Veel waarschijnlijker is dat Trump Oekraïne een vredesakkoord probeert op te leggen. Maar dit zou de hypocrisie en zwakte van Europa blootleggen terwijl het worstelt om zijn beloften waar te maken: veiligheidsgaranties na het einde van de oorlog; financiering voor de wederopbouw van Oekraïne; en de weg vrijmaken voor toekomstig EU-lidmaatschap. Het waarschijnlijke scenario is er een waarin Oekraïne, net als Turkije voorheen, vast komt te zitten in de voorkamer van de EU, waar de enige uitgang de deur is waardoor het land binnenkwam. Ik zou niet willen speculeren over de conclusies die Oekraïense kiezers zouden kunnen trekken als ze zich deze diepere waarheid over West-Europa realiseren – dat het een plaats is geworden van grote woorden en onvervulde beloften.
Het is misschien veelzeggend dat Scholz en Macron juist dit moment hebben gekozen om hun landen in een politieke crisis te storten. De roekeloze gok van Macron om afgelopen zomer vervroegde parlementsverkiezingen uit te schrijven, bracht Frankrijk in een staat van politieke patstelling waarvan het land maar moeilijk kan herstellen. De president heeft een verdeeld parlement dat Michel Barnier heeft afgezet toen hij een begroting presenteerde die een serieuze eerste stap zou hebben gezet in de richting van het onder controle brengen van het begrotingstekort. Helaas lijkt de nieuwe premier, François Bayrou, niet echt een economisch beleid te voeren. Macron zelf gaf nooit veel om de begroting, omdat de economische groei altijd voor de tekorten zorgde. Maar dit is niet langer het geval en op dit moment ontkent de Franse politiek haar fiscale rekenkunde. Zelfs een staatsschuldencrisis, wat een mogelijk scenario is, is misschien niet voldoende om de aandacht te richten.
In Duitsland veroorzaakte Scholz een politieke crisis op de dag van de verkiezing van Trump, toen hij de coalitie beëindigde vanwege een klein financieel gekibbel met Christian Lindner, zijn minister van Financiën. Duitsland heeft een lagere schuldquote dan Frankrijk, maar de economische problemen zijn ernstiger. De industriële achteruitgang is al langer aan de gang en het op export gebaseerde economische model werkt niet langer. Dit gaat niet alleen over Russisch gas of kernenergie; Dit is het verhaal van een land dat er de afgelopen tien jaar niet in is geslaagd te investeren en te innoveren, en dat te veel afhankelijk is van te weinig industrieën. Het Duitse economische model is afhankelijk van aanhoudende overschotten op de lopende rekening, maar China is nu een belangrijke rivaal, en er kan niet langer op worden vertrouwd dat de VS onder Trump zullen optreden als bereidwillige absorbeerder van die overschotten. Terwijl Duitsland in februari naar de stembus gaat, heb ik moeite om ook maar één politicus te identificeren die zich op een van deze kwesties concentreert.
Dit alles speelt zich af tegen een zorgwekkende achtergrond. De echte vrienden van Europa zijn degenen die de waarheid spreken tegen de macht, die verandering en hervormingen aanmoedigen, in plaats van de machthebbers te vleien status-quo. Maar de EU heeft ervoor gekozen om naar de verkeerde stemmen te luisteren – en de identiteitspolitiek heeft vaste voet aan de grond gekregen. Volgens het nu dominante verhaal in politieke kringen wordt de EU aangevallen door populisten en fascisten. En dus wordt het besluit van het Roemeense constitutionele hof om de presidentsverkiezingen nietig te verklaren toegejuicht omdat de kiezers via TikTok overmatig door Rusland zijn beïnvloed – of, zoals ze het zouden kunnen zeggen, de verkeerde man heeft gewonnen. Nu beschuldigen ze Elon Musk ervan hetzelfde te proberen in Duitsland nadat hij de partij Alternatief voor Duitsland steunde.
Hoe komt het dat Europa zo verkleind is? Ik herinner me een veel zelfverzekerder blok eind jaren tachtig en begin jaren negentig. De euro, geïntroduceerd in 1999, was het hoogtepunt van de Europese integratie. Ik vroeg me destijds zelfs af of deze de dollar als leidende mondiale munt zou kunnen vervangen. De uitbreiding van de EU naar Midden- en Oost-Europa vijf jaar later was opnieuw een zogenaamde politieke triomf. Maar toen kwam de tegenreactie. De daaropvolgende verwerping van het Europese constitutionele verdrag door Frankrijk en Nederland in 2005 maakte een einde aan de dromen dat de EU zich zou ontwikkelen tot een federale staat, en de mondiale financiële crisis legde de zwakte van het Europese banksysteem bloot. De staatsschuldencrisis in de eurozone bracht intussen het slechtste in iedereen naar boven. Twee Duitse politici suggereerden zelfs dat Griekenland een of twee eilanden zou verkopen om de schulden af te betalen. Er volgden nog meer beledigingen. De EU slaagde er niet in de crisis op politiek niveau op te lossen en een reddingsoperatie van de centrale bank was noodzakelijk. Dit was voor mij het moment waarop de droom van de Europese integratie stierf.
Misschien zou dit alles er niet zoveel toe hebben gedaan als de onderliggende economie veerkrachtiger was geweest. Maar groei lijkt niet langer een politieke prioriteit te zijn. In plaats daarvan lag de focus van de EU de afgelopen vijf jaar op de Groene Agenda, die de nalevingskosten voor bedrijven enorm doet stijgen, op Oekraïne, en op wetten voor gegevensbescherming en sociale media, ontworpen om de EU een tijdje in de digitale donkere middeleeuwen te houden. terwijl langer.
