***
Jean Gee stond aan de start met Ann Cryer. De voormalige maatschappelijk werkster, nu 77, hielp in 2002 bij de introductie van het parlementslid bij de moeders van de slachtoffers. ‘Ik werkte vroeger met kinderen die van school waren uitgesloten’, vertelt ze me. ‘En ik kon met eigen ogen zien hoe ze door mannen in hun taxi’s werden opgepikt.’ Jean wist toen nog niet dat een van de meisjes een naast familielid zou zijn.
Amber* werd iets meer dan tien jaar geleden verkracht door een man van wie zij dacht dat hij een vriend van haar vader was. In tegenstelling tot een aantal slachtoffers van de stad, die zijn vertrokken uit angst dat hun aanvallers nog steeds door de straten lopen, woont Amber nog steeds in Keighley. Elke dag is een herinnering aan haar trauma. Ze lijdt aan een ernstige eetstoornis waardoor ze geen kinderen kan krijgen. Haar lichaam is skeletachtig, haar armen getatoeëerd. “Het tekent een meisje voor het leven”, zegt Jean.
Rond dezelfde tijd dat Amber werd verzorgd, richtte een bende van twaalf mannen zich op een 13-jarig meisje, Autumn*. De kwelling die ze zou ondergaan – gedurende dertien maanden tussen 2011 en 2012 – zou Keighley’s donkerste hoofdstuk worden. Tijdens één incident werd ze door vijf mannen verkracht; tijdens een andere werd ze verkracht in een ondergrondse parkeergarage naast een muur waarop schaamteloos de namen van enkele van haar aanvallers waren aangebracht.
In 2016 werden de twaalf aanvallers van Autumn veroordeeld – en de rechter oordeelde dat ze door de politie en maatschappelijk werkers in de steek was gelaten. Na één aanval ontsloegen agenten haar als prostituee; na de andere slaagden ze er niet in om een medische beoordeling uit te voeren. Wat haar misbruikers betreft, concludeerde de rechter dat “ze haar zagen als een zielig figuur die… geen enkel doel diende dan een object te zijn dat ze seksueel konden misbruiken en terzijde konden schuiven”. Op hun mugshots glimlachen twee van haar aanvallers.
Autumn’s jongere broer Adam*, nu begin twintig, gelooft dat het debat van de afgelopen twee weken over ‘grooming’-bendes wordt gevoed door hypocrisie. “Politici van alle pluimage hebben samengespannen met de politie om een doofpotoperatie te plegen”, vertelt hij. Hij verwijt de Conservatieve Partij dat zij “er niet in is geslaagd actie te ondernemen in deze kwestie, ondanks dat er zoveel gevallen onder hen hebben plaatsgevonden”. En hij geeft Labour de schuld, waarvan de leider deze week suggereerde dat het een “extreemrechtse” kwestie was, ondanks dat de “meest getroffen gebieden door die partij werden bestuurd”. Ondertussen probeert de hervorming van Nigel Farage – die bij de algemene verkiezingen van vorig jaar 10% van de stemmen in Keighley opleverde, ruim onder het nationale gemiddelde – ook politiek hooi op de vork te nemen. “De SDP hier heeft in ieder geval altijd prioriteit gegeven aan de kwestie van ‘groomingbendes’”, zegt hij. Wat betreft Elon Musk, die Labour-parlementslid Jess Phillips omschreef als een ‘apoloog voor genocide op verkrachting’ en opriep tot de vrijlating van Tommy Robinson uit de gevangenis. Adam beschouwt hem als ‘duidelijk onstabiel’, maar verwelkomt zijn tussenkomst. “Alles wat de aandacht op dit onderwerp vestigt, is goed”, zegt hij.
Terug in de stad waren de meesten zich echter niet bewust van het politieke gedoe van deze week, dat woensdag culmineerde in een mislukte Conservatieve stemming om een nieuw onderzoek af te dwingen. Weinigen van degenen met wie ik spreek – Pakistaans en blank, jong en oud – zijn op de hoogte van de recente opmerkingen van Musk. “Als Tommy Robinson naar Keighley zou komen, zou hij in elkaar worden geslagen”, zegt een blanke vrouw van begin twintig. “Wanneer zal [Pretoria-born] Musk begint te tweeten over de rassenproblemen in Zuid-Afrika?” grapt een verbijsterde madrasah-leraar.
Er bestaat een soortgelijk gebrek aan consensus over de roep om een nieuw onderzoek naar de ‘grooming bendes’ in West Yorkshire. Dit komt deels doordat mensen twijfelen aan de oprechtheid ervan; noch de Conservatieven noch de Hervorming maakten in de manifesten van vorig jaar melding van een onderzoek. Maar dat komt vooral omdat weinigen geloven dat er nog een onderzoek zal worden uitgevoerd. “Wat zou de waarde zijn?” zegt Gee, die vorig jaar conservatief stemde. “Hoe waarschijnlijk is het dat er iets zal gebeuren? Het is niet zo dat we het geld hebben om iets te veranderen. Kijk maar naar ons huisvestings- en sociale zorgsysteem.”
Zelfs Adam heeft zijn bedenkingen. “Wat komt erna? We moeten de bron aanpakken en niet alleen het verleden aanpakken.” Typisch was een standhouder op de overdekte markt van Keighley. ‘Ik weet dat ik me anders zou voelen als mijn dochter een van de slachtoffers was,’ zei ze, ‘maar ik denk niet dat het nu een prioriteit is.’ Keighley, zo benadrukt ze, is misschien mooi, maar het bloeit niet. In sommige wijken is dat bij 40% van de huishoudens het geval geclassificeerd als beroofd.
Toch zijn er pogingen om van het verleden te leren. Na schooltijd patrouilleren jongerenwerkers in het winkelcentrum en het aangrenzende busstation, waar ooit veel slachtoffers van de stad vastzaten. „Er lopen nog steeds engerds rond”, zegt een tienermeisje. ‘Maar het zijn niet alleen Pakistaanse mensen. Eerlijk gezegd is de kans groter dat het een blanke man van 60 jaar oud is.”
Er zijn echter mensen die bezorgd blijven dat voormalige trimmers ongestraft zijn gebleven. Als Cryer en die zeven moeders gelijk hadden en er minstens 35 overtreders in de stad waren, zijn ze tenslotte niet allemaal gepakt. “Het lidmaatschap van deze bendes is informeel en het is vaak moeilijk om de leden te identificeren”, zegt Adam, die nog steeds gelooft dat de misbruikers door de straten van de stad lopen. “Je kunt het ook niet de meisjes kwalijk nemen die zich niet hebben gemeld, gezien de eerdere mislukkingen van de politie.” Jean is het daarmee eens, maar gelooft ook dat veel ‘grooming-bendes’ zijn vervangen door bendes uit de provincie, waarvan de leden zowel Pakistaans als blank zijn. Alleen al deze maand meer dan 50 leden van zo’n bende in Keighley – die heroïne en crack-cocaïne verkocht – werden door de politie gearresteerd.
Maar dergelijke ontwikkelingen passen niet in het verhaal van het Britse nationale debat – een binaire oorlog, die vooral online wordt uitgevochten, tussen degenen die zich ongemakkelijk voelen bij het benadrukken van de etniciteit van de ‘grooming bendes’ in West Yorkshire en degenen die deze proberen uit te buiten. Ondertussen worden de getroffen gemeenschappen als onderpand beschouwd. Zoals een beu plaatselijke inwoner me vertelde: “We hebben al genoeg oorlogen gevoerd zonder dat jouw Tommy Robinsons een nieuwe beginnen.”
In Keighley maken weinigen zich zorgen over de terugkeer van extreemrechts. Hun conservatieve parlementslid, Robbie Moore, heeft zich openhartig uitgesproken over de noodzaak van een nieuw onderzoek, waarbij bewegingen verder naar rechts worden geneutraliseerd. In 2017 probeerde de EDL een protest te houden in de stad en dat lukte ook in de minderheid door politie. Maar er heerst nog steeds onrust. In 2022 drie leden van een neonazistische cel in Keighley werden gevangengezet nadat ze waren betrapt op het kopen van een 3D-printer om een pistool te maken. Het jaar daarop was er een tiener gevangengezet nadat hij van plan was een van de moskeeën van de stad aan te vallen, vermomd als gewapende politieagent.
Ook is het vertrouwen in de instellingen niet hersteld. Afgelopen november was de stad geschokt toen een plaatselijke politieagent gevangen werd gezet omdat hij seks had gehad met een kwetsbaar slachtoffer van huiselijk geweld wiens klachten hij moest onderzoeken. Toen ik de politie van West Yorkshire vroeg hoe zij het vertrouwen van Keighley hoopt te herwinnen na tientallen jaren van verwaarlozing, kreeg ik te horen dat de overtreding van de agent “geen verband hield met criminele bendes” en werd doorverwezen naar een politiebureau. oud persbericht.
Maar het voelt verbonden en voedt een patroon van verraad. Ondanks de inspanningen van een nobel parlementslid blijft Keighley een voorbeeld van uitbuiting – eerst door een doodsbang establishment dat het misbruik van de jonge meisjes van de stad negeerde, en vervolgens door een extreemrechtse dreiging die misbruik wilde maken van hun lafheid. En nu er pogingen worden ondernomen om hun trauma opnieuw op te warmen, kunnen de bewoners van Keighley hun ambivalentie vergeven worden. Ze hebben dit eerder gezien en weten hoe het afloopt. De branden van ons digitale ecosysteem zullen zijn onderdanen verteren. Maar in Keighley worden ze behouden door koude berusting.
*Namen zijn gewijzigd
