Spread the love en help Indignatie
Macht – Jaar na jaar neemt het dodental toe in plaats van af, en de verschrikkingen gaan door.
Macht Al tientallen jaren roepen consumentengroepen luidkeels op tot actie tegen het “stille geweld” dat massale slachtoffers maakt door de ongebreidelde macht van de hebzucht van bedrijven, criminele nalatigheid of onverschilligheid. Ze citeren statistische en casestudies die de media en wetgevers grotendeels negeerden of beperkten tot een laag niveau van handhaving.
Bedrijfsleiders laten hun bedrijfsjuristen en pr-hacks zulke waarschuwingen en smeekbeden gewoon wegwuiven. Op een dag komen er verhalen waarvan ze wisten dat ze geen leven zouden hebben als ze gewoon hun mond zouden houden of wat algemene woorden van spijt zouden mompelen, en vage verbeteringen aan hun producten en diensten zouden beloven.
Maar jaar na jaar stijgt het dodental, niet daalt, en de verschrikkingen gaan door. Zo sterven er bijvoorbeeld minstens 5000 mensen PER WEEK in ziekenhuizen in de VS vanwege “voorkombare problemen”, concludeerde een peer-reviewed studie van artsen van de Johns Hopkins University School of Medicine in 2016. Dit is slechts een van de vele studies van ziekenhuisinfecties, overmatig gebruik van antibiotica, medische fouten of wat “medische fouten” wordt genoemd, het voorschrijven van bundels medicijnen die averechts werken, “ongelukken”, deskilling en onderbezetting.
Er is geen sprake van massamobilisatie door overheidsfunctionarissen of leidinggevenden in de industrie om de duizelingwekkende tol van ten minste 250.000 doden per jaar aan te pakken!
Achter deze cijfers zitten echte mensen met families, vrienden en collega’s die geschokt, woedend of wanhopig zijn over vermijdbare verliezen van levens en vermijdbare schade. Sommigen van hen wisten ongetwijfeld de specifieke oorzaken en eisten correctie en compensatie, maar tevergeefs.
“Net onder het oppervlak woedt een maalstroom van wrok, woede, frustratie en bitterheid over de misstanden macht bij bedrijven.”
Vermijdbare slachtoffers ontstaan ook door de algehele weigering van verzekeringsdekking voor zieke of gewonde patiënten door hebzuchtige ongereguleerde of ondergereguleerde zorgverzekeraars die winsten en bonussen voor CEO’s maximaliseren. Veel verzekeringsmaatschappijen gebruiken nu AI om consumenten te helpen afmatten.
Ongeveer tweeduizend Amerikanen per week verliezen hun leven omdat ze geen ziektekostenverzekering kunnen betalen om snelle diagnose en behandelingskosten te dekken. Systeemgestuurde patronen van weigering van uitkeringen door ziektekostenverzekeraars veroorzaken ook doden en gewonden. De bedrijven hebben algoritmen en macht die automatisch benodigde procedures vertragen of weigeren zonder zelfs maar de medische gegevens van een patiënt te zien of met de arts van de patiënt te spreken.
Verzekeringspolissen staan vol met kleine lettertjes, eigen risico’s, kwijtscheldingen en uitsluitingen die consumenten en hun artsen tot waanzin drijven. Verzekeringspremies worden vooraf betaald door patiënten of werkgevers met geadverteerde garanties.
In de afgelopen twee maanden zijn consumenten overspoeld door een stortvloed aan televisiereclames van gigantische verzekeraars, zoals Aetna, Cigna en Humana, voor hun Medicare (dis)Advantage-plannen gericht op oudere begunstigden. De advertenties staan vol met ‘gratis cadeautjes’ die de bedrijven afschilderen als liefdadigheidsinstellingen in plaats van sluwe commerciële marketeers.
In werkelijkheid is de weigering van voordelen hoger voor deze plannen dan voor traditionele Medicare. Bovendien duwen deze plannen patiënten in nauwe netwerken van artsen en ziekenhuizen en onderwerpen ze hen aan vreselijk overmatig gebruik van ‘voorafgaande toestemming’. Dit laatste betekent dat een externe bedrijfsarts of medisch professional beslist of een arts met een patiënt kan worden vergoed voor een specifieke behandeling. Dit resulteert in overweldigend papierwerk voor de artsen, immense winsten voor de bedrijven en verslechterde behandeling voor patiënten.
Een onderzoek van NBC op 31 oktober 2023 met de titel ” ‘Deny, deny, deny’: By rejecting claims, Medicare Advantage plans threaten rural hospitals and patients “, door sterverslaggever Gretchen Morgenson, bracht nog een dodelijke impact van Medicare (dis)Advantage-programma’s op plattelandsziekenhuizen in Amerika aan het licht.
Deze bedrijven zijn zo verankerd dat ze grotendeels immuun zijn geworden voor onthullingen. Ze hebben het systeem omzeild om zowel patiënten als zorgmedewerkers in een keurslijf te drijven. De zorgsector komt er elk jaar mee weg om ongeveer $ 360 miljard aan fraude en misbruik met computergestuurde facturering te plegen. ( https://scholar.harvard.edu/msparrow/license-to-steal ).
Vervolgingen zijn minimaal en wetgevers zijn meestal onverschillig als ze hun campagnegelddonaties tellen. Hebt u een van de grote partijpolitici in de verkiezingscampagnes van dit jaar zelfs maar de verwoestende impact van de hebzucht van de medische sector op onschuldige mensen of de belastingbetalers horen noemen?
Net onder het oppervlak is een kokende draaikolk van wrok, woede, frustratie en bitterheid over bedrijfsmisstanden. Zulke reacties zijn vaak het meest uitgesproken in arme gebieden of op werkplekken, waar mensen worden blootgesteld aan verstikkende vervuiling of kankerverwekkende toxines die leiden tot kanker, hartziekten en andere orgaankwalen.
De zakelijke daders zijn echter ver verwijderd van de impact van hun activiteiten en beleid. Hun enorm overbetaalde bazen regeren vanuit uitgebreide suites en genieten van onvoorstelbare luxe. Heel weinig mensen kennen de namen, zelfs van de CEO’s van Fortune 500-bedrijven zoals ExxonMobil , Aetna, Humana, Duke Energy, Bank of America , enzovoort. De dodelijkheid, de diefstal, de overheersing en de ontsnapping aan de rechtsstaat worden onpersoonlijk weergegeven door de corporatisten die nu enorme bedragen investeren om nog abstracter en afstandelijker te worden met tirannieke generatieve AI-algoritmen.
Deze week maakte een man, die nog steeds op de vlucht is, zijn woede heel persoonlijk. Rond 7:00 uur ’s ochtends pikte hij, voor een druk hotel in het centrum van Manhattan, de CEO van de gigant UnitedHealthcare, Brian Thompson, eruit en schoot hem neer. De moordenaar vluchtte op een elektrische fiets. De politie verzamelde de kogelhulzen uit zijn pistool. Op deze hulzen stonden de woorden “ontkennen”, “vertragen” en “afzetten”.
Terwijl het nieuws over deze dodelijke schietpartij zich verspreidde over sociale media, stroomde er een stortvloed aan boze of morbide opmerkingen over het internet. The New York Times meldde er een paar, namelijk:
“Ik ben een SEH-verpleegkundige en de dingen die ik heb gezien waarbij stervende patiënten door verzekeringen werden afgewezen, maken me fysiek ziek. Ik kan gewoon geen medelijden met hem hebben vanwege al die patiënten en hun families.”
“Gedachten en aftrekposten voor de familie,” las een toeschouwer onder een video van een CNN-foto. “Helaas zijn mijn condoleances buiten het netwerk.”
Helaas was de heer Thompson, volgens een werknemer van het bedrijf, een van de weinige leidinggevenden die sprak over het veranderen van de bedrijfscultuur.
Maar een bedrijfscultuur, die tot in de kern geworteld is in een eindeloze hunkering naar steeds grotere, makkelijke winsten, is heel moeilijk te veranderen – vooral als het zo makkelijk is om steeds meer premiedollars te ontfutselen aan machteloze consumenten die niet over voldoende wettelijke bescherming beschikken.
En zo omvatte de explosie op sociale media deze typische opmerking op TikTok: “Ik betaal $ 1.300 per maand voor een ziektekostenverzekering met een eigen risico van $ 8.000. ($ 23.000 per jaar) Toen ik dat eigen risico eindelijk bereikte, wezen ze mijn claims af. Hij verdiende een miljoen dollar per maand.”
De New York Times beschreef een “verscheurende uitbarsting van patiënten en familieleden die horrorverhalen plaatsten over stagnatie in de vergoeding van verzekeringsclaims en afwijzingen.” De lelijke realiteit zal exponentieel blijven stromen met vulkanische woede naarmate de media meer publieke reacties ontvangen.
Je vraagt je af wat de reactie zou zijn geweest als dit vier maanden voor de verkiezingen in november was gebeurd. Zou het tumult de slijmerige ritmes van de Harris-campagne hebben kunnen veranderen, georkestreerd door de door bedrijven in conflict geraakte politieke adviseurs van de Democraten die de kandidatenboodschappen beheren en die absoluut niet luisteren naar de waarschuwingen en populaire voorstellen van senator Bernie Sanders ?
