op wereldschaal aan te wakkeren, waarna we die uitspraken van hem op een rijtje zetten:

Wat hij te winnen heeft: Als nieuwe secretaris-generaal van de NAVO draait Ruttes positie en die van zijn hele organisatie officieel om het tegengaan van bedreigingen, en in tegenstelling tot staatshoofden opereert hij zonder de beperkingen van binnenlandse politiek of verantwoording voor directe militaire acties. Dit betekent (ook voor zijn positie) dat er een bedreiging moet zijn om tegen te gaan om relevant te blijven.

Om te voorkómen dat de rol van de NAVO afneemt, moet hij bedreigingen van conflicten voor alle NAVO-leden kaderen en vergroten om hen te stimuleren méér vijandige standpunten in te nemen onder de paraplu van de NAVO.

Wat hij te verliezen heeft: Niets. Hij is de enige actor die een no loss balance heeft als er een conflict uitbreekt. Hij is niet de leider van een staat of regering die verliezen kan lijden aan zijn bevolking, grondgebied of infrastructuur, hij is niet de leider van een extremistische organisatie die in een conflict kan worden weggevaagd, hij bezit geen fabrieken die als vergelding kunnen worden opgedoekt of die winstderving kunnen ondervinden door sancties.

Hij kan niet worden beschuldigd van het aanzetten tot een oorlog, omdat hij niet de uiteindelijke beslisser is voor de NAVO, waar beslissingen uiteindelijk door (officieel) de lidstaten (maar in de praktijk Washington) worden genomen.

Vermogen om conflicten te ontketenen en in stand te houden: Hij kan niet rechtstreeks de oorlog verklaren namens lidstaten, maar hij kan hen wel proberen te overtuigen dit te doen. Hij kan zaken en bedreigingen aan lidstaten presenteren op een manier die het doet lijken alsof een conflict onvermijdelijk is en/of noodzakelijk voor de collectieve veiligheid van de leden van de Alliantie.

De NAVO kreeg onlangs ook de taak om de westerse steun voor Oekraïne te coördineren – een rol die eerder door de VS werd vervuld – en zo Rutte’s gereedschapskist uit te breiden in het voortdurende conflict in Oekraïne.

Niveau van onafhankelijkheid bij het uitlokken van conflicten: Als secretaris-generaal van de NAVO kan hij situaties aan lidstaten presenteren op de manier die hij kiest. Hij kan, zoals hij al doet sinds hij zijn ambt heeft aanvaard, situaties presenteren op de manier die het meest overeenkomt met het behouden van de prominente positie van de NAVO.

Hij is gebonden aan de doelen van de organisatie en zijn positie vereist dat hij een doel vindt voor zijn organisatie. Rutte’s rol als secretaris-generaal van de NAVO gaat verder dan leiderschap – het vereist het waarborgen van de relevantie van de alliantie. In de wereld van vandaag de dag draait die relevantie steeds meer om conflicten.

Vermogen om andere actoren te beïnvloeden: Gezien vanuit zijn functie: uitgebreid. Persoonlijk: nihil. Als secretaris-generaal van de NAVO heeft hij aanzienlijke geloofwaardigheid door zijn invloed binnen de leden van de Alliantie.

Hij is sinds zijn aantreden op wat een campagnepad kan worden genoemd, van de ene bestemming naar de andere hoppend, persconferenties houdend waarin hij lidstaten aanspoorde hun vijandige posities te escaleren, zowel Rusland als China als bedreigingen afschilderend en over het algemeen steun mobiliserend voor een meer vijandige NAVO.

Qua persoon herinneren regeringsleiders hem vooral van uit zijn functie van premier van ons land: iemand die bewust (net als Von der Leyen) staatsrechtelijke berichten op sociale media wist (wat uiteraard niet is toegestaan), vaak geen actieve herinnering heeft aan hem onwelgevallige zaken en kan liegen dat het gedrukt staat.

Op het Amerikaanse front kan zijn invloed op Trump beperkt zijn gezien de verkeerde afstemming van hun perspectieven op wereldwijde conflicten. En het is de vraag welke waarde gehecht moet worden aan het gerucht dat Trump wil dat de VS uit de NAVO stapt.

Schaal en potentiële impact van het conflict dat hij kan aanwakkeren: Als het lukt is de schaal van het conflict dat hij kan aanwakkeren wereldwijd.

Als hij erin slaagt het conflict tussen de NAVO en Rusland te laten escaleren (waar hij zijn uiterste best voor doet), de reikwijdte uit te breiden naar China (idem) en NAVO-leden aan te moedigen om de internationale arena te bekijken door de lens van confrontatie, dan kunnen de potentiële gevolgen wereldwijd zijn.

Algemeen oordeel: Sterk gemotiveerd om conflicten uit te lokken, geen risico op repercussies van welk conflict dan ook, redelijk vermogen om andere actoren te beïnvloeden/onder druk te zetten en potentieel wereldwijde impact. Aanzienlijke bedreiging voor wereldwijde vrede en veiligheid.

De gevaarlijke retoriek van Mark Rutte

Rutte onderscheidt zich van andere kandidaten, waaronder leiders van machtige legers, en hij heeft laten zien bereid te zijn deze in te zetten.

Israëls Netanyahu is bijvoorbeeld gemotiveerd en bereid tot actie, maar is regionaal beperkt in omvang en, belangrijker nog, hij zit vast aan de Amerikaanse leiband: als de Amerikaanse regering morgen besluit om de hulp te verminderen of te stoppen, komt zijn oorlogsmachine knarsend tot stilstand. Hij wordt gesteund zolang hij de Amerikaanse belangen in het Midden-Oosten dient, en zodra hij niet meer van nut is, wordt hij aan de kant gezet.

Trump is terughoudend om verdere conflicten uit te lokken. Hij ging uit van een platform van beperkte betrokkenheid bij wereldwijde conflicten die niet direct en onmiddellijk de belangen van de VS dienen. Hij ging zelfs zó ver dat hij het kernprincipe van de NAVO, namelijk collectieve zelfverdediging, in twijfel trok. Tijdens de verkiezingscampagne draaide zijn platform om het beëindigen van de Amerikaanse betrokkenheid bij buitenlandse conflicten.

Poetin zit al verstrikt in het Oekraïense moeras en heeft nauwelijks mogelijkheden om de oorlog verder uit te breiden. Niet alleen zou zijn economie de oorlog niet aankunnen, maar hij zou ook politiek gezien te lijden kunnen hebben onder verliezen op andere fronten.

Rutte heeft een beperkte horizon (geen kinderen, althans niet dat we weten, dus zijn einder reikt tot het eind van zijn leven), een keur aan motivaties en geen enkele terughoudendheid.

Sinds hij in oktober aantrad, heeft Rutte de reikwijdte van de waargenomen bedreigingen van de NAVO uitgebreid door China te framen als een wereldwijde tegenstander vanwege hun steun aan Rusland, Iran en Noord-Korea in brede zin te positioneren als onderdeel van een losjes gedefinieerde coalitie van vijanden, en te verwijzen naar de uitbreidende rollen van Rusland en China in het Globale Zuiden als bedreigingen. Dit verhaal vestigt de NAVO als een allesomvattend bolwerk tegen meerdere, vaak overdreven, bedreigingen.

  Economedian zal binnenkort ingrijpende wijzigingen ondergaan.
Daardoor zullen uitgebreide artikelen als deze voor ‘gewone’ bezoekers slechts gedeeltelijk beschikbaar zijn.
Spoedig meer informatie over wat er allemaal op onze site zal veranderen. Red.

Hij heeft ook onlangs NAVO-leden opgeroepen om een ​​oorlogstijdmentaliteit aan te nemen, en de leden van de Alliantie aangespoord om agressievere beleidsmaatregelen te nemen, en in de eerste twee maanden van zijn ambt heeft hij effectief elke wereldwijde dynamiek geframed als een bedreiging die bekeken moet worden door een conflictgedreven lens.

Door de reikwijdte van de bedreigingen van de NAVO te verbreden, zorgt Rutte ervoor dat de relevantie van de alliantie blijft bestaan, zelfs als het conflict in Oekraïne wordt opgelost, door een omgeving van voortdurende vijandigheid in stand te houden.

Deze verklaring over het aannemen van een oorlogsmentaliteit werd verwelkomd zonder een minimum aan kritische reflectie door de mainstream media en politici. Het verhaal dat Rutte ons oplegt is duidelijk: oorlog is onvermijdelijk, het is het nieuwe normaal. En dus, terwijl we het hebben over mentaliteitsveranderingen, wordt de publieke opinie geduwd in de richting van passieve acceptatie van conflicten die niets te maken hebben met de belangen van de Europese burgers.

De zorgwekkende uitspraken van Mark Rutte op een rij:

Sociale uitgaven verlagen, meer uitgeven voor defensie: “Zeg tegen uw banken en pensioenfondsen dat het gewoonweg onacceptabel is dat ze weigeren te investeren in de defensie-industrie. Defensie valt niet in dezelfde categorie als illegale drugs en pornografie. Investeren in defensie is een investering in onze veiligheid. Het is een must!” (12 december 2024)

De vraag stellen is hem beantwoorden. Hier zegt de minister van VWS, dus van Volksgezondheid, dat ze moet luisteren naar NCTV en NAVO. Dat zei ze in het parlement. En dan hebben we voormalig hoofd van de NCTV als premier en Rutte is secretaris generaal van de NAVO. pic.twitter.com/BQoLSLwd9L

— Els van Veen (@veen_els) January 14, 2025

Sinds wanneer investeren banken en pensioenfondsen in die ondeugende activiteiten? Weet Mark Rutte iets wat wij niet weten? Als we de onhandige, ondoordachte retoriek van Mark Rutte even buiten beschouwing laten, zijn er natuurlijk de onderliggende economische harde realiteiten.

In een gesprek met rechter Andrew Napolitano op diens populaire kanaal Judging Freedom op YouTube, wijst voormalig Brits diplomaat Ian Proud, die in Rusland diende, medio december vorig jaar op het volgende:

‘Europese NAVO-landen spenderen al 3,3 keer meer dan Rusland aan defensie. Als ze hun uitgaven verhogen naar 3%, wat Donald Trump aanbeveelt, zou dat cijfer oplopen tot vijf keer meer dan Rusland. De vraag is hoeveel meer dan Rusland aan defensie moet uitgeven voordat je je veilig voelt?’

Proud zei verder dat deze toch al opgeblazen defensie-uitgaven vooral bedoeld zijn om de zakken van de grote wapenleveranciers in Europa en de VS te vullen; het heeft niets te maken met veiligheid.

Om deze reden denkt Proud dat, ondanks Trumps bombast, Washington zich niet uit de NAVO zal terugtrekken, aangezien de Amerikaanse defensie-industrie elk jaar miljarden dollars aan zaken uit Europa zouden verliezen. “Donald Trump staat dicht bij die defensie-leveranciers en dicht bij de politici die aanzienlijke campagnebijdragen van die defensie-leveranciers ontvangen”, merkte hij op. (Bron: Ian Proud – (voormalig defensie-diplomaat voor Rusland).

Oorlogsmentaliteit. “Over vier tot vijf jaar zal ons afschrikkingsvermogen zodanig verzwakt zijn dat de Russen erover kunnen gaan nadenken om ons aan te vallen. Er zijn veel dingen nodig. Soldaten in het leger, nieuwe militaire voertuigen, meer innovatie ten koste van het opgeven van een klein deel van de sociale uitgaven – zelfs pensioenen of gezondheidszorg – om onze grenzen te beveiligen. Maar bovenal hebben we bewustwording nodig. Om deze reden moeten we een oorlogsmentaliteit aannemen.” (13 december 2024)

“Als we nu onderling gaan praten over welke vorm de vrede zal aannemen, zullen we het de Russen heel gemakkelijk maken, die zich kunnen ontspannen, een sigaar kunnen roken en ons debat op televisie kunnen volgen.” (18 december 2024)

De oorlog moet worden verlengd. “We zijn hier vandaag om ervoor te zorgen dat Oekraïne heeft wat het nodig heeft op het gebied van uitrusting en training om de strijd te verlengen en te zegevieren.” (9 januari 2025)

De EU verhoogte òf de militaire uitgaven òf we spreken hier Russisch. “Als de uitgaven niet stijgen, moeten de leden van het Europees Parlement Russische taalcursussen volgen of naar Nieuw-Zeeland verhuizen.” (13 januari 2025)

Waarschijnlijk was de laatste onzin van Rutte als een grap bedoeld. Maar het is wel een grap die de strategie onthult. Burgers bang maken om hen te dwingen offers te brengen. Welke? Snijden in pensioenen en gezondheidszorg om meer wapens te kopen.

Het is niet mijn conclusie, zei Rutte zelf. Dit zijn de woorden die hij uitsprak toen hij de leden van de Commissie Buitenlandse Zaken en Defensie van het Europees nepparlement toesprak: “Ik weet dat meer uitgeven aan Defensie betekent dat je minder moet uitgeven aan andere prioriteiten als je de belastingen niet wilt verhogen.

Ik ben een centristische politicus, dus ik hou niet van het verhogen van belastingen. Maar het kan uiteraard wel als je resultaat boekt. Maar over het geheel genomen betekent meer uitgeven aan defensie minder uitgeven aan andere prioriteiten, maar het kan een groot verschil maken voor onze toekomstige veiligheid.”

De impact van Rutte kan worden vergroot tot meer dan alleen retoriek door zijn nieuwe rol als coördinator van de westerse militaire steun voor Oekraïne onder het onlangs geïnaugureerde commando “NATO Security Assistance and Training for Ukraine” met basis in Duitsland.

Gezien de schijnbare terughoudendheid van de binnenkomende Amerikaanse regering om te investeren in de oorlog in Oekraïne, verschoof de verantwoordelijkheid voor coördinatie naar de NAVO.

Dit betekent dat de NAVO als organisatie, onder leiding van Rutte, een grotere rol zou kunnen spelen in het bepalen van de richting van het conflict. Wanneer dit wordt gecombineerd met de uitspraken en aanpak van Rutte, duidt dit op een mogelijkheid dat de NAVO zal proberen haar vijandige houding te handhaven om een ​​mogelijke vermindering van de Amerikaanse steun tegen te gaan.

Zijn retoriek vergroot niet alleen de reikwijdte van de wereldwijde rol van de NAVO, maar ook de middelen die hij tot zijn beschikking heeft om zijn doelen (eigenlijk: die van de marionettenspeler in Washngton) te verwezenlijken.

Is Rutte in toom te houden?

We hebben eerder de risico’s onderzocht die gepaard gaan met het toestaan ​​dat een organisatie als de NAVO de toon zet voor haar lidstaten. Organisaties zijn namelijk geneigd om rechtvaardigingen te zoeken voor hun voortbestaan. De komst van Rutte in dit rijtje kan het probleem alleen maar verergeren.

Rutte zou wel eens een gevaarlijke man kunnen blijken te zijn in een kritieke positie op een onzeker moment. Bezorgd over de relevantie van de rol van zijn organisatie, verminderde Amerikaanse betrokkenheid onder Trump en een meer Eurocentrisch collectief veiligheidsbeleid van de EU, zou hij proactief kunnen proberen de rol van de NAVO uit te breiden.

Hij lijkt te proberen de dreiging in Europa te vergroten om de VS onder Trump erbij te betrekken, de reikwijdte van de NAVO-tegenstrijdigheid te verbreden naar China en de NAVO-betrokkenheid in strategische gebieden over de hele wereld uit te breiden. Het etiket “Atlantisch” is allang in de kliko gegooid.

Als dit niet wordt gecontroleerd, kan dit niet alleen Europa, maar de hele wereld in een conflict van wereldwijde omvang slepen. Nu Ruttes termijn nog maar net is begonnen, moeten NAVO-leden de potentiële risico’s van zijn retoriek herzien en aanpakken, of het risico lopen beleid te creëren dat prioriteit geeft aan het voortbestaan ​​van de NAVO boven hun eigen veiligheid en wereldwijde stabiliteit.

De rol van Mark Rutte als secretaris-generaal van de NAVO plaatst hem in het centrum van een precaire nexus van invloed, autonomie en vijandige retoriek. Zijn vermogen om wereldwijde dynamiek vorm te geven door een conflictgedreven lens, gecombineerd met de tools die hij nu tot zijn beschikking heeft, vormen een groot risico voor de wereldwijde stabiliteit.

In een wereld die precair balanceert tussen samenwerking en confrontatie, zouden Ruttes acties de balans kunnen doen doorslaan naar onnodig conflict. Het echte risico ligt niet alleen in zijn retoriek, maar ook in de vèrstrekkende gevolgen van een NAVO die wordt aangestuurd door ongecontroleerd vijandigheid onder zijn leiderschap.

Laten we tot slot een stapje terug doen. In 2011 was Mark Rutte premier van ons land en woonde hij de inauguratie bij van North Stream 1, de eerste gaspijpleiding die – tot sabotage door de Amerikanen – Russisch gas naar Duitsland bracht.

Aan zijn zijde stonden Dmitry Medvedev, de toenmalige president van de Russische Federatie, en Angela Merkel, de Duitse bondskanselier. Iedereen glimlachte. Die infrastructuur vertegenwoordigde een nieuw begin: goedkope energie voor Europa en industriële ontwikkeling.

Toch was het North Stream 2-project voldoende om alles neer te halen. Die tweede gaspijpleiding werd het symbool van een Europa dat zichzelf probeerde te emanciperen van overzeese druk.

Als die gaspijpleiding er niet was geweest, zou er waarschijnlijk niet eens een oorlog in Oekraïne zijn geweest. Het is geen toeval dat, net toen North Stream 2 werd gebouwd, de Amerikaanse National Security Agency (NSA) Europese leiders begon te bespioneren in een poging informatie over hun plannen te verzamelen.

De oorlog in Oekraïne lijkt in deze context verre van een geïsoleerde of onvermijdelijke gebeurtenis. De spanningen werden opzettelijk aangewakkerd om te voorkómen dat de betrekkingen tussen Rusland en de Europese Unie verder zouden versterken.

Nu vraagt ​​de NAVO ons om ons voor te bereiden op een oorlogsmentaliteit. Om te accepteren dat Europa wordt getransformeerd in een strijdtoneel om de belangen van anderen te dienen. Maar wie profiteert? Zeker niet de Europese burgers, die hogere rekeningen moeten betalen, last hebben van inflatie en in een klimaat van voortdurende spanning leven.

Zal Mark Rutte daadwerkelijk de architect van het conflict blijken te zijn zoals de statistieken suggereren, of zal de tijd een ander verhaal laten zien?