Dit verhaal heeft altijd de waarheid onder druk gezet. Tijdens zijn eerste termijn was het buitenlands beleid van Trump in veel opzichten agressief. Hij verscheurde de ontspanning van Barack Obama met Iran; gaf opdracht tot de moord op de Iraanse generaal Qasem Soleimani; en escaleerde de Amerikaanse drone-oorlog boven het luchtruim van meerdere landen in het Midden-Oosten op dramatische wijze. Hij tekende de annexatie van de Golanhoogten door Israël af, en certificeerde de facto hun annexatie van Oost-Jeruzalem door het al lang bestaande neoconservatieve doel te vervullen om de Amerikaanse ambassade in Israël naar Jeruzalem te verplaatsen.
Evenmin heeft Trump enige indicatie gegeven van een vreedzamere tweede termijn. Ook al eist hij de eer op voor het staakt-het-vuren en de vrijlating van gijzelaars lijkt niet bijzonder verontrust door de mogelijkheid dat Israël de oorlog spoedig zal hervatten. En een van zijn eerste daden tijdens zijn ambtsperiode was achteruit De sancties van Joe Biden tegen enkele van de meest gewelddadige Israëlische kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, die hun eigen versie van een ‘manifest lotsbestemming’ nastreven door te proberen Palestijnse burgers uit het gebied te verdrijven.
Zelfs als het om de relatie van Amerika met Rusland ging, was Trump een veel grotere havik dan Obama. Dit feit is lange tijd verdoezeld door Trump-haters, die hem vaak afschilderden als de marionet van Vladimir Poetin, en de verdedigers van Trump, die hem wilden ophouden als een non-interventionist. Toch was een van de belangrijkste kritieken van de Republikeinse Partij op Obama’s buitenlandse beleid destijds dat hij “zacht was tegenover Poetin”. Obama aarzelde om zware wapens naar Oekraïne te sturen om de spanningen niet te laten escaleren. Trump draaide dit besluit binnen zijn eerste jaar als president terug, terwijl hij ook hard aandrong tegen de Nord Stream-pijpleiding, Europese landen lastigviel om hun verplichtingen aan de NAVO na te komen, en zelfs een paar bommen naar Damascus gooide toen die stad vol Russische soldaten zat.
“Als het ging om de relatie van Amerika met Rusland, was Trump een veel grotere havik dan Obama.”
Dat gezegd hebbende, is de retoriek van Trump over Rusland (grotendeels) meer verzoenend geweest sinds hij niet meer in functie is. Ondanks dat hij beweerde dat Poetin Oekraïne nooit zou hebben ‘gedurfd’ Oekraïne binnen te vallen als hij president was geweest, en dat hij de menigte afgelopen voorjaar tijdens een inzamelingsactie zou hebben verteld dat hij dat wel zou hebben gedaan. bombardeerde Moskou Als de invasie onder zijn toezicht had plaatsgevonden, heeft Trump vaak zijn steun uitgesproken voor een onderhandelde de-escalatie tussen Rusland en Oekraïne. Toch is dit bepaald geen teken van een isolationistische terugtocht naar het thuisfront. In plaats daarvan is het, zoals de retoriek van veel MAGA-sterren duidelijk heeft gemaakt, een voorbode van een imperialistische draai naar Azië. Een van Trumps belangrijkste mediabondgenoten, Tucker Carlson, heeft dat wel gedaan gezegd met zoveel woorden dat “onze belangrijkste vijand China is” en “de VS een relatie zouden moeten hebben met Rusland, een bondgenootschap moeten sluiten tegen China”.
Waar ligt dan het meningsverschil tussen MAGA-Republikeinen en de oude ‘neocon’-Republikeinen? Wantrouwen Trumpisten de neoconservatieven omdat zij oorlogshitsers waren, of omdat zij hun oorlogszuchtigheid rechtvaardigden als een kruistocht ten behoeve van de democratie en de mensenrechten?
Een consistent thema in de retoriek van Trump door de jaren heen is dat de Verenigde Staten, in plaats van een imperiale hegemon te zijn die de rechten van zwakkere landen met voeten treedt, het slachtoffer zijn geworden van zowel militaire als economische ‘slechte deals’. In deze visie is het niet zo dat Amerika geen recht heeft om andere landen te clusteren, binnen te vallen en te bezetten; het is dat oorlogen het Amerikaanse eigenbelang moeten dienen. Als we door deze lens naar de invasie van Irak door George W. Bush zouden kijken, zou het probleem niet zijn dat het een niet te rechtvaardigen agressieoorlog was – het zou een misplaatste poging zijn om buitenlanders te helpen ten koste van de Amerikaanse belangen. .
