Spread the love en help Indignatie
Luigi Mangione is niet de enige. De beschuldigde schutter in de moord op de CEO van UnitedHealthcare, net als veel mensen, geeft ten onrechte verzekeringsmaatschappijen de schuld van de dalende levensverwachting in Amerika.
Luigi Mangione zal naar verluidt onschuldig pleiten voor de moord op UnitedHealthcare Chief Executive Officer Brian Thompson. Toch is de schriftelijke verklaring die in zijn rugzak werd gevonden – volledig gepubliceerd door freelance journalist Ken Klippenstein en gedeeltelijk geciteerd door andere reguliere media – een schijnbare bekentenis en rationalisatie.
De moord was een terroristische aanslag die was bedoeld om terreur te zaaien onder leidinggevenden van zorgverzekeraars en gedragsveranderingen af te dwingen. Mangione schreef: “Deze parasieten hadden het gewoon verdiend” omdat ze “gewoon te machtig zijn geworden en ons land blijven misbruiken voor immense winst.”
De woorden “vertragen” en “weigeren” stonden op de dodelijke kogelhulzen gekrabbeld, waarmee de aandacht werd gevestigd op de rol die de verzekeringsindustrie speelt bij het bepalen van de dekking voor behandelingen – of dit nu gemotiveerd is door winst of door het belang om onnodige procedures te vermijden – vaak tot frustratie van artsen en patiënten.
Zulke laster kan Mangione geliefd maken bij degenen die de moord en de moordenaar op sociale media op grotesk wijze hebben toegejuicht. Maar wat de verklaring van 262 woorden onthult, is hoe oversimplificerende probleemanalyse gemengd met extreme zelfingenomenheid kan leiden tot dodelijk geweld. Als Mangione’s theorieën slechts de tirades van een gestoorde jongeman waren, zou het niet de moeite waard zijn om erop in te gaan.
Maar ze vertegenwoordigen een gedachtegang dat particuliere ziektekostenverzekeringen verantwoordelijk zijn voor de slechte volksgezondheid in Amerika, terwijl de schuldigen in feite talrijk zijn, van voedselbeleid tot cultuur tot illegale drugs tot andere actoren in de gezondheidszorg.
De kern van Mangione’s betoog is:
…de VS heeft het duurste zorgstelsel ter wereld, maar we staan ongeveer op #42 in levensverwachting. United is het [onontcijferbare] grootste bedrijf in de VS qua marktkapitalisatie, na alleen Apple, Google en Walmart. [ Feitencheck: het is eigenlijk het 15e grootste. ] Het is steeds maar gegroeid, maar hoe [sic] is onze levensverwachting? Nee, de realiteit is dat deze [onontcijferbare] gewoon te machtig zijn geworden en ze blijven ons land misbruiken voor immense winst omdat het Amerikaanse publiek hen heeft toegestaan [sic] ermee weg te komen.
Het verschil tussen wat de Verenigde Staten uitgeeft aan gezondheidszorg en waar ze staan qua levensverwachting is opvallend, maar dat was niet altijd zo. Volgens de Peterson-KFF Health System Tracker was de Amerikaanse levensverwachting in 1980 slechts 0,8 jaar lager dan het gemiddelde van ‘vergelijkbare landen’. In 1995 was het verschil twee jaar en in 2013 drie jaar. In 2019 was het iets minder dan vier jaar. Gedurende deze periode van veertig jaar steeg de Amerikaanse levensverwachting met 5,5 jaar tot 78,8 (in de jaren 2010 stagneerde het grotendeels), terwijl het in de vergelijkbare landen met ongeveer 8 jaar toenam.
Toen de Covid-19-pandemie in 2020 toesloeg, werd de kloof groter tot vijf jaar, aangezien de Amerikaanse levensverwachting met bijna twee jaar daalde. Een nieuwe dip in 2021 maakte de kloof 5,8 jaar, maar de Verenigde Staten herstelden zich gedeeltelijk in 2022, het laatste jaar van Tracker-gegevens, met een levensverwachting van 77,5 jaar, 4,7 jaar achter de andere landen en ongeveer anderhalf jaar lager dan de piek in 2014.
Maar hoe kan het dat de achterblijvende stijging van de levensverwachting in Amerika in de afgelopen 44 jaar vooral de schuld is van UnitedHealthcare, laat staan van de persoon die sinds 2021 de CEO is?
Uit een onderzoek uit 2021 van de National Academies of Science, Engineering, and Medicine bleek dat de “vier grootste bijdragers aan de groei van de sterftekloof tussen de VS en vergelijkbare landen tussen 2000 en 2015 hart- en vaatziekten, ziekten van het spijsverteringsstelsel, accidentele vergiftigingen en opzettelijke zelfbeschadiging (d.w.z. zelfmoord) waren.” (Merk op dat meer dan de helft van de zelfmoorden in Amerika door wapens wordt gepleegd, die in Amerika gemakkelijker verkrijgbaar zijn dan in de meeste andere landen.)
Het onderzoek merkte ook op dat “onder mannen de sterfte als gevolg van ziekten van het spijsverteringsstelsel, geestelijke gezondheid of alcoholgebruik en aanranding (d.w.z. doodslag) in de Verenigde Staten in die periode stagneerde, maar in de vergelijkbare landen bleef dalen.”
Een artikel uit 2023 waarin de Amerikaanse levensverwachting werd onderzocht voor het American Journal of Public Health door Steven H. Woolf, een arts en hoogleraar familiegeneeskunde en volksgezondheid aan de Virginia Commonwealth University, bood, hoewel het niet lukte om definitieve conclusies te trekken, het volgende:
“Mogelijke bijdragers omvatten niet alleen downstream, proximale factoren zoals obesitas, middelenmisbruik en tekortkomingen in het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem, maar ook upstream, macrostructurele factoren zoals het Amerikaanse beleid. Landen met betere gezondheidsresultaten bieden bijvoorbeeld doorgaans genereuzere sociale voorzieningen en inkomensondersteuningsprogramma’s en handhaven strengere regelgeving om de volksgezondheid en veiligheid te beschermen.”
Woolf identificeerde ook geografische discrepanties binnen de Verenigde Staten, waarbij het Midwest verantwoordelijk is voor “meer dan de helft van de Amerikaanse staten die een daling van de levensverwachting in 2010 tot 2019 hebben ervaren.” Hij merkte op:
…de toename van de sterfte op middelbare leeftijd na 2010 – grotendeels veroorzaakt door overdoses drugs, zelfmoord en leverziekte – was onevenredig geconcentreerd in het industriële Midwest. Staten in de Rust Belt en het agrarische hartland ondergingen de ineenstorting van de productiesector en de landbouwcrisis, die banen en familiebedrijven opeiste, de economische onzekerheid verhoogde en mogelijk de gezondheidsresultaten in gevaar bracht.
Deze staten ondergingen ook een politieke verschuiving naar conservatievere beleidsmaatregelen op het gebied van zaken die de gezondheid beïnvloeden (bijvoorbeeld Medicaid-toelating, tabaksaccijnzen, sociale voorzieningen). Onderzoeken tonen aan dat staten die conservatievere beleidsmaatregelen namen, meer kans hadden op een stagnerende of afnemende levensverwachting en een hogere sterfte, zelfs na correctie voor verstorende variabelen.
Een begeleidend artikel in hetzelfde tijdschrift benadrukte verder hoe de pandemie en de piek in opioïdengebruik deze onderliggende problemen de afgelopen jaren hebben verergerd: “het nadeel van de Amerikaanse levensverwachting is toe te schrijven aan multilevel, multifactoriële causaliteit, wat de uitdaging vergroot om al zijn drivers te identificeren.
Dit causale web verklaart echter ook waarom het nadeel van de levensverwachting al tientallen jaren robuust is en wordt verergerd in de context van nieuwe risico’s (bijv. opioïden, COVID-19-pandemie) en zichzelf misschien zelfs in stand houdt. Voortijdige sterfgevallen verwoesten inderdaad gezinnen en gemeenschappen, wat waarschijnlijk nieuw trauma veroorzaakt, wat nieuwe gezondheidsrisico’s met zich meebrengt.”
Veel van wat de weinig indrukwekkende levensverwachting van Amerika verklaart – sociaaleconomische ongelijkheden, middelenmisbruik, wapengeweld, obesitas, slechte eerste respons op de pandemie – heeft niets te maken met de poortwachtersrol die verzekeringsmaatschappijen spelen bij het bepalen van de dekking voor behandelingen. En nergens in deze academische studies vinden we onderzoekers die de praktijken van verzekeringsmaatschappijen aanwijzen.
Mangione zelf leek daar wel enig begrip van te hebben, tot waanzin zaaiend toe. Hij schreef: “Natuurlijk is het probleem complexer, maar ik heb geen ruimte, en eerlijk gezegd pretendeer ik niet de meest gekwalificeerde persoon te zijn om het volledige argument uiteen te zetten.”
Ik heb nog nooit zo’n grote leugen gelezen.
Hij had alleen maar ruimte; bekentenissen hebben geen limiet aan het aantal woorden. En blijkbaar wist hij dat hij niet gekwalificeerd was om een uitgebreide kritiek op het Amerikaanse zorgstelsel te leveren. Toch achtte hij zichzelf competent genoeg om het complexe probleem aan te pakken door middel van een simpele moord. Bovendien noemde hij zichzelf “de eerste die het met zo’n brute eerlijkheid onder ogen zag.” Dit is geen intellectuele consistentie. Dit is psychopathische mansplaining met dodelijke gevolgen.
Laten we niet het ik-ben-het-niet-eens-met-geweld-maar-spel spelen. Er valt geen winst te behalen door te beweren dat Mangione misschien niet de juiste methode heeft gebruikt en/of het beste argument heeft aangevoerd, maar hij heeft in ieder geval een groot probleem aan het licht gebracht. Dat is parallel aan de logica die JD Vance gebruikte toen hij zijn leugens verdedigde over Haïtiaanse migranten in Springfield, Ohio, die huisdieren aten: “Als ik verhalen moet creëren zodat de Amerikaanse media daadwerkelijk aandacht besteden aan het lijden van het Amerikaanse volk, dan is dat wat ik ga doen.”
De leugens van Vance leidden niet alleen tot bommeldingen en schoolsluitingen, maar ze gaven ook een verkeerde voorstelling van de situatie in Springfield en maakten Haïtianen tot zondebok voor problemen die ze niet hadden veroorzaakt. Mangione’s verkeerde voorstelling van zaken leidde tot een nog slechtere uitkomst.
Mangione noemde geen specifieke praktijk van UnitedHealthcare, en ik ben niet in een positie om een specifieke praktijk van UnitedHealthcare te verdedigen. Maar ik weet wel dat UnitedHealthcare, of welke zorgverzekeraar dan ook, niet de oorzaak is van het levensverwachtingsprobleem in Amerika. En verzekeraars zullen het probleem niet los van bredere hervormingen van het overheidsbeleid kunnen oplossen.
De antwoorden op deze moeilijke vragen komen van experts op het gebied van openbaar beleid. Niet van moordenaars.
