“Wat is het beeld dat in iemands geest opduikt als ze de naam ‘Japan’ horen?” Het was 2006, en de minister van Buitenlandse Zaken Taro Aso trok een nieuwe grens in diplomatie. “Is het een helder en positief beeld? Warm? Koel? Hoe meer dit soort positieve afbeeldingen opduiken in de geest van een persoon, hoe gemakkelijker het wordt voor Japan om zijn mening over de lange termijn te krijgen. “
“Cool Japan”, het beleid dat resulteerde, was een poging om de zachte kracht van anime, manga en j-pop in het westen te mobiliseren. De economie van het land was in de doldrums geweest sinds de bubbel van de activa in 1991 barstte; het geopolitieke heft leek nu contingent te zijn over zijn rol als het thuisland van Zeeman,, Naruto en Hayao Miyazaki’s geliefde studio Ghibli. Afgezien van het buitenlands beleid, moesten de financiën van anime ook niet worden gesnuffeld – de wereldwijde industrie zal de moeite waard zijn Meer dan $ 60 miljard Tegen 2032.
Westerse kinderen en tieners – vooral in Frankrijk en Rusland – waren inmiddels al verslaafd aan de absurde, dromerige esthetiek van anime en manga, met hun verhalende werelden zo anders dan de rigide christelijke moraliteit van Disney. Hierin weerspiegelden ze de Japanofielen van de 19e eeuw die, nadat het land heropend was naar de westerse handel na twee eeuwen van isolationisme in 1853, gefixeerd op Japan als een land van mystiek, met zijn ‘charmante, artistieke, poppenachtige inwoners”. Vervolgens behoorden Van Gogh, Degas en anderen tot de Europese verfijnden die gelakte kasten en ukiyo-e Afdrukken. Deze keer doopte 4chan de blanke Japanofielen die elkaar riepen senpai in schoolcafetaria’s “Wapanees”, dan Weeaboo – en ten slotte Weebs.
Twee overheidsinspanningen om cool Japan te pushen – inclusief het benoemen van een cartoonkat Als een anime “ambassadeur” – de vreemdheid van de westerse eetlust die het hoofde, bewoogde. Zeer binnenkort zou het heel raar worden. Tegen de tijd dat het initiatief begon, was de plaag van het afvaren van sukkel al onderwortel onder weebs, met jonge mannen die omhelzen otaku Cultuur – Obsessieve fandom – en feministen die balking naar de erotiseerde kleine meisjes van manga, notoir bedrukt op Dakimakura Kussens die moeten worden omarmd door niet -geëxatoriseerde, undersexed discipelen. Van de jaren 2010 hebben meer en meer westerse cosplayers miasmatische strip-con-conse-evenementen, hun felroze en blauwe pruiken, vredesignalen en gepiezelde duckpouts ingepakt die steno worden voor een bepaald type internetnerd-obsessief, geil en nieuwsgierig vervreemd van de mainstream. Voor hen vertegenwoordigde Japan een soort geëisthetiek Dreamland, een toevluchtsoord van de slagen van jocks op de middelbare school.
In 2025, de “manga -accent‘, Met zijn bijbehorende handgebaren en veerkrachtige lichaamstaal, is een nietje geworden van Amerikaans dorkdom. Daarnaast, de Hikikomori Lifestyle heeft geleid: in 2022 waren er ongeveer 1,46 miljoen van dergelijke mensen in Japan – recluses die zes maanden of langer niet van huis zijn verlaten, in virtuele werelden zijn ingepakt en van bed wonen. Nu, het nihilisme van Hikikomori Lijkt een beroep te doen op vervreemde Amerikanen die ooit Goths zijn geweest, met met angst verwoeste bloggers nalatig de levensstijl met hun eigen video’s van snack-bezaaide bedden, beeldjes en getrokken gordijnen.
Tegelijkertijd is er een toenemend alarm binnen Japan rond de opkomst van Soshoku-Danshiof ‘herbivoor mannen’, die weinig interesse hebben in seks of relaties. Hun onthouding is vaak verbonden met de verleiding van hyperstimulerende anime -porno, of hentaiwaarvan de hoogste raarheid weinig heeft gedaan voor de wereldwijde reputatie van Japan. De subset van veel gekluisterde “tentakel porno”, aanvankelijk een Tachtig truc Om censuurregels te omzeilen, kristalliseert de westerse fixatie op Japan als een land van parafilieën. In deze vreemde seksuele omgeving tonen ongeveer een derde van de Japanse mannen en vrouwen van 18-34 jaar geen interesse in Een relatie hebben – Een figuur gedragen door een Daal het geboortecijfereen trend waaraan het westen snel inhaalt.
Het coole Japan -initiatief was zeker niet van plan om de reputatie van de natie te spelen als een fantasieland van intense, bedwelmende fandom en vervreemde, fantastische hypersexualiteit. Maar de Weeb -cultuur heeft deze visie op Japan vastgehouden, waardoor het synoniem is met sociale terugtrekking, vreemdheid, seksloosheid en agressieve introspectie. Japan is altijd een site geweest van westerse angsten-denk aan de neon-verlichte neon-verlichte Ridley Scott Blade Runner Visie op Dystopian LA, gebaseerd op het Shinjuku -district van Tokyo – maar wat nieuw is, is de zware identificatie van anime -fans van eigen bodem met een levensstijl van verbeelding en isolatie.
Hier zit een nieuwsgierige ironie in. Een progressieve generatie westerlingen die zijn grootgebracht met de hete adem van Edward Said voor altijd in zijn nek is gekomen om rapsodisatie over verre landen te zien als een kardinale zonde – maar Japanofilie is een opmerkelijke uitzondering. De figuratieve kracht van Japan als een buitenaardse site van erotiek is het voorbeeld van het leerboek van het oriëntalisme – maar deze blinde vlek is overal, misschien vanwege de nauwe associaties van Weebism met een queer -cultuur. Onlangs trok een witte Trans X -gebruiker de pin op een granaat om aan te kondigen dat ze de naam Saeko zouden overnemen; Deze maand maakte een tiktoker een virale aantrekkingskracht: “Alleen omdat je niet-binair bent, betekent niet dat je ook Japans bent.” De samenvloeiing tussen genderdiscours en anime is geen toeval; Ondanks het voortkomen uit een zeer conservatief land waar zelfs het homohuwelijk nog niet legaal is, staat anime vol met jongensachtige sylph protagonisten, zoals in Revolutionair meisje utena En De roos van Versailles. De iconografie is allemaal lomere androgynie, ruige haar en slank Bishōnenof “mooie jongens” – gemodelleerd naar de verwijfde prinseliness van Tadzio in de aanpassing van Visconti uit 1971 van Dood in Venetië.
“Japan is altijd een site geweest van westerse angsten – maar wat nieuw is, is de zware identificatie van anime -fans van eigen bodem met een levensstijl van verbeelding en isolatie.”
In de tussentijd, yaoi En Yuri – “Love” van jongens “en” meisjesliefde ” – zijn verschillende anime -genres geliefd bij respectievelijk vrouwen en mannen; Dit zijn melodramatische, geïdealiseerde homo -erotische romances die ‘Japanse seksualiteit’ typeren als een eigen categorie. Dit is een seksuele wereld die uit de politiek is verwijderd of zelfs reële lust, die allemaal in twee dimensies spelen. Nergens wordt de fantastische afgelegen afstand van anime seksualiteit beter en verontrustend aangetoond dan in een virale video van een “vtuber” (virtuele youtuber, God help ons allen) concert uit 2023, waarin een publiek van parasociale tienermeisjes schreeuwt tegen het schreeuwt bij het “gezicht onthullen” van een geanimeerde zangeres in manga-stijl.
Romances van jongens en meisjesliefde zijn ondraaglijk langzaam brandend en gestructureerd rond heteroseksuele formules- semeof dominante, personages worstelen emotioneel mee uke onderdompeling. Ze zijn ontworpen, in het geval van “Boys ‘Love”, voor de opwinding van verlegen jonge hetero vrouwen die zich meer op hun gemak voelen bij de niet -bedreigende, dromerige symboliek van twee jongens die gefluister uitwisselen dan het echte vooruitzicht op seks met een man. De politiek van het genre is ingewikkeld; Bij de opening van een manga -tentoonstelling in het British Museum in 2019, vertelde de academische Susan Napier de BBC dat het medium “zeer progressieve modellen hield” en in Japan, yaoi En Yuri zou eerlijk kunnen worden geïnterpreteerd als onvermijdelijke ontspruitingen van liberalisme in een onderzekere en zeer formele cultuur. Maar terwijl deze genres over oceanen naar het westen dobbelden en werden opgenomen in reguliere queer -bewegingen, zijn ze weebish totems van alternatieve genderidentiteiten geworden, iets dat je zult opmerken als je vijf minuten controleert over foto’s van het auditprofiel op X – een nieuwsgierige vertrek uit hun cultureel conservatieve herkomst. Zowel de androgyne esthetiek van anime als zijn sfeer als een buitenstaandersclub liggen onder de overlapping van het Weeb-geslacht, een die viral heeft geproduceerd X Accounts wiens enige doel is om “een canon/impliciete trans -persoon per dag” te posten – voornamelijk uit anime geplukt.
Dit alles is belangrijk, omdat het de rechtvaardigen echt Veld van de westerse seksuele politiek op het gebied van dromen en verbeelding, en legt gedeeltelijk de conceptuele ontkoppeling uit tussen de generatie van Trump en de jonge transmensen waar hij tegen staat. De Amerikaanse rechten en genderkritische feministen zijn in een ongemakkelijke alliantie in hun preoccupatie met lichamelijkheid; voor de jonge, online links, en in het bijzonder die aanzienlijke weeb-queer nexus, fantasierijk potentieel en identificatie met figuratieve avatars- Ik identificeer me, zelfs aanbidden, dit karakter, daarom ben ik ze – heeft hen losgemaakt van de politiek van het lichaam. Het is dus dat de soft power van Japan een generatie Amerikanen heeft gespannen die volgens plan volwassen zijn door anime, maar er nooit uit is gegroeid. Dus het is ook dat de generatie meest bezorgd over de diktats van Said is bereid zijn dromen op Japan te projecteren, zich voor te stellen als de ultieme seksuele utopie; De Japanse uitzondering op het oriëntalisme, zo lijkt het, vertrouwt op het groene licht van queer, nerdy en dwangmatige weebery.
Japanse critici hebben al lang de oriëntaliserende blik van weebs, met Hiroki Azuma NameChecking Said’s Theory in 2005 en het schrijven van dat “wat achter de afbeelding zit … [is] volledig gewist wanneer ze naar het buitenland worden geëxporteerd ”. Er zijn fascinerende analogen van deze deracinatie in alle rijken van media: in de wereld van huismuziek gebruiken witte westerse DJ’s Japans-gecodeerde avatars. De San Franciscan DJ Dr. Gabba gebruikt het beeld van een slechte wetenschapper van Zeemanterwijl de Georgische muzikant Osean World een vocaloid (een gesynthetiseerde zangeres) heeft gecreëerd genaamd Yameii, een pink-bundels anime-meisje dat lagen geaccentueerd, griezelige zang tijdens de hit van 2020 Baby mijn telefoondie bijna 16 miljoen views heeft op YouTube. Vorige week bracht de zanger FKA Twigs een samenwerking uit met Kanye-Kardashian Royalty North West, waarin de 11-jarige zingt in Japans (“Mijn naam is North-chan”) zonder duidelijke reden. Allemaal heel vreemd, en ongetwijfeld frustrerend voor Japanse waarnemers – maar was het niet het doel van de regering om de esthetiek en slogan van anime wereldwijd te verspreiden? Is deze kracht uiteindelijk een beetje te zacht?
Het kritieke kenmerk van het weebisme is de situatie binnen fantasie – die de zanger van de dampjes voorzichtig in zijn lied is vastgelegd Japans wordenGeschreven vanuit zijn Guildford -slaapkamer in 1980. Daarin obsedeert de zangeres door een foto van zijn geliefde – “Ik zit daar te staren en er is niets anders te doen” – en omarmt de langzame kruip van isolatie: “Geen seks, geen drugs, Geen wijn, geen vrouwen ”, gek door zijn eigen privé-idoolaanbidding. Hoewel onbewust – David Fenton zei dat hij de uitdrukking “Japans wordt” in een droom gehoord en zelfs een motief had geschreven dat “eerder Chinees is, dus heb ik dat helemaal verkeerd!” -Het lied vangt de sluiting, beheerd individualisme van weebery decennia voor zijn tijd, waarvan de tentakels zich hebben verspreid naar de westerse jeugdpolitiek, niet van de straten, maar vanuit een eenzame slaapkamer.
Gezien dit alles, is het experiment van Cool Japan mislukt? Van moderne manga-makers zei Miyazaki Hayao in 2014 dat “sommige mensen hun leven alleen in zichzelf geïnteresseerd doorbrengen. Bijna alle Japanse animatie wordt geproduceerd met nauwelijks enige basis uit het observeren van echte mensen. ” Hierin zijn weebs de perfecte verwante. Een decennia oude Japanse overheidsinitiatief rond soft power heeft in plaats daarvan een soort zachte oriëntalisme opgeleverd, een die de natie reduceert tot een erotische cartoonfantasie. Dit is hoe cool Japan werd getransfigureerd van de real-world politiek van diplomatie naar de gesplinterde, slaapkamergebonden droomworlds die nu de jonge westerse links karakteriseren. Progressieve jeugdbewegingen, gespeend op schermen en lesgeven aan moraliteit door internet, beginnen te kraken in het gezicht van een smeriger, robuuster kamp dat elke spoor van Weebish wakker werd. De erfgenamen van Cool Japan zijn een generatie die ministers in de jaren Noughties Tokyo nauwelijks zouden erkennen. En de Weebs zelf? Ze zijn cultureel op zee, nu de jocks weer de leiding hebben.