Ik heb in het verleden gespeculeerd dat er een dag zou komen waarop president Donald Trump, die een enorm ego heeft, het wel eens zat zou worden dat hij gemanipuleerd en gecontroleerd wordt door de Amerikaanse Israëlische lobby, en met name door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu. Ik dacht, en hoopte, dat hij zo geïrriteerd zou raken dat hij de controle zou overnemen over de zogenaamde ‘met de staart kwispelt de hond’-relatie die Israël al zo lang aan het roer heeft gezet. Hoewel ik niet te veel wil afleiden uit verschillende recente ontwikkelingen, is de eerste suggestie dat het niet goed gaat met Washingtons relatie met wat eufemistisch wordt omschreven als “Amerika’s beste vriend en naaste bondgenoot”.
Veel waarnemers uiten nu openlijk hun mening dat Israël en zijn almachtige lobby in de Verenigde Staten vele aspecten van de overheid hebben gecorrumpeerd en nu controleren, beginnend aan de top in Washington en doorwerkend naar staats- en lokaal niveau. Wees getuige van de bijna-aanbidding van Netanyahu door kruiperige congresleden tijdens recente bezoeken aan Capitol Hill als u een tastbare demonstratie wilt van een regering die geen enkel denkbaar nationaal belang dient.
Of kijk naar de wetgeving inzake “antisemitisme” en anti-boycot die momenteel door het Congres gaat en die alle Amerikanen de vrijheid van meningsuiting en vereniging zal ontnemen, waardoor ze kunnen demonstreren tegen of zelfs kritiek kunnen uiten op hun eigen land of andere landen, met uitzondering van de Joodse staat. Als u niet gelooft dat dit zal gebeuren, kijk dan naar het huidige verhaal uit San Marcos in Texas, dat wordt verteld door de vurig zionistische gouverneur Greg Abbott.
Aangezien Joden zo’n 3% van de Amerikaanse bevolking uitmaken, is de instelling van een dergelijke controle door middel van omkoping en de steun van meegaande media een opmerkelijke prestatie, maar men zou aannemelijk kunnen stellen dat het het land als geheel vreselijke schade heeft toegebracht en niets heeft bijgedragen aan het welzijn van het Amerikaanse volk. Israël pleegt momenteel een genocide op de Palestijnen, gefinancierd, bewapend en voorzien van politieke dekking door de regering-Trump, naar het model van Genocide Joe Biden, dat met één telefoontje vanuit het Witte Huis naar Netanyahu had kunnen worden gestopt. Maar helaas heeft tot nu toe niemand de telefoon opgenomen.
Ik moet toegeven dat ik geschokt was toen ik een deel van de recente nieuwsberichten las, voornamelijk afkomstig uit Israëlische en andere buitenlandse media, die de breuk tussen Trump en Netanyahu beschrijven. De tekenen dat er onrust zou kunnen ontstaan, dateren wellicht terug tot 11 januari , toen de Amerikaanse presidentiële speciale gezant Steve Witkoff een ontmoeting met Netanyahu in Tel Aviv eiste.
Netanyahu antwoordde dat het een zaterdag was, de sabbat, maar Witkoff, handelend in opdracht van Trump, stond erop en de ontmoeting vond plaats. Het bleek een gespannen uitwisseling te zijn, met onder meer de eis dat een door het Witte Huis opgesteld staakt-het-vuren voor Gaza zou worden ingevoerd, en dat gebeurde ook, hoewel Netanyahu zich later terugtrok en de vijandelijkheden hervatte voordat het op 1 maart fase twee inging . Een eis van Trump dat Netanyahu hem begin april in Washington zou bezoeken, volgde en er waren berichten van meningsverschillen over het tariefplan van de regering en over de Amerikaanse onderhandelingen met Hamas zonder Israëlische inspraak.
De gesprekken betroffen ook de Amerikaanse besprekingen met Iran om een programma (JCPOA) te herstellen, dat door Trump tijdens zijn eerste ambtstermijn was geannuleerd, om het Iraanse nucleaire programma te monitoren en te voorkomen dat het als wapen zou worden ingezet. Netanyahu eiste een “Libische oplossing” , wat een oorlog zou zijn geweest met Amerikaanse troepen, die de defensieve capaciteiten van Iran in feite zou hebben vernietigd. Zelfs een Witte Huis dat niet met de realiteit wilde omgaan, besefte dat dit nooit in Teheran zou worden geaccepteerd. Netanyahu was naar verluidt ook boos over het verzet van de regering-Trump tegen zijn eigen plannen om de Palestijnen etnisch te zuiveren en tegelijkertijd oorlog te voeren tegen de Iraniërs.
Dus de Amerikaanse stap om rechtstreeks met Hamas te onderhandelen, waarbij Israël aan de kant werd geschoven, leidde tot de opstand van Washington, gevolgd door onderhandelingen met Iran, wederom zonder Israëlische inbreng. En dan was er ook nog de kwestie van de Amerikaanse onderhandelingen met Saoedi-Arabië , wederom zonder Israël erbij te betrekken, over het voornemen van het koninkrijk om een eigen civiel nucleair programma te ontwikkelen.
En ten slotte was er vorige week het besluit om na directe onderhandelingen een staakt-het-vuren met de Houthi’s te sluiten, door het Witte Huis komisch omschreven als een “capitulatie” door de Jemenieten. Sommige waarnemers accepteerden de formulering, maar vroegen zich af wie zich had overgegeven in een oorlog die meer dan 1 miljard dollar kostte en niets opleverde. Israël van zijn kant was niet betrokken bij de gesprekken of de overeenkomst, wat een verongelijkte Netanyahu ertoe bracht te zweren “ons alleen te verdedigen”.
Maar deze week stuurde Trump de duidelijkste boodschap van allemaal naar Netanyahu. Hij was van plan om volgende week in het Midden-Oosten de leiders van Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Qatar te ontmoeten, maar zal Netanyahu niet ontmoeten. De Amerikaanse minister van Defensie Pete Hegseth annuleerde tegelijkertijd ook een geplande reis naar Israël, aldus twee Israëlische functionarissen, wat de boodschap van de president versterkte. De directe oorzaak van de breuk was dat Trump blijkbaar had gehoopt op een grote de-escalatie en zelfs een staakt-het-vuren in Gaza als hoogtepunt van zijn reis, waarvoor hij de eer zou hebben opgeëist, maar Netanyahu riep in plaats daarvan de legerreserves op en gaf opdracht tot een grote escalatie.
De Times of Israel meldde dat “Trump teleurgesteld is over premier Benjamin Netanyahu”, verwijzend naar twee “hoge bronnen dicht bij de president”. En zelfs opiniecolumnist Thomas Friedman, die normaal gesproken voorzichtig is in zijn berichtgeving over Israël en The New York Times, suggereert openlijk in het artikel “This Israeli Government is Not Our Ally” dat de regering-Netanyahu zich niet langer gedraagt als een Amerikaanse vriend vanwege de extremistische agenda van haar regime.
Verschillende berichten, gebaseerd op naar verluidt meerdere bronnen binnen de Israëlische regering, beweren nu dat Trump de facto de banden met Netanyahu heeft verbroken en geen direct contact meer zal hebben met de Israëlische premier. De Israëlische minister van Strategische Zaken Ron Dermer en voormalig ambassadeur in de VS was donderdag in Washington en werd verwelkomd en ontmoette Trump. Hem zou botweg zijn verteld dat de VS “door zullen gaan met regionale plannen zonder coördinatie met Netanyahu, en hem van manipulatie beschuldigden.” E
en bericht over de ontwikkeling benadrukte vervolgens dat wat Trump het meest haat, is dat er op hem wordt neergekeken en dat hij wordt gemanipuleerd. “Er is niets dat Trump meer haat dan afgeschilderd te worden als een dwaas of als iemand die voor de gek wordt gehouden. Daarom heeft hij besloten het contact met Netanyahu te verbreken”, voegde een Amerikaanse functionaris die off the record sprak eraan toe.
Wat niet in de media wordt besproken, maar wel in inlichtingenkringen in Washington wordt overwogen, is de mogelijke connectie tussen de excommunicatie van Netanyahu en diverse ontslagen en overplaatsingen van hoge functionarissen in Washington, waaronder die van nationaal veiligheidsadviseur Mike Waltz, die werd gedegradeerd tot VN-ambassadeur. Er lijken sterke aanwijzingen te zijn dat Netanyahu Trump niet bepaald vertrouwde en hem en zijn besluitvorming via een aantal functionarissen in zijn kabinet heeft bespioneerd.
Dit verklaart tot op zekere hoogte de vreemde telefoontjes van Signal, waarbij journalist Jeffrey Goldberg toevallig meeluisterde, en andere incidenten die suggereren dat de Mossad of de Israëlische ambassade in Washington relaties heeft opgebouwd die de president probeerden te omzeilen en die als spionage kunnen worden omschreven. Het zou ook helpen om de gemengde signalen vanuit de regering te verklaren, die suggereren dat sommige “rekruten” worden gecoacht over wat ze moeten zeggen om de agenda van Netanyahu te bevorderen.
Hoe dit alles zich zal ontwikkelen en waar het uiteindelijk zal eindigen, blijft enigszins onzeker, aangezien de machtige Israëlische lobby vrijwel zeker de inspanningen opvoert om de dominantie van de Joodse staat in het Amerikaanse buitenlandse beleid in het Midden-Oosten te herstellen, wat Trump nu omschrijft als “manipulatie”. Zionistische überhaviken in het Congres waarschuwen het Witte Huis al dat elke overeenkomst over nucleaire ontwikkelingen met Iran door de wetgevende macht zal worden afgewezen als deze geen “volledige ontmanteling” van alle nucleaire verrijking door Teheran omvat, iets wat waarschijnlijk niet acceptabel zal zijn en wat betekent dat er geen overeenkomst mogelijk zal zijn.
De volledig door Israël gecontroleerde senatoren Lindsey Graham, Tom Cotton en Ted Cruz nemen het voortouw en beweren genoeg stemmen te hebben om een dergelijk voorstel te blokkeren, wat betekent dat het geen “wet” of verdrag zal zijn en door elke nieuwe president “ingetrokken” kan worden, net zoals Trump deed met het oorspronkelijke JCPOA in 2017.
Er is dus enige beweging in de relatie tussen Israël en de Verenigde Staten. Nu Washington op weg is naar een zekere mate van onafhankelijkheid in zijn buitenlands beleid in het Midden-Oosten, kan dat alleen maar positief zijn, aangezien de scheve relatie met Israël niets dan verdriet en lijden heeft gebracht. Hopelijk blijft het in die positievere richting gaan, maar er zal sterke weerstand zijn vanuit het Congres en de media, aangestuurd door de machtige Israëlische lobby. Trump en zijn aanhangers zullen van alle kanten worden aangevallen, maar wij gewone burgers die dit alles vanaf de zijlijn volgen, zullen moeten hopen en bidden voor een goede afloop.
