Hoe Bangladesh Groot-Brittannië kocht – UnHerd


En waar moet het geld anders terechtkomen dan in het kromme Groot-Brittannië? Hasina’s ministers en oligarchen, de Waarnemer heeft onthuld dat zij Brits onroerend goed bezitten ter waarde van bijna £400 miljoen. Onder hen bevindt zich de tycoon Salman Rahman, die leiding geeft aan het enorme Beximco-conglomeraat, dat onder meer het nationale monopolie heeft gekregen om het Oxford/AstraZeneca-vaccin te distribueren. Rahman en zijn gezin bezitten via lege vennootschappen zeven appartementen in Mayfair. Blijkbaar een carrièrepoliticus, Hasina’s minister van Land Saifuzzaman Chowdhury bezit ondertussen honderden eigendommen in Groot-Brittannië, met een gezamenlijke waarde van ruim £160 miljoen. Dan hebben we de familie Sobhan, vastgoedmagnaten die de staatsleningen niet konden terugbetalen, maar er toch op de een of andere manier in slaagden een Kensington-landhuis van £ 10 miljoen te kopen.

“Het grotere verhaal is het kleptocratische regime van Hasina en de rol van Groot-Brittannië als dienstmaagd.”

Hasina’s vrienden en familieleden worden ervan beschuldigd te profiteren van ‘gewone overval”, in de woorden van Muhammad Yunus, Nobelprijswinnaar en nu de tijdelijke heerser van Bangladesh. Ze hebben als het ware een klassenoorlog van twee fronten gevoerd tegen de Bengaalse belastingbetalers en de Britse huurders. En bij dit streven zijn ze geholpen door Butler Britain: makelaars in onroerend goed, particuliere banken, advocatenkantoren en zelfs wetgevers, die een nalevingsregime in Zwitserse kaasstijl hebben ontwikkeld, waarvan het hele gebouw was ontworpen om de Rahmans en Chowdhurys, Abramovichs en Kulibayevs, om hun rijkdommen op dit eiland weg te eekhoorns. De mazen in de wet zijn het systeem. Dit is de reden waarom Siddiq moest gaan. Er wordt beweerd dat ze profiteert van de wereld waarop ze toezicht moest houden.

En het was een grimmige wereld. De rijkdom en macht van tante Hasina waren gebouwd op een imperium van geweld en malversatie. Maar zo begon het niet. Lange tijd was zij zelfs de grote hoop op democratie in een land dat voor eeuwig vasthield aan de kaki-heerschappij. Haar vader was de grondlegger van het land, sjeik Mujibur Rahman. Bangladesh, zo zullen we ons herinneren, was ooit ‘Oost-Pakistan’, onderdeel van de cartografische eigenaardigheid waarin India eerst regeerde vanuit Karachi, vervolgens Rawalpindi en ten slotte Islamabad – allemaal in ‘West-Pakistan’, dat cultureel, economisch en militair hegemonisch was. In 1970 won Rahman de verkiezingen. Pijnlijk van het vernederende vooruitzicht dat je dat moet doen salaam Nadat ze vijf jaar lang een ‘effete’ heerser van Bangla waren geweest, ontketenden de Pakistaanse generaals prompt een genocide. In de daaropvolgende maanden werden drie miljoen mensen vermoord. India voelde een kans en viel het land binnen. Het Pakistaanse leger werd inpakken gestuurd en Rahman riep de onafhankelijkheid uit.

Vier jaar later was het een andere groep generaals die Rahman verdriet kwam bezorgen. Omdat hij werd gezien als een te linkse man, met zijn ongezonde neiging tot herverdeling en nationalisering, werd hij, samen met de rest van zijn familie, door legerpersoneel afgeslacht in een Scarface-achtige landhuisschietpartij in 1975. Juist door de Bengaalse staatsgreep kwam een ​​militaire junta aan de macht.

Zoals het was, kwam Hasina ongedeerd tevoorschijn uit de gewelddadige samentrekking van de Rahman menagedankzij een Europese feestdag. Zes jaar later verliet ze de Indiase ballingschap om de leiding te nemen over de Awami League. In die rol bouwde ze een reputatie op als een nuchtere democraat, die zich verzette tegen zowel de militaire dictatuur van generaal Ershad als de socialistische ijver van haar vader.

Vanaf dit voorzichtige begin, waarvoor ze wereldwijd sympathie oogstte, groeide Hasina uit tot een van de meest onopvallende politici van onze tijd. Het is een traject dat Zuid-Aziaten vermoeid herkennen; Aung San Suu Kyi, een andere nepo-baby, veranderde op dezelfde manier van de toost van de vrije wereld in een geroosterde paria. Hasina’s autocratische wending had veel te danken aan de ‘strijd om de begums’ die zich rond de eeuwwisseling afspeelde – een dialectiek van geweld en corruptie die de strijd om de toppositie tussen twee welgestelde vrouwen, Hasina en haar rivaal, de Begum Khaleda Zia van de Nationale Partij van Bangladesh. Hasina won. Zia kreeg huisarrest en haar zoon werd verbannen.



Source link

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *