Net als in Engeland vieren de christenen in Gaza Kerstmis normaal gesproken met een speciale maaltijd. Het kan gevuld lamsvlees of kip zijn, met een rijk aanbod aan salades, groentestoofschotels, flatbreads en geurige rijst. Hun traditionele dessert is burbaraeen romige pap gemaakt van tarwe, kruiden en venkelzaad, bestrooid met noten en gedroogd fruit. Christenen versieren hier ook hun huis met bomen en lichtjes, en delen zelfgemaakte snoepjes uit aan kinderen die in de buurt wonen.
Maar dit jaar zijn er, net als vorig jaar, geen versieringen en is er bijna niets te koop in de winkels. Vlees is moeilijk te vinden en extreem duur. Na ruim veertien maanden van deze schijnbaar eindeloze oorlog valt er weinig te vieren: zowel voor moslims als voor christenen. Ik ben moslim, maar we zijn allemaal ‘mensen van het boek’ – en de relaties tussen onze gemeenschappen zijn altijd gekenmerkt door warmte en respect. En vooral nu zijn we verenigd, door honger, ontberingen en dood, zonder toekomst, ongeacht ons geloof.
Een paar jaar geleden sloeg de schop van een boer iets hards toen hij zijn land ten westen van het vluchtelingenkamp Nuseirat bewerkte. Het was het begin van een verbazingwekkende ontdekking: onder het zand lag het klooster van St. Hilarion, dat dateert uit 340 na Christus en een belangrijke archeologische vindplaats is geworden. Hilarion werd geboren en bracht een groot deel van zijn leven door in wat nu de Gazastrook is. Hij begon het proces van bekering van de inwoners van het heidendom, het begin van een plaatselijke christelijke gemeenschap die nog steeds tot de oudste op aarde behoort.
