Trump Als een burgerwacht die de hoofdrol speelt in een remake van “Dirty Harry” is zijn dreiging voelbaar
Toen president Donald Trump tijdens een recent interview in het Witte Huis het verschil tussen zijn eerste en tweede ambtstermijn beschreef, zei hij tegen een verslaggever : “Ik werd opgejaagd. En nu ben ik de jager. Dat is een groot verschil.”
Trumps woorden doen hem meer klinken als een burgerwacht in een remake van “Cape Fear”, “Death Wish” of Clint Eastwoods “Dirty Harry”-films dan als een president van de Verenigde Staten. De dreiging in zijn uitspraken is voelbaar: hij wordt gedreven door wraak en sadisme, en hij is diep gefixeerd op geweld.
Dit zijn veel meer dan karaktergebreken of gebrek aan moraal en deugdzaamheid. Net als andere autocraten en aspirant-dictators “regeert” Trump door middel van personalistisch bestuur en corrupte macht, waarbij zijn karaktereigenschappen en persoonlijke doelen bepalende kenmerken worden van het overheidsbeleid en de staat.
Dit zijn veel meer dan karaktergebreken of gebrek aan moraal en deugdzaamheid. Net als andere autocraten en aspirant-dictators “regeert” Trump door middel van personalistisch bestuur en corrupte macht, waarbij zijn karaktereigenschappen en persoonlijke doelen bepalende kenmerken worden van het overheidsbeleid en de staat. Zijn dreigementen en bedreigingen zijn een voorbeeld van hoe hij de wereld bekijkt door de lens van vriend en vijand, en hoe macht primair, zo niet uitsluitend, wordt gebruikt om laatstgenoemden te straffen in plaats van het maatschappelijk belang te bevorderen.
Tijdens de presidentscampagne van 2016 pochte Trump dat hij iemand op klaarlichte dag op Fifth Avenue kon neerschieten en dat zijn kiezers hem nog steeds zouden steunen. Hij had en heeft nog steeds gelijk. Net als een koning is hij nu door het Hooggerechtshof gemachtigd om zoiets te doen, zolang hij zich maar bezighoudt met “presidentiële taken”.
Trump heeft op sociale media en elders afbeeldingen gedeeld van zichzelf als maffiabaas, professioneel worstelaar , zwaargewicht bokskampioen, superheld, het personage “Rambo”, een kwaadaardige Force-gebruiker uit het Star Wars-filmuniversum (met zijn verplichte rode lichtzwaard) en andere figuren die heersen door middel van geweld en intimidatie. Hij heeft ook herhaaldelijk gesuggereerd dat hij een door God uitverkoren leider of profeet is.
Trumps fantasieën worden werkelijkheid door de manier waarop MAGA-aanhangers “hun president” zien als iemand met een enorme en onstuitbare macht. Dit staat centraal in zijn aantrekkingskracht als sterke man en de relatie tussen leider en volgeling, waarin, zoals zijn aanhangers aan opiniepeilers en andere onderzoekers uitlegden, “Donald Trump de regels overtreedt” om “dingen gedaan te krijgen voor mensen zoals wij”.
Het autoritaire spektakel dat zijn militaire (en verjaardags)parade was, voldeed niet aan zijn hoge verwachtingen en behoefte aan narcistische brandstof ter ondersteuning van zijn mannelijke machtsfantasie. Daarna uitte hij op Truth Social zijn woede tegen “illegale vreemdelingen” en “radicale linkse democraten” die “ons land haten en onze binnensteden juist willen vernietigen”.
Zoals ik al eerder heb gewaarschuwd , zijn dergelijke dreigementen van de president aan het Amerikaanse volk ongekend in de geschiedenis van het land. Trump hoort de president te zijn voor alle Amerikanen, niet alleen voor degenen die hem steunen.
Leden van zijn regering volgen zijn voorbeeld. In een recent bericht op X beschreef minister van Transport Sean Duffy steden onder leiding van de Democraten die niet meewerken aan de massale deportatieplannen van de regering als “malafide staten” die geen federale financiering zullen ontvangen.
Nu, na weken van dreigementen of het aanzetten tot geweld tegen illegale immigranten en demonstranten in Los Angeles en overwegend democratische steden, richt Trump zich op de Democratische kandidaat voor het burgemeesterschap van New York. Zohran Mamdani, zo zei Trump, is ” een 100% communistische gek ” en een ” totale idioot “.
Reagerend op Mamdani’s overwinning in een zondagsinterview op Fox News dreigde Trump de federale financiering van de stad stop te zetten . “Als hij aan de macht komt, word ik president en zal hij het juiste moeten doen, anders krijgen ze geen geld meer,” zei Trump. “Hij moet het juiste doen. Ik kan je dit vertellen: wie de burgemeester van New York ook is, hij zal zich moeten gedragen, anders zal de federale overheid hem financieel hard aanpakken.”
Trump vervolgde zijn opmerkingen dinsdag in een persconferentie op South Lawn . “[Mamdani] moet dwars door dit gebouw komen om zijn geld te krijgen,” zei hij, wijzend naar het Witte Huis. “Maak je geen zorgen. Hij gaat er niet zomaar mee vandoor.”
Dinsdagmiddag had Trump zijn retoriek tegen Mamdani al opgevoerd, zowel in toon als in taal. In een toespraak tot de pers na zijn bezoek aan “Alligator Alcatraz”, een nieuw detentiecentrum voor migranten in Florida, gebruikte de president Mamdani’s geboorte in Oeganda als wapen door ten onrechte te insinueren dat hij geen genaturaliseerd Amerikaans staatsburger is. “Veel mensen zeggen dat hij hier illegaal is”, zei Trump.
“We gaan alles bekijken.” Toen hem gevraagd werd naar Mamdani’s opmerkingen in zijn overwinningstoespraak dat hij zich zou verzetten tegen ICE-razzia’s in New York, ging Trump nog verder . “Nou, dan moeten we hem arresteren.”
Binnen een paar uur ging de president van de Verenigde Staten van het afschilderen van Mamdani als een potentiële dief en anti-Amerikaan naar het in twijfel trekken van zijn burgerschap en hem bedreigen met arrestatie.
Dit maakt deel uit van een veel groter patroon. Trump en zijn boodschappers hebben herhaaldelijk Amerikanen die zich verzetten tegen hun autoritaire agenda bedreigd en aangevallen, vaak in de taal van oorlog en strijd. In een oorlog wordt de vijand vernietigd.
Het gewelddadige taalgebruik van Trump en zijn aanhangers heeft een nog onheilspellender betekenis gekregen nu zijn regering de vrijheid van meningsuiting en politieke dissidentie probeert te criminaliseren en federale wetshandhaving inzet om Democratische politici en rechters te intimideren en te arresteren. Zijn oorlogszuchtige retoriek heeft op zijn minst bijgedragen aan een klimaat waarin politiek geweld normaliseert, of zelfs actief wordt aangemoedigd.
“Wat het meest zorgwekkend is, is dat de omstandigheden voor politiek geweld vandaag de dag verslechteren”, schrijft politicoloog Robert Pape in een recent opiniestuk in de New York Times. “We staan mogelijk aan de vooravond van een extreem gewelddadig tijdperk in de Amerikaanse politiek.”
Hij wijst op een “golf van politiek geweld” die de afgelopen jaren is ontstaan en gericht is tegen politici en rechters “in het hele politieke spectrum”, waaronder de twee moordpogingen op Trump zelf. Pape, die het Chicago Project on Security and Threats aan de Universiteit van Chicago leidt, heeft elk kwartaal nationale onderzoeken naar politiek geweld uitgevoerd.
“Deze onderzoeken zijn veelzeggend”, schrijft hij, “want, zoals uit ander onderzoek blijkt, hoe meer publieke steun er is voor politiek geweld, hoe vaker het voorkomt…”
Dit zijn huiveringwekkende bevindingen. Wat steeds duidelijker wordt, zegt Pape, “is dat het Amerikaanse volk – de ultieme macht in de Verenigde Staten – zich moet verzetten tegen politiek geweld. In de praktijk betekent dit dat protesten een positief politiek doel moeten hebben, niet slechts het negatieve doel om de andere partij koste wat kost tegen te houden.”
Tijd is een eindige hulpbron voor Democraten en andere pro-democratische Amerikanen. Dit vereist dat ze twee fundamentele lessen leren uit militaire strategie en tactieken. Ten eerste beperken besluiteloosheid en tijdverspilling iemands actieradius en leiden tot een nederlaag. Ten tweede, wanneer ruimte voor tijd wordt ingeruild, raakt een leger uiteindelijk zonder ruimte en wordt het in het nauw gedreven en vernietigd. Trump en de MAGA-beweging zien politiek als een vorm van strijd. Democraten en het verzet moeten snel van hun voorbeeld leren.
Uiteindelijk is Donald Trump geen ideoloog. Hij is een soort nihilist die gelooft in overheersing en het vergaren van zoveel mogelijk macht. Maar de mensen in Trumps regering en de bredere omgeving zijn ware ideologen. Zoals we hebben gezien met Project 2025 en Agenda 47, hebben ze een theorie over de menselijke natuur, een reeks normatieve uitgangspunten en overtuigingen, en een plan om de maatschappij naar dat beeld te hervormen. In Trump, wiens honger naar macht en bewondering onverzadigbaar is, lijken ze hun grootste wapen te hebben gevonden.
Indignatie wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van haar lezers.
