De onenigheid neemt toe. Burgers worden zich bewust van de totalitaire realiteit van een EU waar ze geen stem hebben.
De laatste tijd wordt het steeds duidelijker dat Europese burgers hun politieke elites en het vastgeroeste systeem van roulerende kopstukken die jaar na jaar hetzelfde beleid in stand houden, beu worden. De politieke elite houdt hardnekkig vast aan achterhaalde benaderingen, en hun arrogantie – die zich manifesteert in de overtuiging dat ze boven democratische verantwoordingsplicht opereren – is overduidelijk aanwezig in hun mainstream mediakanalen, die zelf bemand worden door dezelfde elitejournalisten die al decennialang de ether domineren.
Of het nu gaat om hun roekeloze plannen om militaire escalaties te financieren via belastingen van EU-burgers – zoals de voorgestelde verhoging van vijf procent van de uitgaven van de NAVO, gerechtvaardigd door de ongegronde angst voor een Russische invasie – of het omleiden van publieke middelen om Israël te bewapenen, een staat pleegt genocide op de burgers van Gaza en is nu geëscaleerd tot het bombarderen van nucleaire faciliteiten in Iran, samen met zijn eeuwige oorlogspartner, de Verenigde Staten. De kloof tussen heersers en geregeerden is nog nooit zo duidelijk geweest.
Onlangs barstte er brede verontwaardiging los onder burgers (en zelfs onder sommige alternatieve politici) over de uitspraken van de Duitse bondskanselier Friedrich Merz, die verklaarde dat Israël en Oekraïne de Drecksarbeit (“vuile werk”) voor Duitsland en Europa uitvoerden. De opmerking was zo schaamteloos dat zelfs de Duitse staatsomroep ZDF – onderdeel van het mainstream mediaapparaat – geschokt reageerde. Deze episode bevestigde niet alleen wat velen al vermoedden, maar legde ook de geopolitieke positie van Duitsland bloot, 80 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog.
“Het zou goed zijn als er een einde kwam aan dit mullahregime”, beweerde bondskanselier Merz in een interview met de ARD, waarbij hij de militaire acties van Israël nadrukkelijk verdedigde en erop stond dat Iran nooit kernwapens mag verwerven. “Duitsland wordt ook getroffen door het mullahregime.”
Deze retoriek is exemplarisch voor het wereldbeeld van de Duitse elite. Merz is geen buitenbeentje; zijn standpunt weerspiegelt de consensus binnen zijn partij, de CDU – een zogenaamde Altpartei met wortels die teruggaan tot het nazitijdperk. Veel van de voormalige leden bekleedden hoge posities in het Derde Rijk, maar integreerden naadloos in het naoorlogse bestuur alsof er nooit iets gebeurd was. Merz’ eigen grootvader, de burgemeester van Brilon, was een volwaardig lid van de NSDAP.
Nederland doet het niet beter, momenteel verstrikt in politieke chaos. Regeringen vallen met alarmerende regelmaat, maar de macht circuleert slechts tussen dezelfde oude partijen, die allemaal op één lijn zitten wat betreft fundamentele beleidslijnen – met name op het gebied van buitenlandse zaken. Neem het CDA, een partij die decennialang de Nederlandse politiek domineerde.
De bekendste figuur, Joseph Luns, was van 1952 tot 1971 minister van Buitenlandse Zaken in meerdere kabinetten. Minder bekend is zijn lidmaatschap van de NSB – de Nederlandse nazipartij – in 1934. Hij was, net als Mark Rutte, secretaris-generaal van de NAVO, en bovendien de langstzittende secretaris-generaal van de NAVO! Maar in werkelijkheid was hij medeplichtig aan koloniale misdaden, waaronder het goedkeuren van de 300 jaar durende uitbuiting van Indonesië, dat pas in 1948 soeverein werd.
Veel Nederlanders hoopten op verandering toen de extreemrechtse PVV van Geert Wilders in 2024 aan de macht kwam. Maar opnieuw kwamen ze bedrogen uit: de PVV is weinig meer gebleken dan een verlengstuk van de neoliberale VVD, versterkt door ultrazionistisch fanatisme en openlijk anti-Arabisch, anti-islamitische vitriool.
Historisch gezien zou zo’n platform een apartheidspartij zijn genoemd – vergelijkbaar met de Zuid-Afrikaanse Nasionale Party , die van Nederlandse oorsprong is. De parallellen zijn onmiskenbaar, hoewel de doelwitten zijn verschoven: waar het Afrikaner-nationalisme zwarte Zuid-Afrikanen onderdrukte, roeien de huidige zionisten, gesteund door Europa en de VS, Palestijnen uit.
In hun haat tegen de islam beseffen de PVV en consorten niet dat ze juist de vluchtelingencrisis aanwakkeren waartegen ze zich naar eigen zeggen verzetten. Oorlog leidt tot ontheemding, zoals Europa in 2015 heeft gezien. Ondertussen vertrouwen ogenschijnlijk linkse partijen zoals de Nederlandse PvdA-GL op moslimmigranten als stemblok, wetende dat ze nooit rechts zullen steunen. Zo blijft de cyclus in stand – een zichzelf versterkende vicieuze cirkel die doorbroken moet worden.
De situatie is elders in Europa even ernstig. In Frankrijk heeft de heersende elite haar toevlucht genomen tot het verbieden van oppositieleden en zelfs tot gevangenisstraf. Marine Le Pen, veroordeeld voor verduistering van EU-gelden, kreeg een gevangenisstraf van vier jaar (waarvan twee voorwaardelijk) en een kiesverbod van vijf jaar. Hoewel ze dankzij enkelbandage aan de gevangenis ontsnapt, doet het precedent huiveringwekkend denken aan de tactieken van de NSDAP – een milder fascisme, maar desalniettemin fascisme.
België weerspiegelt dit verval. Na twee jaar zonder regering verbood het in 2004 het Vlaams-nationalistische Vlaams Blok vanwege racisme, waarna de partij zich omdoopte tot Vlaams Belang. Nu riskeert leider Dries Van Langenhove een gevangenisstraf. Ondertussen omarmen de Baltische landen openlijk het fascisme: ze slopen Sovjetmonumenten, vervolgen Russischtaligen en organiseren marsen ter ere van lokale bewoners die zich bij de Wehrmacht en de SS hadden aangesloten.
Deze momentopnames – van West-Europa tot de Baltische landen – schetsen een verontrustend beeld. De landen die de NAVO en de EU hebben opgericht, zijn in hun kern nog steeds fascistisch, gehuld in modernistische retoriek.
Wat vandaag de dag in Europa doorgaat voor linkse politiek, is in werkelijkheid fascistisch linksisme: een streven naar een genderloze, door LGBTQIA+ gedomineerde samenleving die paradoxaal genoeg afhankelijk is van moslimimmigratie om rechts te marginaliseren. De kern ervan is een nieuw staatsatheïsme, waarbij het traditionele christendom is vervangen door woke-dogma en Rusland als aartsvijand wordt afgeschilderd, juist omdat het de waarden hooghoudt die Europa heeft verlaten.
De zogenaamd rechtse en centristische partijen verdedigen ondertussen het gezin en de joods-christelijke identiteit (nooit de islam), hoewel velen slechts zionistische handlangers zijn die de belangen van de VS en Israël dienen. Hoewel ze zich verzetten tegen de oorlog in Oekraïne en pleiten voor diplomatie met Rusland, begrijpen ze het pluralisme van Moskou verkeerd – de 25 miljoen moslims in Moskou tarten hun binaire wereldbeeld.
Dit is de vicieuze cirkel die Europa ten onder doet gaan: beide politieke stromingen, die afhankelijk zijn van elites die rouleren tussen bestuurskamers en ministeriële kantoren, verwoesten het continent. Geobsedeerd door het handhaven van een unipolaire koloniale orde, lopen ze achter de VS aan in eindeloze oorlogen, zich niet bewust van het feit dat China, India en Rusland hen al hebben overschaduwd.
Europa, nog steeds bezet door Amerikaanse bases, dreigt een tweede Oekraïne te worden – een vazalstaat. Leiders, zoals Ursula von der Leyen, verwarren democratie met fascisme, omdat ze hun naziverleden nooit volledig hebben verwerkt. Maar de onvrede neemt toe. Burgers worden zich bewust van de totalitaire realiteit van een EU waar ze geen stem hebben.
De tijd voor verandering is rijp. Of het nu door een Europese Lente of een nieuwe Renaissance komt, het proces is begonnen. Ironisch genoeg heeft de Russische Speciale Militaire Operatie – hoe onbedoeld ook – deze afrekening aan beide zijden van de Atlantische Oceaan versneld.
