Spread the love en help Indignatie
OnlyFans – Heb je het niet gehoord? Prostitutie is empowerment. De bevrijde super-vixen en zichzelf feministe Lily Phillips , 23, heeft verklaard dat ze de lastige Sisyphus-taak op zich gaat nemen om 1.000 mannen in één dag naar bed te brengen. Andere OnlyFans-‘modellen’ — een veelzeggend verlegen eufemisme — hebben geprobeerd om betrokkenheid te stimuleren in een wapenwedloop van krantenkoppen halende stunts.
OnlyFans – Eén vrouw beweerde dat ze met Tommy Fury naar bed was geweest en zijn huwelijk had verwoest ; een andere, camgirl Bonnie Blue, pochte dat ze de maagdelijkheid van tientallen eerstejaars in een kwestie van uren had genomen. ‘Ouders zouden me dankbaar moeten zijn,’ vertelde ze aan de Daily Mail .
Het laatste verhaal veroorzaakte rimpelingen in mijn vriendengroep; we waren geschokt door Blue’s woede-uitlokkingen dat alle mannen vreemd zouden moeten gaan, tenzij hun vriendinnen hen “elke dag verwennen”. Blue, een voormalige escort, heeft miljoenen verdiend door ontmoetingen met getrouwde mannen te filmen voor haar OnlyFans, en haar ster steeg toen ze zich keerde tegen de ontevreden vriendinnen van haar klanten, die ze ronduit “lui” noemde. Het is om deze uitspraken, die niet bedoeld waren om mannen op te winden maar om vrouwen te irriteren, dat ze beroemd is.
Elders in de dystopische sekspositiviteitsscène lazen we een viraal verslag van het Twitter-beroemde “hoerheer” Aella ’s verjaardagsfeestje — een fabrieksachtige line-up van 42 vreemden die voor hun deelname aan een orgie werden beloond met een fysieke erepenning (er staat “Ik ging naar Aella’s verjaardagsgangbang en alles wat ik kreeg was deze waardeloze sticker”). Om deze tientallen vermoedelijk diep vreemde mannen te vermaken, werd een groep “fluffers… verspreid, liggend op neukbanken”; nadat ze voor het jarige meisje hadden gezorgd, konden de kerels “verder neuken” met de fluffers.
Geweldig. Wat is daar mis mee? Weet je niet dat het illiberaal is om bezwaar te maken tegen het feit dat veel vrouwen, van bevoorrechte kunstenaars ( Lily Allen , Kate Nash ) tot normale, zij het naïeve tienermeisjes, zo diep in de limonade van het neoliberale feminisme hebben gezogen dat het op de een of andere manier een empowerment is , in plaats van het meest vernederende dat je je kunt voorstellen, om in welke hoedanigheid dan ook aan mannen verkocht te worden? Of om terug te deinzen voor het sombere schouwspel van een methodische orgie waarin anonieme perverselingen naar een vrouw op een bankje kunnen waggelen die alleen maar bedoeld is om ze te neuken?
Het vergt weinig overweging om te zien dat deze laatste toevoegingen aan de eeuwenoude en onsterfelijke canon van prostituee-lore — van Maria Magdalena tot Fantine tot Pretty Woman — nog meer scheve verschijningen zijn, dit keer geen iconen van feministische overwinning maar promotiemateriaal voor voetfoto’s. Internetviraliteit en atrofiërend feminisme zijn met elkaar in botsing gekomen — en het resultaat is meer van hetzelfde.
Omdat het tegenwoordig zo hot is om sekswerker te zijn, zijn we geobsedeerd door het lezen erover. Het pseudonieme Eve Smith’s How Was It For You?, dat deze zomer uitkwam, is een verfrissend nuchter verslag van de vooruitgang van een prostituee; daarin wordt ons verteld dat het enige “type man” dat geen bordelen bezoekt, degenen zijn die “je een halve shandy kopen tijdens een date in de kroeg en verwachten dat je in je onderbroek komt”. We lachen om deze man, niet omdat hij seks als een transactie ziet, maar omdat hij er niet genoeg voor wil betalen.
Wat een troosteloosheid. Elders wuift Smith de afschuw van critici weg door te zeggen dat haar collega’s alleen maar “hard werken om eten te kopen, huur te betalen, onze kinderen te onderhouden”; “we kunnen niet op mannen vertrouwen”, schrijft ze, hoewel ze er per definitie zelf voor heeft gekozen om dat wel te doen. Het grote doelwit van haar woede zijn niet de klanten die haar zo in gevaar brengen dat ze wapens moet verstoppen “in mijn kerker”, of de moeilijke jeugd die het toneel vormt voor haar intrede in het bordeelwerk, maar de “liberale, blanke vrouw uit de middenklasse met een moralistische agenda”, de radicale feministen die medelijden met haar hebben. Dat is begrijpelijk; hun bezorgdheid ondermijnt haar hele manier van leven en moet dus woedend maken.
Maar dit betekent niet dat hun angsten ongegrond zijn. De statistieken over prostitutie zijn natuurlijk ongrijpbaar en de presentatie ervan door belangenbehartigingsgroepen is bijna volledig afhankelijk van de vooringenomenheid van de groep: het pro-decriminalisering Prostitutes Collective beweert dat slechts 6% van de “migrantensekswerkers” slachtoffer is van mensenhandel (“velen zeiden dat ze liever in de seksindustrie werken,” stelt de website opgewekt), terwijl studies in Noorwegen en Canada de gemiddelde leeftijd waarop prostitutie wordt gestart op ongeveer 15 jaar stellen ; een studie uit 1986 beweerde dat 90% van de “adolescente prostituees” die het onderzocht, misbruikt was door een verzorger of buurman.
Een cultuur die prostitutie schaamteloos vergoelijkt, waarvan de pornificatie zo compleet is dat klanten redelijkerwijs erotische video’s kunnen kopen van het meisje dat achter de kassa van het benzinestation werkt, is vergeten hoe erg het echt is. In het Verenigd Koninkrijk is de kans groter dat je als prostituee vermoord wordt dan in welk ander beroep dan ook. Een onderzoek uit 2008 onder 130 prostituees in San Francisco wees uit dat 68% op het werk verkracht was; dit cijfer loopt op tot meer dan 90% die het afgelopen jaar in Phnom Penh, Cambodja, verkracht is (in een onderzoek waarin ook groepsverkrachtingen door politieagenten werden genoemd).
Tegelijkertijd is onze betrokkenheid bij deze feiten uitgewist door het dogma van vermeende sekspositiviteit. Een herziening van “Roxanne” in 2024 zou de beladen heldin niet verloren in een deuropening laten wegkwijnen, maar van oor tot oor laten grijnzen terwijl ze een flinke belastingaangifte indient (girlboss!).
“Een herziening van ‘Roxanne’ in 2024 zou de beladen heldin niet verloren in een deuropening laten wegkwijnen, maar van oor tot oor laten grijnzen terwijl ze een flinke belastingaangifte indient.”
De meest waarschijnlijke reden voor deze buitengewone misstap in kritisch denken is de transformatie van persoonlijke prostitutie naar digitaal; het is vergelijkbaar met de plek waar pornografie verandert van de bovenste plank van een krantenwinkel naar het privé, gratis en directe gemak van het smartphonescherm. Het is zo eenvoudig, en zo veel minder riskant en vernederend, om op een website te springen en een profiel aan te maken dan om op een straathoek te staan. Maar het feit dat je gluiperige cliënt fysiek afwezig is, verandert niets aan de filosofische leugen die ten grondslag ligt aan prostitutie, digitaal of anderszins: dat toestemming zelf gekocht kan worden.
Tot OnlyFans opzwol in de culturele verbeelding, was prostitutie onderhevig aan een ander soort fantasie, een fantasie vol medelijden en afschuw. Denk aan Taxi Driver (1976), Sport en Iris die langzaam ronddraait in het roze licht van het bordeel, de geringde, wellustige vingers van de pooier in een draaimolen met die van het kind zelf, klein en slap. De twaalfjarige Jodie Foster kristalliseert de geest van prostitutie: ze strompelt rond in te hoge schoenen, brutaal en met glazige ogen — dat wil zeggen totdat ze in momenten van privacy wordt onthuld als weinig meer dan een gekostumeerd katje, haar achtergrondverhaal eruit geflapt in zuidelijke lettergrepen tussen het bijten van een jam sandwich.
Iris onthult de dubbelzinnigheid van de fantasieprostituee: ze is zowel verrassend stoer als onmogelijk kwetsbaar, vixen en slachtoffer, een beschilderde handelaar in een toneelwaardige uitvoering en een bron van ellende die wacht om te barsten en te morsen. De boodschap van filmische portretten van prostituees was tot voor kort als volgt: bezwijk onder je tragische lot, of word gered. Degenen die gered worden, zijn meestal jong: in Pretty Baby (1978) wordt Violet van Brooke Shields, even oud als Iris, gered uit het bordeel door de fotograaf Ernest J. Bellocq uit New Orleans.
Oudere, cynischere werkende meisjes sterven meestal, zoals Christie in de roman American Psycho uit 1991 van Bret Easton Ellis , die wordt afgemaakt door een kettingzaag in de lucht. Christie is iets moediger dan haar collega en leeft daarom iets langer. Uiteindelijk zou de prostituee in de 20e eeuw in haar laatste daad óf terugkeren naar een staat van vertroetelde veiligheid, óf opnieuw veranderen in een wirwar van ledematen, waarmee ze de tol zou betalen voor haar morele misstap.
Dit lot was niet altijd zo vast — ooit kon prostitutie op hogere niveaus een route naar invloed zijn. Nell Gwynn, Charles II’s favoriete actrice en courtisane, ontsnapte aan syfilitische armoede met humor en lef in een wereld die merkwaardigerwijs vromer was en minder geschokt door de aanwezigheid van prostitutie in het openbare leven. De figuur van de prostituee in de roman is tegelijkertijd minder afhankelijk van tragedie.
De geestige verteller Fanny Hill van John Clelands erotische roman Memoirs of a Woman of Pleasure uit 1749 wordt als 15-jarige in het spel gelokt, waarbij haar “maagdelijke hoofd” wordt geveild (aan een klant die werd omschreven als een “drop-oude geit”) voordat ze haar vak onder de knie krijgt en ervan geniet en door een geschikte voormalige klant wordt weggevoerd naar een respectabele getrouwde status. Deze vrolijkere verhalen zijn nog meer fantasieën, hoewel uitzonderingen op een benarde situatie die voornamelijk ziekte en armoede betekende.
Een eeuw later komt het archetypische prostituee-slachtoffer in de culturele verbeelding terecht via Victor Hugo’s Fantine in Les Miserables (1862). Geteisterd door tegenslagen van wrede oplichters en harteloze bureaucraten, zakt Fantine weg in armoede en sterft aan een ziekte, nadat ze haar haar en twee voortanden heeft verkocht. Toen werd duidelijk dat niet alle prostituees zouden floreren; de kans dat een prostituee een Fantine zou worden, was veel groter dan die van Nell Gwynn of Fanny Hill. Nu is waarschuwen voor de valkuilen van prostitutie intolerant, beschamend en onvriendelijk.
Omdat zorgen over de aard van prostitutie onuitsprekelijk zijn, wordt het karakter van wat liefdadig ‘sekswerk’ wordt genoemd, verdraaid door de paar OnlyFans-meisjes die miljoenen per jaar binnenharken tegen een veronderstelde persoonlijke prijs. Het interesseert ‘sekspositieve’ feministen (en zeker de legioenen olieachtige ‘fans’, die in deze discussies zelden worden genoemd) niet dat veel van degenen die in de prostitutie worden beland, regelmatig te maken krijgen met geweld, uitbuiting door pooiers en brutaliteit door de politie.
Net zoals we terugdeinzen voor de slachtoffer-/vrouwenarchetypen uit films en literatuur uit het verleden, moeten we de onaantastbaarheid van de 21e-eeuwse cultus van de digitale sekswerker in twijfel trekken, wiens centrale bewering — dat we rijk kunnen worden zonder gevolgen voor ons geluk of onze veiligheid — ertoe heeft geleid dat god weet hoeveel vrouwen een paar weken lang foto’s hebben verkocht aan vieze oude mannen in het dorp, zich hebben gerealiseerd dat ze helemaal niets kunnen verdienen zoals ze is verteld, en hun profielen hebben verwijderd, alleen om dat materiaal voor altijd te laten bestaan op zowel externe pornosites als in de hoofden van sombere mannen, voor wie de objectstatus van alle vrouwen nooit in twijfel werd getrokken.
Hoe is deze nieuwe mythe, van het geëmancipeerde OnlyFans-model, minder een fantasie dan het kind-slachtoffer Iris dat werd gered uit het bordeel, of de geestige, intrigerende Fanny Hill? Geloof de boodschap niet; we zijn verder verwijderd van het zien van prostitutie voor wat het werkelijk is — een plaag die het meest sombere lot treft bij de meest kwetsbaren — dan ooit.
