Zoals het nu is, heeft het H2A-visumprogramma al geen limiet, wat betekent dat er geen wettelijke limiet is aan het aantal werknemers dat het kan binnenhalen. De enige beperkingen zijn de kosten die het oplegt aan werkgevers die moeten zorgen voor huisvesting, voedsel en transport, waarbij telers vaak bezuinigingen om de kosten laag te houden en het negeren van de eis om eerst banen aan te bieden aan lokale werknemers.
Toch willen werkgevers het H2A-programma uitbreiden naar bedrijfstakken die het hele jaar door actief zijn, en het ergste van alles is dat ze de door de federale overheid opgelegde lonen die ze aan deze werknemers moeten betalen, willen verlagen. In een bittere ironie wordt het vooruitzicht van massale deportaties nu door sommige lobbyisten uit de industrie gebruikt als slechts het nieuwste excuus om het H2A-programma uit te breiden, waarbij ze feitelijk het volgende zeggen: Als je één goedkope buitenlandse arbeidskracht kwijtraakt, hebben we een andere nodig om deze te vervangen.
Schokkend genoeg heeft de landbouwlobby, met hulp van verschillende Republikeinse procureurs-generaal, dat zelfs gedaan was tegen een regel van de regering-Biden die veiligheidsgordels voorschrijft op bedrijfsvoertuigen die H2A-werknemers vervoeren. Dit omvat de procureurs-generaal van de staat Idaho en Washington, waar dodelijke busongelukken waarbij bedrijfsvoertuigen zonder veiligheidsgordel betrokken waren, hebben tientallen H2A-werknemers het leven gekost.
Hoe ongelooflijk het ook voor veel conservatieven mag lijken, het was de regering-Biden die de banen van Amerikaanse werknemers probeerde te beschermen tegen ontheemding door H2A-werknemers. In schril contrast hiermee was het de eerste regering-Trump die tegemoetkwam aan de prioriteiten van Big Ag op het gebied van H2A. hun lonen te verlagen en waardoor het goedkoper wordt om Amerikaanse werknemers te verdringen. Donald Trump heeft zelfs H2A-werknemers toegestaan een bijzondere vrijstelling aan zijn Titel 42-uitvoeringsbevel om de grens te sluiten en ervoor te zorgen dat H2A-werknemers tijdens de pandemie het land konden blijven binnenkomen.
Anders gezegd: populistisch rechts heeft op zichzelf niet de invloed binnen de Republikeinse coalitie om programma’s als H1B en H2A aan banden te leggen, tegenover machtige bedrijfskiezers als Big Tech en Big Ag. De argumenten van populistisch rechts tegen massamigratie hebben de Republikeinse partij wellicht geholpen historische winsten te boeken onder de kiezers uit de arbeidersklasse, ook bij veel Latino’s die in dezelfde economische sectoren concurreren met nieuwkomers. Maar dat verandert niets aan het feit dat rechtse populisten niet over de kracht beschikken om de voorkeuren van Silicon Valley op het gebied van H1B of de voorkeuren van Big Ag op het gebied van H2A over te nemen. De non-stop pelgrimstochten van technologiebaronnen als Elon Musk, Tim Cook en Mark Zuckerberg naar Mar-a-Lago zullen daarvoor zorgen.
Elke serieuze poging om het legale immigratiesysteem te hervormen zal dus progressieven als Sanders moeten aantrekken, die de negatieve impact van gastarbeidersprogramma’s op Amerikaanse werknemers van alle rassen begrijpen. Vakbonden zouden van cruciaal belang zijn bij het smeden van een dergelijke tweeledige coalitie. Arbeid heeft echter één belangrijke eis van elke poging tot immigratiehervorming: een amnestie voor bestaande werknemers zonder papieren.
Deze eis komt voort uit de meest fundamentele plicht van elke vakbond: loyaliteit aan de leden. Elke vakbond heeft de wettelijke plicht om elk lid van een onderhandelingseenheid te vertegenwoordigen, ongeacht de immigratiestatus. De dreiging van deportatie is niet theoretisch voor arbeid. Organisatoren weten uit bittere ervaring dat werknemers die bang zijn om gedeporteerd te worden, moeilijker te organiseren zijn. Velen hebben met eigen ogen gezien hoe de immigratiestatus van uitgesproken arbeidersleiders wordt gebruikt om hen het zwijgen op te leggen of zelfs te deporteren.
De uitbreiding van de vakbondsdichtheid in de 21e eeuw vereist dus dat rekening wordt gehouden met de belangen van werknemers zonder papieren. Hoewel werkgevers deze werknemers graag voor onbepaalde tijd willen uitbuiten zonder ooit de burgerschapsrechten uit te breiden, zit de arbeidersbeweging opgesloten als een machtig kiesdistrict ten gunste van een weg naar burgerschap. Deze opstelling bemoeilijkt onvermijdelijk de pogingen van populistisch rechts om zich te consolideren tot een samenhangend pro-arbeidersproject.
Desondanks blijft er voor degenen die opletten hier de contouren van een deal bestaan: wetgeving die uitbuitende gastarbeidersprogramma’s zoals H1B, H2B en H2A aan banden legt, terwijl de weg naar burgerschap wordt uitgebreid naar de werknemers zonder papieren die hier al zijn. Een dergelijk compromis zou kunnen worden gecombineerd met E-Verify-bepalingen om in de toekomst effectief een gesloten arbeidsmarkt te garanderen en de zorgen van rechts over het stimuleren van verdere migratie weg te nemen.
Dit zou een immigratieplatform zijn dat is ontworpen om Main Street aan te spreken, en niet Wall Street, en waar het opkomende populistische centrum van de Amerikaanse politiek zich achter kan scharen. Noem het de American Workers First Act, met vier belangrijke bepalingen: beperkingen op gastarbeidersprogramma’s; amnestie voor werknemers zonder papieren zonder strafblad; verplichte E-verificatie vanaf nu; en substantiële investeringen in de ontwikkeling van de Amerikaanse beroepsbevolking.
In het huidige politieke klimaat is dit weliswaar een gok. Elke deal zou voldoende amnestie moeten omvatten voor de Democraten om machtige kiesdistricten aan te vallen die zich zouden verzetten tegen elke beperking van gastarbeidersprogramma’s, zoals Silicon Valley. Op zijn beurt zou elke deal die het gevreesde A-woord bevat, een aanzienlijk scepticisme aan de rechterkant moeten overwinnen, en waarschijnlijk andere belangrijke concessies aan restrictieve prioriteiten vereisen.
Maar ondanks de voor de hand liggende uitdagingen is het gemakkelijk in te zien wat zowel populistisch rechts als Labour-links te winnen hebben bij zo’n koopje. Voor rechts zou Amerika de overwegend Latino (en meestal sociaal conservatieve) oude bewoners die hier al lang wonen behouden, terwijl ze hen zouden dwingen Engels te leren en belasting te betalen. In ruil daarvoor zouden de restricties het aantal migranten dat voor het eerst sinds 1924 legaal binnenkomt, kunnen terugdringen.
Voor Labour-links is een dergelijke deal in de eerste plaats een weg naar burgerschap voor zeer verdienstelijke en hardwerkende mensen. Het uitbreiden van volledig burgerschap en arbeidsrechten naar werknemers zonder papieren, die een groot deel van de beroepsbevolking uitmaken in sectoren als de landbouw, horeca, zorgverlening en de bouw, creëert ook nieuwe organisatiemogelijkheden. Veel Democraten zouden zich ongetwijfeld nog steeds krachtig verzetten tegen een compromis dat indruiste tegen de belangen van grote bedrijven. Maar de politieke druk om de langverwachte kans op een weg naar burgerschap te grijpen zou onvermijdelijk zijn.
Zou een Democratische senator haar kiezers echt kunnen vertellen dat zij ervoor heeft gestemd om de Mexicaanse grootmoeders zonder papieren te houden, zodat Elon Musk op verzoek technologiepersoneel uit India kan blijven binnenhalen?
Dit is het gesprek dat we zouden moeten voeren. De tijd dat we afhankelijk waren van zakelijke belangen om Republikeinse stemmen te krijgen voor immigratiehervormingen is duidelijk voorbij, en dat is al sinds 2013 het geval. Voor links van de arbeidersbeweging dat onze leden zonder papieren wil beschermen en empoweren, is het populistisch rechts waarmee we zouden moeten onderhandelen.
Een immigratiebeleid dat werkelijk oog heeft voor de belangen van Amerikaanse werknemers zou een zeer uitbuitbare, permanente immigrantenonderklasse erkennen als een bedreiging voor de Amerikaanse banen en lonen – een bedreiging die het beste kan worden geëlimineerd door de rechten en verantwoordelijkheden van het staatsburgerschap uit te breiden, en niet door de wrede en onwerkbare fantasie van verwijdering. Amerikaanse werknemers zouden de grootste winnaars zijn van een compromis dat hen in staat zou stellen om op een eerlijk en gelijk speelveld te concurreren.
